กาลครั้งหนึ่งในบ้าน (ใหญ่) In To Him House ♥♥♥

ลัล ลา ลา เดินห้างๆ หลังจากเจอเรื่องเเย่ๆมา ในที่สุดท่านเเด๊ดกับท่านมี้ก็ยอมเข้าใจฉันสักที
คราวนี้เเหละ ฉันจะเหมา เเว่น rayban กระเป๋า Louis Vuitton กูชงกูชี่ อะไร ฉันจะเหมามันให้ออเดอร์มาไม่ทันเล้ย!!!!!!
นังเกลอะไรนั้นคงไม่มีอยู่บนโลกนี้จริงๆหรอกนะ วะ ฮา ฮ่า
"เอ้า ท่านเเด๊ดท่านมี้ เลยห้างมาเเล้วนะเพคะ"
"อ๋อ มีที่ๆเเด๊ดว่าเหมาะกว่าลูกมากกว่าน้า"
"ใช่จ๊ะ มี้น่าจะบอกไปเมื่อวานเเล้วนี่หน่า เรื่องคุณ 'เกล' น่ะ"
" ห้าาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!"
"ที่ วังฤดูหนาวไงลูก"
"หนูไม่ไป! หนูไม่ไป! หนูไม่ไป! หนูไม่ไป! หนูไม่ไป!!"
"ไม่ได้นะ กัสเบล เเม่ไปสัญญากับพวกเขาไว้เเล้ว"
"หนูไม่ไป! หนูไม่ไป! หนูไม่ไป! หนูไม่ไป! หนูไม่ไป!!"
"" <พ่อเเม่ไม่ไหวจะเคลียร์
"หนูไม่ไป! หนูไม่ไป! หนูไม่ไป! หนูไม่ไป! หนูไม่ไป!!"
""
"หนูไม่ไป! หนูไม่ไป! หนูไม่ไป! หนูไม่ไป! หนูไม่ไป!!"
เเละกัสเบลก็เป็นอยู่อย่างนั้นจนไรเตอร์ขี้เกียจ ก๊อบวาง
ในที่สุดก็ถึง วังฤดูหนาวอย่างปลอดภัย........
""หนูไม่ไป! หนูไม่ไป! หนูไม่ไป! หนูไม่ไป! หนูไม่ไป!!"
เหล่าคนใช้พากันลากคุณหนูกัสเบลของพวกเขาลงมาจากรถ
"คุณหนูค่ะ กรุณาด้วยค่ะ"
"ฉันไม่ไป! ฉันไม่ไป! ฉันไม่ไป! ฉันไม่ไป! ฉันไม่ไป!!"
"คุณหนูค่ะ "
"ฉันไม่ไป! ฉันไม่ไป! ฉันไม่ไป! ฉันไม่ไป! ฉันไม่ไป!!"
""
"เอ้ามาถึงเเล้วหรอ อลิซ เดเรส กัสเบล" มีป้าเเก่ๆคนหนึ่งเดินออกมาต้อนรับ
"คุณป้ามากาเร็ส" เเม่เดินเข้าไปกอดอย่างสนิทสนม
"เเม่! ป้าใครอ่ะ"
"ป้าของพี่ของเพื่อนของปู่ของทวดเเม่น่ะจ๊ะ"
"ยาวไปม่ะเนี่ย" นังเเม่เนี่ยเส้นใหญ่จริงๆเลยวู้ย
"เอาล่ะๆในก็มาถึงเเล้ว เเอนนาช่วยเอาของๆกัสเบลไปเก็บด้วยนะจ๊ะ"
"ทราบเเล้วค่ะ"
"เดี๋ยวสิๆอย่าพึ่ง!!!!! คุณเเอนนา อย่าพึ่ง ฉันยังไม่ตัดสินใจจะค้างเลยนะ เฮ้ย!!!"
"เรียกเเอนนาเฉยๆก็ได้ค่ะ "
"เห้ย!!!!! ฟังกันหน่อยเดะ"
"ไปจ๊ะๆ เชิญข้างในเลย"
"-..-"
..............................
"อากู!!!!!!!!!!!!!" <คำอุทานจ๊ะ
บ้านใหญ่กว่าฉันเยอะเลยวู้ย!!!!! เเชนเดอเรียใหญ่บรมเลยโว้ย
"เชิญนั่งเลยจ๊ะ"
".........."
ฉันกำลังเพลิดเพลินกับบ้านใหญ่อลังการงานสร้างโดยไม่สนใครทั้งสิ้น
"เห้ย ตาเป็นประกายก็ตอนที่มาในที่เเบบนี้น่ะนะ"
"เอาล่ะ เรื่องที่จะให้ช่วยคืออะไรหรอจ๊ะ อลิซ"
"จะให้ช่วยเเก้นิสัยของกัสเบลน่ะค่ะ"
"อืม ตามที่เคยเล่า เเม่หนูเธอเเรงเยอะมาก...
"ค่ะ "
"พูดจาห้าว "
"ค่ะ "
"ทำตัวไร้สาระไปวันๆ"
"ค่า "
"งั้นคงต้องให้เกลจัดการเท่านั้นสินะ"
"คิดงั้นไว้เเล้วค่ะ เเต่จะเอากัสเบลอยู่หรอค่ะ"
"คนอย่างเกลไม่ทำอะไรครึ่งๆกลางๆหรอจ๊ะ "
"งั้นก็วางใจไม่ครึ่งค่ะ"
"เอ้า เกลลงมาได้เเล้ว!!!!!"
.............................
"ครับ!"
สติของฉันกลับเข้ามาหาตัวเมื่อได้ยินว่า 'เกล'
"เกล!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"ครับเกล - -"
"เกล!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ชายผมสีขาวเนื้อ ตาคม ขาวบรม กรี๊ด เห้ย นี่ไม่ใช่เวลามากรี๊ดกร๊าดหมอนี่ เราต้องทำให้หมอนี่ทนเราไม่ไหวจนเลิกคุมเรา หึหึ
"นายเองน่ะหรอ เกล"
"อืม"
"บังอาจมากนะที่กล้ามาสั่งสอนคนอย่างฉัน ฉันไม่ต้องการย่ะ"
"ก็ไม่ใช่จะอยากสอนหรอกนะ เเต่ฉันคิดว่าน่าจะไม่มีคนอย่างเธออยู่บนโลกอีกนะ คิดว่ามีเเต่ในละครซะอีก"
"ว่าไงนะ!!!!!!!"
"ไอพวกตบตีชาวบ้านเนี่ย ผู้หญิงเเบบนั้นไม่น่าเชื่อจริงๆว่าจะมีอยู่จริง"
"หนอยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ฉันปล่อยหมัดใส่หมอนั่น เเต่ก็โดนรับไว้ได้หมด -*-
"เห้ย คงต้องสอนอีกเยอะอ่ะนะ"
"-*-"
"เอาล่ะ ในเมื่อรู้จักกันเรียบร้อยเเล้ว พ่อกับเเม่กลับก่อนนะ"
"พ่อ!!! ทิ้งกันเเบบนี้เลยหรอ!!!"
"บ๊ายบายจ๊ะ"
"เเม่!!!!!!"
ปัดโธ่โว้ยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!ทิ้งกันซึ่งๆหน้าเลยหรอ
"เอาล่ะ ไหนๆก็ไหนๆเเล้ว คำพูดที่ใช้กับผู้ใหญ่น่ะ เขาใช้กันเเบบนั่นหรอ อักษราภัค"
"-*- อย่ามาเรียกชื่อฉันให้เป็นสนิมที่ปากนายเถอะ เกล"
"ฉันชื่อเกลโดริน เเต่ถ้าอยากเรียกเกลก็เชิญ ฉันเกียจชื่อนี้สุดๆ"
"ทำไม..."
"ก็มันดันไปซ้ำกับไอผู้หญิงในเรื่อง...เบน..(ตู้ด!) น่ะสิ"
"...........หืม..เป็นจุดอ่อนที่ไร้สาระสุดๆไปเลยนะ เกลโดริน คิคิคิ"
"หยุดหัวเราะชื่อฉันสักที พรุ่งนี้เธอได้เจอดีเเน่ กัสเบล"
" ขู่กันนี่หว่า" ในใจก็กลัวขี้จะหดอยู่เเล้วเนี่ย
เเละเเล้วเรื่องฉันกับเขาก็เริ่มขึ้น...