โซ่หัวใจนายซาตาน

1อาทิตย์ ต่อมา

หลังจากที่ เคธี่ ติดต่อ ไปยัง ธารทิพ ครั้งแรกเธอก็คุ้นๆชื่อบริษัทแต่ไม่คิดอะไรมากเพราะธุระกิจที่บ้านเธอมีมากมายและเธอของเป็นเลขาส่วนตัวให้กับใครก็ได้ที่ไม่รู้จักเธอเพราะไม่อยากจะให้พวกเค้าแกร่งใจเธอ ธารทิพเดินไปหยุดที่น่าโต้ะของเลขา

“สวัสดีคะ ดิฉัน ธราทิพ ที่นัดไว้ตอน10โมงอะคะ”ธราทิพพูดพร้อมมองน่าหญิงสาวที่ดูจะอายุสัก35น่าจะได้ใบน่ายิ้มแย่มบอกถึงความเป็นมิตร

“คะ สวัสดีคะ คุณธราทิพ เชิญด้านในเลยคะ บอสรออยู่”เคธี่มองหญิงสาวตรงน่ายอมรับได้เลยว่าเธอคนนี้สวยมาก สวยเข้าขั้นที่จะเป็นนางเอกหนังได้เลย

ก๊อกๆๆๆๆ

“บอสค่ะ คุณ ธารทิพ คะ”เคธี บอกผู้เป็นนาย

“อืม ขอบใจมาก ออกไปได้ละ”เดย์ บอกเคธี่

เคธีเดินออกไปแล้วในห้องนั้นมีแค่เค้าและเธอที่อยู่ด้วยกัน

“สวัสดีคะ คุณ………………..”ธารทิพหยุดคิดก่อนแต่เธอก็คิดไม่ออกว่าเค้าชื่ออะไรได้ยินที่เคธี่บอกแค่ครั้งเดียวเอง “ดิฉัน ธราทิพย์ เพรอ ยอร์เบอร์วาย  หรือเรียกว่า ไวย์ก็ได้ คะ”ธารทิพมองชายหนุ่มตรงน่า  พระเจ้า!!!!!! คนอะไรจะหล่อยังกะพระเอกหนังผมสีน้ำตาลทองตาสีน้ำเงินคมซะบาดใจเลยโอ้ยๆๆๆใจจะละลาย

“ครับ เชิญนั่งก่อนครับคุณ ไวย์ ผมขอเรียกแบบนี้ได้ไมครับ ส่วนผมชื่อแม็คทิว เดย์  โดเนสคิงค์

เรียกว่าเดย์ ก็ได้นะครับ ผมจะยินดีมาก”พูดแล้วยิ้มหวานส่งไปให้โอ้จอร์ย……!!!!! มาได้ไงเห็นในรูปก็สวยแล้วตัวจริงเธอนี้มันนางฟ้าชัดๆตากลมโตผมสีน้ำตาลปากนิดจมูกหน่อย รวมๆกันน่าหวานนั้นยังตกแต่งเครื่องสำอางราคาแพงอีกตั้งหาก เสื้อที่เธอใส่วันนี้เป็นชุดเดรสสีแดงสดเกาะอกสั้นตามสมัย รัดรูปเห็นสัดส่วนของคนตรงน่าร่างบางที่ดูมีน้ำมีนวลผิวขาวอมชมพูสมกับที่ทุกคนบอกเธอคือไข่มุกของตระกูลยอเบอร์วาย

“ค่ะ ขอบคุณ คะ”นามสกลุฟังก็คุนๆแต่ด้วยยังติดใจความหล่อของชายตรงน่าอยู่เลยไม่ได้ใส่ใจ

“ครับ นั้นโต้ะทำงานของคุณนะครับ มีอะไร บอกผมได้ นะครับผมยินดี”เดย์ตอบไปก่อนจะยิ้มเพื่อว่านเสน่ห์ให้หญิงสาวอีกดครั้งหือ แค่นี้ก็ติดเบ็ดซะแล้วสาวน้อย เธอนี้มันอ่อนกว่าที่คิดนะ

“คะ ขอบคุณ คะ แต่ทำไมให้ไวย์ทำงานที่นี้ละคะ ไวย์น่าจะอยู่ข้างนอกนะคะเดียวจะรบกวนคุณป่าวๆ”ธารทิพคิดว่าเลขาต้องอยู่น่าห้องสิจะมานั่งทำงานกะเจ้านายได้ไง 

ความคิดก็หยุดทันที่ที่ชายหนุ่มตอบเหตุผล

“ผมจะให้คุณ ไวย์มาเป็นเลขาส่วนตัวผมนะครับ ผมจะได้สอนงานให้คุณแบบไม่ต้องผ่านใครไงครับ และอีกอย่างคุณก็ไม่ชอบคนเยอะๆ นิ คุณน่าจะชอบห้องนี้นะ”เดย์ พูดจบก็มองน่าและส่งยิ้มทีบอกความในใจให้ธราทิพ หากแต่ข้างในยิ้มนั้นมันมีอะไรที่คนอย่างเธอคาดไม่ถึงแน่นอน‘ผมจะสอนให้คุณหมดตัวเลยละสาวน้อย จนคุณจำไว้จนวันตาย’

เค้าต้องมีใจให้เธอบางแน่นๆเห็นจากรอยยิ้มบนใบน่าที่ส่งมาแล้วร่างบางก็ร้อนๆหนาวๆเลยที่เดียวเธอมีใจให้เค้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นน่า

“ค่ะ งันไวย์ ทำงานเลยดีไมคะ จะได้ไม่เสียเวลา”ถามออกไม่เพือจะปกปิดอาการตอนนี้

“ครับ ได้ผมให้เคธี่เอาเอกมาว่าที่โต้ะ งานก็อยู่ในไฟล์ตามเอกสารเลยนะ และก้ออีก2วันผมจะไปดูงานที่อิตาลี คุณไวย์ สดวกไปกับผมไมครับ”เธอเสร็จฉันแน่นไวย์คนสวยเธอจะรักจะหลงฉันจนมอบตัวและหัวใจให้ฉันขยี้เล่นเองเลยทีเดียว

“ค่ะ ได้คะ”ถึงจะไม่ค่อยเอาใจว่าทำไมเร็วจังแต่ก็เพราะคำว่าเลขาส่วนตัวทำให้เธอยอมรับปากตกลงไป

“ครับ เชิญตามสบายเลย นะครับ ผมขอตัวจัดการกับงานตรงน่าก่อนนะครับ”

“มีอะไร บอกไวย์ได้ เลยนะคะ”ธราทิพยิ้มให้เดย์อย่างเป็นมิตรแล้วเดินไปที่โต้ะทำงาน เธอนั่งลงแต่ยิบเอกสารมาดูพร้อมเปิดคอมพิวเตอร์และลงมือทำงาน

ในหลังทำงานของเดย์มีแต่ความเงียบมีสายตา2คู่ทีแอบมองกันไปมา เดย์เค้าให้เลขานำเอกสารที่เป็นแค่ขยะของบริษัทหรือเรียกอีกอย่างว่ากระดาษที่ไม่ใช้แล้วมาให้หญิงสาวทำเพราะเธอจะได้แค่งานจอมปลอมของเข้าเท่านั้นเค้าแอบเห็นธราทิพ นำมือสองข้างมาถูกันเพือหาความอบอุ่นให้ร่างกายเดย์เหงแบบนั้นคิดได้ว่าต้องทำคะแนนเลยลุกขึ้นเงียบๆและเบาจนร่างบางไม่ได้ยินและยิบเสื้อสูตมาด้วยเค้าเดินไปจะถึงข้างหลังเก้าอี๊ของหญิงสาวแล้วนำเสื้อสูตที่ยิบมาสวมให้ไวย์ ‘แม่คุณจะประหยัดเสื้อผ้าไปไหนฐานทางบ้านก็ใช่ว่าจะไม่ดีแต่ผมก็ชอบนะ’เค้ามองที่น่าอกของไวย์ภาพจากมุมสูงมันฟูเอสดีมาก

“อุ้ย คุณเดย์ ขอบคุณนะคะ แต่ไม่ต้องก็ได้คะ ไวย์ทนได้”ธราทิพบอกเดย์ในขนาดที่เข้ากระชบเสื้อให้เธอกลิ่มน้ำหอมอ่อนๆของเดย์ทำให้ใจเธอเต้นแรงจนจะหลุดออกมาอยู่แล้ว

เสียงหัวใจเธอเต้นแรงใจเราได้ยินนั้นทำให้เดย์รู้ว่าตัวเองเห็นชัยชนะอยู่ไกล้แค่นี้เอง

“ไม่เป็นไรครับ ผมเป็นหวังคุณมากกว่า”หยอดคำหวานให้เธอรู้ว่าเค้ามีใจให้เธอเพื่อเป้าหมาย จิงๆเค้าจำไม่ได้แล้วว่าเค้าไม่ได้จีบผู้หยิงมานานเท่าไรแล้วเพราะมีแต่พวกเธอที่วิ่งมาหาเค้าเองด้วยที่เค้าอยู่เชยๆ

“ขอบคุณคะ ทานกาแฟหรืออะไรร้อนๆไมคะไวยืจะทำให้”หญิงสาวถามเค้าเพราะต้องการดูแลเค้าตามที่เลขาควรจะทำ

“ก็ดีครับ ขอบคุณนะครับ”บอกพร้อมส่งสายตาหวานๆไปให้เจ้าของร่างบาง ที่กำลังเดินไปข้างนอกเค้ามองดูเธอเธอมีขาที่เรียวยังกะตะเกียบขาเรียวเล็กน่าจับต้องเธอที่สุด

ไม่นานกาแฟก็มาตั้งที่โต้ะของเค้าเดย์ขอบคุณหยิงสาวพร้อมจิบกาแฟไปด้วยรสชาติมันหวานหอมต่างจากกาแฟที่เคธี่ชงนับว่าเธอก็มีฝีมือเหมือนกัน

เวลาผ่านไปจนถึงมือเที่ยงชายหนุ่มลืมไปว่าวันนี้เค้านัดพอลีนคู่ขาที่ไม่ได้เจอกันประมานสองอาทิตย์เห็นจะได้ไว้พอได้เวลาพอลีนมาเค้าเคธี่โทรศัพท์เค้ามารายงานเดย์รู้ได้ทันทีว่านีมันจะเป็นวิกิตสมหลับเค้าแล้วเดย์กำลังคิดหาวิธีเอาตัวรอดจากเธอเพราะไม่อยากให้หยิงสาวในห้องนี้ที่เจอเค้าในวันแรกและความรู้สึกที่ดีที่เธอเริ่มมีให้มันต้องมาพังลง

ในขนาดเดย์ใช้ความคิดหญิงสาวก็มองน่าเจ้านายหนุ่มเหมือนจะถามว่าให้ช่วยไม

“ให้ไวย์ ช่วยอะไรไมคะ คุณเดย์”คำถามที่ไม่อยากถามมากนักแต่เธอเปงเลขาก็ต้องมีน่าที่ค่อยดูแลและเครียลเรื่องหรือปัญหาต่างๆให้เจ้านาย

“เออ  คือ ว่า……………..” ‘อะไรดีวะไอ้เดย์’ใจจริงก็อย่ากให้ช่วยอยู่หลอกแมคุณแต่พอลีนนะว่าที่คู่หมั้นผมเลยนะแต่บอบบางแบบคุณนี้จะสู้ไวหรอ”คือว่าผมมีนัดและเย็นนี้เราไปทานข้าวกันนะครับคุณไวย์”บอกพร้อมเก้าเดินไปที่ประตูและเดินออกไป  โดยไม่รอคำตอบจากหญิงสาวที่เค้าพึ่งนัดเธอทานข้าวเย็นเมือตะกี้ปลอยให้ไวย์งงอยู่กับคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบจากตัวเธอ