my love is you ความรักฉันคือ เธอ......

ตึก ตึก ตึก....  ทำไงดีทำไมหัวใจถึงเต้นเร็วแบบนี้ล่ะ ก็แค่จะเอาโทรศัพท์มาคืนก็เท่านั้นเอง เมื่อคืนฉันส่งข้อความกลับไปที่เบอร์ เขา บอกให้ออกมาเจอกันหน่อย ซึ่งตอนนี้ฉันเลยมายืนรอ ฮิบาริ อยู่หลังตึกเรียน
 
“ยูอิ!” นายนั่นเดินยิ้มหน้าบานเข้ามาหาฉันอยากจะรู้จริงๆว่าชีวิตเขาเคยเจอเรื่องทุกข์ใจบ้างรึเปล่านะ
 
“มีอะไรหรอทำไมถึงนัด ฉะ...”
 
“ฉันเอาไอ้นี่มาคืน อ่อ...ช่วยเรียก อามาเนะ ด้วยนะ ฉันกับนายไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น”ฉันหยิบโทรศัพท์เจ้าปัญหาออกมายื่นให้เขา
 
“ทำไมล่ะ ก็เธอรับไว้แล้วนี่”
 
“ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเอาเรื่องของนายเมื่อวานนี้ไปบอกใครหรอกนะ ฉันไม่พูดหรอก เพราะมันมีเกิดประโยชน์อะไรกับฉัน วางใจและสบายใจได้ เพราะงั้นนายไม่จำเป็นต้องจับตาดูฉัน นายเข้าใจใช่ไหมงั้นเอาคืนไปเถอะ”
 
“....แล้วถ้าฉันบอกว่า ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบที่เธอคิดล่ะ”
 
“แล้วนายให้โทรศัพท์กับฉันแล้วส่งข้อความมาแบบนั้นทำไม”
 
“ฉัน....คงจะ”
 
“....”ฉันยืนมองอย่างหงุดหงิด ไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ อึดอัดชะมัด
 
“ชอบเธอ” เสียงเขาแผ่วเบามาก มากจนฉันเกือบจะไม่ได้ยิน แต่ไม่ผิดแน่ฉันได้ยินไม่ผิดแน่ เมื่อกี้เขาบอกว่าชอบฉัน งั้นหรอ...
 
“....อ่อ หมายถึงนายไม่ได้เกลียดฉันสินะ” เขาไม่พูดอะไร แต่กลับจ้องหน้าฉันอย่าจริงจัง จนฉันรับรู้ได้ว่าสิ่งที่เขาพูดออกมา มันคือเรื่องจริง
 
“อย่าคืนมันให้ฉันเลยนะ เธอช่วยเก็บไว้ได้ไหม...ฉันแค่อยากโทรหาเธอบ้าง...ได้ไหม” สิ่งที่เขาพูดออกมา มันคืออะไรกัน ไม่จริงใช่ไหม ถ้าฉันเดาไม่ผิด เขากำลังคบกับฉันงั้นหรอ ไม่จริง...ไม่จริง!
 
“แต่.....”
 
“ขอร้องล่ะ…..”
ฉันยืนมองตัวเองหน้ากระจกในห้องน้ำที่โรงเรียนคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ หมอนั่นน่ะนะ จะมาชอบคนอย่างฉัน ไม่จริงหรอกน่า ให้ตายสิ ก็แค่แกล้งฉันล่ะมั้ง  ไปเข้าเรียนดีกว่า คิดอะไรไร้สาระที่สุด ฉันเปิดประตูห้องน้ำออกมา
 
“อามาเนะ ยูอิ...ได้ข่าวว่าเธอแอบไปอ่อยเคียวยะงั้นหรอ” ใครกันผู้หญิงพวกนี้
 
“ไม่จริง ฉะ....”
 
เพี๊ยะ!!!
 
“หน้าด้าน! กล้าเถียงงั้นหรอพวกฉันเห็นเต็มตา เห็นเงียบๆ ร่า.. ไม่เบานี่ ” อะไรกันคำพูดพวกนี้เจ็บซะยิ่งกว่าฝ่ามือที่มากระทบแก้มฉันเมื่อกี้นี้อีก
 
“พวกเรา เอามันไม่ลงโทษซะหน่อยดีกว่า มันจะได้ไม่กล้ามายุ่งกับเคียวยะของพวกเรา ฮิๆ” พวกผู้หญิงน่าเกลียดพวกนี้เป็นใครกันฉันไปทำอะไรให้ทำไมถึงมาหาเรื่องกันแบบนี้
 
ยัยพวกผู้หญิงนิสัยไม่ดีพวกนี้พาฉันมาที่สระน้ำแล้วเอาเชือกหมัดที่ข้อมือและข้อเท้าฉันไว้ เห็นแบบนี้ฉันก็รู้ถึงชตากรรมของตัวเองได้ทันที ทำไมไม่ฟังกันบ้างนะ ฉันทั้งอธิบายเรื่องอย่างให้พวกเธอๆฟังแต่ก็เปล่าประโยชน์ม่มีใครสักคนที่ฟังฉันและตอนนี้มันก็หมดเวลาของฉันแล้วล่ะ
 
“โยนมันลงไปเลย!”
 
“เดี๋ยวก่อนสิ ที่ฉันบอกพวกเธอไปมันคือความจริงนะ อีกอย่างอย่าทำแบบนี้เลยฉันว่ายน้ำไม่เป็น”
 
 
“อ๋อหรอ เชื่อก็โง่แล้วย่ะ  พวกเราโยน!”
 
ตูม!!!
 
ไม่นะ ปรกติฉันก็ว่ายน้ำไม่ได้อยู่แล้วนี่แนยังโดนหมัดไว้อีก ทำยังไงดีล่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย....ใครก็ได้
 
 
“ฉันว่ายน้ำ..มะ ....ไม่เป็น ขะ....ขอร้องล่ะ ช่วยฉันที อย่าทำบะ...แบบ....แบบนี้เลย”
 
 
“ฮะๆ คนมืดมนแบบเธอหายๆไปโลกคงจะน่าอยู่กว่านี้นะ ไปพวกเรา ฮ่าๆๆๆ”
 
“ช่วยด้วยๆชะ....ช่วย ด้วย” ขอร้องล่ะใครก็ได้ ใครก็ได้ ฉันไม่ไหวแล้ว........
 
......ทุกอย่างขาวโพลนนี่อย่าบอกนะว่าฉันตายแล้ว ได้ไงอ่ะ เรื่องที่ฉันยังไม่ได้เคลียร์ยังมีอีกตั้งมากมายเลยนะ ไม่มีทางฉันไม่ยอมตาย ง่ายๆหรอก ตายไม่ได้จริงๆนะ
 
“ยูอิ! ยูอิ ๆ” ใครน่ะ เทวดาหรอ ทำไมหน้าคุ้นจัง....เหมือน ฮิบาริ เคียวยะ เลย...เดี๋ยวก่อน นั่นเขาจริงๆนี่
 
“รู้สึกตัวแล้วๆ”
 
“แค่กๆ....”
 
“เป็นยังไงบ้าง ยู....”
 
“ฮือๆ ฉันกลัว...” อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างของฉัน ร่างกายฉันโผลเข้ากอดคนตรงหน้าอย่างไม่ตั้งใจ ความรู้สึกแปลกๆเริ่มเข้ามาในหัวฉัน ฉันรู้สึก ...ตอนนี้เชื่อใจคนตรงหน้าที่สุด
 
 
“ดื่มน้ำอุ่นหน่อยนะ” แล้วทำไมตอนนี้ฉันถึงมาอยู่บ้านของเขาได้ล่ะ นี่มันอะไรกัน ทำไมเราใจง่ายแบบนี้ เพียงเพราะเขาช่วยเราจากเหตุการณ์ร้ายๆนั่นแค่นั้นเองนะ
 
“เอ่อ...ขอบใจนายนะที่ช่วยฉันไว้ ฉันขอตัวกลับก่อนดีกว่า” ฉันวางน้ำอุ่นลงทั้งๆที่ยังไม่ได้กินแม้แต่น้อย แล้วหยิบกระเป๋าข้างตัว
 
“เดี๋ยวก่อนสิ เธอกลัวฉันงั้นหรอ”
 
“เปล่า...นี่มันก็มืดแล้ว เดี๋ยวแม่ฉันจะเป็นห่วง” ต้องรีบ รีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด นี่เราหลวมตัวมาอยู่กับคนที่คิดว่าไม่ควรจะยุ่งเกี่ยวได้ยังไงเนี่ย ให้ตายสิ
 
“เรื่องที่ฉัน พูดไปเมื่อเช้านี้...จริงจัง นะ” 
 
 
“...”
 
 
3 ปีที่แล้ว
 
 
“เมื่อไหร่อ่ะ เมื่อไหร่ที่เธอจะบอก ยูอิ”นั่นมันเคนนี่ ทำอะไรอยุ่ตรงนนั้นนะ เข้าไปหาดีกว่า
 
 
“อย่าเพิ่งเลย ฉันไม่กล้าบอก”
 
“ถ้าเธอไม่บอก ฉันบอกเอง ฉันทนไม่ได้หรอกนะที่ต้องมาแอบคบกันแบบนี้ ฮารุ เธอไม่อึดอัดบ้างหรอ”
 
“อึดอัดซิแต่ว่า ....”
 
“หมายความว่าไงน่ะ เคน ฮารุ พวกเธอพูดเรื่องอะไรกัน” ฉันยืนตัวสั่นตรงหน้าสองคนนั้นเพื่อนที่ฉันรักและแฟนกำลังคุยในสิ่งที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย
 
“ยูอิ!”ฮารุตกใจเมื่อเจอฉันพอๆกับเคนที่หันมาเห็นฉันเหมือนกัน ทั้งสองคนทำอะไรแล้วพูดเรื่องอะไรกัน
 
“เธอมาก็ดีแล้ว ฉันมีเรื่องสำคัยจะบอกกับเธอ...เราสองคนกำลังคบกัน ”
 
“ยูอิฉันขอโทษ...ฉันรักเคน เราสองคนรักกัน”
 
“ตั้งแต่เมื่อไร...”
 
“เอ๋...คือ” ไม่อยากจะเชื่อเลย  นี่เพื่อนฉันงั้นหรอ สิ่งที่เพื่อนทำให้กัน ทำแบบนี้หรอ ด้ยการหักหลังกันแบบนี้ ทำไม ทำไมล่ะ
 
 
“ฉันถามว่าตั้งแต่เมื่อไร!”
 
 
“ตอนที่เธอพาเคนมาแนะนำกับฉัน ตอนนั้นเราเจอกันครั้งแรก ก็.....”
 
 
“เลว ทำไมเธอทำกับฉันแบบนี้ ฮารุ!” ฉันเงื้อมือขึ้นด้วยความโกรธจัด แต่ทันทีที่เคนเห็นเขาก็เอาตัวเข้ามาบังฮารุไว้ ทำให้ฉันตบหน้าเขาไปเต็ม ๆ
 
 
เพี๊ยะ!!!
 
 
“ฉันผิดเอง อย่าทำอะไรฮารุเลย ถ้าจะโทษ ก็โทษฉันเถอะ”น้ำตาแห่งความสียใจไหลลงมามากมาย ฉันเสียใจที่เพื่อนที่ฉันรักมาหักหลังกับแบบนี้ เสียใจที่คิดว่าคนที่ไว้ใจที่สุดรวมหัวกันทรยศฉันแบบนี้
 
 
“หญิงก็ร้าย...ชายก็เลว”
 
 
 
เพราะแบบนี้ไงล่ะฉันถึงไม่เชื่อในความรักอีกต่อไป ไม่ว่าเพื่อนหรือคนรักเมื่อเรามอบมันให้กับเขา คนเหล่านั้นจะย้อนกลับมาทรยศเราเมื่อไร เราเองก็ไม่สามารถรู้ได้เลย....