my love is you ความรักฉันคือ เธอ......

เฮ้อ...ฉันทิ้งตัวลงบนเตียงที่คุ้นเคยหลังจากที่กลับมาจากบ้านของ ฮิบาริ ฉันก็เข้าห้องทันที ไม่อยากจะคิดเรื่องของนายนั่นเลย ทำไมต้องเป็นเราด้วยนะ ทั้งๆที่เขาก็มีคนให้รักมากมายหรือแค่จะแกล้งเราเล่นๆ เท่านั้นกันนะ

 

ปิ๊บๆๆๆ

 

อ๊ะเสียงโทรศัพท์ ใครโทรมานะ ทันทีที่ฉันเปิดมันขึ้นชื่อคนที่โทรขึ้นมาก็โชว์ขึ้นทันที

 

ฮิบาริ เคียวยะ

 

“ฮัลโหล...”

 

“ดีจังที่เธอรับ ถึงบ้านแล้วสินะ”

 

“นายโทรมา มีอะไรงั้นหรอ ”

 

“อ่า...อ้อ! ไม่มีอะไร งั้นแค่นี้นะ ฝันดี”

 

ตู๊ดๆๆๆ...

 

 

แปลกคน แต่ก็ช่างเถอะ ไปอาบน้ำนอนดีกว่า

 

เช้าวันใหม่เริ่มขึ้นมันอาจจะเป็นวันดีๆสำหรับใครหลายๆคนแต่สำหรับฉัน...มันคือวันซวย!

 

 

“ตายยากจริงนะแก!”พวกผู้หญิงกลุ่มเดิมอีกแล้ว ฉันเริ่มกำมือแน่น เพราะเริ่มกลัวคนกลุ่มนี้ขึ้นมาจากเหตุการณ์เมื่อวาน

 

 

“พวกเธอต้องการอะไรจากฉัน”

 

 

“ยังมีหน้ามาถามอีก เลิกยุ่งกับเคียวยะ เข้าใจไหม!” ผู้หญิงคนเดิมเหมือนจะเป็นหัวโจกในกลุ่มเอานิ้วมาดันหน้าผากฉันแล้วตะคอก

 

“ฉันทำไม่ได้....”

 

“หมายความว่าไง...นี่แกอยากลองดีกับฉันอีกงั้นหรอ!!!..พวกเราจับมันไว้ฉันจะตัดผมสวยๆของมันดูสิมันจะยังหน้าด้านแบบนี้อีกไหม”  ไม่นะผมฉันไม่ได้นะ!

 

 

“อย่านะ ฟังฉันก่อน ที่ฉันบอกว่าทำไม่ได้เพราะ...”

 

ฉึบ!....

 

 

เส้นผมหลายเส้นล่วงลงมาตรงหน้าฉันอย่างช้าๆ ไม่นะในร่างกายฉันสิ่งที่ฉันรักที่สุดคือ ผมนะ

 

 

“ปล่อยนะ ช่วยด้วย!!!” ทำไมฉันต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็อยู่เงียบๆคนเดียวมาตลอดทั้งๆที่มันก็ดีอยู่แล้ว ...ตั้งแต่ที่ฉันเจอกับเขา ฮิบาริ เคียวยะ เพราะนาย!

 

ตึง!

 

ลูกบอลที่ลอยมาจากไหนไม่รู้กระทบกับกำแพงจนเกิดเสียงดัง ดังพอที่ทุกคนจะหยุดแล้วหันไปมองสิ่งที่เกิดขึ้นฉันเองก็ด้วย คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันและคงเป็นเขาแน่ๆที่ปาลูกบอลมา

 

 

“เคียวยะ!!!”ผู้หญิงคนที่เป็นหัวโจกหน้าถอดสีเมื่อเห็นเขา ฉันรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก

 

 

“พวกเธอทำอะไร”

 

 

“เอ่อ...ฉันก็แค่สั่งสอนยัยนี่ที่มันกล้าไปยุ่งวุ่นวายกับเคียวยะไง”

 

 

“ฉันขอหรอ...ออกไปให้พ้นหน้าฉันทุกคนก่อนที่ฉันจะโมโห...”

 

“ฉันทำเพื่อนายนะ ยัยนี่มันเข้าไปยุ่งกับนายทำไมล่ะ ร่า...!!!” สายตาเขาตอนนี้ ต่างจากทุกที รู้สึกหนาวไปถึงหัวใจเลยเมื่อสบตากับเขาตอนนี้ เขาเดินมาที่ฉัน จากนั้นก็...!!! ก้มลงมาจรดริมฝีปากลงกับฉัน นี่เขากำลังจูบฉันต่อหน้าคนมากมายแบบนี้งั้นหรอ เกินไปแล้วนะ! ทุกอย่างรอบตัวฉันเงียบสงัดราวกับว่ามีแค่ฉันกับเขาอยู่กันแค่สองคน

 

“ยัยนี่เป็นผู้หญิงของฉัน ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปซะ!” พวกนั้นไม่พูดอะไรได้แต่ทำหน้าโกรธๆแล้วเดินออกไป

 

พลัก!

 

 

“นายทำบ้าอะไร!!! นายทำให้เรื่องมันแย่ลง แล้วทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันก็เพราะนาย!”

 

 

“ฉันรู้ เพราะแบบนี้ ฉันเลยอยากจะรับผิดชอบเธอ”เขาทำหน้าเศร้าๆส่งมาให้ฉัน ฉันหลบสายตาเขาทันที

 

 

“ไม่จำเป็น ถ้าอยากจะรับผิดจริงๆ แค่นายเลิกยุ่งกับฉันก็พอ!”

 

 

“ฉันทำแบบนั้นไม่ได้...ยูอิ ฉันจะปกป้องเธอเอง”

 

 

“....” อีกแล้ว ทำไมใจฉันเต้นรัวแบบนี้ ความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับฉันมานานแล้ว สายตาจริงจังแบบนั้นมันอะไรกัน

 

 

หลังจากที่พวกผู้หญิงกลุ่มนั้นไปแล้วฉันกไปเข้าห้องเรียนตามปรกติ แต่ในหัวยังคิดถึงเรื่องที่ เคียวยะ พูดไม่หยุด อ๊ายๆๆ เลิกคิดๆๆ

 

 

ปิ๊บๆๆๆ

 

เลิกเรียนฉันจะรอที่หน้าโรงเรียนนะ

 

หลังจากที่เลิกเรียนฉันก็เดินออกมาที่หน้าโรงเรียนตามที่ เขาบอกแล้วก็เจอกับฮิบาริที่ยืนรออยู่

 

“เธอว่างรึเปล่า ”

 

 

“ก็...ว่างนะทำไมหรอ”

 

 

“ไปกินไอศกรีมกัน ฉันเลี้ยงเอง”

 

 

“อ่อ...อื้อ”

 

“เฮ้ย เคียวยะไปยังวะ รอนานแล้วนะเว้ย!”มีผู้ชายอีกคนยืนเรียกเขาอยู่ไม่ไกลนัก หือนั่นมันผู้หญิงคนนั้นนี่ ที่ฉันเห็นตอนแรกตอนที่จะเอาขยะไปทิ้ง

 

“เฮ้ยใครว่ะ”

 

“เพื่อนคนสำคัญ”

 

“ฮ่าๆ เด็กแกก็บอกมาเหอะ แต่นี่สเปคแกหรอว่ะ”

 

“เฮ้ยโชตะพูดงั้นได้ไง เขาเสียหายหมด”

 

“ฉัน อาคาว่า มิกะ ยินดีที่ได้เจอกันอีกนะ...ส่วนไอ้บ้าที่พูดมากเนี่ย ยามาโมโตะ โชตะ” มิกะส่งยิ้มหวานมาให้ฉัน ต่างจากตอนที่เจอกันครั้งแรกมากเลย นี่เราฝันไปรึเปล่านะ

 

“ยินดีที่ได้รู้จัก ฉัน อามาเนะ ยูอิ”

 

“อย่าเสียเวลาเลยไปกันเถอะ เย้ๆ” โชตะ กอดคอเคียวยะแล้วเดินออกไป ฉันกับมิกะเลยรีบเดินตามไปเหมือนกัน ใช้เวลาไม่นานเราสี่คนก็มาถึงร้านไอศกรีม ต่างคนต่างสั่ง และตั้งหน้าตั้งตากินมัน ไม่มีใครพูดอะไรเลย อึดอัดจังเลยนะ

 

“ยูอิ เรื่องก่อนหน้านี้ฉันอยากให้เธอช่วยลืมๆมันไปหน่อยนะ ฉันกับเคียวยะ เข้าใจกันแล้วล่ะ เราเป็นเพื่อนกัน ”

 

“อ่อ ได้สิ ฉันเองก็ไม่ได้จำอะไรหรอก” ฉันส่งยิ้มให้ มิกะ โชตะมองเราสองคนอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วก้มลงไปกินไอศกรีมต่อ

 

“อร่อยไหม”

 

“อ่อ ...อื้อ” เคียวยะหันมาถามฉันแล้วยิ้มให้

 

 

“อ้อ! เคียวยะมีของที่ฉันอยากได้ว่ะ อยากให้แกช่วยไปเลือก มากับฉันหน่อยสิ”

 

“แต่ฉันยังกินไม่หมดเลยนะเว้ย”

 

 

“เออมาเหอะน่า!” ว่าแล้วโชตะก็ดึงเคียวยะออกไปจากร้านอย่างเร่งรีบเหลือไว้แค่ฉันและมิกะ เธอไม่พูดอะไรเอาแต่ก้มหน้ากินไอศกรีมตรงหน้าอย่างจริงจัง

 

“กำลังมีความสุขสินะ อามาเนะ ยูอิ”

 

 

“หา...เธอหมายความว่าไง”

 

 

“อย่าคิดนะว่าที่เคียวยะเขาทำดีกับเธอเพราะเขาชอบเธอน่ะ เมื่อก่อนฉันก็เคยเป็นแบบเธอ เขาก็แค่เล่นๆกับเธอ เคียวยะน่ะมีสาวๆมารุมชอบมากมาย เธอมันก็แค่ของเล่นย่ะ จำไว้ด้วยล่ะ ผู้หญิงเชยๆแบบนี้ แถมยังไม่มีเพื่อนอีก เคียวยะเขาไม่สนใจหรอก อย่างเก่งก็คงแค่อาทิตย์เดียว ระวังจะน้ำตาเช็ดหัวเข่าล่ะ อย่าได้คิดชอบเขา อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”

 

 

“ฉันก็ไม่ได้คิดแบบนั้น  อีกอย่างฉันไม่ได้เป็นฝ่ายเข้าหาเขา แต่เป็นเขาต่างหากล่ะ”

 

ซ่าส์....

 

น้ำในแก้วที่มิกะใช้สาดหน้าฉันเมื่อกี้ค่อยๆไหลลงมา พร้อมๆกับน้ำตาของฉัน

 

“หน้าด้าน!!! คนทั้งชั้นเค้ารู้กันหมดว่าเธอแอบไปอ่อยเขาถึงที่บ้านนี่ หึ! ถึงกับเอาตัวเข้าแลกเลยหรอย่ะ เห็นเงียบๆแบบนี้ ร้ายไม่เบาเลยนะ”

 

“มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดกันนะ ฉัน...ฉัน...”

 

“ยังจะแก้ตัวอีกหรอ ทุกคนเขารู้กันหมด เคียวยะ น่ะเขาไม่ได้มีแค่เธอหรอกนะ ถึงเขาจะปฏิเสธฉัน แต่เราก็เคยมีอะไรกันแล้ว ฉันแค่อยากบอกเธอ ว่าอย่าคิดจิงจังกับเขา”  เรื่องจริงงั้นหรอ นี่ฉันโดนหลอกอีกแล้วงั้นสิ ทำไมเราถึงได้โง่ซ้ำๆแบบนี้อยู่ได้นะ น่าจะเข็ดได้แล้ว

 

ฉันหยิบกระเป๋าข้างตัวแล้วรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที พอดีกับที่เคียวยะกับโชตะกลับเข้ามาในร้าน

 

“ยูอิ! ยูอิ! ”  เรียกให้ตายเถอะ ฉันจะไม่สนใจคนแบบนายอีกต่อไป คิดไว้แล้วแท้ๆ ว่าคนแบบนายคบไม่ได้ แล้วทำไมเราถึงได้หลงคารมเขาได้นะ

 

หลังจากที่เอาแต่รีบๆๆเดินกลับบ้านให้ไว้ที่สุด ตอนนี้ฉันเลยมาหยุดยืนหอบ เพราะความเหนื่อยอยู่หน้าบ้านพอรวมแรงได้ก็เดินไปเปิดประตูเข้าไปในบ้าน พอเปิดเข้ามาเจอแม่ทำกับข้าวอยู่ที่ครัว และน้องชายตัวแสบที่นั่งกินขนมอยู่บนโซฟา

 

 

“กลับมาแล้วค่ะ”

 

 

“กลับมาแล้วหรอลุก หิวหรือเปล่าให้แม่ทำอะไรให้กินดีไหมจ๊ะ”

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูทานข้าวมาแล้ว แม่ค่ะหนูขอตัวไปอาบน้ำนอนเลยนะค่ะ”

 

 

“ก็มัวแต่เก็บตัวแบบนี้ ถึงได้ไม่มีเพื่อนกับเขาไง ยัยป้า!”

 

 

“ยูตะ พูดอะไรแบบนั้น ขอโทษพี่เราเดี๋ยวนี้นะ”

 

 

“ไม่ แบร่ๆๆ” ฉันไม่สนใจเสียงยูตะน้องชายตัวแสบ หมุนตัวเองเดินเข้าห้องมาแล้วเอากระเป๋าวางที่หน้าคอมฯ

 

 

 

อืด....อืดดดดดด!

 

เสียงโทรศัพท์สั่นอย่างบ้าคลั่งคงจะเหมือนเจ้าของ โทรมาไม่รู้กี่สายแล้ว จะยังไงก็ช่างฉันไม่มีทางรับสายเขาเด็ดขาด ก็แค่ยังไม่อยากคุยด้วยตอนนี้  ในหัวฉันตอนนี้กำลังสับสน ว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่ แค่มาแกล้งฉันหรือเพราะจริงจัง....อย่างไหนกันแน่นะ