พ่ายรัก

               "คุณหมอคะ ดิฉันกลับบ้านได้เลยไหมคะ วันนี้"ฬีรนันท์ เอ่ยประโยคแรกหลังจากฟื้นขึ้นมา เธอเกลียดโรงพยาบาล เธอไม่ชอบกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ เธอไม่ชอบความหดหู่ ความเศร้า เสียงรองไห้ หรือแม้แต่หน้าตารอคอยของบรรดาญาติๆ บ่อยครั้งที่ไม่สบาย หรือกระทั่งบาดเจ็บ เธอจะปล่อยให้หายไปเอง อาจหายช้า หรือมีร่องรอย เธอก็ไม่สนใจ
               "น้ำเกลือหมดถุงก็กลับได้แล้วครับ ทานอาหาร ทานยา แล้วพักผ่อนมากๆนะครับ น้ำอย่าเพิ่งอาบ ทางที่ดีก็เช็ดตัวอย่างเดียวก็พอนะครับ ทำตามนี้ไม่น่าเกินวันสองวันนี้ก็หายแล้วล่ะครับ" คุณหมอพูดพร้อมรอยยิ้มของเทวดาที่ส่งไปยังคนไข้ แต่มันสร้างความหมันไส้ให้เพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆเสียจริง 
               "ไอ่หมอ ข้าว่าห้องนี้คงไม่ต้องการหมอแล้วล่ะ เขาดีขึ้นแล้ว แกไม่คิดจะไปตรวจห้องอื่นบ้างหรือไง คนไข้เขารออยู่เว้ย" ศรัณย์ตบไหล่เพื่อนจนแทบทุด