Decisive wars สู่จุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง

ชายหนุ่มชาวมนุษย์อายุราวๆ22-23ได้ต่อสู้กับกองกำลังปิศาจที่หมายจะยึดครองโลกอย่างสุดกำลังจนสามารถเอาชนะทัพหน้าของผู้นำมาซึ่งความวิบัติได้ แต่นั่นก็ต้องแลกด้วยชีวิตของเพื่อนที่รู้จักมักคุ้นกันมานานไปทั้งหมด
แต่ถึงฮิซาชิจะสามารถเอาชนะหัวหน้ากองกำลังปิศาจได้ก็จริง... ขณะนี้เขากลับต้องพบกับปัญหาใหม่ที่แก้ไม่ตกเข้าซะแล้ว!!



"วันที่2 มกราคม 2170... งั้นเหรอ!?"


ในตอนนี้ฮิซาชิได้ย้อนกลับไปยังอดีตเมื่อ27ปีก่อนโดยการท้าทายของหัวหน้าทัพหน้าแห่งผู้นำมาซึ่งความวินาศจนทำให้เขาต้องคลาดการต่อสู้ที่อาจจะตามมาในสมัยที่เขาจากมา ซ้ำร่างกายของเขายังกลายเป็นร่างกายของเด็ก5-6ขวบที่พลังในกายยังไม่ตื่นขึ้นอีกด้วย...

แต่ต่อให้มันตื่นขึ้นมาจริงๆ...เมื่อถึงตอนนั้นเขาก็กลายเป็นชายสูงวัยอายุ50ที่พลังกายเสื่อมถอยลงไปจนไม่สามารถต่อสู้กับผู้นำมาซึ่งความวิบัติได้ถนัดแน่



"เมืองนี้มัน...สงบสุขจนเหลือเชื่อเลยแฮะ!!"

ฮิซาชิในร่างเด็กตัวเล็กๆกวาดสายตามองสภาพบ้านเมืองในยุคสมัยที่เขายังเป็นเศษเซลล์เล็กๆในถุงเก็บอาซูชิอย่างประหลาดใจ สิ่งปลูกสร้างในสมัยนี้ดูโอ่อ่าใหญ่โตมากหากเทียบกับปี2197ที่เขาจากมาอย่างเทียบไม่ติด หรืออาจเป็นเพราะร่างกายที่เล็กลงทำให้เหล่าอาคารบ้านเรือนนั้นดูใหญ่ขึ้นก็ได้...


ซึ่งต่อหน้าสายตาที่เหมือนกับเด็กห้าขวบที่พ่อแม่เพิ่งจะพาออกมานอกบ้านเป็นครั้งแรก ฮิซาชิเห็นความแตกต่างจากยุคสมัยของเขาโดยสิ้นเชิง เหล่าผู้คนที่อาศัยอยู่ในเมืองนี้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างปกติสุข ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปทำงานตามหน้าที่ของตนกันอย่างขวักไขว่ ซึ่งเจ้าสิ่งนี้นั้นดูต่างออกไปจากที่เขาเคยได้ยินมาตั้งแต่เมื่อก่อนมากจนแทบจะกลายเป็นคนละเรื่องกันไปเลย...


เท่าที่ฮิซาชิได้รู้ได้ฟังมาจากคำพูดที่กล่าวซ้ำไปซ้ำมาราวกับเทปตอบรับที่กรอกหูเขามาตั้งแต่แรกเกิดจนหลังการดัดแปลงพันธุกรรมเสร็จสิ้น ในปี2170ที่ผ่านมานั้นมีมหาสงครามที่ทำลายเผ่าพันธุ์มนุษย์ไปจนทั่วทั้งโลกเกือบจะเหลือมนุษย์อยู่เพียงสองร้อยล้านคนเท่านั้น ซึ่งผู้ที่ทำให้มันเกิดขึ้นนั้นก็คือ...



"เหล่าสิ่งมีชีวิตประหลาดที่ไม่สามารถระบุประเภทได้ที่อาศัยอยู่ร่วมกันกับเขามาตั้งแต่เด็กจนถึงก่อนหน้านี้เพียงหนึ่งสัปดาห์นี้เอง..!!!"


และเมื่อฮิซาชิเดินไปตามถนนเรื่อยๆนั้นเอง สายตาของเขาก็บังเอิญไปเห็นสิ่งที่ทำให้ดวงตาของเขาแทบหลุดออกมาจากเบ้า...



"โอ้โห..! ที่นี่มันพิพิธภัณฑ์สิ่งมีชีวิตสี่เผ่าพันธุ์หรือไงน่ะ!"


สิ่งที่ฮิซาชิเห็นอยู่ที่อีกฟากถนนนั่นก็คือ... กลุ่มผู้หญิงม.ต้นประมาณ4คนกำลังพุดคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน แต่สิ่งที่ทำให้เขาตาแทบถลนนั้นไม่ใช่หน้าตาหรือสัดส่วนอันแสนเซ็กซี่ หรือเสียงอันสุดน่ารักของเธอ...



แต่เป็นเส้นผมสีเหลือง,เขียว,แดงที่ไม่ได้ผ่านการย้อมของพวกเธอที่เป็นที่สะดุดตาของคนรอบข้างต่างหาก!



สีผมแปลกๆอย่างสีเหลืองและเขียวเหล่านั้นเป็นเอกลักษณ์ของพวกแองเจลอยด์ที่มีกันทุกคน แต่สิ่งนั้นไม่ได้มีพลังพอที่จะทำให้ฮิซาชิที่รู้จักพวกนั้นมาเป็นอย่างดีรู้สึกตกใจได้...


แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจนั้นก็คือ... ผู้หญิงผมสีแดงกับดำอีกสองคนที่อยู่ในวงสนทนานั้นด้วยต่างหาก!!


สีผมสีแดงนั้นเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของเทอร์รารอยด์ที่เหล่าแองเจลอยด์ที่มีเฉพาะผมสีเหลือง,เขียวไม่อาจมีได้ ซึ่งมันแปลกมากเพราะเท่าที่เขารู้มาจากปากของร่างสลับของเทอร์รารอยด์ที่ประกาศตนเป็นศัตรูของพวกเขา... ในตอนนั้นฮิโรโตะได้ประกาศออกมาอย่างชัดเจนถึงความเกลียดชังที่เขามีต่อสายพันธุ์แองเจลอยด์


แองเจลอยด์กับเทอร์รารอยด์นั้นถือเป็นศัตรูกัน!! ไม่มีทางที่พวกเธอจะมาพูดคุยกันราวกับเพื่อนสนิทกันได้แน่...


และผู้หญิงผมสีดำคนนั้น... เธอเป็นเพียงมนุษย์เดินดินธรรมดาเท่านั้น!! ซึ่งเมื่อก่อนเขาได้ฟังมาจากเหล่าผู้อาศัยที่บ้านของเขามาแล้ว... และสิ่งเหล่านั้นได้รับการยืนยันแล้วว่าถูกต้องจากเพื่อนร่วมเป็นร่วมตายสมัยเด็กของเขาที่เอ่ยสิ่งเดียวกันออกมาโดยไม่ได้มีการนัดหมายใดๆทั้งสิ้น


ในการต่อสู้ที่ย้อมด้วยคราบน้ำตาและหยาดเลือดระหว่างฮิซาชิกับเหล่าseiriที่อาศัยอยู่ร่วมกันกับเขาเมื่อ5ปีก่อนที่การเปิดฉากรุกรานของผู้นำมาซึ่งความวิบัติจะเริ่มขึ้นนั่นเอง...



ในปี2170ที่เขาบังเอิญได้มาอยู่นี้... พวกseiriนั้นคือผู้ที่เคยคิดทำลายเผ่าพันธุ์มนุษย์และทั้งสองสายพันธุ์นี้ยังไม่เคยรู้จักกันมาก่อนอีกด้วย!! แล้วพวกนั้นจะมาสนิทสนมกันอย่างนี้ได้ยังไง!!?

แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นก็คือ... เหตุการณ์ล้างเผ่าพันธุ์ทั้งมนุษย์และสิ่งมีชีวิตไม่ระบุประเภทที่มีรูปลักษณ์คล้ายมนุษย์ที่อาจจะเกิดขึ้นในปีนี้มันเป็นยังไงกันแน่!?



แต่ในระหว่างที่ฮิซาชิกำลังเพ่งสมาธิเกือบทั้งตัวในการพยายามเหลือบสายตามองการสนทนาที่น่าจะมีบางอย่าง(หรือหลายๆอย่าง)เคลือบแฝงอยู่นั้น สมาธิอันรวบรวมได้ยากเย็นจากร่างกายที่เพิ่งจะฟื้นตัวจากสภาพโคม่าเมื่อไม่นานมานี้ก็ถูกทำลายลงทันทีด้วย...



"ไง! พวกเธอทำอะไรกันอยู่เหรอ..!"

และแล้วสิ่งที่ทำให้ฮิซาชิต้องตะลึงที่สุดในชีวิตก็บังเกิดขึ้นจนได้... เมื่อเด็กผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามาร่วมวงสนทนานั้นด้วย!


สาวน้อยคนนั้นมีผมสีฟ้าสดใสราวกับท้องฟ้ายามบ่าย สีตาของเธอเป็นสีน้ำเงินเหมือนกับน้ำทะเล และสิ่งที่ทำให้ฮิซาชิตะลึงจนก้าวไม่ออกก็คือ... เธอมีใบหน้าละม้ายคล้ายมิคาสะมากจนแยกไม่ออก ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลยเพราะเขารู้ว่าในปี2170นี้...มิคาสะยังไม่เกิดเลย!!



"ผู้หญิงคนนั้น...หรือว่าจะเป็น!?"


.......................................................



หลังจากที่เฝ้ารอวงสนทนานั้นเมาท์กันจนเสร็จเป็นเวลาเกือบชั่วโมง ก็ถึงเวลาที่เหล่าชายชาญต่างเฝ้ารอเสียที... ช่วงเวลานั้นก็เป็นสิ่งที่ชายหนุ่มผู้มีฮอร์โมนเทสโทสเตอโรนอัดแน่นเกินกว่าที่มนุษย์ผู้ชายธรรมดาจะแบกรับได้เนื่องจากชีวิตประจำวันที่ถูกรายล้อมด้วยผู้หญิงก็ปลาบปลื้มด้วยเช่นกัน

"ช่วงเวลา...สะกดรอยตามไปถึงบ้าน!!!"


ฮิซาชิเดินตามสาวน้อยผมฟ้าคนนั้นไปห่างๆโดยพยายามให้เธอสงสัยน้อยที่สุด เพราะเขารู้ดีว่าสำหรับseiriสายพันธุ์อควารอยด์แล้ว หากพวกเธอรู้สึกเหมือนมีไอ้โง่ที่ไหนแอบตามมาแล้วไม่เห็นตัวคนๆนั้นละก็...เตรียมตัวบอกลาโลกได้เลย!!


ฮิซาชิแอบตามรอยเธอซึ่งน่าจะมุ่งหน้าไปยังที่อาศัยของเธออย่างแอบๆ แต่ยิ่งตามไปเขาก็ยิ่งรู้สึกคุ้นทางมากขึ้นเรื่อยๆ... ไม่แน่นะ! บางทีที่อยู่ของเธอคนนี้อาจจะ...



ฟุ่บ!!


ระหว่างที่ฮิซาชิกำลังคิดอะไรเพลินๆนั้นเอง สาวน้อยผมฟ้าที่เป็นเป้าหมายคนนั้นก็วิ่งหลบเข้าไปยังตรอกเล็กๆที่ไม่น่าจะมีทางเข้าบ้านของใครอยู่ได้แน่ๆอย่างรวดเร็วจนฮิซาชิพอมองทันแค่เงาเท่านั้น แต่เพราะเขาจะให้เธอคนนั้นคลาดสายตาไปไม่ได้เด็ดขาด เขาจึงรีบวิ่งตามเธอไปยังปากตรอกนั้นอย่างรวดเร็วเพราะคิดว่าเธอคงจะรู้ตัวแล้ววิ่งสปีดออกไปแล้ว...


"บ้าน่า...ก็เรากลบร่องรอยจนเกลี้ยงแล้วนี่นา! ทั้งกลิ่นทั้งเสียงเดินก็พยายามปกปิดให้มิดชิดดีนี่นา ยัยนั่นไม่น่าจะดมกลิ่นเราออกนี่!?"

seiriไม่ใช่สิ่งมีชีวิตสี่ขาที่ชอบกระดิกหางนะเฟ้ย!!



แต่เมื่อเขากำลังจะหักเลี้ยวเข้าไปยังตรอกนั้นเอง... ฮิซาชิก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่นุ่มนิ่มอย่างที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อนกระแทกเข้าที่หน้าอย่างหนักจนล้มลงไปกับพื้นจนหัวเกือบจะกระทุ้งลงไปบนคอนกรีต แล้วตามมาด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่แขนซ้ายของเขาที่ส่งเสียงกรีดร้องเหมือนกับกำลังถูกจับหันไปในทิศทางแปลกๆ ซึ่งก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ...


"ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายตามฉันมาทำไม... แต่ถ้าเหตุผลไม่ดีพอละก็บอกลาแฟนในอนาคตของนายได้เลย!"

สาวน้อยคนนั้นพูดขึ้นระหว่างที่กำลังจับแขนฮิซาชิล็อคไปข้างหลัง เธอจับเขากดลงกับพื้นจนผู้คนที่เดินไปมาต้องหันมามองยังพวกเขาด้วยความสงสัย...


"เดี๋ยวก่อน..!! ถ้าใช้แรงของseiriมาจับแขนฉันบิดละก็... แฟนในอนาคตของฉันก็ต้องกลายเป็นพวกพิการบิดไปทางเลยน่ะสิ!!"

ฮิซาชิพูดโดยข่มอาการเจ็บปวดรุนแรงที่แขนของเขาเอาไว้มั่น เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะมาเสียท่าให้กับอควารอยด์ที่เขาเคยเอาชนะได้ง่ายๆที่จู่ๆก็จับตัวเขากดลงกับพื้นแบบนี้...


"ฉันไม่มีธุระอะไรกับเด็กอย่างเธอหรอกนะ... แต่ถ้าปล่อยไว้ก็ไม่ใช่นิสัยของฉันอยู่ดี!! ฉันจะสั่งสอนเธอด้วยการแย่งชิงแฟนในอนาคตของเธอมาตลอดกาลมาเองก็แล้วกัน"


ต่อให้ฮิซาชิจะร้องห้ามหรือส่งเสียงร้องดังสนั่นจนผู้คนที่เดินผ่านถนนรอบด้านจะหันมามองพวกเขาด้วยสายตาเดียวกันก็ตาม เธอคนนั้นก็ยังคงจับแขนของเด็กน้อยที่นอนคว่ำอยู่ใต้ช่วงขาของเธอเอาไว้แน่นจนกระดูกไหล่ของฮิซาชิเริ่มส่งเสียงร้องแปลกๆแล้ว ส่วนคนที่ยืนมองอยู่นั้นก็มองทั้งสองคนนั้นเป็นเพียงการเล่นสนุกของ"พี่น้อง"เท่านั้นเอง...



ในตอนนั้นเอง... ฮิซาชิก็ได้พูดอะไรบางอย่างออกมาทำให้สาวน้อยผมฟ้าคนนั้นต้องรามือจากเขาลงอย่างช่วยไม่ได้ แม้ว่าจะเป็นคำพูดที่ไม่ค่อยจะน่าพิศวงสักเท่าไหร่ก็ตาม...


"ขอร้องล่ะ!! อย่าทำอะไรว่าที่แฟนของผมเลยนะ..!! คุณมิรัน..."