Mystery รักนี้..ออกแบบไม่ได้ !

"ติ๊งหน่องโน่งนิ่งน่อง~"นี่คือเสียงสวรรคของโรงเรียนฉันเองละ ใช่แล้วมันคือเสียงออดพักกลางวัน
"ไมล์ ไปกินข้าวกัน เร็วๆ หิวจนจะกินควายได้ทั้งตัวละ" เวย์บอกพลางยัดของทุกอย่างของฉันใส่กระเป๋าอย่างว่องไว ก่อนที่มันกับมิวจะลากแขนฉันคนละข้างตรงดิ่งไปโีรงอาหาร
โรงอาหาร
"ไมล์ แกนั่งเฝ้าโต๊ะนะ"มิวบอกฉัน อย่าสงสัยว่าทำไมต้องเฝ้า เนื่องจากถึงแม้ว่าคุณจะนำกระเป๋ามาจองไว้ก็ตาม เมื่อคุณไปซื้อข้าวแล้วกลับมา โต๊ะนั้นอาจจะไม่ว่างอีกต่อไป นอกจากนี้คุณยังสามารถหากระเป๋าได้จากพื้น และ ถังขยะทั่วไป คุณจะเข้าใจมากกว่านี้ เมื่อคุณมาเห็นว่าเด็กม.ปลายทั้งหมดมานั่งกินข้าวในโรงอาหารที่มีโต๊ะอยู่ เพียง 500 กว่าตัวเท่านั้น! แทบจะตบแย่งโต๊ะกันเลยทีเดียว =_= ฉันว่าจะบอกป๋าให้บริจาคโต๊ะสักพันตัวใหเรุ่นน้องในอนาคตและตัวฉันเองในตอน นี้ได้แล้ว หลังจากผจญศึกแย่งโต๊ะมา1ปีเต็ม ค่าเทอมก็แสนแพงแต่โรงอาหารช่างอัตคัตนัก
"ฉันเอาข้าวมันไก่นะ" มิวกับเวย์พากันไปซื้ิออาหารที่คิวยาวเป็นหางว่าว
เสียง ลากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามฉัน ทำให้ฉันสะดุ้ง ในใจหวาดหวั่นกลัวเป็นพี่ฮองเต้เหลือเกิน แต่ไม่ใช่ละ.. หมอนี่เป็นใคร? ผู้หญิงหรือผู้ชาย? ผู้ชายสิ ใส่กางเกงนิ แต่ทำไมหน้าสวยจัง? ใบหน้านั้นเรียบเฉย แล้วจ้องมองฉันไม่วางตา
"นายเป็นใคร? - -"
"เสือโคร่ง - -" เสียงห้าวตอบฉัน หน้าตาย
"อยู่ในสวนสัตว์ ตรงนี้ไม่มี"
"ชื่อฉัน - -"
"แล้วไง? - -"
"ก็เธอถาม - -"
"รับรู้แล้ว ลุกไปสิ - -"
"ไม่มีน้ำใจ - -"กล้าดียังไงมาว่าคนอื่นไม่มีน้ำใจ ไร้มารยาท
"- -*" ฉันมองหน้าเขานิ่งด้วยสายตาไม่พอใจอย่างยิ่ง
"ลุก"
"นั่งด้วย - -" "ไปนั่งที่อื่นตรงนี้เต็มแล้ว" ฉันบอกเสียงเรียบ
"ฉันเห็นเธอมากับเพื่อนแค่3คน โต๊ะตัวนี่นั่งได้4คน อีกทียังเหลือนิ นั่งด้วย"
"ไม่ให้นั่ง!"
"ไม่มีน้ำใจ!"
"ใช่ ลุกไปเลย!!" ฉันบอกเสียงดัง แต่เขาก็ยังคงนั่งเฉยและจ้องมองฉันแบบไม่พอใจเหมือนกัน
" - -+"
"- - ++"ตกลงเราเล่นสงครามประสาท ใครหลบตาก่อนแพ้รึไง
"ไมล์ !!" เสียงนี้ทำให้ฉันละสายตาจากเสือโคร่ง หันมาพบพี่ฮองเต้ยืนอยู่ตรงหัวโต๊ะสั่นหน้าไปมา เหมือนรับไม่ไ้ด้กับอะไรสักอย่าง
"ไม่จริงใช่ไหม?!?"
"อะไรไม่จริง?" เสือโคร่งถาม ส.ใส่เกือกจริงๆ แต่ก็ดีไม่ต้องถามให้เมื่อยปาก รำคาญ
"ไมล์ ไม่ได้คบกับเสือโคร่งใช่ไหม?!?" พี่ฮองเต้ไม่สนใจเสือโคร่ง หันมาถามฉันด้วยใบหน้าตื่นตระหนก แต่ฉันสิตกใจยิ่งกว่า นี่มันอะไรเนี้ย? ส่วนนายเสือโคร่งยังคงทำหน้ามึน อึน ปฏิเสธไปสิวะ
"คบกับฉันแล้วมันทำไมหรอ? มีปัญหาหรือไง?" เห้ย ทำไมพูดอย่างงั้นละ =0=
"ปะ..ปะ.ป่าวครับ TT" พี่ฮองเต้หันไปตอบเสือโคร่งด้วยใบหน้าซีดเซียว หมอนี่มีอะไรน่ากลัวรึไง?
"'งั้นผมไม่กวนแล้วดีกว่า เชิญกันตามสบาย ไมล์ลาก่อน พี่รักไมล์นะT^T" พูดจบพี่ฮองเต้ก็อันตรธานหายไป ช่างเป็นอะไรที่วิเศษเยี่ยงนี้
"ทีนี้ฉันจะนั่งตรงนี้ได้รึยัง?" เสือโคร่งหันกลับมาถามฉัน
"ยัง"
"ทำไมละ เมื่อกี้ฉันอุตส่าช่วยเธอนะ"
"ไม่ได้ขอ"
"เหอะ เชื่อเลย" เขาพูดพร้อมกับผู้ชายหน้าตาน่ารักคนหนึ่งเดินเขามาอย่างนอบน้อม
"พี่เสือฮะ เราหาโต๊ะได้แล้ว" ผู้ชายน่ารักคนนั้นบอก
"งั้นฉันไปละ บาย ยัยขี้งก:)" เสือโคร่งบอกแล้วยิ้มส่งอย่างกวนตีนน่าถีบเป็นที่สุด ก่อนจะลุกเดินจากไป
"ใครงกห๊ะ!!" แน่นอน นี่คือเสียงฉันตะโกนไล่หลัง ไอ้คนที่เดินไปโบกมือไป คิดว่าเท่หรอไง?
"ไมล์ฺ แกกล้าพูดแบบนั้นกับพี่เสือโคร่งได้ไง" มิวเดินเข้ามาพร้อมกับข้าวมันไก่ 2 จานในมือ
"ทำไมอะ?"ฉันต้องกลัวหมอนั้นด้วยหรอ?
"นี่แกไม่รู้จักพี่เค้าหรอ?" ถ้ารู้จักฉันจะถามไหมละ? หลังจากเห็นเควสชั่นมาร์คบนหน้าฉัน มิวก็เริ่มสาธยาย
"นั่น พี่เสื่อโคร่งอยู่ม.6/4 อย่างที่แกเห็นพี่เค้าหน้าหวานสุดๆ แต่สรรพคุณอันเลื่องลือไม่ใช่เรื่องนั้น..."มิวลากเสียงแล้วหยุดไป แกจะเว้นทำไม??
"แล้วเรื่องไหน?"
"ก็เรื่องที่พี่เขาเป็นหนุ่มโหดประจำโรงเรียนน่ะสิ"
"อ๋อ อันธพาลนี่เอง" ก็แค่เนี้ย
"จะ ว่างั้นก็ไม่เชิง แต่พี่เขาเป็นคนเงียบๆ เย็นชา ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แต่ใครมายุ่งนี่พี่แกจัดหนักจัดเต็ม เรื่องคุกเรื่องตารางไม่ต้องห่วง ป๋าแกเคลียร์เรียบ ไม่รู้ว่าเป็นลูกใครแต่ใหญ่โตน่าดู"มิวเล่าอย่างตื่นเต้น
"ก็แค่อันธพาลน่า อย่าไปกลัว"
"แก ไปเถียงเขาอย่างนั้นเดี๋ยวก็เดี้ยงหรอก แต่ฉันก็เพิ่งเคยเห็นเขายิ้มก็วันนี้ละ หล่อจังเลย>//<" ร่างของเพื่อนฉันบิดไปมา้เหมือนไส้เดือนโดนขี้เถ้า ก็แค่หน้าตาดี..มะมั้ง
"แก อย่าไปยุ่งกับพี่เสือโคร่งเลย คนในโรงเรียนนี้ใครๆก็ถอยห่างทั้งนั้นละ" เวย์เงยหน้าขึ้นมาพูดหลังจากก๋วยเตี๋ยวในชามหมดเกลี้ยง ที่เงียบนี่คือสวาปามอยู่ "ถ้าเค้าโกรธขึ้นมา เดี๋ยวจะได้หยอดน้ำข้าวต้มไม่รู้ตัว" เวย์ เตือนอีกครั้งก่อนจะก้มหน้าจัดการแกะขนมปังอีกห่อ ตกลงท้องแกเป็นหลุมดำใช่ไหม?
"โหดขนาดนั้นเลยหรอ?"
"เออ ถึงพี่เขาจะไม่มีกลุ่มเป็นตัวเป็นตน แต่ก็มีคนเป็นร้อยที่ยอมเป็นลูกน้องเขา อย่างผู้ชายน่ารักคนเมื่อกี้ชื่อหวาย ม.5/7 นักกีฬาบาสโรงเรียนแต่เเม่ไม้มวยไทยนี่ไม่แพ้ใครเลย เลือดร้อน สังเกตได้จากหน้าที่มีแผลประดับไว้ได้ทุกวัน คนนี้ถือว่าสนิทกับพี่เสือโคร่งที่สุดแล้วละมั้ง " ฉันซึมซับข้อมูลจากมิว ขณะกินข้่าวไปด้วย
"แกบอกว่า ใครๆก็ถอยห่างจากนายเสือโคร่งไรนี่ใช่ไหม?" อะฮ้า ในที่สุดฉันก็มีไอเดียบรรเจิดผุดขึ้นมาแล้ว *0*
"ใช่ ทำไม?" เวย์ตอบขณะเคี้ยวขนมปัง
"ทุกคนกลัวเขา?"
"แน่นอน" มิวตอบอย่างภูิมิใจ  เพื่อ?
"หมอนั้นอยู่ห้องอะไรนะ?"
"ม.6/4" เวย์ตอบ
"แกถามทำไม?" คิ้วคุ่เดิมเริ่มขมวดอีกครั้ง
"ฉัน จะเอาคนนี้ละ" ความสงบสุขกำลังจะเวีบยมา ถ้าฉันได้หมอนี้มาเป็นไม้กันหมา ทีนี้ก็จะไม่มีใครหน้าไหนมายุ่งกับฉันอีก โฮะๆ ฉันนี่ฉลาดจริงๆเลย ><
"เห้ย นี่แกเป็น ไมล์ All kill จริงๆด้วย" เวย์ถามอย่างตกใจ แล้วอะไรคือ ไมล์ all kill? = =;
"นี่เป็นผู้ชายคนสุดท้ายที่ฉันคิดว่าแกจะเอา T^T" ยัยมิวว่าพลางทำหน้าเสียใจ
"อะไรคือ ไมล์ all kill? "
"ฉายาแกไง"เวย์ว่า
"ฉายา? " ฉันมีฉายาด้วยหรอ?
"ฉันรู้ว่าแกสวย แต่ขอคนนี้เก็บไว้บนหิ่งสักคนไม่ได้หรอ? ถ้าแกไปจีบเขา เขาต้องเสร็จแกแน่เลย T^T"นี่คือเสียงมิว
"ที่แกคบผู้ชายที่หล่อทุกคนในโรงเรียนนี้จะหมดแล้ว นอกจากนี้ยังทิ้งระเนระนาดฆ่าเรียบอีกตั้งหาก" ขนาดนั้นเลยหรอ? @_@
"เห็นก็จะเหลือแต่พี่เสือโคร่ง กับอีกไม่ถึง10 คนในโรงเรียนนี่ละมั้ง" เวย์บอกหน้านิ่ง ขณะที่ฉันหน้างง
"พวกแกก็รู้ว่าพวกเขามาตื้อฉันเอง ฉันปฏิเสธไปหลายรอบ จนรำคาญยอมคบ พอรำคาญอีกก็เลิก มันก็แค่เนี้ย"
"เออ ฉันรู้แต่มันเจ็บใจ ชิชิชิชิ ไม่สวยมั้งให้รู้ไป เชอะๆ " มิวว่าสะบัดหน้าสะบัดตา อย่าคิดนะว่าจะง้อ - -
"แกแน่ใจแล้วหรอ? แกชอบพี่เขาหรอ?"เวย์ถามด้วยใบหน้าจริงจัง
"ป่าว"
"แล้วแกจะไปยุ่งกับเขาทำไมละ?"
"ชีวิตสงบสุข"
"อ๋อ ฉันว่าแค่แกหาแฟนเป็นตัวตนไ้ด้ มันก็สงบเองละ "
"แต่มันน่ารำคาญจากแฟนนี่สิ ถ้าเป็นหมอนีั่คงไม่วุ่นว่ายกับฉัน จริงไหม? "
"ต่างคนต่างอยุ่แค่ในนามเอง"
"ระวังตกหลุมละกัน"เวย์เตือนฉันอีกครั้ง
"เหอะ ไม่มีทาง" ฉันมั่นใจ ไม่มีทางชอบหมอนั้นหรอก ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยรักใครเลย นอกจาก.. ช่างมันเถอะๆๆ ทางออกอันสว่างไสว จากพวกน่ารำคาญทั้งผู้ชายและผู้หญิงงี่เง่า แฟนตัวเองดูแลไม่ได้ก็มาหาเรื่องฉัน ผู้ชายก็หน้าหม้อ ถามหน่อยมีใครชอบฉันนอกจากหน้าตาบ้างไหม? เหอะ ลองหน้าฉันเละสิจะมีใครมาชอบฉันป่าว? หลงแต่รูป จริงๆมันก็แค่เปลือก ข้างในก็เลือด  น้ำเหลือง เหมือนกันหมดละ
เอาละ นายเสือโคร่ง ไม่รอดแน่เพราะนายคือกุญแจปลดความน่ารำคาญของฉัน :)