Mystery รักนี้..ออกแบบไม่ได้ !

"เรา้เลิกกันเถอะ - -" เสียงหวานนั้นบอกอย่างเย็นชา

"ทำไมละ พี่ทำอะไรผิด?" คนตรงหน้าถามกลับด้วยใบหน้าอันซีดเผือด

"ป่าว - -"

"แล้วเพราะอะไร?"

"รำคาญ - -" สิ้นเสียงของหญิงสาว ชายหนุ่มได้แต่ยืนทำหน้าเหวอ มองตามร่างบางเดินจากไปอย่างเย็นชา ก่อนที่ร่างนั้นจะทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง...

ม.5/2

"ไมล์ แกบอกเลิกพี่ฮองเต้ทำไมอะ? - -* " มิว ถามด้วยหน้านิ่วคิ้วขมวด

"รำคาญ" ฉันตอบตามตรง

"ห๊ะ? รำคาญเนี้ยนะ?" คิ้วคู่นั้นยิ่งขมวดกันยุ่งเหยิงเป็นโบ ถามกลับเสียงสูงด้วยความสงสัยสุดพลัง

"อืม - -"

"แต่แกเพิ่งคบพี่เค้าได้อาทิตย์เดียวเองนะ"

"แล้วไงละ ก็มันน่ารำคาญจริงๆนี่นา"

"ฉันเห็นแกรำคาญมารายที่ 26 แล้ว " เวย์เอ่ยแทรกขึ้นมา แล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

"- -+"

"แล้วแบบไหนที่แกจะไม่รำคาญ? ฉันเห็นพี่เขาก็ทำหน้าที่แฟนได้ดีเนียบ" มิว ยังคงทำหน้าสงสัยไม่เลิก มันมีอะไรน่าสงสัยหรอ? ก็มันน่ารำคาญจริงๆ ตามติดหนึบยังกับตุ๊กแก เช้าก็เจอ กลางวันก็เจอ เย็นก็ยังเจอ แถมกลางคืนยังโทรกวนไม่หยุด แบบนี้จะไม่ให้รำคาญได้ไง

"ไม่รู้สิ" ฉันตอบหน้าตาย พอดีกับครูเดินเข้ามา รู้สึกเหมือนหลุดจากแท่นสอบสวนทันตา เมื่อมิวกับเวย์เดินกลับไปนั่งที่ ฟู่่ววว ~ -3-

ฉันชื่อไมล์ เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง มีหน้าตา แขน ขาแบบคนทั่วไปครบ 32 ฉันแน่ใจ แต่บางครั้งก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน ไม่รู้คนจะมองอะไรฉันนักหนา และอย่างที่เห็นฉันขี้รำคาญอย่างที่สุด !!

"พรรณารา เธอเหม่ออะไร?" ครูถามฉันเสียงเขียว

"ป่าวค่ะ" แล้วเมื่อกี้ครูสอนอะไรนะ? นี่วิชาอะไรหว่า?

"งั้นออกมาทำโจทย์ข้อนี้" อ๋อ เลข เอิ่ม...ฉันไม่ชอบเลขเลย นี่มันสัญลักษณ์อะไรวะ? ตัวอะไรเนี้ย? บางทีฉันก็คิดนะว่ามันต้องเป็นรากฐานภาษาต่างดาวจากนอกโลกแน่นอนเลย ฉันถึงไม่เคยเข้าใจมัน แต่ก็ยังกระแดะมาเรียนวิทย์-คณิตได้ เลิศจริงๆเหอะ.. หลังจากที่คิดอยู่นานในที่สุด ฉันก็ก้าวออกมายืนหน้าห้องและบอกครูตามตรงว่า

"หนูทำไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูจะไปยืนหน้าห้องแล้วกันค่ะ" บอกเสร็จฉันก็ก้าวอย่างฉับไว เพื่อหนีเสียงที่ตามมาประหนึ่งปืนกล =_=

"ฉันกะเเล้วว่าเธอต้องไม่ได้ฟัง ยืนกางแขนเลยนะ แล้วยังจะมาเถียงอีกว่าไม่ได้เหม่อ @#()_**e&(<&,#~ "

แว๊ดๆๆ ฉอดๆๆ ที่จริงฉันก็เริ่มชินแล้วละ ฉันยืนกางแขนท้าสายตาชาวประชาชีที่เดินผ่านไปมา จะมองอะไรกันนักหนานะ ไม่เคยเห็นคนรึไง?

"ไมล์" ง่ะ พี่ฮองเต้

"มีอะไรหรอคะ?"

"เรากลับมาคบกันไม่ได้หรอ? พี่ไปคิดมาแล้ว ถ้าพี่ทำอะไรไม่ดีตรงไหน พี่จะปรับปรุงตัว ให้โอกาสพี่นะ" พี่ฮองเต้พูดแล้วเอามือมาจับมือฉันที่กางแขนอยู่  แน่นอนฉันสะบัดออกแล้วกางแขนต่อ เพราะรู้สึกถึงสายตาพิฆาตมาจากในห้อง และเมื่อฉันเหลือบไปมองก็เจอสายตาครู.. เอ่อ ครูอะไรนะ จำชื่อไม่ไ้ด้ง่ะ - -; ส่งมาพร้อมกับคอยีราฟของเพื่อนร่วมห้องทั้งหลาย เรียนกันไปสิยะ

"ไม่ได้หรอกค่ะ ไมล์โดนทำโทษอยู่ ไม่ว่าง"

"งั้นพี่จะนั่งรออยู่ตรงนี้"ว่างแล้วพี่ฮองเต้ก็มานั่งกอดเข่าข้างๆขาฉัน

"ไม่ไปเรียนหรอคะ?"

"พี่โดด ไม่มีใจจะเรียนหรอก มันเศร้า T^T" อย่าทำหน้าจะร้องไห้ เพราะฉัน..ไม่รู้สึกผิด

"- -"

"ให้โอกาสพี่นะ"

"- -"

"พี่สัญญา มันต้องเวิร์กแน่"

"พี่คะ ขอโทษนะ แต่ไมล์ไม่มีโอกาสครั้งที่2ให้พี่หรอก"

"ทำไมละ? พี่ไม่ดีตรงไหน? T^T"

"ป่าวค่ะ"

"พี่ไม่หล่อเหรอ? T^T "

"ป่ะ..ป่าวค่ะ - -;"

"พี่ก็ว่าไม่ใช่ พี่ติดหนุ่มฮอตอันดับ2เลยนะ" มองดูภูมิใจจังนะ

"- -"

"หรือพี่รวยไม่พอ? น้องไมล์อยากได้อะไรบอกพี่เลยนะ พี่ให้ได้ทุกอย่าง" ถ้าบอกว่าเลิกยุ่งกับฉัน พี่จะให้ได้ไหมนะ? - -

"ป่าวค่ะ ไมล์ไม่ได้อยากได้อะไีีร?"

"ห๊ะ ระ..ระ..หรือว่า"

"หรือว่าอะไรคะ?" ฉันก้มหน้าลงมาถาม และได้เห็นตัวพี่ฮองเต้เริ่มสั่น ?

"ไมล์ มีคนอื่นใช่ไหม?!?" เขาตะโกนถามเสียงดัง น่าอายที่สุด..

"อะเเฮ่ม! นายอาทิตย์ ครูว่าเธอควรกลับไปเรียนได้แล้ว และพรรณาราเข้าห้อง แล้วตั้งใจเรียนได้ด้วยนะ" ครูเลขบอกพี่ฮองเต้ ก่อนจะดึงฉันกลับเข้าห้อง อยากจะขอบคุณจากใจจริง เพราะบรรยากาศตอนนั้นมันช่างน่าอึดอัด พี่ฮองเต้ได้แต่มองฉันตาละห้อย ก่อนจะเดินคอตกจากไป รอดไป..