Who are you? คุณเป็นใคร?

เช้าวันรุ่งขึ้นของการไปโรงเรียนวันที่สอง บรรยากาศที่แสนธรรมดาที่ไม่มีอะไรพิเศษพิโสกับวันอื่นๆ แต่ทว่าตัวฉันกลับไม่เป็นแบบนั้น ที่ไปรู้เรื่องห้อง 4/2 เมื่อ 6 ปีที่แล้ว ถ้าเรื่องนี้เป็นความจริง.... อาจารย์สุรพล ต้องรู้เรื่องนี้แน่ๆ.....
 
 
 
"มาโอยยย มาโอย! อรุณสวัสดิ์" อังคณาทัก
"อ..อะอรุณสวัสดิ์จ้ะ"
"แหม๋วันนี้ก็น่ารักเหมือนเดิมเลยนะ"
"ไม่หรอกน่ะ ฮ่าๆ"
 
(ตึง ตึ่ง ตึ้ง ตึ่ง ตึ่ง ตึ้ง ตึ๊ง ตึ่ง~!!)
 
 
 
 
 
 
"ไปเถอะจ้ะ เสียง อ๊อน ดังแล้วเขาห้องเรียนกันเถอะ" มาโอยบอกอังคณา
 
 
 
 
 
 
 
คาบ home room โดย อ.สุรพล ครูประจำชั้นของห้อง 4/2 มาโอยพยายามหาจังหวะถามอาจารย์ สุรพล เรื่องเมื่อ 6 ปีที่แล้วเกิดอะไรขึ้นแต่ อาจารย์ สุรพล ไม่เปิดโอกาศให้มาโอยถามแม้แต่น้อยมาโอยจึงอาศัยเวลาพักกลางวันเพื่อที่จะไปหา อาจารย์ที่ห้องสมุดชั้น 4 ของโรงเรียน
 
 
 
"ก๊อก ก๊อก! ขออนุญาติค่ะ"
"เข้ามาสิ"
"อาจารย์ หนูอยากทราบเกี่ยวกับห้อง 4/2 เมื่อ 6 ปีที่แล้วเรื่องมันเป็นยังไงเกิดอะไรขึ้นกันแน่????!"
 
เพราะคำถามนั้นจึงทำให้ อ.สุรพล ตกใจไม่น้อยถึงกับเหงื่อตกหน้าตาเสมือนโดน ความกลัวเข้าครอบงำอย่างเห็นได้ชัด
 
"เธอไปได้ยินเรื่องนี้มาจากไหน ?"
"จากเพื่อนในชั้นเรียนค่ะตอนแรกหนูคิดว่าเป็นนิทาน เมื่อวานหนูขึ้นไปทานข้าวบนด่านฟ้า...ละ..เลยเปิดประตูชั้นบนไปค่ะ"
"อะไรน้ะ!! เธอเปิดประตูบนด่านฟ้าไปหรอ นี่เธอไม่อ่านกฎหรอว่าห้ามนักเรียนขึ้นไปบนนั้น!!"
"หนู ขอโทษค่ะ หนู..."
"เธอไปได้แล้ว ตอนเลิกเรียนค่อยมาหาครู นี่เบอโทรติดต่อ" สุรพลตอบพร้อมเบอโทรให้
"ขอบคุณค่ะ"
 
 
 
 
 
มาโอยคุยกับ อ.สุรพลเสร็จจึงได้เดินออกไปนอกห้องสมุดเขาได้เหลือบมองไปบนพื้น เขาเห็นเศษกระดาษใบนึง ที่รูปภาพแปลกๆปรากฎขึ้นมาบนกระดาษใบนั้น.. มันเป็นแผนผังของห้องเรียน 4/2 พร้อมลายชื่อนักเรียนในนั้น มาโอยจึงไม่สนใจเพราะคิดว่าอาจเป็นเอกสารของ หัวหน้าห้องที่อาจทำหล่นไว้ จึงเก็บขึ้นมาใส่กระเป๋าแล้วได้เดินเข้าห้องไป
 
 
 
 
"เอ่อ.. คุณพรชิตา นี่ใช่ของคุณรึเปล่าค่ะ?" มาโอยถามพรชิตาเด็กสาวหัวหน้าห้องของ 4/2
 
 
"ไม่ใ่ชหรอกค่ะ แผนผังห้องเรียนก็อยู่กับฉัน"
"งั้นหรอ ขอโทษค่ะ.." มาโอยตอบด้วยความสงสัย
 
 
 
ถ้าไม่ใช่ของ พรชิตา แล้วของใครละั?
 
 
 
ชั่วโมงเรียนรอบบ่ายได้เริ่มขึ้น แต่ทว่ามาโอยสังเกตุเห็นโต๊ะที่มีรอยขุดขีดเขียนด่าท่อว่านั้น กลับตั้งมา เสมือนมีคนนั่งเรียนอยู่กับพวกเขาในห้องมาโอยจึงขออาจารย์ไปห้องพยายาล แต่ทว่ากลับไม่มีอาจารย์อยู่ในห้องพยาบาล มาโอนจึงนั่งรอเขากลับไปเห็น แฟ้มรายชื่อนักเรียนตั้งแต่ปีก่อตั้ง เขาจึงหาแฟ้มรายชื่อนักเรียนเมื่อ 6 ปีที่แล้วมา
 
 
"เอ...เดือน มกรา มกรา.. นี่ไงเจอแล้ว!"
 
 
 
 
สิ่งที่ปรากฎต่อหน้าเขาคือรายชื่อนักเรียนที่เสียชีวิตจากเหตุการนั้น ทั้งหมด 7 ศพ เอ๊? 7ศพ หรอ...มาโอยจึงนึกนิทานที่อังคณาเล่าให้ฟัง
หากรวมคนที่ฆ่าตัวตายด้วยแล้ว 1 ศพ จะต้องเสียชีวิต 7 ศพ แสดงว่ามีคนรอดจากเหตุการนั้น 1 คน
 
 
 
 
 
 
มาโอยจึงรีบออกจากห้องพยาบาลเพื่อจะเล่าเรื่องนี้ให้อังคณาฟัน แต่ทันใดนั้นเองทางเดินนอกระเบียง เขากลับเห็น อะไรแปลกๆ ตกมาจากด่านฟ้า มีเสื้อผ้า ตัวใหญ่ราวกลับไม่ใช่สิ่งของหรือสัตย์ ใช่แล้ว.. มนุษย์นั้นเองด้วยความตกใจมาโอยจึงรีบลงไปดู ภาพที่เห็นทำให้มาโอยไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อ..อังคณา !!!"
 
 
 
 
 
ใช่แล้ว ศพที่ตกมาจากด่านฟ้านั้นคือ เพื่อนสาวของเธอ อังคณานั้นเอง สภาพศพกระดูกสันหลังหัก ร่างกายพับเป็นตัว V เสียฃีวิตทันที ไม่เกิน 10 นาทีรถพยาบาลก็มาถึงโรงเรียนด้วยอาการช๊อคอย่างรุ่นแรงจึงทำให้มาโอยเป็นลมไป..
พอตื่นมาอีกทีที่บ้านก็เป็นเวลา 1 ทุ่มพอดี 
"ตื่นแล้วหรอ มาโอย" พี่สาวทักทาย
"คะ่ อ..อังคณา เขาา.."
"อย่าร้องนะจ้ะน้องรัก พี่อยู่นี้แล้ว พี่จะดูแลน้องเองมีอะไรมาปรึกษาพี่ได้ทุกเมื่อนะ"
พอพูดจบพี่สาวจึงเดินออกจากห้องไป หลังจากนั้นมาโอยจึงเอามือล้วงกระเป๋า เพื่อเคลียของในกระเป๋าเงิน เขาจึงเห็นกระดาษใบนั้น....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"แต่กลับมีล่องลอยของการขีดเขียนเกิดขึ้น!!"
 
 
 
 

 
 
 
นายปากกล้วย