Who are you? คุณเป็นใคร?

"เห้ออออออ สุรพล ยังเข้มงวดเหมือนเดิมเลยน้าาา~" อังคณาเอยขึ้น

"งั้นหรอ ชั้นว่าเขาดูเป็นอาจารณ์ที่ดีออก ไม่ใจดีกับเด็ก" มาโอยตอบ

"แหม๋ เธอนี้ก็ โลกสวยไม่เปลี่ยนเลยนะ ตั้งแต่เด็กและ"

                   พอพูดจบสาวทั้ง 2 ก็เดินไปเข้าห้องน้ำที่ ติดกับบันไดริมซ้ายสุดของชั้น 3 มาโอยได้เดินเข้าห้องน้ำริมหน้าต่างริมสุดของห้องน้ำนั้น ระหว่างที่อังคณากำลังเข้าห้องน้ำเขาจึงสังเกตนุ ผนังห้องน้ำฝั่งขวามือของเขา มีประโยค ด่า ว่า มากมาย ที่เขียนจากเด็กมือบอน ด้วยปากกาน้ำเงินปากกาแดงบ้าง "พ่อกูใหญ่,พ่อกูใหญ่กว่า,พ่อกูเล็ก,กูรู้มึงต้องอ่าน,โอ้ย สุรพลจะตีกรุทำไมวะ แค่ไม่ส่งการบ้าน,อยากมีแฟนเป็นทอมติดต่อ 08x-xxx-xxxx" เขาได้ดู ศิลปะบนห้องน้ำที่ละประโยคพรางหัวเราะในลำคออย่างสนุกสนาน และเขาได้เหลือบมองไปเห็น ประโยคนึงที่แตกต่างจากคนอื่นและ แลดูเก่ามาก "อยากตาย แค้น อยากฆ่า พวกมันต้องตายอย่างทรมาน!!" ไม่ทันไรโดยการที่เป็นเด็กไร้เดียงสา จึงได้เขียนตอบ ข้อความนั้นอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังอะไร "เพ้อไร เมน ไม่มาหรอหล่อน (>3<)"  พออังคณาเขียนเสร็จจึงได้ออกจากห้องน้ำไปทันควัน 

"นี่ เธอทำไมเข้าห้องน้ำนานจัง -ึ แตกหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า" มาโอยถามพร้อมหัวเราะ

"บ้าหรอย้ะ ชั้นแค่นั่งอ่าน ศิลปะบนฝนังห้องน้ำเราเอง...นี่เธอชั้นไปเจอข้อความแปลกๆมาด้วย เห็นบอกจะฆ่าๆอะไรเนี่ยแหละ ฮ่าฮ่าฮ่า" อังคณาตอบพร้อมหัวเราะชอบใจ

"ช่างมันเถอะชั้นหิวข้าวแล้้ว...ลงไปหาที่นั่งกันนะ"

เด็กสาวจึงลงไปที่โรงอาหารซึ่งอยู่ชั้น 2 ข้างอาคารเรียนแต่กลับมีผู้คนมากมายจึงไม่มีที่นั่งพอสำหรับพวกเขา

"อังคณาทำไงดี ไม่มีที่นั่งเลยชั้นหิวแล้วด้วย" มาโอยถาม

"หุ้ย โรงเรียนก็หรู ที่นั่งน้อยจัง เราไปด่านฟ้ากันไหม?"

"ไปสิๆ"

เด็กสาวจึงพากันไปกินข้าวที่ ด่านฟ้าของอาคารเรียนระหว่างทางขึ้นเขาพบประตู ที่ถูกล๊อคด้วยโซ่ที่ขึ้นสนิม ที่พร้อมจะขาดทุกเมื่อ

"โซ่ อะไรเนี่ย สกปรก หยี๋ นี่แนะ!!" อังคณาได้ดึงโซ่จนขาด

และ ณ เวลานั้นไม่ถึงเสี้ยววินาที เด็กสาวทั้ง 2 ได้กลิ่นธูปลอยเข้าจมูกและไม่ถึง วินาทีก็หายไป

"อังคณา เธอได้กลิ่นอะไรแปลกๆไหม? เหมือนกลิ่นธูปเลยนะ..." มาโอยถาม

"บะ...บ้าหรอคิดไปเ้องน่า ชั้นไม่เห็นจะได้กลิ่น" อังคณาตอบปัดๆพร้อมสีหน้าซีดๆ

ทั้ง 2 จึงเดินเข้าไปใน ด่านฟ้าชั้นบนสุดของแห่งนี้ อาคารแห่งนี้ได้สร้างมา 60 ปีไม่แปลกที่จะเก่าและทรุดโทรม แต่ทว่าบนด่านฟ้ากลับ เต็มไปด้วย ฝุ่น ตะไคร้และสนิมน้ำขังมากมาย เหมือนกลับไม่เคยมีใครเขามาทำความสะอาดที่นี้เป็นปีก็ว่าได้ 

"อี๋ ที่นี้สกปรกจังเลย เหม็นก็เหม็น มีทั้งน้ำขังและขี้นก เราจะไปกินข้าวตรงไหนเนี่ย!" อังคณาโวยวายขึ้นมา

มาโอยได้เดินไปดู บริเวณรอบๆ เขาได้มองลงไปบนพื้น พบคราบปริษณาสีน้ำตาลเข้มๆและเป็นสะเก็ดที่เขีัยนว่า 

"You did all die"

เด็กสาวจึงสะกิดเพื่อน 

"อังคณา แกมาดุอะไรนี่สิ..!" มาโอยจิกเสื้ออังคณาเบาสีหน้าซีดเหงื่อแตกราวกกลับเจอเรื่องไม่คาดฝัน

"อะไรย้ะ" อังคณาตอบและเดินมาดู

"....ปะ...เป็นไปไม่ได้ มันแค่นิทานจากพี่ชั้นน่า เราลงไปกินที่ห้องเรียนกันเถอะ" อังคณาตอบแบบไม่รู้ไม่ชี้

"จ..จ้ะ"

เด็กสาวทั้ง 2 จึงลงจากด่านฟ้าเพื่อไปห้องเรียน 4/2 ของตนแต่ทว่า ระหว่างทางเข้าห้องเรียนต้องผ่านห้องน้ำ หน้าบันได มาโอยจึงขอตัวเขาห้องน้ำแปปนึง และฝากข้าวกล่องให้อังคณา มาโอยได้เข้าห้องน้ำในสุด เขาได้มองไปที่ผนังห้องน้ำที่มีคำด่า ตลก แตลง มากมายอยู่ และเขาได้เหลือบมิงไปเห็นข้อความข้อความหนึ่ง

"อยากตาย แค้น อยากฆ่า พวกมันต้องตายอย่างทรมาน!!"

"เพ้อไร เมน ไม่มาหรอหล่อน (>3<)"

"ฉันกลับมาแล้ว ฉันอยู่ใกล้ๆคุณ.." 

      ข้อความสีแดงสดที่ตอบกลับมา ตัวหนังสือขีดเขียนสะบัดช่อไปมาเหมือน กลั่นกลั้นความแค้นนับปี และล้ำสี ที่อยู่บนตัวข้อความ ค่อยๆไหลเป็นเม็ดลงมาเหมือนพึ่งเขียนไม่ถึง 5 นาที สีปริษณาที่เหม็นกลิ่นคาว เค็มๆ ด้วยความตกใจ มาโอยจึงรีบ ลุกขึ้นทันที และออกจากห้องน้ำ

"อังคณา อังคณา!!"

นายปากกล้วย