Who are you? คุณเป็นใคร?

นี่ๆ เธออยากฟังนิทานฉันไหม?

ฉันมีนิทานมาเล่าให้เธอฟังด้วยหล่ะ...

                  เรื่องมันมีอยู่ว่า...เมื่อประมาณ 6 ปีที่แล้วมีเด็กผู้หญิงคนนึง อืม..อายุราวๆ 16 รุ่นเราเนี่ยแหละ เป็นคนเรียนเก่งด้วยนะเธอ สอบได้ที่ 1 ของชั้นปี ศิลปะก็เก่งกีฬาก็เด่นแถมยังหน้าตาก็น่ารักอีก ผู้ชายหนุ่มต่างพากันตามจีบเธอไม่เว้นวันจนไม่แปลกเลยที่เขาจะไม่มีเพื่อนและมีคนเกลียด หล่อนจึงโดนเพื่อนผู้หญิงในห้องกลั่นแกล้งเป็นประจำ มีคนมาเขียนโต๊ะด่าบ้าง เขาห้องน้ำแล้วโดนเอาน้ำสาดบ้าง โดนขโมยร้องเท้าบ้าง แต่แล้วมีอยู่วันนึงตอนหล่อนกำลังขึ้นชั้น ม.5 โดนแกล้งกันถึงตายเลยนะแก! มีอยู่ว่าหล่อนเป็นคนไม่มีเพื่อนมักจะไปกินข้างกล่องคนเดียวทุกวันตอนกลางวันบนด่านฟ้า เพื่อนในห้องที่รู้ว่าเธอแอบไปกินข้าวบนด่านฟ้าทุกวัน จึงตามไปล๊อคประตูห้องด่านฟ้า ใช้โซ่หนา 1 นิ้วคล้อง ช่องล๊อคประตูไว้แล้วพันกันจนเป็นเงื่อนตาย ที่ถ้าเกิดไม่ใช่เลื่อยก็ไม่สามารถเปิดออก เธอตะโกนให้คนมาช่วย เป็นชั่วโมงก็ไม่มีใครได้ยิน จนตกตอนเย็นฝนก็ตก เธอร้องไห้ออกมาฟูมฟาย พวกผู้หญิงที่แกล้งเธอจึงมา เะอจึงรีบไปที่ประตูขอร้องให้เปิดให้หน่อยจะอะไรก็ยอม ทันใดนั้น ผู้หญิงเหล้านั้นจึง บอกกลับเธอว่า  "อะไรก็ยอมอย่างงั้นหรอ? งั้นช่วยกระโดดลงไปข้างล่างให้ดูหน่อยสิ" พูดจบกลุ่มหญิงสาวพร้อมกันหัวเราะอย่างซะใจ และพูดต่อว่า "ผู้หญิงอย่างมึง กระโดดลงไปตาย ก็ไม่มีใครสนใจหรอก ฮ่าฮ่าฮ่า" พูดจบกลุ่มหญิงสาวจึงลงจากบันไดกลับบ้านกันอย่างสนุกสนาน เธอก็ได้แต่ร้องไห้ฟูมฟาย พร้อมหยิบคัตเตอร์ออกมา กรีดนิ้วตัวเองและเขียนเป็นตัวอักษรว่า...

"You...a.re..all..di.....e"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"ตุบ!!"

           เห็นรุ่นพี่เล่ามาว่าพอเธอเขียนเสร็จ เธอก็เดินไปตรงระเบียงแล้วกระโดดลงมา ตายคาที่ สภาพศพคือ คอหักผลิกไปด่านตรงข้าม มือผลิกกลับไปด่านใน หัวซีกนึง เละไปกับพื้นสมอง สีชมพูปนเหลืองแดงไหลออกมา กระดูกสันหลังหักไปเป็นรูปตัวแอล เสียชีวิตในทันที

และหลังจากนั้น กลุ่มหญิงสาวที่แกล้งเธอจึงค่อยตายๆไปทีละคน ด้วยเหตุการ การตายที่ประหลาดและผิดธรรมชาติเหมือนโดนกำหนดไว้ โดนรถบรรทุกทับคอบ้างจนสมองไหลบ้าง เดินตกบรรไดวัดหลังหักบ้าง แต่ที่แปลกเหตุการการตายของกลุ่มหญิงสาวกลุ่มนี้ จากที่ตำรวจชันสูตรศพแล้ว ผลสรุปออกมาว่า ก่อนที่หญิงสาวกลุ่มนี้จะตาย เหมือนจะตกใจเหมือนเจออะไรที่ไม่คาดฝันบางอย่าง กลัวสุดขีน ขนลุก น้ำตาไหล ฉี่ราด และทุกศพจะเหมือนการตายของเขาที่พวกหญิงสาวกลั่นแกล้งไป....

       ณ โรงเรียนเซนโมเมนย์ ในเชียงใหม่ ....

 "เ็ป็นอย่างไงบ้าง สนุกไหม รุ่นพี่ฉันที่เคยเรียนที่นี้เล่าให้ฟังมาแหละ ไร้สาระจังนะเธอ ผีเผออะไีรฮ่าๆๆ" อังคณาพูดคุยกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน

"โธ่ อังคณาแกไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่สิ ฉันว่ามันน่ากลัวออก" มาโอยตอบอังคณา

"โธ่ ยัยมาโอย แกก็ทำกลัวไปได้ มีที่ไหนตายท่าเดียวกัน คิดภาพแล้วตลก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" 

นี่ก็สายแล้ว เขาห้องเรียนกันเถอะ เดียวโดน สุรเทพ ด่าเอาหรอก!!" อังคณาพูดเสร็จจึงเดินเข้าห้องเรียนน

              ณ ห้องเรียน ม.4/2 ของโรงเรียนเซนโมเมนย์ โรงเรียนผู้ดีระดับลูกสาวผู้ว่าลูกชายเจ้าของธุรกิจมาเรียน ไม่แปลกที่ค่าเทอมจะแพงถึงแพงมากเพราะการเรียนการสอนผสมไทย-อินเตอร์ แต่ทว่าหากมองแต่ภายนอกก็เหมือนโรงเรียนผู้ดีเรียบร้อย แต่หากได้เข้าไปเรียนแล้ว จะเห็นด่านมืดความอิจฉา ของเหล่านักเรียนที่ไม่รู้จักพอ แต่เป็นเรื่องปกติที่ ไก่ 10 ตัวจะมี ซัก 1-2 ตัวที่ไม่ออกไข่ มาโอยสาวลูกครึ่งไทยญี่ปุี่น พ่อแม่ต้องไปทำงานต่างประเทศเธอจึงต้องกลับมาเรียนต่อ ม.4 ที่ไทยอยู่กับพี่สาวที่คอนโดซึ่งพี่สาวก็ต้องทำงานจึงไม่มีเวลากลับมาบ้านซักเท่าไหร่ อังคณาเพื่อนสมัยเด็กของมาโอย จึงดูแลอย่างใกล้ชิดเฉกเช่นคนในครอบครัวเลยก็ว่าได้

พอเด็กสาวได้เข้าห้องเรียน คุณครูสุรเทพจึงพูดขึ้นมาว่า "เอาละนักเรียนวันนี้จะมีเด็กนักเรียนย้ายมาใหม่จากญี่ปุ่นมาเรียนกับเรา ดูแลเขาดีดีด้วยละ"

"สวัสดีค่ะ ชื่อ ซาซากิ มาโอกะ ชื่อเล่นชื่อ มาโอย ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ"

พอมาโอยแนะนำตัวเสร็จกลุ่มเด็กผูชายต่างพากิน ฮือ ฮา ในความน่ารักของเธออย่างมาก "ฮิ้วๆ น่ารักจังเลยบ้านอยู่ไหนจ้ะ"  "นี่ๆ เลิกเรียนไปร้องเพลงกะพี่ป่าวน้อง" เสียงโหวกเหวกโวยวายจากกลุ่มผู้ชาย Badboy หลังห้องพูดขึ้นมา มาโอยจึงเดินไปไม่สนใจ และไปนั่งใกล้ๆกับ อังคณา

"เธออย่าไปสนใจเลย พวกนี้ก็เป็นแบบนี้แหละ แค่ดูหัวก็น่าจะรู้แล้ว เกรียนเชียว"อังคณาปลอบมาโอย

"แล้วหล่อนมายุ่งไรวะ ไอตุ่มมังกร ข้าคุยกะน้องมาโอยโว้ย อย่า เ-ือกก!"

"อ้าว ไอเ-ี้ย พูดแบบนี้จะเอาหรอ!!" อังคณาตอบด้วยความโมโห

               มาโอยถอนหายใจเบาๆด้วยความเบื่อหน่ายจึงเหลือบไปมองโต๊ะเก่าหลังห้อง ที่ทับทมกันประมาณ 7 ตัวแบบประหลาดใจ จึงนึกในใจ  "แปลกจัง โรงเรียนก็หรูทำไมไม่ยอมทิ้งโต๊ะเก่าๆพวกนี้ซะทีนะ" ทันใดนั้นเอง มาโอยจึงเหลือบไปเห็น ตัวอักษรที่ขีดเขียนบนโต๊ะตัวหนึ่ง ไปตายซะ,นังร่าน,มึงไม่อยู่ทุกคนคงมีความสุขไปตายซะ,รกโลก,ยัยโสเภนีเพื่อนไม่คบ! มาโอยตกใจจึงมองไปข้างบน เห็นยันต์ ที่ดูแล้วน่าจะเก่าราวๆหลายปี เธอจึงพยายามไม่สนใจหันกลับไป มองกระดานที่ครู สุรเทพ ยืนอยู่

"เอ้าๆ พอเงียบๆ เริ่มเรียนได้แล้ว!!"

นายปากกล้วย