wonderful secret มหัศจรรย์รักลับ

บทที่ 7
สวนจำปี
เที่ยงวัน..
        ร่างสูงๆของพี่แม็กซั่มเดินจูงมือฉันเข้ามาภายในสวนหลังโรงเรียนที่มีบรรยาย
กาศเงียบสงบฉันและเขาถือถุงอาหารและผลไม้ต่างๆเข้ามากินด้วย ! วันนี้คาบเรียน
ฉันก็ค่อนข้างเป็นใจ หลังคาบบ่ายเป็นต้นไปฉันก็ไม่มีเรียน
วันจันทร์ก็เงี้ยอาจาร์ยประชุมกันบ่อยๆนักเรียนก็หวานหมู กันเป็นแถบๆ
‘แกรก’
    เสียงใบไม้ปลิวไปภายในสวนยิ่งเพิ่มบรรยากาศให้ร่มรื่นยิ่งขึ้นฉันและพี่แม็กซั่ม
เดินตรงเข้าไปยังจุดที่พี่โจชัวปูเสื่อนั่งเล่นอยู่กับบรรดาแมวๆทั้ง 5 ตัวของแก
“พี่โจหวัดดีค่ะฉันซื้ออาหารมาฝากเจ้าพวกนี้ด้วยน้ะ”
     ฉันส่งถุงอาหารแมวให้พี่โจชัวก่อนเขาพยักหน้าช้าๆ ช่วงนี้พี่โจชัวก็เริ่มเพลาๆกับ
ฉันบ้างแล้วหน่ะน้ะ กลายเป็น พี่ไฮไลท์ที่เริ่มปั่นป่วนฉันมากกว่าเพื่อน
“หยงเมื่อวานเรื่องพายมีอะไรหรือเปล่า”
       พี่แม็กซั่มถามย้ำเรื่องเมื่อวานที่ฉันสัญญาว่าจะเล่าให้ฟังหลังจากฟาดอาหารกลางวันที่ฉันเตรียมมาเรียบร้อย จนกินแอปเปิ้ลที่ฉันนั่งปอกอย่างเอร็ดอร่อย
“พายเป็นแฟนเฮียปั้น โฮก! ตอนหยงเจอช๊อกไปแล้วค่ะ”
  ฉันเห็นสีหน้าช๊อคๆของพี่แม็กซั่มเละพี่โจชัวฉันจึงได้ฤกษ์แหย่คืนไปหนึ่งดอก
“ ไม่เป็นไรหรอกเฮียปั้นไว้ใจได้อยู่แล้ว แต่ยังไงพี่ก็ยังมีเราไว้เป็นตัวประกันอยู่น้ะ 5555”
       เสียงหัวเราะดังลั่นพร้อมกับร่างหนาๆของเขาจะโถมกายมาล็อกคอจี้เอวฉัน
เหมือนที่เคยทำ เรียกเสียงกรี๊ดจากฉันได้เหมือนเคย คือฉันบ้าจี้อ้ะน้ะ
“กรี๊ดด ! อ๊ายยยย พี่แม็กซ์ ฮืออ กรี๊ดด”
  เสียงกรี๊ดกร๊าดดังลั่นของฉันทำเอาลูกแมวที่อยู่บนตักพี่โจชัวกระเจิดกระเจิงเผ่นหนีไปคนล้ะทาง ซ้ำร้ายร่างของฉันยังถูกพี่แม็กซั่มทับให้นอนลงบนเสื่อที่ปูไว้อีก โอ้ยย ฟินไปป้ะ
 “เอ้า ! ปั้นหยง ดิ้นซะ กระโปรงเปิดแล้ว”
     พี่ไฮไลท์ที่เดินเข้ามาทีหลังพร้อมกับอุ้มลูกแมวเข้ามาด้วยตะโกนแหย่ฉันและพี่แม็กซั่มที่ยังไม่เลิกเล่นกันทำเอาฉันและเขาสปริงลุกขึ้นมานั่งทันที
“ นี่แหนะ ! พี่ไฮไลท์ฉันใส่กางเกงขาสั้นย่ะ”
  ฉันเขวี้ยงห่อขนมใส่พี่ไฮไลท์ก่อนเขาจะหยิบกินเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เอ้อหยง ! โทมัสมันมีเรียนอีกคาบมันฝากนี่ให้”
พี่ไฮไลท์ส่งกระดาษขาวที่พับมาอย่างสวยงาม
พื้นที่สี่เหลี่ยมผืนผ้า
อนุสาวรีย์บูชาความอ่อนไหว
ศูนย์รวมรักของดวงใจ
ผูกไว้กับต้นขาวนวลลออ
‘เก็บไว้ให้ดีหล่ะต่อไปมันจำเป็นกับเธอมาก’
         ตัวอักษรสีแดงที่ถูกเขียนมาด้วยลายมือที่ดีกว่าเมื่อวานค่อนข้างมากก็ยังทำให้ฉันงงอยู่ดี อะไรฟร๊ะมาเป็นกลอนเลย !!ปั้นหยง งงค่ะ ฉันรีบพับกระดาษนั้นเก็บลงกระเป๋ากระโปรงอย่างรวดเร็ว
“อะไรหรอหยง”
  พี่แม็กซั่มถามถึงกระดาษที่พี่โทมัสส่งมาพร้อมกับทำแววตาสงสัย
“อ๋อไม่มีอะไรค่ะ เขียนมาแหย่เล่นตามปกติค่ะ”
“ช่วงนี้ไอ้โทมัสมันลงทุนจังว้ะ 55555”
       เสียงหัวเราะครื้นเครงดังขึ้นอีกครั้งหลังจากจบประโยคที่พี่แม็กซั่มแหย่บุคคลที่ยังมาไม่ถึงคือพี่ไฮไลท์เล่นๆ
       เสียงพูดคุยเฮฮาดีดกีต้าร์และเสียงลูกแมวเล็กๆร้องเหมือนเสียงเพลงกล่อมให้
ฉันง่วงขึ้นมาเรื่อยๆ ฉันล้มตัวลงบนเสื่อโชคดีที่นี่มีพร้อมทั้งหมอน เสื่อ และผ้าห่ม ฉัน
จึงหลับตาลงโดยมีความรู้สึกว่าพี่แม็กซั่มเลื่อนผ้าห่มมาคลุมตัวให้
    ในสวนสีเขียวที่มีต้นไม้มากมายเรียงเป็นแนวสวยงามอยู่เดินตัดออกไปอีกหน่อย
เป็นทุ่งดอกไม้ป่าเล็กๆหลากสีสันจู่ๆก็มีหมอกลงหนาจัดร่างกายของฉันรู้สึกหนาว
เหน็บขึ้นมาทันใดราวกับต้องมนต์จู่ๆก็มีมือหนึ่งดึงฉันกลับเข้ามาในสวนสีเขียวนี่อีก
ครั้ง ..เธอเป็นผู้หญิงแต่งชุดสีขาว.. มีมงกุฎที่ร้อยจากดอกจำปีสวมไว้บนศีรษะเธอ
ยื่นดอกจำปีมาให้ฉันหนึ่งดอกและจงมือผู้ชายคนหนึ่งมาให้ฉันเขามีหน้าตาละม้าย
คล้ายกับพี่แม็กซั่ม เธอยื่นดอกจำปีอีกดอกให้เขาฉันพลันก็มีเส้นด้ายสีแดงเรืองแสง
ขึ้นจากนิ้วนางข้างซ้ายของฉันไปสู่นิ้วนางข้างซ้ายของเขา  ผู้หญิงคนนั้นพูดออกมาก
ว่า ‘จนนิรันดร’ แล้วเธอก็หายไป
     ฉันรู้สึกเหมือนตกลงมาจากที่สูงกระแทกพื้นอย่างรุนแรงจนสดุ้งตกใจตื่นและมีสี
หน้าตกใจของพี่แม็กซั่มที่แขนพาดอยู่บนเอวฉันตกใจตื่นไปด้วย ซอรี่ค่ะพี่
“ฝันร้ายหรอเป็นอะไรหรือเปล่า”
  พี่แม็กซั่มลุกขึ้นก่อนดึงมือให้ฉันลุกตามด้วยและเอามืดเช็ดเหงื่อที่ผุดพรายบนใบหน้าให้ฉันเบาๆ
“ไม่ค่ะ คงแค่นอนผวาเฉยๆ”
ฉันเลี่ยงที่จะบอกเรื่องที่ฉันฝันเห็นคงเพราะฉันคิดมากเพราะกระดาษที่พี่โทมัสฝากมา
“แต่เราหลับไปเกือบ 2 ชั่วโมงยังนอนผวาอีกหรอ ปกติมันเป็นกับคนที่เพิ่งเคลิ้มหลับไม่ใช่หรอ”
  “ ไม่รู้สิ่ค้ะ สงสัยกินมากไปหน่อย”
   ฉันยิ้มเก้อๆไปให้พี่แม็กซั่มก่อนมองไปรอบๆเสื่ออีก 2 – 3 ผืนถูกเอามาปูตามมุม
เพิ่มและถูกจับจองโดยแบล็กดาร์กที่เหลือ
“ กินแล้วนอน นอนแล้วก็กินอีกไอ้อ้วนเอ้ยย”
   พี่แม็กซั่มพูดขึ้นฉันกำลังยัดขนมปังเข้าปากหลังจากตื่นขึ้นมา ฉันได้แต่ส่งค้อนวง
ใหญ่ไปให้อีกตามเคย ก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกรอบ
         
      เป็นที่รู้กันของโรงเรียนปัญญาเลิศว่าตอนนี้ฉันกับพี่แม็กซั่มได้คบกันอย่างเป็น
ทางการแล้วววววว ตบมือเปาะแปะจุดพลุฉลองด่วน ชีวิตหลังแต่งงานเอ้ย หลังคบกัน
แล้วเริ่มเปลี่ยนแปลงไปบ้างตามเวลาพี่แม็กซั่มเริ่มหายหน้าหายตาไปบ้างแต่ก็ยังมา
เทกแคร์ดี ผองเพื่อนของเขาก้ยังขยันมาแกล้งฉันทุกวันเหมือนเดิมโดยเฉพาะพี่
ไฮไลท์ถึงขั้นลงทุนหากุญแจมาล๊อกล็อคเกอร์ฉันตอนคาบพละแถมทำลูกกุญแจหาย
เดือดร้อนให้พี่แม็กซั่มมาช่วยงัดอีก -..-
        ส่วนเรื่องแฟนคลับของ BLACK DARK ตอนนี้ 60% ก็เริ่มทำใจกับฉันได้
แล้วอ้ะน้ะ อีก 40 % ที่เหลือก็ยังแอนตี้ฉันอยู่ห่างๆเช่นกัน
        เหมือนกับทุกวันที่ฉันจะต้องมาใช้ชีวิตช่วงกลางวันและเย็นกับผองเพื่อนของพี่
แม็กซั่มวันนี้ก็เช่นกัน ตั้งแต่เกิดเรื่องฉันไวกิ้งและครีมเค้กก็เหมือนห่างหายกันไปบาง
ช่วงจะโคจรมาเจอกันก็นานๆที ข่าวดีกว่านี้ก็คือ ไอ้ไว กับยัยเค้กก็ใกล้จะตกลงปลงใ
จคบกันแล้วเหมือนกัน เฮ้ๆ
“ เฮ้ย ปั้นหยง จับๆ จับไอ้ไลท์ให้พี่หน่อยเร็วววว !!”
   เสียงโหวกเหวกโววายภายในสวนจำปีซึ่งมีเอ่อ อะไรว้ะเนี่ย ! มีสงครามย่อยๆเกิดขึ้น โดยมีพี่ทะเลวิ่งไล่เตะพี่ไฮไลท์และกรรมก็นำพาให้พี่ไฮไลท์วิ่งมาทางฉันพอดี
“ หยงหลบเดี๊ยวชนน้ะเว้ยยยย”
   เสียงตะโกนดังลั่นของพี่ไฮไลท์ทำให้ฉันตัวแข็งทื่อยังไม่ทันขยับไปไหนร่างสูงๆก็ชนกับฉันเข้าอย่างจังจนเซไปชนกับอะไรซักอย่างและอัดก๊อปปี้เข้ากับต้นจำปีอย่างแรง
      เอิ่มม.. ยิ่งกว่า 10 ล้อแหกโค้งมาชนอีกค่ะท่านผู้โช้มมมมม ปั้นหยงจะตายแล้ว T^T
“ ไอ้ไลท์มึงออกไปจากตัวหยงซักทีดิ่ กูเจ็บน้ะเว่ย”
  เสียงทุ้มและกลิ่นน้ำหอมที่ฉันจำได้ดีดังขึ้นด้านหลังฉัน เอิ่มนี่แหละที่ฉันถอยไปชน พี่แม็กซั่ม นั่นเอง
“ แฟนมึงไม่หลบกูนี่หว่ากูวิ่งเล่นกับไอ้เลอยู่ดีๆ”
 “ แอ๊ก อย่าเพิ่งเถียงกันหยงอยู่ตรงกลางจะขาดอากาศหายใจแล้ววว”
  เมื่อสอง บุรุษยังไม่เลิกถกเถียงกันทำให้ฉันตะโกนออกมาทำให้พี่ไฮไลท์สปริงตัวออกไปทันที
“เจ็บไหมเนี่ย ตัวเล็ก ไม่ได้ดูตาม้าตาเรือทำไมไม่หลบมัน”
  ตัวเล็ก เป็นสรรพนามใหม่ที่พี่แม็กซั่มไว้ใช้เรียกฉัน(ได้คนเดียว)คนอื่นห้ามเรียก
พร้อมกับเสียงขุ่นๆทำให้ฉันหันหน้ากับไปมองเขาทันที
“หลบไม่ทัน วิ่งมายังกับสิบล้อแหกโค้ง เอ๊ะ!”
  สายตาฉันเหลือบไปปะทะกับรอยสีแดงจางๆที่แถวปกเสื้อเชิตและเส้นผมบอร์นทอง
ที่ติดอยู่บนเสื้อสองสามเส้น ไม่ใช่ของฉันแน่ๆเพราะฉันไม่ได้ย้อมผมยิ่งมีรอยลิปสติก
นี่ชัดเจนเลย
“อะไร...”
     ฉันถือวิสาสะใช้นิ้วคีบเส้นผมออกมาแล้วมองดูอย่างมึนงง
“นี่อะไร !”
 ฉันกระชากเสียงอย่างไม่พอใจ ไปฟัดกับแมวที่ไหนมาอีกหล่ะคราวนี้
“เอ่ออ..”
“แล้วเนี่ยอะไร ฮะ รอยนี่ด้วย ลิปสติกนี่หล่ะ”
   ฉันตะคอกเขาเสียงดังลั่นและความเงียบก็เข้าปกคลุมพื้นที่โดยรอบพวกที่เล่นกันก็
 
เงียบกริบไปยืนรวมกันเป็นก้อนขี้อยู่มุมหนึ่งที่ไม่ไกลนัก
“เอ่อ คือ.. ไม่ใช่แบบนั้นน้ะตัวเล็ก”
 เสียงอ้ำอึ้งของเขาทำให้ฉันยิ่งหงุดหงิด โอ้ย ! วันโลกกาวินาศสันตะโรอะไรเนี่ยยย
“ไม่ต้องมาเรียกเลย พี่ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงฮะเพิ่งคบกันไม่เท่าไหร่นอกใจฉันไปฟัดกับนังหน้าแมวที่ไหนก็ไม่รู้ อย่าให้แม่เจอนะจะตบให้ตายคามือเลยฮึ่ย !”
       ปั้นหยงคนเดิมที่เคยเรียบร้อยมากมาย คะ ขา ทุกคำมันตายไปจากโลกนี้แล้วเว้ย ! นางเอกทนไม่ได้เจอฤทธิ์ฉันหน่อยเป็นไงเงิบเลยสิ่
“เอ่อคือ หยงพี่ว่าใจเย็นน้ะฟังไอ้แม็กซ์อธิบายก่อน”
  พี่ร็อคกี้ที่คาดว่าจะถูกถีบส่งมาห้ามทับเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวพร้อมกับจับแขนฉันเบาๆ
“ปล่อยพี่อย่ามายุ่งกับฉัน กรี๊ดด ไม่ไหวแล้วโว้ย”
  ฉันสะบัดมือออกจากพี่ร็อคกี้อย่างโมโหคว้ากระเป๋าแล้วกระทืบเท้าออกจากสวนจำปี
อย่างหัวเสีย หน็อย!!นังหน้าปลวกหยามปั้นหยงมากเกินไปแล้ว อย่าให้เจอน้ะแม่จะ
ตบให้ตายจมดินเลย