wonderful secret มหัศจรรย์รักลับ

บทที่ 6

บรรพบุรุษดอกจำปี

ใครจะไว้ใจอะไรไว้ใจเถิด

แต่อย่าเกิดไว้ใจในสิ่งห้า
หนึ่งอย่าไว้ใจทะเลทุกเวลา

สองสัตว์เขี้ยวเล็บงาอย่าไว้ใจ
สามผู้ถืออาวุธสุดจักร้าย

สี่ผู้หญิงทั้งหลายอย่ากรายใกล้
ห้ามหากษัตริย์ทรงฉัตรชัย

ถ้าแม้ใครประมาทอาจถึงตายฯ

     เสียงท่องกลอนจากนิทานเรื่องหนึ่งยังคงดังแว่วมาจากบน

ตึกนี่เป็นเวลา 4 โมงเย็นที่นักเรียนส่วนใหญ่เลิกเรียนและกลับ

บ้านไปหมดแล้วเหลือแต่เพียงบางห้องที่ยังมีเรียนอยู่

    บอกเลยนี่รอบที่ 5 แล้วน้ะเว้ยยยยย .. ปั้นหยงจะท่องตามได้

อยู่แล้วค่ะ

  สาเหตุที่ฉันยังนั่งเติ่งอยู่ใต้ต้นจำปีในโรงเรียนเวลานี้ก็เพราะ...

เพราะอะไรเอ่ย ฉันให้ทาย

“ เห้ยยย มาแล้ว รอนานไหมปั้นหยง”

   นี่เลยต้นเหตุ !! เสียงดังเหมือนกองทัพมดยกทัพมาตี

อาณาจักรต้นไม้ดังจ้อกแจ้กเข้ามาเพราะ 8สหายที่แยกย้ายกัน 

ไปทำเอ่อ.. อะไรซักอย่างที่ฉันไม่รู้อ้ะน้ะ ยกพลกันเข้ามาพร้อม

ขนมและของกินมากมาย

“นานมากค่ะ พี่แม็กซ์ฉันท่องตามกลอนบนตึกได้หมดแล้วเนี่ย”

       ฉันบนพร้อมกับทำหน้างอนๆ สะบัดหนีไปเล่นๆ พร้อมกับ

เสียงเฮฮาของ 8 หนุ่ม

   เป็นที่รู้กันอ้ะน้ะว่าตอนนี้ฉันและพี่แม็กซั่มกำลังเอ่อ..คุยๆกัน

อยู่เพื่อเลื่อนระดับความสัมพันธ์

     แต่เดิมที่ฉันต้องขลุกอยู่กับ BLACK DARK เพราะคำสั่ง

ของอาจาร์ยสงครามแต่ตอนนี้มันกลายเป็นความเต็มใจไปแล้ว

หล่ะ กรี๊ดดด

“ ดีแล้วจะได้เรียนเก่งๆ”

    พี่ไฮไลท์ที่ปากไม่ค่อยจะสงบเท่าไหร่กระเซ้าฉันก่อนจะหยิบ

กล้วยทอดร้านป้าแมวหน้าโรงเรียนเรียนยัดใส่ปากนั่งเคี้ยวตุ้ยๆ

อย่างเมามันส์

“นี่หยงพี่มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”

“อ่าค่ะ”

    พี่โทมัสที่ทุกคนกล่าวว่าเป็นผู้สืบทอดเรื่องราว .. และ เกมการพนันมากมาย ? สกิดๆ

      ฉันหลังจากที่ฉันเริ่มเอียนกับของบนโต๊ะและกำลังหันซ้ายที

ขวาทีเพื่อหาที่นอน 55555

“ ปัญญาเลิศมีสัญลักษณ์เป็นดอกจำปีใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ”

       ฉันพยักหน้าหงึกๆ อย่างเข้าใจอ่าน้ะ โรงเรียนปัญญาเลิศ

เมื่อสมัยก่อนนู้นนน แม่ของผู้สร้างโรงเรียนและ ผอ.คนแรกท่าน

ชอบดอกจำปี โรงเรียนของเราเลยมีดอกจำปีเป็นสัญญลักษณ์

เรื่อยมานั่นเอง

“รุ่นพี่ของ BLACK DARK แต่ล่ะรุ่น เล่าต่อๆกันมาว่าถ้าแก๊งค์ของเราใครจะพบรักที่แท้จริง จะมีดอกจำปีหล่นลงมาหาทั้งคู่ ในฤดูที่ดอกจำปีไม่ออก”

“ฤดูที่ดอกจำปีไม่ออก ?? แล้วจะมีดอกได้ไงค้ะพี่โทมัส”

  ฉันทำหน้างงๆใส่พี่โทมัส เออเรื่องบรรบุรุษขง BLACK DARK

ฉันไม่ค่อยข้องใจเท่าไหร่หรอก แต่ไอ้ดอกจำปีตอนที่มันไม่ใช่

ฤดูนี่สิ่

“อ้ะดูนี่”

   พี่โทมัสใช้ลากมือยุกๆยิกๆเขียนใส่กระดาษถุงกล้วยทอด เอ่อ

ยากจนไปไหมค้ะพี่ ??

      อ่านได้ความว่า   White Champaka

“ดอกจำปีหรอค้ะ”

  “ไม่ใช่มันเป็นชื่อเล่น และชื่อจริงของภรรยาหัวหน้าแก๊งค์คน

แรกของ แบล็คดาร์กที่รวมกันแล้วได้ความหมายแปลว่าจำปี

อย่างพอดิบพอดี เหลือเชื่อไหมล่ะ”

“ ไม่เข้าใจค่ะพี่”

   ฉันทำสีหน้างงๆส่งไปให้พี่โทมัสอีกรอบ เอ.. ชื่อเล่น ไวท์ จามผกา แปลว่าดอกจำปี

“หัวหน้าแก๊งค์คนแรกของแบล็คดาร์กชื่อคราม ..ครั้งนึงในสวน

ของโรงเรียนที่มีต้นจำปีอยู่เต็มไปหมดเคยมีอาจารย์คนหนึ่งไป

ผูกคอตายแต่เรื่องก็ผ่านมาเกือบ 90 ปีแล้วจึงไม่ค่อยมีคนรู้เรื่อง

นี้เท่าไหร่ ตอนนั้นครามก็อายุเท่าพวกพี่นี่แหละ 18 พอดี เขา

เคยเข้าไปนั่งใต้ต้นจำปีต้นนั้นและฝันเห็นว่ามีดอกจำปีตกลงมา

และตื่นขึ้นมาก็พบว่ามีดอกจำปีอยู่จริง และมีรุ่นน้องคนนึงของ

ครามจะมาผูกคอตายที่ต้นไม้ต้นนั้น ครามและรุ่นน้องคนนั้นจึง

ได้พบรักกันและแต่งงานกันในที่สุดเพราะรุ่นน้องคนนั้นก็เคยฝัน

ถึงต้นจำปีต้นนี้เหมือนกัน และที่น่าแปลกใจกว่า ผู้หญิงคนนั้น

ชื่อจามผกา ชื่อเล่นชื่อไวท์ ซึ่งแปลได้ตรงตัวเลยว่าดอกจำปี”

หอมเจ้าเอยหอมจำปีพี่ขอหอม

เฝ้าดมดอมกล่อมนิทราจนฟ้าสาง

มอบจำปีพี่แนบใจให้น้องนาง

แม้ยามห่างหอมจำปีทุกวี่วัน

ยามกลีบร่วงห่วงจำปีดอกนี้นัก

สุดจะหักความคิดถึงตรึงใจมั่น

หอมอื่นใดใช่ยั่งยืนทุกคืนวัน

หอมจอมขวัญนั้นหอมนานซ่านฤทัย

      จู่ๆ เสียงบรรเลงเพลงจากห้องดนตรีไทยก็ดังแว่วมาถึงตรงที่ฉันนั่งอยู่ โอ้วว เรื่องเล่าของพี่

โทมัสทำให้ฉันกลัวขึ้นมาทันใด

“อยากรู้ไหม ‘คราม’คือใคร”

       พี่โทมัสถามขึ้นมาอีกหลังจากเสียงดนตรีไทยอันหน้าสยิว

กิ้วจบไปแล้ว ทำให้ฉันพยัหน้าอย่างรวดเร็วจนคอแทบเคล็ด

“อาจาร์ยสงคราม กับ  อาจาร์ยไวท์หมวดฝรั่งเศษไง”

 กรี๊ดดดดดดดดดดด เงิบแปป หัวหน้าแก๊งค์รุ่นแรกอย่างเฟี้ยวเงาะอ้ะ

 “ -..- เงิบแปปค่ะพี่โทมัส 5555”

 ฉันได้แต่แอบขนลุกอยู่ในใจเป็นแฟนกันเพราะต้นจำปี โอ้วว

“เอาหล่ะวันนี้พี่กลับบ้านก่อนน้ะ “

 พี่โทมัสพูดก่อนจะแยกเขี้ยวโชวฟันขาวๆก่อนเดินจากไป

“ โทมัสเล่าอะไรให้ฟังหรอหยง”

  พี่แม็กซั่มที่ตอนแรกไม่ได้อยู่ในวงสนทนาหันมาถามหลังจากมองสีหน้าฉันอยู่นาน

“เปล่าค่ะพี่แม็กซ์จะไปไหนต่อไหมกลับบ้านกี่โมงเนี่ย”

   “ ไปเดี๊ยวพี่ไปส่งหยงกลับบ้านก่อน”

“ไปด้วยได้ป้ะ”

       ฉันส่งตาแบ๊วๆเพื่อเป็นการอ้อนวอนหวังจะติดสอยห้อยตามพี่แม็กซั่มไปด้วยเหมือนทุกครั้งแต่หนนี้ผลคือ แป๊ก !

“หนนี้ไปไม่ได้น้ะหยง เดี๊ยวคราวหน้าพี่พาไป โอเคไหม”

 “ค่ะ”

   ฉันตอบตกลงอย่างว่าง่ายนี่แหละข้อดีของปั้นหยงไม่เซ้าซี้ ไม่เรื่องมาก และหันไปยิ้มแย้มต่อกับเรื่องตลกๆที่ พี่บาสสรรหามาเล่า

“หยง ป้ะกลับบ้านกันจะหกโมงล้ะเดี๊ยวพี่กำปั้นจะแพ่นกระบานพี่เอา”

   เมื่อพี่แม็กซั่มพูดถึงพี่ชายฉันพี่กำปั้น.. ตอนแรกฉันนึกว่ารายนั้นจะไม่กินเส้นกับแบล็คดาร์กเสียด้วยซ้ำแต่กลายเป็นว่าพอไปมาหาสู่กันบ่อยๆเข้า พี่กำปั้นกับดูสนิทสนมกับพี่เเม็กซั่มกว่าใครซะอีก

“ระดับพี่แม็กซ์แล้ว พี่ปั้นจะทำอะไรได้เนาะ  55555”

      ฉันยิ้มอย่างเฮฮาพร้อมกับเขยิบตัวขึ้นไปนั่งบนมอเตอร์ไซต์ที่ฉันซ้อนอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันจนมันกลายเป็นที่ประจำของฉันไปแล้ว จากตอนแรกที่ฉันขึ้นมอเตอร์ไซต์สูงๆแบบนี้ไม่ได้จนทุกวันนี้เริ่มชิน สูงแค่ไหนปั้นหยงก็สู้ ฮึบ !

“หยง พรุ่งนี้ตอนเที่ยงเดี๊ยวพี่พาไปเล่นลูกแมวในสวนจำปีน้ะ เอาอะไรไปกินหรือจะซื้อเข้าไปดี”

   พี่แม็กซั่มถามฉันหลังจากที่มอเตอร์ไซต์จอดสนิทที่หน้าบ้านฉันเรียบร้อย

“ เดี๊ยวหยงเอาของเข้าไปก็ได้ค่ะ เอ...แต่มันมีแมวด้วยหรอค้ะในสวนจำปี”

   “ โจชัวมันเลี้ยงไว้หน่ะ”

“ค่ะอากาศในสวนคงเย็นสบายดีได้ข่าวว่าชอบมีคนโดดเรียนไปนอนเล่น”

“พูดถึงไอ้โจใช่ป้ะ หยงพี่จะฟ้องมัน 55555”

“จำไว้เชอะ”

   ฉันเดินสะบัดหน้าเข้าบ้านไปอย่างงอนๆก็จะตามมาด้วยเสียงหัวเราะของพี่แม็กซั่ม

“เฮีย ! หวัดดีค่ะใครอ้ะ”

   ฉันเดินเข้ามาทักทายเฮียปั้นที่มีสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มนอนหลับอยู่ข้างตัวบนโซฟา

“ อั้ยย้ะนอนตักซะด้วยใครๆๆๆบอกมา”

“เออ.. หน่าไปๆแล้วไอ้หนุ่มแม็กซั่มและผองเพื่อนหล่ะไปไหน”

        เฮียกำปั้นเปลี่ยนเรื่องจากสาวน้อยในชุดนักเรียนม.ปลายที่นอนสลบไสลเป็นเรื่องของพี่แม็กซั่มแอนด์เดอะแก๊งค์แทน

“วันนี้พี่แม็กซ์มาคนเดียวไปทำธุระต่อแล้ว”

  “เออ ไปๆเข้าห้องไปทำการบ้านนู่นพี่จะไปบิ๊กซีกินไรเย็นนี้..เอา”

   “หือออออ..พี่ปั้น”

   ตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนที่ปิดสนิทค่อยๆลืมตาขึ้นคงเป็นเพราะเสียงรบกวนจากฉันและเฮียปั้นที่แหกปากคุยกันนั่นเอง

“ไม่มีไรพายนอนเถอะ”

  “เอ่ออ...”

       น้องพาย ... น้ะที่คาดว่าอายุจะห่างจากฉันซัก 1 ปีเพราะจุดเดียวบนปกเสื้อบ่งบอกว่า ม.4ลุก    ขึ้นมาทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกใส่ฉัน

“ พี่ชื่อปั้นหยงจ้ะเป็นน้องพี่ปั้น”

“ค่ะ..หนูพายค่ะ”

“พายเฉยๆหรอจ้ะมีอะไรต่อหรือเปล่า”

“มีค่ะ พายแอปเปิ้ลค่ะชื่อมันยาวไปหน่อย “

“อ๋อจ้ะ เอ้อเฮียจะพาพายไปห้างด้วยเปล่าอ้ะ”

“ ไปดิ่ ไปหาซื้อของมาทำกินกัน”

   “หยงขอไปด้วยดิ่น้ะๆ พรุ่งนี้จะซื้อของไปกินกลางวันกับพี่แม็กซั่ม”

“ได้งั้นไปเลย”

   ความโกลาหลเล็กๆเกิดขึ้นนะหน้าห้างที่ฉันพยามจะเดินกับน้องพายแอปเปิ้ล โดยมีเฮียปั้นคอยกีดกันสุดท้ายฉันก็ต่อสู้จนชนะๆแล้วได้ตัวน้องพายมา 5555

“พี่หยงค้ะพี่เรียนที่ปัญญาเลิศหรอค้ะ”

  พายแอปเปิ้ลถามหลังจากมองเสื้อเชิตสีขาวแขนยาวที่ปักตราสัญลักษณ์ ป.ล.

“ใช่ค่ะพี่เรียนม.5”

“พี่ชายพายก็เรียนปัญญาเลิศค่ะปีนี้ม.6 แล้ว”

“หรอจ้ะพี่ชายายชื่ออะไรหรอเผื่อพี่รู้จัก”

“พี่แม็กซั่มค่ะพี่หยงรู้จักไหมค้ะ”

   กร๊าซซซ จะบังเอิญโลกกลมไปไหมม ? น้องสาวพี่แม็กซั่มเป็นแฟนเฮียปั้น ฉันกับพี่แม็กซั่มก็ใกล้จะตกลงปลงใจกัน

“เอ่อ..รู้จักจ้ะ”

“จริงหรอค้ะ ..พี่หยงว่าพี่แม็กซั่มเป็นยังไงค้ะ”

“ก็ดีจ้ะ .. พายว่าแอปเปิ้ลนี้สดไหมจ้ะ”

  ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่ความจะแตกรีบหยิบแอปเปิ้ลและขนมอีก 3-4 อย่างใส่ตระกร้าและชวนคุยนู่นนี่นั่นไปจนถึงโซนอาหารแมว

‘เอพรุ่งนี้พี่แม็กซ์บอกว่าจะพาไปเล่นลูกแมวนี่นา’

  ฉันหยิบอาหารเหลวสำหรับลูกแมว 2-3 กระป๋องลงตระกร้าเสียงเจื้อแจ้วของพายแอปเปิ้ลก็ดังขึ้นมาอีก ขี้สงสัยไปไหนพี่สะใภ้ฉัน ..

“พี่หยงเลี้ยงแมวหรอค้ะ”

“เปล่าจ้ะพี่จะซื้อไปให้แมวที่โรงเรียนหน่ะ”

“เหมือนพี่ชายพายเลยค่ะชอบซื้อไปให้แมวที่โรงเรียน”

   โอ๊ยยยยยเขินแปปใจตรงกันด้วย พี่แม็กซั่มของฉัน

“หยงกลับบ้านจ่ายตังค์”

    เสียงเฮียปั้นที่ดังตามมาจากอีกโซนหนึ่งทำให้ฉันและน้องพายได้เวลาย้ายตัวจากห้างสรรพสินค้ากลับมาจ่อมอยู่ในห้องครัวที่บ้านพลันเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นตามมา

“ค่ะพี่”

“ทำอะไรอยู่หยง พี่ถึงบ้านแล้วนะ”

  นี่แหละเจ้าเก่าเจ้าเดิม มันเป็นกิจวัตรประจำวันไปซะแล้วสำหรับการรายงานตัวแบบนี้

“ทำกับข้าวอยูในครัวค่ะ พี่แม็กซ์ค้ะน้องพายมา”

   “ พายไหนอ้ะหยง”

“พายน้องพี่แม็กซ์แหละ”

“เห้ยย !”

  “พี่แม็กซ์แค่นี้ก่อนน้ะเดี๊ยวหยงเล่าให้ฟังพรุ่งนี้ที่โรงเรียน”

“ครับๆ”

 ฉันรีบวางสายก่อนหันไปส่งยิ้มให้น้องพาที่กำลังมองมาอยู่ เกือบไปแล้ววุ้ย !