wonderful secret มหัศจรรย์รักลับ

บทที่ 7

สวนจำปี

เที่ยงวัน..

        ร่างสูงๆของพี่แม็กซั่มเดินจูงมือฉันเข้ามาภายในสวนหลังโรงเรียนที่มีบรรยาย

กาศเงียบสงบฉันและเขาถือถุงอาหารและผลไม้ต่างๆเข้ามากินด้วย ! วันนี้คาบเรียน

ฉันก็ค่อนข้างเป็นใจ หลังคาบบ่ายเป็นต้นไปฉันก็ไม่มีเรียน

วันจันทร์ก็เงี้ยอาจาร์ยประชุมกันบ่อยๆนักเรียนก็หวานหมู กันเป็นแถบๆ

‘แกรก’

    เสียงใบไม้ปลิวไปภายในสวนยิ่งเพิ่มบรรยากาศให้ร่มรื่นยิ่งขึ้นฉันและพี่แม็กซั่ม

เดินตรงเข้าไปยังจุดที่พี่โจชัวปูเสื่อนั่งเล่นอยู่กับบรรดาแมวๆทั้ง 5 ตัวของแก

“พี่โจหวัดดีค่ะฉันซื้ออาหารมาฝากเจ้าพวกนี้ด้วยน้ะ”

     ฉันส่งถุงอาหารแมวให้พี่โจชัวก่อนเขาพยักหน้าช้าๆ ช่วงนี้พี่โจชัวก็เริ่มเพลาๆกับ

ฉันบ้างแล้วหน่ะน้ะ กลายเป็น พี่ไฮไลท์ที่เริ่มปั่นป่วนฉันมากกว่าเพื่อน

“หยงเมื่อวานเรื่องพายมีอะไรหรือเปล่า”

       พี่แม็กซั่มถามย้ำเรื่องเมื่อวานที่ฉันสัญญาว่าจะเล่าให้ฟังหลังจากฟาดอาหารกลางวันที่ฉันเตรียมมาเรียบร้อย จนกินแอปเปิ้ลที่ฉันนั่งปอกอย่างเอร็ดอร่อย

“พายเป็นแฟนเฮียปั้น โฮก! ตอนหยงเจอช๊อกไปแล้วค่ะ”

  ฉันเห็นสีหน้าช๊อคๆของพี่แม็กซั่มเละพี่โจชัวฉันจึงได้ฤกษ์แหย่คืนไปหนึ่งดอก

“ ไม่เป็นไรหรอกเฮียปั้นไว้ใจได้อยู่แล้ว แต่ยังไงพี่ก็ยังมีเราไว้เป็นตัวประกันอยู่น้ะ 5555”

       เสียงหัวเราะดังลั่นพร้อมกับร่างหนาๆของเขาจะโถมกายมาล็อกคอจี้เอวฉัน

เหมือนที่เคยทำ เรียกเสียงกรี๊ดจากฉันได้เหมือนเคย คือฉันบ้าจี้อ้ะน้ะ

“กรี๊ดด ! อ๊ายยยย พี่แม็กซ์ ฮืออ กรี๊ดด”

  เสียงกรี๊ดกร๊าดดังลั่นของฉันทำเอาลูกแมวที่อยู่บนตักพี่โจชัวกระเจิดกระเจิงเผ่นหนีไปคนล้ะทาง ซ้ำร้ายร่างของฉันยังถูกพี่แม็กซั่มทับให้นอนลงบนเสื่อที่ปูไว้อีก โอ้ยย ฟินไปป้ะ

 “เอ้า ! ปั้นหยง ดิ้นซะ กระโปรงเปิดแล้ว”

     พี่ไฮไลท์ที่เดินเข้ามาทีหลังพร้อมกับอุ้มลูกแมวเข้ามาด้วยตะโกนแหย่ฉันและพี่แม็กซั่มที่ยังไม่เลิกเล่นกันทำเอาฉันและเขาสปริงลุกขึ้นมานั่งทันที

“ นี่แหนะ ! พี่ไฮไลท์ฉันใส่กางเกงขาสั้นย่ะ”

  ฉันเขวี้ยงห่อขนมใส่พี่ไฮไลท์ก่อนเขาจะหยิบกินเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เอ้อหยง ! โทมัสมันมีเรียนอีกคาบมันฝากนี่ให้”

พี่ไฮไลท์ส่งกระดาษขาวที่พับมาอย่างสวยงาม

พื้นที่สี่เหลี่ยมผืนผ้า

อนุสาวรีย์บูชาความอ่อนไหว

ศูนย์รวมรักของดวงใจ

ผูกไว้กับต้นขาวนวลลออ

‘เก็บไว้ให้ดีหล่ะต่อไปมันจำเป็นกับเธอมาก’

         ตัวอักษรสีแดงที่ถูกเขียนมาด้วยลายมือที่ดีกว่าเมื่อวานค่อนข้างมากก็ยังทำให้ฉันงงอยู่ดี อะไรฟร๊ะมาเป็นกลอนเลย !!ปั้นหยง งงค่ะ ฉันรีบพับกระดาษนั้นเก็บลงกระเป๋ากระโปรงอย่างรวดเร็ว

“อะไรหรอหยง”

  พี่แม็กซั่มถามถึงกระดาษที่พี่โทมัสส่งมาพร้อมกับทำแววตาสงสัย

“อ๋อไม่มีอะไรค่ะ เขียนมาแหย่เล่นตามปกติค่ะ”

“ช่วงนี้ไอ้โทมัสมันลงทุนจังว้ะ 55555”

       เสียงหัวเราะครื้นเครงดังขึ้นอีกครั้งหลังจากจบประโยคที่พี่แม็กซั่มแหย่บุคคลที่ยังมาไม่ถึงคือพี่ไฮไลท์เล่นๆ

       เสียงพูดคุยเฮฮาดีดกีต้าร์และเสียงลูกแมวเล็กๆร้องเหมือนเสียงเพลงกล่อมให้

ฉันง่วงขึ้นมาเรื่อยๆ ฉันล้มตัวลงบนเสื่อโชคดีที่นี่มีพร้อมทั้งหมอน เสื่อ และผ้าห่ม ฉัน

จึงหลับตาลงโดยมีความรู้สึกว่าพี่แม็กซั่มเลื่อนผ้าห่มมาคลุมตัวให้

    ในสวนสีเขียวที่มีต้นไม้มากมายเรียงเป็นแนวสวยงามอยู่เดินตัดออกไปอีกหน่อย

เป็นทุ่งดอกไม้ป่าเล็กๆหลากสีสันจู่ๆก็มีหมอกลงหนาจัดร่างกายของฉันรู้สึกหนาว

เหน็บขึ้นมาทันใดราวกับต้องมนต์จู่ๆก็มีมือหนึ่งดึงฉันกลับเข้ามาในสวนสีเขียวนี่อีก

ครั้ง ..เธอเป็นผู้หญิงแต่งชุดสีขาว.. มีมงกุฎที่ร้อยจากดอกจำปีสวมไว้บนศีรษะเธอ

ยื่นดอกจำปีมาให้ฉันหนึ่งดอกและจงมือผู้ชายคนหนึ่งมาให้ฉันเขามีหน้าตาละม้าย

คล้ายกับพี่แม็กซั่ม เธอยื่นดอกจำปีอีกดอกให้เขาฉันพลันก็มีเส้นด้ายสีแดงเรืองแสง

ขึ้นจากนิ้วนางข้างซ้ายของฉันไปสู่นิ้วนางข้างซ้ายของเขา  ผู้หญิงคนนั้นพูดออกมาก

ว่า ‘จนนิรันดร’ แล้วเธอก็หายไป

     ฉันรู้สึกเหมือนตกลงมาจากที่สูงกระแทกพื้นอย่างรุนแรงจนสดุ้งตกใจตื่นและมีสี

หน้าตกใจของพี่แม็กซั่มที่แขนพาดอยู่บนเอวฉันตกใจตื่นไปด้วย ซอรี่ค่ะพี่

“ฝันร้ายหรอเป็นอะไรหรือเปล่า”

  พี่แม็กซั่มลุกขึ้นก่อนดึงมือให้ฉันลุกตามด้วยและเอามืดเช็ดเหงื่อที่ผุดพรายบนใบหน้าให้ฉันเบาๆ

“ไม่ค่ะ คงแค่นอนผวาเฉยๆ”

ฉันเลี่ยงที่จะบอกเรื่องที่ฉันฝันเห็นคงเพราะฉันคิดมากเพราะกระดาษที่พี่โทมัสฝากมา

“แต่เราหลับไปเกือบ 2 ชั่วโมงยังนอนผวาอีกหรอ ปกติมันเป็นกับคนที่เพิ่งเคลิ้มหลับไม่ใช่หรอ”

  “ ไม่รู้สิ่ค้ะ สงสัยกินมากไปหน่อย”

   ฉันยิ้มเก้อๆไปให้พี่แม็กซั่มก่อนมองไปรอบๆเสื่ออีก 2 – 3 ผืนถูกเอามาปูตามมุม

เพิ่มและถูกจับจองโดยแบล็กดาร์กที่เหลือ

“ กินแล้วนอน นอนแล้วก็กินอีกไอ้อ้วนเอ้ยย”

   พี่แม็กซั่มพูดขึ้นฉันกำลังยัดขนมปังเข้าปากหลังจากตื่นขึ้นมา ฉันได้แต่ส่งค้อนวง

ใหญ่ไปให้อีกตามเคย ก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกรอบ

         

      เป็นที่รู้กันของโรงเรียนปัญญาเลิศว่าตอนนี้ฉันกับพี่แม็กซั่มได้คบกันอย่างเป็น

ทางการแล้วววววว ตบมือเปาะแปะจุดพลุฉลองด่วน ชีวิตหลังแต่งงานเอ้ย หลังคบกัน

แล้วเริ่มเปลี่ยนแปลงไปบ้างตามเวลาพี่แม็กซั่มเริ่มหายหน้าหายตาไปบ้างแต่ก็ยังมา

เทกแคร์ดี ผองเพื่อนของเขาก้ยังขยันมาแกล้งฉันทุกวันเหมือนเดิมโดยเฉพาะพี่

ไฮไลท์ถึงขั้นลงทุนหากุญแจมาล๊อกล็อคเกอร์ฉันตอนคาบพละแถมทำลูกกุญแจหาย

เดือดร้อนให้พี่แม็กซั่มมาช่วยงัดอีก -..-

        ส่วนเรื่องแฟนคลับของ BLACK DARK ตอนนี้ 60% ก็เริ่มทำใจกับฉันได้

แล้วอ้ะน้ะ อีก 40 % ที่เหลือก็ยังแอนตี้ฉันอยู่ห่างๆเช่นกัน

        เหมือนกับทุกวันที่ฉันจะต้องมาใช้ชีวิตช่วงกลางวันและเย็นกับผองเพื่อนของพี่

แม็กซั่มวันนี้ก็เช่นกัน ตั้งแต่เกิดเรื่องฉันไวกิ้งและครีมเค้กก็เหมือนห่างหายกันไปบาง

ช่วงจะโคจรมาเจอกันก็นานๆที ข่าวดีกว่านี้ก็คือ ไอ้ไว กับยัยเค้กก็ใกล้จะตกลงปลงใ

จคบกันแล้วเหมือนกัน เฮ้ๆ

“ เฮ้ย ปั้นหยง จับๆ จับไอ้ไลท์ให้พี่หน่อยเร็วววว !!”

   เสียงโหวกเหวกโววายภายในสวนจำปีซึ่งมีเอ่อ อะไรว้ะเนี่ย ! มีสงครามย่อยๆเกิดขึ้น โดยมีพี่ทะเลวิ่งไล่เตะพี่ไฮไลท์และกรรมก็นำพาให้พี่ไฮไลท์วิ่งมาทางฉันพอดี

“ หยงหลบเดี๊ยวชนน้ะเว้ยยยย”

   เสียงตะโกนดังลั่นของพี่ไฮไลท์ทำให้ฉันตัวแข็งทื่อยังไม่ทันขยับไปไหนร่างสูงๆก็ชนกับฉันเข้าอย่างจังจนเซไปชนกับอะไรซักอย่างและอัดก๊อปปี้เข้ากับต้นจำปีอย่างแรง

      เอิ่มม.. ยิ่งกว่า 10 ล้อแหกโค้งมาชนอีกค่ะท่านผู้โช้มมมมม ปั้นหยงจะตายแล้ว T^T

“ ไอ้ไลท์มึงออกไปจากตัวหยงซักทีดิ่ กูเจ็บน้ะเว่ย”

  เสียงทุ้มและกลิ่นน้ำหอมที่ฉันจำได้ดีดังขึ้นด้านหลังฉัน เอิ่มนี่แหละที่ฉันถอยไปชน พี่แม็กซั่ม นั่นเอง

“ แฟนมึงไม่หลบกูนี่หว่ากูวิ่งเล่นกับไอ้เลอยู่ดีๆ”

 “ แอ๊ก อย่าเพิ่งเถียงกันหยงอยู่ตรงกลางจะขาดอากาศหายใจแล้ววว”

  เมื่อสอง บุรุษยังไม่เลิกถกเถียงกันทำให้ฉันตะโกนออกมาทำให้พี่ไฮไลท์สปริงตัวออกไปทันที

“เจ็บไหมเนี่ย ตัวเล็ก ไม่ได้ดูตาม้าตาเรือทำไมไม่หลบมัน”

  ตัวเล็ก เป็นสรรพนามใหม่ที่พี่แม็กซั่มไว้ใช้เรียกฉัน(ได้คนเดียว)คนอื่นห้ามเรียก

พร้อมกับเสียงขุ่นๆทำให้ฉันหันหน้ากับไปมองเขาทันที

“หลบไม่ทัน วิ่งมายังกับสิบล้อแหกโค้ง เอ๊ะ!”

  สายตาฉันเหลือบไปปะทะกับรอยสีแดงจางๆที่แถวปกเสื้อเชิตและเส้นผมบอร์นทอง

ที่ติดอยู่บนเสื้อสองสามเส้น ไม่ใช่ของฉันแน่ๆเพราะฉันไม่ได้ย้อมผมยิ่งมีรอยลิปสติก

นี่ชัดเจนเลย

“อะไร...”

     ฉันถือวิสาสะใช้นิ้วคีบเส้นผมออกมาแล้วมองดูอย่างมึนงง

“นี่อะไร !”

 ฉันกระชากเสียงอย่างไม่พอใจ ไปฟัดกับแมวที่ไหนมาอีกหล่ะคราวนี้

“เอ่ออ..”

“แล้วเนี่ยอะไร ฮะ รอยนี่ด้วย ลิปสติกนี่หล่ะ”

   ฉันตะคอกเขาเสียงดังลั่นและความเงียบก็เข้าปกคลุมพื้นที่โดยรอบพวกที่เล่นกันก็

 

เงียบกริบไปยืนรวมกันเป็นก้อนขี้อยู่มุมหนึ่งที่ไม่ไกลนัก

“เอ่อ คือ.. ไม่ใช่แบบนั้นน้ะตัวเล็ก”

 เสียงอ้ำอึ้งของเขาทำให้ฉันยิ่งหงุดหงิด โอ้ย ! วันโลกกาวินาศสันตะโรอะไรเนี่ยยย

“ไม่ต้องมาเรียกเลย พี่ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงฮะเพิ่งคบกันไม่เท่าไหร่นอกใจฉันไปฟัดกับนังหน้าแมวที่ไหนก็ไม่รู้ อย่าให้แม่เจอนะจะตบให้ตายคามือเลยฮึ่ย !”

       ปั้นหยงคนเดิมที่เคยเรียบร้อยมากมาย คะ ขา ทุกคำมันตายไปจากโลกนี้แล้วเว้ย ! นางเอกทนไม่ได้เจอฤทธิ์ฉันหน่อยเป็นไงเงิบเลยสิ่

“เอ่อคือ หยงพี่ว่าใจเย็นน้ะฟังไอ้แม็กซ์อธิบายก่อน”

  พี่ร็อคกี้ที่คาดว่าจะถูกถีบส่งมาห้ามทับเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวพร้อมกับจับแขนฉันเบาๆ

“ปล่อยพี่อย่ามายุ่งกับฉัน กรี๊ดด ไม่ไหวแล้วโว้ย”

  ฉันสะบัดมือออกจากพี่ร็อคกี้อย่างโมโหคว้ากระเป๋าแล้วกระทืบเท้าออกจากสวนจำปี

อย่างหัวเสีย หน็อย!!นังหน้าปลวกหยามปั้นหยงมากเกินไปแล้ว อย่าให้เจอน้ะแม่จะ

ตบให้ตายจมดินเลย