wonderful secret มหัศจรรย์รักลับ

บทที่ 5
โกรธจนไม่รู้จะอธิบายยังไง
        คำบ่นแกมประชดมากมายที่ 8 มหัศจรรย์พ่นมาหาได้เข้าหูฉันเลยซักนิด .. เอาหน่าท่องไว้ๆ
        ปั้นหยงเราโกรธเขาอยู่เราไม่ผิดกร๊าซซซ เมื่อไม่ได้ดั่งใจเสียงปึงปังโครมครามก็ดังขึ้นตามมาพร้อมๆกับร่างของฉันถูกยกลอยขึ้นพาดบ่าใครซักคน ทั้งๆที่มีผ้าห่มคลุมไปด้วยทั้งตัว ทำมัมมี่ฉันเรอะ !!
ฉันได้แต่ดิ้นขลุกขลักๆไปมา ตายกันฉันเลือดตกหัวตาย T^T
    “นี่เธอจะพาประภาวรินทร์ไปไหนหน่ะภาคินวางเธอลงน้ะเธอป่วยอยู่”
          อาจารย์ห้องพยาบาลหรือเปล่า ไม่ทราบที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยนานแล้วตะโกนเสียงดังลั่นระหว่างที่พี่แม็กซั่มและผองเพื่อนกำลังลักพาตัวฉันไปอยู่
“ ผมรักษาเธอต่อเองครับอาจารย์ล่าก่อนครับ”
     เสียงกวนๆของพี่แม็กซั่มดังขึ้นก่อนจะเดินดุ่มๆออกจากห้องพยาบาลไป และร่างกายฉันได้สัมผัสกับไอแดดที่ร้อนจ้าเอ่อนี่แปลว่าฉันพ้นอาณาเขตห้องพยาบาลมาแล้วใช่ไหม โฮ้ ปั้นหยงอยากตายจริงๆ
    นานแสนนานที่มัมมี่ปั้นหยงถูกอุ้มหัวหกหัวห้อยเลือดแทบออกจมูกถูกโยนลงแรงๆที่เบาะเก่าๆที่ไว้ใช้เรียนเทควันโด้เมื่อก่อนนี้ซ้อนทับๆกันไว้หลายชั้นจนแทบจะตีลังกาลงมาอีกรอบ
 “กรี๊ดดดด”
     พอลุกได้ฉันก็รีบวิ่งหนีทันที อยู่กับพวก 8 มหัศจรรย์ฉันไม่รู้สึกว่าปลอดภัยซะแล้ว
     แขนยาวของพี่ไฮไลท์ท์ที่อยู่ใกล้ฉันที่สุดพยามคว้าไว้แต่ไม่ทันถึง ไอ้ไวมันนักวิ่งโอลิมปิก
โอลิมปิกก็โอลิมปิกเถอะฉันที่ 1 ของโลกล้ะโว้ยยตอนนี้
“เฮ้ยจับปั้นหยงไว้”
    ความโกลาหลย่อมๆเกิดขึ้นภายในโรงยิมโดยมีฉันที่วิ่งหูตั้งหางชี้นำทีม โดยมีแก๊งมืดมิดวิ่งตามมาอยู่อย่างกับวิ่งชนะแล้วได้ครองโลกอะไรเทือกนั้นๆ บ้าจริงโรงยิมนี่จะสร้างใหญ่ไปไหนฮ้ะ
  “เฮ้ยจับได้แล้วเว้ย โฮ้เหนื่อยโว้ยย”
      พี่ทะเลที่ฉันรู้มาว่าเป็นนักวิ่งทีมโรงเรียนวิ่งมาถึงตัวฉันก่อนและจับมือฉันล็อคไพร่หลังราวกับโจรโขมยกางเกงในและมีแก๊งมืดมิดรายล้อมเต็มไปหมด ก่อนพี่แม็กซั่มจะเดินสีหน้าเหี้ยมเกรียมเข้ามา ท่าทางจะไม่รอดน้ะปั้นหยงเอ้ย แง
“ อ้ะเอาไป เดี๊ยวฉันก้ะไอ้พวกนี้ไปกินข้าวก่อนน้ะ เสร็จแล้วโทรมา”
       พี่ทะเลและผองเพื่อนที่คาดว่าตัวเองเป็นส่วนเกินรีบขอตัวยกแก๊งค์กันลงไปกินข้าวอย่างไร้ร่องรอยและรวดเร็ว
“ วิ่งหนีฉันทำไมฮ้ะ ฉันเหนื่อยรู้ไหม”
      น้ำเสียงเยือกเย็นและแรงมหาสารที่ดึงฉันไปกระแทกกับแผงอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อทำให้ฉันรู้สึกปวดหัวตึ้บๆขึ้นมาอีกรอบทั้งที่คาดว่าอาการไม่น่าจะหนักขนาดนี้
“ฉันก็เหนื่อยน้ะ ปล่อยฉันเถอะพี่ฉันเหนื่อย”
       น้ำเสียงแหบโหยของฉันไม่ได้ทำให้พี่แม็กซั่มสะทกสะท้านและทำเหมือนไม่ได้ยินและเขย่าฉันซะหัวสั่นหัวคอนก็ตะโกนออกมาดังๆทำให้ฉันใจหายใจคว่ำลมแทบจับเลยทีเดียว
“ รู้ไหมว่าฉันห่วงเธอแค่ไหนเช้าก็ไม่รอเป็นอะไรก็ไม่บอกหน่ะ ! ทำแบบนี้ทำไมฮ้ะปั้นหยง
   “ ปล่อย ! แล้วทีพี่หล่ะทำอะไรก็ไม่บอกไม่กล่าวฉันหมายความว่าอะ...”
      แรงตะโกนบวกกับที่ฉันป่วยมาก่อนอยู่แล้วทำให้ฉันพูดยังไม่ทันจบประโยคสติก็ดับวูบเหมือนใครถอดปลั๊กออกไปทันที
Maxzum Talk
     ร่างเล็กๆของปั้นหยงหมดสติล้มพับอยู่ในอ้อมแขนของผม  สติสตังค์ผมก็แทบจะกลับมาทั้งหมดลืมไปซะสนิทว่าเธอป่วยอยู่
“ปั้นหยง หยง”
         ผมเรียกชื่อเธอซ้ำๆ หวังว่าเธอคงแค่แกล้งทำเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆที่ผมเคยพบมา เมื่อจับดูตามร่างกายของเธอก็พบว่าเธอตัวร้อนนิดหน่อยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ทำให้ผมค้นพบว่าต้องย้ายเธอกลับไปห้องพยาบาลอีกรอบหลังจากเพิ่งลักพาตัวเธอมา
      พูดถึงเรื่องเมื่อวาน ... ที่ผมผิดนัดเธอผมเป็นหนึ่งในกรรมการทีมลับของอาจารย์สงครามที่ใครหลายๆคนสงสัยและอีก 7 คนที่เหลือด้วยบาส ไฮไลท์ สงคราม ทะเล ร๊อคกี้ โจชัว และโทมัสทุกคนมีหน้าที่เป็นส่วนๆที่ต้องทำนอกเหนือจากที่กรรมการนักเรียนทำไม่ได้วิธีของพวกเราอาจจะหักดิบกว่า แต่ทำงานตรงจุดกว่าแค่นั้น เด็กพวกนั้นสูบบุหรี่ หนีเรียน ยกพวกตีกัน ทำตัวเลวแค่ไหน ทีมลับที่ถูกคัดเลือกมาจะต้องเลวกว่าเพื่อที่จะเข้ากับเด็กพวกนี้ให้ได้
     และเมื่อวานที่ผมหายไปปล่อยให้ปั้นหยงอยู่กับสงครามและโจชัวเพราะว่าอาจารย์สงครามให้ผมไปดูเด็กที่ยกพวกตีกันโดยที่ไม่ได้บอกปั้นหยงก่อนแต่ผมคิดว่าจะกลับมาทันแต่ปัญหายืดเยื้อกว่าที่คิดจนถึงโรงพักและต้องอยู่เครียจนดึกผมและเพื่อนพยามโทรหาเธอ ไลน์ เฟสบุ๊ค แต่เธอก็ปฎิเสธจะรับรู้ทุกเส้นทาง          จนแล้วจนรอดปกติตอนเช้าที่ผมจะไปรับเธอที่บ้าน พาไปกินข้าว ไปส่งที่แถว เดินเข้าห้องเรียนพร้อมกัน เธอก็กลับหนีชิ่งไปกับไอ้เด็กหน้าจืดไวกิ้งที่เป็นกรรมการนักเรียน จนพวกผมต้องตามหาเธอให้ควักดีที่วันนี้ ไอ้โทมัสมันป่วยพวกผมเลยยกโขยงกันมาห้องพยาบาลและเห็นยัยหนูของผม(เอ่อผมเรียกอย่างนั้นอ้ะ)นอนอยู่ในห้องพยาบาลจึงได้ฤกษ์ฉุดกระชากกันมาเครียกันให้รู้เรื่องเต่เธอก็ดั๊นวิ่งหนีจนวิ่งไล่จับกันจนเป็นลมลากกันมาห้องพยาบาลอีกรอบ
   กลับมาปัจจุบัน ผมอุ้มเธอเดินลงมาจากโรงยิมโดยมีสูทตัวหนาๆของผมที่ปกติมันก็ไม่ค่อยอยู่ที่ตัวเท่าไหร่คลุมตั้งแต่คอลงมาแทบมิดทั้งตัว ตามด้วยสายตาประชาชนชาวปัญญาเลิศมุงมากมายและเสียงเซ็งแซ่ที่ตามมาไม่หยุดไม่หย่อน
“ เฮ้ย ไอ้แม็กซ์น้องเป็นไรอ้ะ”
  พวกไอ้บาสที่ไปกินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ววิ่งหน้าตาตื่นมามุงยัยหนูของผมจนแทบไม่มีอากาศหายใจ
“น้องเป็นลม”
  “เห้ยเล่นท่ายากกันจนเป็นลมเลยรึไง”
  ไอ้ร๊อคกี้ที่ปากหมาเป็นทุนเดิมแล้วพูดขึ้นมาพร้อมลอยหน้าลอยตาอย่างกวนๆ
“ท่ายากบ้านแกสิ่ไอ้ร๊อคหยงมันไม่สบาย ไปๆเดี๊ยวโดนไอแดดอีกตายกันพอดี”
   ผมสะบัดเสียงใส่ไอ้รอคกี้อย่างเคืองๆก่อนอุ้มพาปภาวรินทร์กลับไปส่งที่เตียงเดิมและตั้งใจจะเล่าความจริงทั้งหมดให้เธอฟัง
    End Maxzum Talk
     ฉันสลึมสลือตื่นขึ้นมาหลังจากที่เอ่อ... ได้หลับไปนานหรือเปล่าละรู้สึกว่าที่มือฉันค่อนข้างจะหนักเป็นพิเศษบอกกับเสียงกรนเบาๆ
‘ เกิดอะไรกับห้องนอที่แสนสุขของเช้าวันเสาร์’
สิ่งที่ฉันคิด แต่...
‘7 มหัศจรรย์จองเตียงในห้องพยาบาลนอนหลับกันอย่างแสนสุข
และพี่แม็กซั่มนั่งกุมมือซบหน้าหลับอยู่กับเตียงฉัน’
ความเป็นจริง กรี๊ดดด เหมาห้องพยาบาลกันหรือไง !!
“เอ้า ตื่นแล้วหรอเป็นไงบ้างพี่ขอโทษน้ะ พี่ไม่ได้ตั้งใจพี่โมไหเป็นห่วงเรามากไปหน่อย”
  พอลืมตาตื่นอีตาพี่แม็กซั่มก็อ้าปากพูดเป็นต่อยหอยราวกับว่าจะมีคนแย่งพูด ทำให้ฉันได้แต่พยักหน้าหงึกหงักแบบงงๆ
“ หยง”
  “คะ”
เสียงทุ้มๆที่เน้นไปทางจริงจังและซีเรียส มากตอนนี้ทำให้ฉันต้อขยับตัวนอนฟังอย่างตั้งใจทันที
“พี่ขอโทษนะที่เมื่อวานพี่ผิดนัด ขอโทษที่ไม่ได้โทรมาบอก โกรธพี่ไหม”
แววตาใสซื่อของพี่แม็กซั่มทำเอาฉันใจแทบจะละลายไปทันที กร๊าซซ ขอหนูแต่งงานเถอะค่ะพี่ ^^
“ โกรธสิ่ค้ะ โกรธจนไม่รู้จะอธิบายยังไงเลย”
 “อ้าว”
-..-
“แต่ตอนนี้หายโกรธแล้วค่ะ “
    สีหน้ายิ้มแย้มของฉันทำให้พี่แม็กซั่มยิ้มออกไปด้วยและสีหน้าของเขาดูโล่งใจเป็นปลิดทิ้ง
“นอนต่อเถอะ ไข้เราเพิ่งลดเอง”
   “ค่ะ”