wonderful secret มหัศจรรย์รักลับ

บทที่ 4

พี่หลอกฉันทำไม

       เกือบอาทิตย์เต็มๆที่ชีวิตฉันพัวพันอยู่กับ BLACK DARK ทั้ง 8 คนเริ่มรู้สึกคุ้นเคยกับฉันมากขึ้นแกล้งกันรุนแรงขึ้นแค่นั้นเอง ส่วนไวกิ้งก็หายไปพักใหญ่เพราะมีภารกิจกรรมการนักเรียนดีเด่นต้องทำ        ส่วนยัยเค้กก็เลื่อเที่ยวบินออกไปอย่างไม่มีกำหนดเพราะพายุเข้า บรรดาเพื่อนๆฉันมันทิ้งฉันไปหมดแล้วอ้ะ T^T  ปล่อยฉันไว้กับ 8 มหัศจรรย์นี่อ้ะน้ะ

      “ นี่ ยัยเพิ้งเธอลองหัดแต่งหน้าทำผมดีๆเหมือนคนอื่นเค้าบ้างสิ่”

    พี่โจชัว อีกแล้วว.. คนเดียวและคนเดิมที่ค่อนข้างวุ่นวายมากมายกับหน้าตาและทรงผมฉันอย่างรุนแรงเดินมาพร้อมกับหวีและกล่องหนังยางเหมือนกับทุกๆวัน

“ เกล้าผมให้ฉันทุกวันไม่เบื่อหรือไง”

   “เบื่อ !! แต่ฉันทนเห็นศพเดินกับเพื่อนฉันไม่ได้อุจาดตา”

        คำพูดเสียดแทงของพี่โจชัวเหมือนทุกวันก็ถูกพ่นออกมาเหมือนเดิมเช่นทุกวัน

      เวลา 7 โมงเช้าของวันพฤหัสบดีนี้ช่างเป็นอะไรที่แสนลำบากสุดๆของฉันการที่โดน BLACK DARK ทั้งแก๊งค์ลากมาทำบุญตักบาตรให้เป็นจุดสนใจเล่นๆของนักเรียนปัญญาเลิศที่จ้องจะงาบหัวฉันอยู่

“ทำหน้าดีๆหน่อยปั้นหยงพี่พาเรามาทำบุญน้ะไม่ได้พามาฆ่า”

 พี่แม็กซั่มที่เริ่มพูดมากขึ้นมาอีกแล้วหันมากระเซ้าฉันที่นั่งพับเพียบทำหน้าปางตายอยู่

 “ พี่แม็กซ์ค้ะ เย็นนี้พี่ว่างไหมค้ะ”

 “ว่างสิ่พี่ว่างทุกวันแหละ”

   “ค่ะหยงอยากให้พี่สอนบาสให้แฮ่ๆ ได้ไหมค้ะ”

  “ได้ๆ เย็นนี้พี่เลิก 5 โมง เราเลิก 4 โมงเดี๊ยวพี่ให้โจไปรับที่ห้องน้ะ”

 “ค่ะ”

“ เอาหล่ะ พระมาแล้ว”

      เมื่อบทสนทนามีอีตาพี่โจชัวเป็นบุคคลที่ 3 ที่ถูกลากเข้ามาเอี่ยวด้วยเขาและพี่แม็กซั่มจึงไปคุย                  กระหนุงกระหนิงกันอยู่ 2 คน

      เวลาทั้งวันหมดไปอย่างรวดเร็ววันนี้ก็เหมือนทุกวันมารับไปกินข้าว โดนแกล้ง ยกแก๊งค์กันมาส่งที่ห้องมันกลายเป็นกิจวัตประจำวันของฉันและ 8 สหายไปเรียบร้อย

“ ไปเร็วยัยเพิ้งพี่มารับไปสนามบาส”

    พี่โจชัวที่มาไวแบบตรงเวลาเป๊ะมานั่งกดเกมเพลย์อยู่ที่หน้าห้องฉันแยกเขี้ยวขาวๆออกมาอย่างหมั่นเขี้ยวเดินนำฉันลงตึกไป ลืมบอกไป พี่โจชัวอยู่กันคนหล่ะห้องกับพี่แม็กซั่มพี่ไฮไลท์และพี่บาสจึงเลิกเร็วกว่า

‘ ปึ้ง !’

   ชั่วโมงกว่าแล้วที่ฉันถูกพี่โจชัวและพี่สงครามที่มาทีหลังขู่เข็ญให้โยนบาสให้ลงห่วงแบบไม่หยุดพักแต่ล่ะลูกที่ฉันโยนออกไปนี่ก็ไม่ได้จะลงห่วงดั่งใจคิดเล้ยยย โยนไปโยนมานี่ราวๆร้อยลูกแล้วหล่ะ เมื่อไหร่พี่แม็กซั่มจะมา กร๊าซซซซ แขนฉันจะหมดแรงแล้วเนี่ย !!

 “ โอ๊ย ”

    ว่าแล้วอาการแขนล้าของฉันก็ทำให้อาการสำออยเริ่มเผยออกมาฉันนั่งลงกับพื้นแบบไร้เรี่ยวแรงโดยมีพี่โจชัวและพี่สงครามเข้ามาล้อมลงดูฉันทันที

“ เอ้าเป็นอะไรอีกอ้ะยัยเตี้ย”

  “เหนื่อยอ้ะ โฮ้ไม่ไหวแล้ว”

 ฉันตอบคำถามที่พี่สงครามอุส่าห์แง้มปากถามฉันพร้อมกับเอามือทุบแขนขาไปด้วย

 “ ให้พักก่อนอยากกินไรไหมเดี๊ยวพี่ซื้อให้”

      พี่โจชัวที่วันนี้ดีกับฉันเกินเหตุพยักหน้าหงึกๆให้ก่อนจะขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซต์บิดออกไปหาของกินแถวหน้าโรงเรียนมาให้

“ พี่ครามเมื่อไหร่พี่แม็กซ์จะมาค้ะนี่ 5 โมงครึ่งแล้วน้ะ”

  เมื่อฉันยิงคำถามเกี่ยวกับพี่แม็กซั่มพี่สงครามก็ได้แต่ทำหน้าอึกอัก เสมองนั่นนี่ไปเรื่อย

“ เอ่ออ .. มันสอบควิซเคมีมั้งพี่ไม่รู้เหมือนกันเอ้านั่นไงไอ้โจมาล้ะพี่ไปรับของก็น้ะ”

     พี่สงครามรีบเดินเลี่ยงออกไปและไปซุบซิบๆกับพี่โจชัวด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่

“ พี่ซื้อของมาเยอะเลยกินๆอ้ะ”

    อาณาจักรรวบรวมของกินอันยิ่งใหญ่ของพี่โจชัวที่สรรหาของกินเรียกได้ว่าแทบจะเหมาทุกร้านราวกับว่ามีคนเยอะทั้งที่มีคนแค่ 3 คนกองอยู่ตรงหน้าฉันแต่อาการกินไม่ลงจนออกนอกหน้าของฉันทำให้พี่สงครามต้องดุออกมา

“ กินดิ่ ไอ้โจอุตส่าห์ซื้อมา”

      จานโฟมสีขาวที่มียำวุ้นเส้นอยู่ถูกเลื่อนมาวางตรงหน้าฉันและส่งกลิ่นหอมฉุยมา

 “กิน”

 “ค่ะ”

       ยำวุ้นเส้นและต่างๆนาๆที่พี่โจชัวซื้อมาหมดไปแล้วและท้องฟ้าก็เริ่มมืดมากแล้ว พี่แม็กซั่มคงไม่มาแล้ว

อะไรกัน เมื่อตอนทำบุญเขาเป็นคนรับปากฉันไม่ใช่หรอ เหอะ !!

“ พี่โจ พี่ครามค้ะฉันจะกลับแล้วน้ะ”

 “อ้าว หยงไม่รอ เอ้อ ได้ๆเดี๊ยวพี่ไปส่ง”

       เสียงพี่โจชัวที่กำลังจะถามว่าฉันจะไม่รอพี่แม็กซั่มเงียบหายไปในลำคอหลังจากสีหน้าดุๆ ของพี่สงครามมองมา

       ร่วมมือกันทั้งกลุ่มเลยสิ่น้ะเฮอะ !

        คำคืนวันนั้น 8 มหัศจรรย์พยามผลัดกันโทรหาฉันเป็นร้อยๆสายเกือบทั้งคืน และพร้อมใจกันทักแชทในเฟสบุ๊คมาหาฉันและคนที่หนักที่สุดก็คาดว่าจะเป็น พี่แม็กซั่ม จอมหลอกลวงของฉันนั่นเอง !!

     เช้าวันใหม่ฉันรีบเผ่นออกจากบ้านตั้งแต่ 6 โมงด้วยการขอติดรถพี่กำปั้นออกมาด้วยและบังคับให้ไปส่งฉันที่หน้าโรงเรียน

06.30 น.

    ฉันยืนหน้าแป้นแล้นอยู่หน้าป้ายโรงเรียนปัญญาเลิศเป็นหมาหงอยอยู่คนเดียวเหตุเกิดเพราะว่าลุงยาม.. แกยังไม่เปิดประตูโรงเรียนจ้ะ -..-

   ว่าแล้วเบื่อเมื่อไหร่ก็แวะมาอารมณ์ของฉันก็ข้ามฝั่งไปเซเว่นหน้าโรงเรียนเพื่อหา Wi-fi  นั่งเล่น

เอ!!แวะเข้าไปเยี่ยมชมเว็บโรงเรียนซักหน่อยตั้งแต่เกิดเรื่องก็ไม่กล้าโผล่หัวเข้าไปอีกเลย

‘ผมรักใครทุกคนก็น่าจะรักด้วยไม่ใช่หรอ

วลีเด็ดจากเฟซบุ๊คของพี่แม็กซั่มมาแล้วจ้า

และนี่เลยจ้าจากเฟซบุ๊คของ BLACK DARK

อีก 7 คน “เพื่อนผมรักใครผมก็รักด้วย”

ชาวปัญญาเลิศคิดว่านางเป็นใครเอ่ย

สะใภ้คนแรกของ แบล็กดาร์ก’

 O_O สะใภ้ กร๊าซซซ บอกทีว่าไม่ใช่ฉัน โน้ววววว ฉันค่อยๆเลื่อนลงไปดูคอมเมนต์ใต้ภาพอย่างใจจดใจจ่อ

“กรี๊ดดดจริงดิ่ ปั้นหยงใช่ไหม”

“ เอฟซีพี่ปั้นหยงค่ะ”

“ รักกันนานๆน้ะ กรี๊ดด”

“ฉันเห็นเค้าทำอะไรด้วยกันทั้งวันเลยอ้ะ คู่นี้น่ารักเพื่อนเขาก็ดูรักปั้นหยงดี”

       และบลาๆ อีกมากมาย ว่าแล้วทำไมช่วงนี้แฟนคลับพี่แม็กซั่มเริ่มหยุดการก่อกวนฉันแล้ว ฉันจัดการปิด

Wi-Fi และเดินลั่นล้าเข้าโรงเรียนแบบลืมอาการ “ คุณหลอกดาว”ที่พี่แม็กซั่มทำเป็นปลิดทิ้ง

“ ไงไอ้หยงหายหน้าหายตาไปเลยน้ะ”

  ไอไว ที่กลับเข้ามาในสาระบบโคจรชีวิตของฉันกระเซ้าขึ้นหลังจากที่ฉันเจอมันที่หน้าโรงเรียนและลากมันมานั่งจุ้มปุ้กอยู่ด้วยกันที่โรงอาหารในยามเช้าแบบนี้

“ ย่ะ!!พ่อกรรมการนักเรียนฉันหรือแกที่หายหน้าหายตาไปชิส์”

      ฉันกระทบกระเทียบไวกิ้งด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้ก่อนจะตักโจ๊กหมูเข้าปากแบบอร่อยเอร็ดปานจะขึ้นสวรรค์ชั้น 7 โย่ว เฮ้ เอ้ยย ไม่ใช่ล้ะ

“ ช่วงนี้เด็กตีกันบ่อยเดือดร้อนฉันต้องไปวิ่งไล่จับมันส่งปกครอง ไอ้เด็กเปรตพวกนี้ก็วิ่งไวยังก้ะได้เหรียญทองทีมชาติ แต่สู้พวกฉันไม่ได้หรอกเหรียญทองโอลิมปิกเว่ย 55”

   หลังจากฟังไอ้ไวเล่าว่ามันวิ่งไวปานจะได้เหรียญทองโอลิมปิกทำให้ฉันนึกย้อนไปตอน 8 ขวบ ป.2 ที่ฉันวิ่งแข่งก้ะมัน ฉันยังจำได้ติดตาว่ามันวิ่งหน้าทิ่มลงไปวัดถนนเดือดร้อนให้ฉันปลอบใจตอนมันร้องไห้อีกต่างหาก

“เออนี่ไอ้ไวแกรู้เรื่องทีมลับของอาจารย์สงครามบ้างไหม”

“ ก็พอรู้มานิดหน่อยทำไมหรอ”

       ไวกิ้งทำสีหน้าสงสัยก่อนจะหยิบแฟ้มแบบเดียวกับที่ฉันเคยเห็นพี่แม็กซั่มถือออกมาเปิดๆและคุยกับ ฉันไปด้วย

      “ พวกสารวัตนักเรียนทีมลับนี่ก็มีหน้าที่พอๆกับพวกกรรมการนักเรียนเนี่ยแหละแต่ทำงานหักดิบกว่าลงตรงจุดกว่าถ้าเปรียบกรรมการนักเรียนเป็นสีขาว ทีมลับก็เรียกได้ว่าดำมืดเลยหล่ะเลยแหละ”

“แกรู้ได้ไง”

“ พี่กรประธานนักเรียนแกรู้จักกับทีมลับทีมก่อนที่จบไปแล้วหน่ะ”

“อื้ม ช่างเหอะแกรู้ไหมไอ้เค้กมันไปฮ่องกงแล้วมันกลับมาไม่ได้เพราะพายุเข้าหน่ะ”

 “รู้เมื่อคืนยังคุยสไกป์กับมันอยู่ฮาไปล้ะ มันบอกให้แกเก็บชีทไว้ให้มันด้วยอ้ะ “

“เออ 55 รู้แล้ว”

     และบทสนทนาระหว่างเพื่อนฝูงที่พลัดพรากกันมาเป็นอาทิตย์ก็ได้ฤกษ์ยุติลงเมื่อเพลงมาร์ชประจำโรงเรียนดังขึ้นเป็นสัญญาณว่า ไอ้เด็กบ้าออกไปเข้าแถวได้แล้วโว้ยยย !!

  หลังจาเข้าแถวเสร็จฉันก็รู้สึกเพลียกับพิธีการมากมายของปัญญาเลิศที่รู้สึกว่ามันเยอะเกิ๊น !! 

และด้วยความเย๊อะเกิ๊นของการเข้าแถวตอนเช้ากลางแดดและอาการสำออยเบาๆ ฉันจึงชวน ไอ้ไว (อีกแล้ว)

ไปห้องพยาบาลเป็นเพื่อน

   “เป็นมากอ่อ หยง”

         ไอ้ไวเปิดฉากขณะที่ฉันผลุบลงไปนอนบนเตียงภายในห้องพยาบาลแอร์เย็นเฉียบคลุมโปงและเตรียมหลับเต็มที่

“ ไม่อ้ะไม่เป็นไร ปวดหัวแต่เมื่อคืนนอนน้อยว่าง 3 คาบเช้าพอดี”

“ เอองั้นเดี๊ยวฉันไปซักชั่วโมงน้ะ มีควิซย่อยเคมี”

     ไวกิ้งที่เรียนคนล่ะห้องกับฉัน อ่าน้ะ ขอตัวไปสอบเมื่อเห็นว่าฉันไม่เป็นไรมากแล้วหลังจากไปแอ๊บว่าป่วยหนักให้พามาห้องพยาบาลฃ

“เออไปๆ มารับไปกินข้าวด้วยน้ะไวกิ้งไม่มาฉันงอนแก”

  “ เออ ! ไปก่อนล่ะเดี๊ยวเจ๊จรุงจิตจะแหกอกฉันซะก่อน”

      ฉันพยักหน้าก่อนที่จะได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเบาออกไปเรื่อยๆฉันจึงได้เวลาไปเฝ้าพระอินทร์อย่างสมบูรณ์แบบ ครอก ZZzzz

  เสียงแอร์คอนดิ่ชั่นที่ทำงานอย่างหนักครางหงิดๆอย่างหน้าลำคาญและประกอบด้วยเสียงกอกแกอันไม่พึงประสงค์ทำให้ฉันพลิกตัวสลึมสลือตื่น

 “ กรี๊ดดด”

     มิใช่ใครอื่น 8 มหัศจรรย์ที่มาแต่ไหนไม่ทราบมานั่งล้อมวงที่เตียงฉันอย่างพร้อมเพรียงแถมมีปาร์ตี้ขนมด้วยกร๊าซซซซซ

และทางที่ฉันนอนตะแคงหันหน้าไปอยู่นานแสนนานก็มีอีตาพี่แม็กซั่มทำหน้าแป้นแล้นอยู่ด้วย

“เอ่อ..”

 “สวัสดีสาวน้อยย วันนี้ทำไมออกมาก่อนฮ้า รู้ไหมว่ามันเปลืองน้ามันรถพวกฉันน้ะ”

 พี่โจชัวเจ้าเก่าที่นั่งถัดจากพี่แม็กซั่มตวาดอย่างฉุนๆเมื่อฉันลืมตาขึ้นมองปริบๆ

“ เอ่อ..”

“ เงียบไปเลยนี่พี่โกรธอยู่น้ะ”

      และเสียงดุๆของใครหลายคนก็พ่นคำด่า เอ่อ หรือเปล่า ??. ข้อหาที่ฉันไม่ยอมอยู่รอเมื่อเช้าเหตุเพราะว่าอุส่ายกแก๊งค์กันไปรับเพื่อให้เปลืองน้ามันกันเล่นนั่นๆเอง ฉันเลยหลีกเลี่ยงด้วยการนอนคลุมโปงซะ จ๊ากกกกก อาจาร์ยห้องพยาบาลไปไหนฟร๊ะปล่อยให้ลูกลิงทั้ง 8 เข้ามาได้ไงเนี่ย

  “จะไม่มาเมื่อวานทำไมพี่ไม่บอก !! พี่หลอกฉันทำไม”

   คำพูดของฉันทำให้ทั้ง 8 ลูกลิงนิ่งเงียบเหมือนรู้สึผิดทำเอาน้ำตาฉันคลอเบ้าขึ้นมาอีกรอบทั้งๆที่จะไม่คิดว่าจะคิดมากมากเลยซักนิด