บันทึกความรู้สึก

          ตอนนั้นผมกำลังเรียนอยู่ปี 4 ผมได้ออกไปฝึกงานที่บริษัทแห่งนึงในแผนกครีเอทีฟ บริษัทนี้ทำให้ผมได้                                                                                                                                    

เรียนรู้สิ่งต่างๆมากมายเกินกว่าที่ผมคาดเอาไว้ และในช่วงเวลานี้เองเป็นช่วงที่ผมได้เจอคนที่ผมตามหา และยังแถม                                                                                                                                    

คนอีกหนึ่งคนที่ทำให้ผมได้รับความรู้สึกแบบที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ในวันที่สองของการฝึกงานผมได้นำผลงานที่ผม                                                                                                                                    

ทำขึ้นมาจากความรู้สึกจริงๆ ซึ่งมันก็ไม่ได้ดีเลิศเลออะไร มันเป็นแค่วิดีโออาร์ตธรรมดา ซึ่งมันเป็นงานที่ผมทำเพื่อที่                                                                                                                                    

จะสื่อถึงการเดินทาง อนาคต ในช่วงระหว่างชีวิต แต่ลึกๆแล้วตอนที่ผมทำมันขึ้นมา ผมต้องการแค่จะบอกกับเพื่อนๆ                                                                                                                                    

ที่ได้ดูว่าผมกำลังเศร้าต่างหากล่ะ ซึ่งพี่คนนึงในที่ฝึกงานเป็นคนแรกที่อ่านมันออก ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะเพราะผมไม่                                                                                                                                    

ได้วางแผนหรือคิดรูปแบบการนำเสนอ หรือการจัดวางอะไรในงานเลย แค่ทำมันจากความรู้สึก ตอนที่ผมได้ยินที่พี่                                                                                                                                    

เค้าอธิบายความรู้สึกนั้น ผมแทบจะเก็บความรู้สึกดีใจไว้ไม่ไหว มันไม่ได้สุขแบบที่เคยดีใจหรือที่เคยหัวเราะ                                                                                                                                     

มันตื้นตันใจ สิ่งที่ผมทำมันเหมือนคนบ้าที่พยายามงมเข็มในมหาสมุทธ แต่วันนั้นผมอยากจะบอกกับโลกนี้เลย                                                                                                                                     

“ไอ้เหี้ย กูไม่ได้บ้าเว๊ย นี่ไงกูเจอแล้ว” มันช่วยตอกย้ำความรู้สึกที่ว่า สิ่งที่ความรู้สึกของเราต้องการน่ะ มันยังมีอยู่                                                                                                                                 จริงๆ รู้สึกว่าไม่เสียดายเลยที่อุตส่าเฝ้ารอ แหละที่นี่ก็ยังมอบอีกความรู้สึกนึงที่สำคัญเกินกว่าความรู้สึกใหน ๆ                                                                                                                                     

ด้วยสายตาคู่นึงของเธอ ที่ทำให้ผมรู้ซึ่งถึงคำว่ากำลังใจ