บันทึกความรู้สึก

          ผมเริ่มก้าวเดินออกมาจากบ้านตั้งแต่ผมอายุ 15 ปี เพราะผมอยากจะหนีปัญหาจากการ                                                                                                               

เป็น “ขี้แพ้” ผมจึงอยากสร้างตัวตนใหม่ที่มีจิตใจที่เข้มแข็ง แต่ความเจ็บปวดในตอนนั้นมันก็ดีนะ                                                                                                                   

มันเป็นตัวช่วยผลักดันผมกล้าที่จะเดินออกมาจากจุดนั้น เพื่อมาอยู่ในสังคมที่ไม่มีใครรู้จัก เพื่อให้ผมเริ่ม                                                                                                             

ต้นใหม่ได้ตอนแรกผมกลัวมาก แต่ก็พยายามกลั้นใจเดินออกมา แหละสิ่งที่ผมคิดอย่างแรก                                                                                                          

เลยคือทำยังไงให้จิตใจของผมแข็งแกร่ง ผมพยายามมากในการเปลี่ยนตัวเองในครั้งนั้น ผม                                                                                                          

พยายามแก้ทุกปัญหาด้วยสองมือของตนเอง ผมแทบจะไม่ปรึกษาใครพยายามสร้างความเชื่อมั่น                                                                                                          

ให้กับตนเอง ทุกครั้งที่เจอปัญหาก็จะย่อมรับมันและเผชิญมันแบบซึ่งๆหน้า ค้นหาข้อที่ดีของมัน ถ้า                                                                                                          

หาข้อดีไม่ได้ก็ทำให้มันสนุกหรือซะใจกับตัวเองแบบบ้า ๆไปเลย และเมื่อยิ่งเจอปัญหามากๆ มันก็                                                                                                          

ทำให้เผมเลือกสิ่งที่จะเข้ามาในชีวิตนั้นละเอียดยิ่งขึ้นซึ่งนั้นมันก็เป็นสิ่งที่ดี ทำให้มีแต่สิ่งดีๆ และ                                                                                                          

ง่ายต่อการหลบเลี่ยงปัญหาที่จะเข้ามาในชีวิต  มันจึงทำให้ผมค่อนข้างมีเพื่อนที่น้อยมาก แต่สิ่งดี                                                                                                          

ของการมีเพื่อนน้อยก็คือเราได้อยุ่กับตัวเองมากขึ้น สังเกตุสิ่งรอบตัวได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ผมเริ่ม                                                                                                          

สามารถรับรู้ความรู้สึกต่างๆจากสีหน้าผู้คน ท่าทางคนได้อย่างมากขึ้นเรื่อยๆ มันจึงทำให้ผมติด                                                                                                          

นิสัยรักสันโดษมาจนปัจจุบัน แหละพอเป็นแบบนี้มาสักระยะนึง ผมรู้สึกเริ่มว่าเดินมาไกลขึ้น ไกล                                                                                                          

ขึ้นทุกทีจากคนขี้แพ้คนเดิม ตอนนี้ผมได้กลายเป็นคนที่เข้มแข็งที่แสนเย็นชา ซึ่งผมคิดว่าเป็นแบบนี้มัน                                                                                                          

ก็ดี ไม่เป็นภาระใคร ไม่ต้องอ้อนวอนใครให้น่าสงสาร ผมจึงก้าวแต่ละก้าวด้วยความมั่นคงและเชื่อมั่น                                                                                                          

ในตนเอง ว่านี่แหละเส้นทางในแบบของผม และตอนนี้ไม่มีใครจะมาทำร้ายจิตใจของผมได้ แต่                                                                                                          

เมื่อมีใครที่เข้ามาทำร้ายจิตใจผม ผมก็จะตัดมันทิ้งและมองมันไม่ต่างกับเนื้อร้ายที่ไร้ค่าก้อนนึง มัน                                                                                                          

เป็นวิธีแสนง่ายที่ได้ผลดี ในตอนนั้นผมก็เริ่มรู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างในตัว จึงเริ่มมองหา                                                                                                          

ปัญหาภายในจิตใจ ผมก้ได้ค้นพบกับคำถามนึงที่เกิดขึ้นในหัวผม ผมเริ่มรู้สึกว่าผมรับรู้อารมณ์                                                                                                         

ความรู้สึกและใส่ใจในความรู้สึกของคนอื่นมาก จนแทบจะเดาใจเพื่อนๆได้เกือบทุกคน ซึ่งปัญหา                                                                                                         

มันอยู่ตรงความสามารถนี้แหละครับ ทำไมถึงไม่มีใครสักคนเลยล่ะที่เข้าใจความรู้สึกของผม มันจึง                                                                                                          

กลายเป็นเป้าหมายใหม่ที่สำคัญมากต่อชีวิตผม ผมเริ่มหาคนคนนั้นมาตลอด แต่ปัญหานี้ตัวแปรมัน     

ไม่ได้อยู่ที่ผม มันจึงยากที่จะทำให้สำเร็จ คนที่จะสามารถสัมผัสความรู้สึกลึกๆที่อยู่ในใจผม เมื่อ                                                                                                          

เดินมาไกลขึ้น เป้าหมายของผมก็ยิ่งเลือนลางมากขึ้นทุกที จนวันนึงผมได้มาพบคนคนนึงที่ช่วย                                                                                                          

ตอกย้ำว่าคนแบบที่ผมตามหานั้น มันยังมีอยู่จริง ๆ