บันทึกความรู้สึก
เขียนโดย Nakame
วันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 12.06 น.
แก้ไขเมื่อ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 23.43 น. โดย เจ้าของนิยาย
3) สิ่งที่ตามหา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความผมเจอเธอตอนแรกระหว่างเดินสวนกันที่ขึ้นบรรได เธอเดินมาพร้อมแก้วกาแฟในมือ สายตาและรอยยิ้มเธอ
ในครั้งแรกมันชั่งทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก หัวใจของผมมันสั่นไปหมด หลังจากวันนั้นผมก็เริ่มมีโอกาส
ที่รู้จักกับเธอ ทุกครั้งที่คุยกับเธอผมรู้สึกว่าเธอมีอะไรที่คล้ายกับผมหลายๆอย่าง เธอทำให้ผมเริ่มมีความเชื่อ
ความเชื่อในสิ่งอื่นที่นอกจากความคิดของตัวเอง เธอทำลายกำแพงทุกอย่างที่ผมสร้างขึ้นมาตลอด นี่สินะที่เค้า
เรียกว่าความรัก มันเป็นสิ่งที่ผมไม่คุ้นเคย มันจึงยากต่อการรับมือ ผมปล่อยให้เธอมีผลต่อจิตใจของผมมากขึ้น
ทุกที จนทำให้ในใจผมเริ่มรู้สึกว่าอ่อนแอ ผมจึงพยายามที่จะควบคุมมัน ลองพยายามห่างกับเธออยู่หลายหน
แต่มันกลับกลายเป็นการตอกย้ำว่าผมเริ่มจะชาดเธอไม่ได้ มันไม่ง่ายเลยถ้าเทียบกับสิ่งต่างๆที่เคยผ่านมา ผมได้
แต่ยอมทำตามเสียงของหัวใจ เมื่อผมคุยกับเธอไปได้ระยะนึง ผมคิดว่าจะลองบอกความรู้สึกให้เธอฟัง แต่วันนั้น
เองก็ได้รู้ว่าเธอมีคนรักคนแล้ว และเธอพึ่งเลิกกับเขา เธอพยายามจะไม่ร้องไห้ให้ผมฟัง แต่ผมก็รับรู้สึกได้ถึง
ความเสียใจในหัวใจของเธอ ผมได้แต่ปลอบเธอและพยายามจะให้กำลังใจเธอ แต่ผมก็เข้าใจว่าทุกคำพูดในเวลา
ที่คนเสียใจนั้น มันคงอยากที่ความหวงใยของผมจะเข้าไปถึง เพราะมันหนักเหลือเกินสำหรับเธอ จากวันนั้นผม
ตัดสินใจทันทีว่าจะเป็นคนช่วยให้เธอกลับมายิ้มได้ โดยไม่เหลือความเศร้าในสายตาเธออีก เพราะเธอนั้นชอบ
แสดงความเข้มแข็งตลอดเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่ความเศร้าของเธอในมันก็ยังไหลรั่วออกมากจากรอยยิ้มของ
เธอ แต่การเยียวยาในเรื่องความรู้สึกนั้นมันไม่ง่ายเลย ในทุกครั้งที่ผมเริ่มใกล้เธอ ผมจะพยายามถอยห่างและยืน
มองตัวเองว่านี่มันใช่สิ่งที่เราต้องการแล้วหรือ เพราะดูเหมือนเธอจะไม่รู้สึกถึงความรู้ของผมเลย ความพยายาม
อาจจะกลายเป็นสิ่งที่เสียแรงเปล่า แต่มันก็ห้ามตัวเองไม่ได้เลย ก็มันเจ็บที่เห็นเธอเสียใจและยังนึกถึงเขา
ผมก็ยังคงถามตัวเองอยู่คำถามเดิมซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายหน แต่มันก็มีนานๆครั้งนะที่เธอสนใจผม แต่มันก็อาจจะ
เป็นเพียงแค่ความที่เธอเป็นคนอธิยาศัยดีเฉยๆ ก็ได้ ความเสี่ยงที่จะเผยความรู้สึกนั้นมันยังมากเกินไป แหละนั่นก็
คือความกลัวที่ผมไม่ได้สัมผัสมันมานาน มันกำลังกลับมา ผมกลัวว่าจะเสียไป กลัวที่จะพูด กลัวที่จะฟังคำตอบ
เพราะมีหลายคนบอกผมว่าการเริ่มจากการเป็นเพื่อนสำหรับบางคนมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะกลายเป็นแฟนกัน
ตอนนี้ความรู้สึกของผมมันเหมือนดำดิ่งลึกลงไปเรื่อย เหมือนกับว่ากำลังเดินลงบรรไดไปเรื่อยๆ เพื่อไปหาประตู
ที่เราไม่มีกุญแจเลยสักดอก ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่ามันจะมีคนยืนรอเปิดให้เรารึเปล่า และยิ่งผมมีความรุ้สึกดีที่คุยกับเธอ
มากเท่าไหร่ มันก็เหมือนเรายิ่งเดินลงไปเร็วมากเท่านั้น แต่ผมก็ยังจะเดินลงไป ….To be continued
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ