จิราณี....รักนี้ที่รอคอย

 
 

......ณ ลานทุ่งหญ้ากว้างแห่งหนึ่งในจังหวัดพิจิตร
"โอ๊ย!! เบาๆหน่อยสิ พี่เจ็บนะ" นั้นคือเสียงร้องของนายจิรายุทธหรือเจมส์
"ก็ใครใช้ให้พี่จิไปปีนต้นไม้ละ ซนยิ่งกว่าลิง นี่แนะ" หญิงสาวผู้นี้กำลังนั่งทำแผลที่เข่าให้กับจิรายุทธ เธอแกล้งกดแผลเค้าให้เจ็บ เพราะเธอโมโหที่เค้าไปเล่นซุกซนจนเป็นเหตุให้เจ็บตัว
"โอ้ย!!เจ็บนะ " ชายหนุ่มร้องอย่างดังกว่าครั้งแรก
"ก็พี่ไปเก็บมะม่วงให้เบลล่าไงก็เบลล่าบ่นว่าอยากกินมะม่วงนิ" เจมส์ตอบไปตามความจริง
"อ่านี่ มะม่วง" พร้อมชูมะม่วงในมืออีกข้างให้
"พี่จิขอบคุณมากนะค่ะ ที่ดูแลเบลล่ามาตลอดและขอโทษนะที่ทำให้พี่จิเจ็บตัว "เบลล่าพูดไปด้วยหน้าเริ่มเศร้า
"อย่าร้องนะ เลิกทำตัวเป็นเด็กขี้แงได้แล้ว"เขาเอามือลูบหัวเธออย่างเอ็นดู
*******
"เด็กขี้แงหรอ เด็กตีสองหน้ามากกว่า" "ปั้ง" เขาพูดอย่างรุนแรงเขานั้งอยู่บนโต๊ะทำงานในบริษัทพร้อมเอามือทุบโต๊ะเข้าอย่างจัง
"จำทำไมนักหนาว่ะกะอีแค่ผู้หญิงคนเดียว ผู้หญิงที่เห็นเราเป็นแค่ของเล่น" เขาพูดกับตนเองด้วยความ
เขาเป็นต้องโมโหทุกทีเมื่อถึงภาพวันวานนึงถึงผู้หญิงที่เป็นรักครั้งแรก และรักครั้งเดียวจวบจนวันนี้....
เขาก็คือเด็กหนุ่มในห้วงความคิดของเขาเอ็ง เด็กชายที่เมื่อก่อนชื่อว่า 'จิรายุทธ'
'แต่ทำไมๆ ต้องจำ เมื่อเธอไม่คิดจริงใจ ทำไมๆ ความรักที่เธอนั้นลืมต้องเก็บมาคิดฟูมฟาย...' เสียงเพลงโทรศัพท์เขาดังขึ้นเมื่อเขาหยิบขึ้นมาดูก็เห็นหน้าของนาย วรินทร เพื่อนสนิทในวัยเรียนมหาลัยที่ต่างประเทศของเขาเอง เขากดรับสายทันที
"ฮัลโหล สวัสดีครับคุณจิรายุทธ เอ้ย 'คุณจิรายุ' วันเสาร์นี้ว่างมั๊ยครับ" วรินทรพูดน้ำเสียงไม่ได้จริงจังเท่าไหร่
"มีอะไร ว่ามา" จิรายุตอบไปอย่างห้วนๆเพราะเพิ่งอารมณ์เสียจากเรื่องเมื่อกี้
"วันเสาร์ชั้นจะชวนแกไปdrinkกันสักหน่อยว่ะเพื่อน"
"ที่ไหน เมื่อไหร่"
"ที่ร้านlady&Gentleman ราวๆสามทุ่ม" วรินทรไม่ปล่อยโอกาสรีบตอบทันที
"อืม ได้แค่นี้นะ"