Dangerous!! ที่นี่ไม่ปลอดภัย เมื่อฉันต้องมาเป็นทาสนายซาตาน

บทที่ 6

หน้าที่ของทาสรับใช้ 

 

                 บ่ายนั้น

                อยู่ที่นี่สบายดีแฮะ แอร์ก็เย็นของกินก็เพียบ ขัดใจอยู่สองอย่างคือหมอนั่นกับหมาของเขานั่นแหละ -_-

                ตอนนี้เหมือนเฮอริเคนรีบร้อนแปลก ๆ เขาเดินเข้าออกห้องเปลี่ยนชุดไปมาเป็นสิบชุด แล้วก็บ่นกับตัวเองเหมือนคนบ้าว่า ‘หล่อแฮะ’ หรือไม่ก็ ‘แบบนี้โอเคหรือยังนะ’ เขาพูดแบบนี้อยู่คนเดียวตั้งแต่เช้า ที่พิถีพิถันกับการเลือกชุดแบบนี้ต้องนัดสาวไว้แหง ๆ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าผู้ชายเขาก็ห่วงเรื่องแฟชั่นเหมือนกัน  

                แต่ช่างเหอะ สนใจเรื่องของตัวเองดีกว่า ไหนลองคิดสิว่าจะทำยังไงให้หมอนั่นปล่อยฉันไป จะทำยังไงให้ตัวเองถูกทำร้าย จะทำยังไงให้โดนลูกหลง และจะทำยังไงให้เขาลวนลาม...

                ลวนลามงั้นเหรอ!! O///O

                ถึงจะไม่อยากให้หมอนั่นแตะเนื้อต้องตัวก็เถอะ แต่นี่เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดแล้ว เพราะฉันต้องอยู่ที่นี่กับหมอนั่นเพียงลำพัง หญิงกับชายอยู่ด้วยกันสองต่อสองมันก็ต้องมีบ้างที่อยากจะทำอะไรแบบนั้น อี๊! แค่คิดก็ขนลุกแล้ว!! >_< แต่ทำยังไงถึงจะได้ผลล่ะ? ฉันไม่รู้วิธียั่วผู้ชายเลยนะ โดยเฉพาะกับอีตานั่นยิ่งไม่อยากยั่วเข้าไปใหญ่ -_-;; เรื่องนี้คงต้องปรึกษายัยทิงเจอร์สาวน้อยผู้เชี่ยวชาญแล้วล่ะ

                จริงสิ ยัยทิงเจอร์!!!

                ฉันรีบวิ่งเข้าไปในเต็นท์แล้วหาโทรศัพท์มือถือทันที ฉันลืมไปได้ยังไงว่ายังมีโทรศัพท์อยู่ นี่เป็นอุปกรณ์ชิ้นเดียวที่สามารถทำให้ฉันรอดพ้นจากสถานการณ์อันเลวร้ายนี้ได้ เอาล่ะ เท่านี้ก็ไม่จำเป็นที่ต้องยั่วผู้ชายหรือหาเรื่องเจ็บตัวให้ตัวเองเป็นอิสระอีกแล้ว ฉันแค่ต้องโทร.เรียกทิงเจอร์ให้มาช่วย! โธ่เอ๊ย! ยัยเพื่อนคนนี้นี่ก็ ใจร้ายชะมัด! ไม่คิดจะโทร.ถามสารทุกข์สุขดิบกันเลยหรือไง ดูไม่ออกเลยเรอะว่าฉันกำลังตกอยู่ในอันตราย! T^T

                “เจอแล้ว! *O*” ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือไอโพนกาแล็กซี่ขึ้นมาพร้อมกดเบอร์ยัยนั่น รีบ ๆ รับและรีบ ๆ มาช่วยอย่างที่ฉันรีบไปช่วยเธอทีเถอะ!!

                …

                เอ๊ะ...โทร.ไม่ติด ปิดเครื่องเหรอ? หรือแบตฯหมด? ยัยนั่นเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของฉันนะ แล้วฉันจะโทร.เรียกใครให้มาช่วยได้อีกล่ะ!! -O-

                “ทำอะไรน่ะ?”

                เอ๊ะ...เสียงแบบนี้มัน...ในเวลาแบบนี้ยังจะตามหลอกหลอนอยู่อีกเหรอ =O=;;

                ฉันค่อย ๆ หันไปตามเสียงแล้วก็พบกับ...

                “เฮอริเคน -O-!!” เอาหัวเข้ามาในเต็นท์ด้วย!! บุกรุกห้องนอนคนอื่นได้ยังไง ไร้มารยาท! >_<

                “โทรศัพท์?” เขาเลิกคิ้วมองไปที่เครื่องสี่เหลี่ยมสีชมพูในมือฉัน มีอะไรแปลกหรือไง ไม่เคยเห็นโทรศัพท์เรอะ?

                “เอามานี่!”

                “นั่นของฉันนะ เอาคืนมา!!” ฉันพยายามคว้าโทรศัพท์คืน แต่ก็จับได้แค่อากาศ หมอนั่นหลบซ้ายหลบขวาแล้วออกจากเต็นท์ไปอย่างรวดเร็ว หน็อย! จะทำอะไรกับโทรศัพท์ของฉันน่ะ นั่นเป็นของที่ฉันซื้อเองเลยนะ มันแพงมากเลยนะรู้ไหม TOT

                “จะเอามันไปไหน!!” ฉันค่อย ๆ คลานออกจากเต็นท์แล้ววิ่งตามหมอนั่นที่กำลังทำอะไรสักอย่างกับโทรศัพท์ของฉัน จะพังมันเหรอ? ไม่นะ!! TOT

                “แค่ปรับอะไรนิดหน่อยน่ะ เอ้า เสร็จแล้ว” เขาส่งมันคืนให้ฉัน แต่เมื่อกี้เขาพูดว่า ‘ปรับ’ งั้นเหรอ

                รู้สึกแปลก ๆ แฮะ -_-

                “บอกมาเลยนะว่าทำอะไรกับมัน”

                “ฉันแค่เปลี่ยนซิมการ์ดโทรศัพท์ของเธอเป็นซิม ‘เฮอริเคนซุปเปอร์ไซย่าห์’ น่ะ”

                ซิมบ้าอะไรของเขา เกิดมาก็เพิ่งเคยได้ยินนี่แหละ -_-;

                “เธอถอดซิมนั้นออกไม่ได้เด็ดขาด เพราะถ้าถอด เครื่องของเธอก็จะพังทันที มีปัญญาซื้อใหม่ไหมล่ะ?” แน่นอนว่าไม่!

                “แล้วนายมาวางระเบิดโทรศัพท์ฉันทำไมเนี่ย TOT”

                “ฉันไม่อยากให้เธอเรียกพวกมาช่วย ก็เลยกันไว้ก่อนไง ^^”

                รอบคอบชะมัด อ่านทางฉันออกหมดเลยเหรอ -O-

               “การจะถอดซิมต้องใช้รหัส6ตัว ซึ่งฉันเป็นคนเดียวที่รู้”

                “ขี้โกงชะมัด ที่ทำถึงขนาดนี้เพราะไม่อยากให้ฉันโทร.เรียกเพื่อนแค่นั้นแน่เหรอ” ท่าทางไม่น่าไว้ใจ เขาต้องทำอะไรมากกว่านั้นแน่ ๆ

                “ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ ฉันจะได้มั่นใจว่าเธออยู่ที่นี่ตลอด ไม่ไปไหน เพราะในซิมนั้นมีเครื่องติดตามอยู่ และเวลาเธอโทร.ออกหรือส่งข้อความหาใคร มันก็จะแจ้งที่เครื่องฉันด้วย สรุปง่าย ๆ ฉันคอยดูเธออยู่ยังไงล่ะ ^^” หมอนี่มันโรคจิตของแท้!!!

                “งั้นถ้าฉันไม่พกโทรศัพท์เวลาออกไปข้างนอก  นายก็ไม่มีทางรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหนสิ” ฮ่า ๆ เหมือนจะฉลาดแต่ก็โง่นี่นา แค่ฉันไม่เอาโทรศัพท์ไปด้วยก็จบแล้ว ^O^

                “แล้วเธอคิดว่าเธอจะออกไปจากที่นี่ได้งั้นเหรอ?”

                เออนั่นสิ มีเหตุผล ที่นี่มันเหมือนห้องปิดตายไม่มีทางออก มีแต่เขาเท่านั้นที่สามารถเข้าและออกได้ =_=;;

                “งั้นถ้าฉันตอบแชทเฟสบุ๊ค คุยไลน์กับเพื่อนล่ะ นายดูลึกขนาดนั้นไม่ได้หรอกใช่ไหม?” นอกจากจะเอาโทรศัพท์ไปค้นล่ะนะ >_<

                “อะไรก็ตามที่ปรากฏบนจอโทรศัพท์ของเธอ มันจะปรากฏในนี้” เขาชูแท็บเล็ตขึ้นมา แต่มันก็มีแค่จอดำ ๆ นี่นา

                “ไม่เห็นมีอะไร -_-”

                “เธอลองปลดล็อคโทรศัพท์ตัวเองดูสิ” พอฉันทำตามที่เขาบอกปุ๊บ ไอ้แท็บเล็ตที่เขาถือก็สว่างขึ้น ในนั้นมีแอพและภาพพื้นหลังที่เหมือนในโทรศัพท์ของฉันเปี๊ยบ! ฉันกดอะไร ไอ้จอแท็บเล็ตนั่นก็ขึ้นตาม นี่เขาแฮ็คโทรศัพท์ฉันด้วยเหรอ?! ทำยังไง? ความส่วนตัวของฉันอยู่ที่ไหน /(TOT)\

                “นายทำแบบนี้ไม่ได้นะ นั่นโลกส่วนตัวของฉันเลยนะ! TOT”

                “ทำไมจะไม่ได้ เธอเป็นทาสของฉันนะ ทำตามที่สั่งซะ” หนอย! ไอ้คนเผด็จการ!! ถ้าฉันอยู่ในจุดที่เหนือกว่าเมื่อไหร่ จะเหยียบให้จมดินเลย!

                “เอาล่ะ ฉันจะออกไปข้างนอกสักหน่อย เย็น ๆ คงกลับ”

                "จะไปไหนก็ไปเถอะ" เฮอะ! งอนแล้ว!! รีบ ๆ ไปให้พ้นหน้าสักที ฉันเบื่อ!

                "งั้นขอให้มีความสุขล่ะ แล้วก็อย่าทำอะไรเสียหายอีก อ้อ ฝากเธอดูแลลูกฉันให้ดีราวกับเป็นลูกของเธอด้วยนะ ^^"

                "ถ้าฉันเป็นแม่ นายก็เป็นพ่อน่ะสิ ไม่เอาด้วยหรอก ฉันไม่อยากมีครอบครัวกับคนหยาบคายอย่างนาย"

                "พูดเหมือนฉันอยากเป็นครอบครัวเดียวกับหัวขโมยโรคจิตอย่างเธองั้นแหละ แต่ช่างเถอะ ฉันจะไม่เถียงก็แล้วกัน แต่ถ้าเธอทำตัวดี ๆ เป็นเด็กน้อยน่ารัก และอยู่ในโอวาทของฉัน บางทีฉันอาจให้รางวัลเธอก็ได้นะ ^^" 

                "ฉัน-ไม่-เอา!!"

                ปัง!

                แล้วหมอนั่นก็ปิดประตูใส่หน้าฉัน -_-

                ...นี่ฉันทำอะไรไม่ได้เลยเหรอ...

                “โมโหโว้ย!! >O<!!!” โทรศัพท์ก็ใช้ไม่ได้ เพื่อนก็ไม่เป็นห่วง พ่อแม่ก็ไม่อยู่ แถมยังต้องอยู่ในคอนโดฯนรกกับหมาอีก นี่มันบ้าอะไรกันวะเนี่ย! หงุดหงิดชะมัด!! จะทำลายข้าวของระบายความโกรธก็ไม่ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องนี้มีมูลค่า พังพวกมันไปก็เท่ากับพังชีวิตตัวเอง มันจบแล้วล่ะโนเกีย ไม่มีอะไรช่วยบรรเทาความทุกข์ของเธอได้เลย T^T

                ถ้ามีของให้กินก็คงดี มันคงช่วยให้อารมณ์ดีได้บ้างล่ะ L

                อ๊ะ ของกินงั้นเหรอ!

                ฉันวิ่งเข้าไปในครัวและเปิดตู้เย็นอย่างไม่เกรงใจเจ้าของห้อง หึ!! เขาไม่ได้บอกฉันว่าห้ามแตะของกินนี่ นั่นหมายความว่าฉันมีอิสระที่จะกินทุกอย่างที่อยู่ที่นี่แม้กระทั่งอาหารหมา!! (แต่ฉันไม่แย่งไอ้ไต่ฝุ่นมันกินหรอกนะ -_-) ฮ่า ๆ ! ผู้หญิงน่ะ แค่มีของกินก็มีความสุขแล้ว ^O^

                ฉันเอาทุกอย่างที่อยู่ในตู้เย็นมากองไว้บนโต๊ะกระจกใสหน้าโทรทัศน์จอยักษ์พร้อมกับเปิดมันดูรายการตลกยามบ่าย ไม่อายฟ้าอายดินแล้วโว้ย! กางแข้งกางขานอนบนโซฟานี่แหละ สบายดี! ในเมื่อเจ้าของห้องไม่อยู่ ฉันก็จะเป็นแทนเอง!

                ถึงที่นี่มันจะกว้าง เย็นสบาย และมีของกินให้พร้อมราวกับอยู่บนแดนสวรรค์ก็เถอะ แต่การถูกขังและถูกจับตาดูตลอดเวลาแบบนี้มันยิ่งกว่านรกซะอีก!!

                “เมื่อไหร่จะได้ออกไปจากที่นี่สักทีเนี่ย” ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางคิดเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด…

                เรื่องพวกนั้นมันเกิดขึ้นไวมาก ตั้งตัวแทบไม่ทัน…รู้ตัวอีกทีก็ตกเป็นทาสของเขาไปซะแล้ว เอ๊ะ หรือจะเรียกว่าสัตว์เลี้ยงดีนะ? =_=;;

                บางทีฉันก็คิดนะ ว่าไอ้เงื่อนไขบ้า ๆ นั่นมันจะช่วยให้ฉันออกไปจากที่นี่ได้จริงหรือเปล่า ทั้งเรื่องลวนลาม และเรื่องอันตรายที่เกิดจากตัวเขา…

                อันตรายงั้นเหรอ…

                ถ้านั่นช่วยให้ฉันออกไปจากที่บ้า ๆ แบบนี้ได้ ฉันคงต้องยั่วโมโหจนเขาลงไม้ลงมือแล้วล่ะ

                …

                แต่ไม่ดีกว่า คนเลวโรคจิตอย่างหมอนั่นคงไม่ทำแค่ให้ฉันเจ็บหรอก เขาต้องฆ่าฉันแน่ ฆ่าเพื่อความสนุกของตัวเองยังไงล่ะ!! TOT

                “ทำยังไงดีเนี่ย คิดไม่ออกแล้วนะ!! >O<”

                “แฮ่ก ๆๆๆ” จู่ ๆ ก็มีดสียงประหลาดดังขึ้นที่ปลายเท้า

                “นึกว่าอะไร ที่แท้ก็เป็นแกนี่เอง ชิ่ว! ไปแลบลิ้นไกล ๆ เลยไป๊ -_-//” ฉันโบกมือไล่เจ้าหมาที่อ้าปากแลบลิ้นพ่นล่มหายใจใส่เท้าของฉันดังแฮ่กๆ ตอนแรกว่าเกลียดหมาแล้วนะ ยิ่งไอ้นี่เป็นลูกเลี้ยงแสนรักของอีตาเฮอริเคนนั่น ฉันยิ่งเกลียดมันเข้าไปใหญ่

                “(‘ ‘)” แน่ะ ด่าแล้วยังมานั่งทำหน้าทำตาแอ๊บแบ๊วอีก นี่ฉันไล่แกนะไม่ได้เรียกให้มาหา เจ้าหมานี่กวนประสาทพอ ๆ กับเจ้าของของมันเลยแฮะ เห็นแล้วรำคาญลูกตาชะมัด -_-

                เอาเหอะ คุยกับมันหน่อยก็ได้ ตอนนี้คงมีแต่เจ้านี่เท่านั้นที่พอจะช่วยให้ฉันหายเซ็งได้บ้าง

                “นี่ ไต้ฝุ่น ฉันมีเรื่องอยากจะถาม”

                “โฮ่ง!!”

                "สเป็คของพ่อนายเป็นยังไงเหรอ?"  มันอาจฟังดูแปลกที่มาถามเรื่องแบบนี้กับหมา ตอนนี้สมองของฉันมันมีแต่เรื่องเงื่อนไขและความเป็นอิสระ ถ้าการหาเรื่องเจ็บตัวมันยากนัก ก็ต้องยอมเปลืองตัวเพื่ออิสรภาพ! แต่ปัญหาคือฉันไม่รู้ว่าเขาชอบผู้หญิงแบบไหน ถ้ารู้สเป็ค ความชอบส่วนตัว และสไตล์ความรักของเขา มันอาจช่วยให้ฉันคิดแผนอะไรดี ๆ ออกก็ได้

                “ฮ้าว~ ง่วงชะมัด =_=” พอหนังท้องตึงหนังตามันก็หย่อน คิดมากก็ปวดหัว สมองฉันไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อให้รับมือกับปัญหาบ้าบอแบบนี้นะ! อยากตื่นมาอีกทีแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงสีครีมในห้องที่คุ้นเคยจัง อยากให้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นแค่ฝันร้าย TOT

                เฮ้อ!! หลับก็ได้วะ อย่างน้อยก็ได้ออกจากห้องน่าเบื่อแบบนี้ไปวิ่งเล่นในความฝันล่ะ

                 ...

 

 

                ซ่า!!

                “นั่นเด็กจมน้ำนี่!!”

                ”ใครก็ได้ช่วยเด็กคนนั้นที มีเด็กจมน้ำ!!”

               ซู่มม!!

                ใครบางคนกำลังว่ายน้ำฝ่าคลื่นยักษ์เพื่อไปช่วยเด็กคนนั้น...

 

 

                “นี่! เป็นอะไรหรือเปล่า?” หนุ่มน้อยพูดกับเด็กหญิงที่นอนแน่นิ่งบนหาดทราย เธอขาวซีดราวกับคนตาย ริมฝีปากสีช้ำนั่นทำให้รู้ว่าเธออยู่ในน้ำมานานมากแค่ไหน

                “โนเกีย โนเกีย ตื่นสิโนเกียลูกแม่!” เธอยังคงนิ่งสนิทและไม่ตอบสนองต่ออะไรทั้งสิ้น…

                “ลูกจะตายไม่ได้นะ!!”

                 แม่…ฉันเป็นอะไร…ทำไมทุกอย่างมันเลือนลางไปหมด…ฉันกำลังจะตายจริง ๆ เหรอ…

                “เฮ้ ตื่นสิ!!”

                “โนเกีย!!”

                ฉันได้ยินเสียง...ได้ยินหมดทุกอย่าง แต่ร่างกายมันไม่ขยับอย่างที่ใจต้องการเลย 

               “คิดว่าแกล้งตายแล้วจะรอดเหรอ! ฉันไม่หลงเชื่อมุกตื้น ๆ แบบนี้หรอกนะ!!”

               “บอกให้ตื่นยังไงเล่า! ลืมตาขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!”

                  …

               “ลุกขึ้น!!”

                นั่นเสียงของยมทูติสินะ เสียงที่เเข็งกร้าวและดุดันแบบนั้น...

                “เฮ้ย!!”

                “หูหนวกหรือไง!”

               เสียงมันดังขึ้นเรื่อย ๆ …ดังจนฉันอยากจะหนีไปให้พ้น ๆ แต่ฉันทำอะไรไม่ได้เลยไม่มีแรงแม้จะขยับมือ….

                “เฮ้!! เอาของกินฉันคืนมานะ!”

                “ตื่นมาจ่ายค่าไฟให้ฉันเดี๋ยวนี้!!!”

                นี่ฉันไปขอยืมไฟฟ้าท่านใช้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

                 “ยัยโนเกีย!!!”

 

 

                เฮือกกก!!!! O_O

                “คิดว่านี่เป็นบ้านของเธอหรือไง อย่าเอานิสัยซกมกมาใช้ที่นี่นะ!!”

                เอ๊ะ ที่นี่…??

                “ดูสิ สกปรกหมดแล้ว!! ฉันให้เธอมาดูแลห้องนะ ไม่ใช่ให้มาทำลาย!!!”

                “…" ฉันค่อย ๆ พยุงร่างตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับอ้าปากหาวแล้วกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เห็นอะไรไม่ค่อยชัดเลยแฮะ ฉันกำลังฝันอยู่เหรอ? หรือตาใกล้จะบอดกันแน่ =_=

                “มองมานี่!” เจ้าของมือหนาจับบ่าทั้งสองข้างของฉันแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เมื่อสติเริ่มกลับมา ภาพผู้ชายตรงหน้าก็ค่อย ๆ ชัดขึ้น ใบหน้าอันหล่อเหลากับคิ้วที่ขมวดจนเป็นปม ดวงตาคมเข้มที่แสดงถึงความโกรธนั้น…

                “ฮ..เฮอริเคน?!! O_O"

                “กว่าจะได้สติ! ฉันนึกว่าเธอกินจนตายไปแล้วซะอีก -_-”

                “กิน?” ฉันทวนอีกครั้ง เขาพูดเรื่องอะไรเนี่ย =_=

                “เออ ยังจะทำมึนไม่รู้ตัวอีก ดูไอ้เศษขยะที่เธอเป็นคนสร้างตรงหน้าซะ” หมอนั่นชี้ไปที่โต๊ะและพื้นที่เต็มปด้วยถุงขนม เศษอาหาร และน้ำที่เลอะทั่วพื้น หา! ทั้งหมดนี่ฉันเป็นคนทำงั้นเหรอ? ถ้าบอกว่าหมาทำยังจะเชื่อกว่าอีก -O-

                จริงสิ! ห้องนี้มีหมานี่นา!!

                ฉันรีบสแกนหาเจ้าหมาตัวนั้นทันที ฉันจำได้ว่าก่อนจะหลับตา สภาพห้องมันไม่ได้ทุเรศแบบนี้นะ มันต้องเป็นฝีมือของไอ้ไต้ฝุ่นแน่ ๆ!!

                “อ๊ะนั่นไง! ดูที่ปากของไต้ฝุ่นสิ มีเศษขนมเลอะอยู่ด้วย! มันนั่นแหละที่ทำให้ที่นี่สกปรกน่ะ!!” ฉันชี้นิ้วไปเจ้าหมาน้อยที่นอนกลิ้งไปมาบนพื้นอย่างเริงร่า หนอย! แกเองสินะตัวต้นเหตุ!! ทีนี้พ่อของแกจะลงโทษแกยังไงนะ ฮ่า ๆ อยากรู้จริง ๆ >_<

                “นี่เธอปล่อยให้ไต้ฝุ่นกินขนมงั้นเหรอ? ฉันไม่ได้บอกหรือไงว่าให้ดูแลลูกฉันดี ๆ น่ะ! ถ้าไต้ฝุ่นเป็นโรคอ้วนขึ้นมาจะทำยังไง เธอจะรับผิดชอบยังไง!!!”

                โอ๊ยย!! ไอ้เรื่องที่ควรด่าก็ไม่ด่า ทีเรื่องไม่เป็นเรื่องล่ะด่ากันจริ๊ง! นี่สรุปฉันผิดใช่ไหม?

                “รีบเก็บข้าวของและทำความสะอาดซะ เซ็งชะมัด เธอทำให้ฉันต้องอับอายต่อหน้าสาวสวยนะรู้ไหม!”

                “สาวสวย?” อะไรของเขาอีก ฉันตามไม่ทันแล้วนะ -_-

                “นี่เมลอน ผู้หญิงของฉันเอง” เฮอริเคนผายมือไปทางบุคคลปริศนาที่โผล่ออกมาจากด้านหลัง นั่นใช่นางร้ายในละครหรือเปล่า สีปากเจ็บจริง ๆ 

 

 

                “นี่ใครเหรอคะเฮอริเคน?” เธอคนเดิมกอดแขนอีตานั่นอย่างสนิทสนมแล้วจ้องมาทางฉันที่ยืนเป็นคนโง่อยู่ตรงหน้าพวกเขา สีผมยัยเมลอนนี่แสบตาชะมัด กัดผมซะทองสะท้อนแสงเลยนะยะ!-_-

                “คนรับใช้น่ะ เชิญใช้ได้ตามสบายเลยนะเมลอน ไม่ต้องเกรงใจ ^^”

                “ค่ะ ว่าแต่…คนรับใช้นี่นอนอ้าแข้งอ้าขารับลมบนโซฟาได้ด้วยเหรอ? แถมยังแอบกินขนมของเจ้านายโดยไม่ได้รับอนุญาตอีก ไร้มารยาทจัง ถ้าเป็นคนที่บ้านของเมลอน เมลอนคงตัดเงินเดือoหรือไม่ก็ไล่ออกไปแล้วล่ะค่ะ” ยัยเมลอนคนเดิมเพิ่มเติมคือความน่าหมั่นไส้ นางแสยะยิ้มแล้วมองมาทางฉันอย่างดูถูก

                คิดจะลองดีกับฉันเรอะ?!

                “ก็คนมันหิวนี่ อยากให้ฉันหิวตายกลายเป็นผีมาหลอกพวกเธอสองคนหรือไง?” ฉันโพล่งออกมาพลางแคะขี้หูเล่น

                “ทำผิดแล้วยังจะเถียงอีก! รีบทำงานของเธอซะ ฉันให้เวลาเธอจัดการ6นาที ถ้าฉันมาตรวจแล้วยังไม่เสร็จ เธอคงรู้นะว่าจะโดนอะไร” 

                “ทำไมต้อง6นาทีด้วยล่ะ?”

                “ฉันชอบเลข6!! เลิกถามแล้วไปทำงานซะ!!” คนอะไรเอาแต่ใจตัวเองชะมัด แค่6นาทีมันจะเสร็จทันได้ยังไง นี่คนนะไม่ใช่ทศกัณฐ์ ฉันมีสองมือนะโว้ย!! >O<

                “ฉันก็จะรอดูผลงานเหมือนกัน ^^” เมลอนส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับนายเฮอริเคน

                 …

                ห้องนอน!! O_O

                “พ..พวกเธอจะไปไหนน่ะ!!”

                “ห้องรับแขกพิเศษ” หมอนั่นยิ้มมุมปากแล้วโอบไหล่เมลอนเข้าห้องไปพร้อมกันสองคน 

                นี่พวกเขาสองคน….

                ทำเรื่องบัดสีต่อหน้าฉันเลยเรอะ? O_O!!! ต่อมยางอายของพวกแกทั้งสองอยู่ที่ไหนเนี่ย!! 

                โอ๊ย! รับไม่ได้ ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว!!! TOT