Dangerous!! ที่นี่ไม่ปลอดภัย เมื่อฉันต้องมาเป็นทาสนายซาตาน

 

บทที่ 5

เงื่อนไข 

 

 

                เช้าวันต่อมา

                “ฮ้าวววว!!~” อยากจะหาวดัง ๆ ให้ลั่นโลก -O- รู้สึกหลับไม่เต็มอิ่ม นอนไม่เต็มตื่นยังไงไม่รู้ สงสัยเมื่อคืนระแวงมากไปจนไม่เป็นอันหลับอันนอน นี่ขนาดล็อคห้องลงกลอนประตู แถมยังลากโต๊ะขวางประตูเพิ่มความมั่นใจ แต่ก็นอนไม่หลับ อยากรู้จริง ๆ ว่าฉันตื่นกี่โมง คงไม่ใช่ตอนเที่ยงนะ -_-;;

                พอเอาโทรศัพท์มาดูเวลาปุ๊บ

                “7 โมงเช้า O_O!” ฉันตื่นเช้าขนาดนี้ได้ไงเนี่ย!! เป็นการตื่นเช้าที่สุดในรอบปี ไม่อยากจะเชื่อ!!

                แต่เช้าแบบนี้หมอนั่นตื่นหรือยังนะ คงไม่หรอก เขาดูเหมือนคนใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย การงานไม่ทำ ยังไม่ตื่นแน่นอน งั้นหาอะไรแกล้งเขาหน่อยดีกว่า คิคิคิ >_<

                แต่ก่อนจะแกล้งคงต้องอาบน้ำก่อนล่ะ ถึงฉันจะเป็นคนไม่ห่วงสวย แต่มันก็น่าอายที่จะเปลือยหน้าสดหลังตื่นนอนให้ผู้ชายดูนะ ฉันก็ห่วงภาพพจน์ของตัวเองเหมือนกัน -_-;;

 

                20 นาทีผ่านไป

                ทำไมบ้านหลังนี้ดูเงียบแปลก ๆ รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวยังไงไม่รู้แฮะ เมื่อกี้แอบย่องไปดูห้องหมอนั่นก็ไม่มีใครอยู่  เห็นแต่เตียงสีครีมกับกระเป๋าเป้สีน้ำเงิน ถ้ายังมีของของเขาอยู่ในบ้าน นั่นหมายความว่าเขายังไม่ได้ไปไหน แต่ฉันสำรวจดูแล้วทั้งในห้องน้ำ ห้องครัว ห้องนั่งเล่น ก็ไม่เจอหมอนั่นเลย แม้แต่หมาก็ไม่เห็น เส้นผมแม้แต่เส้นเดียวก็ไม่มี หรือเขาเป็นผีกันแน่นะ -_-;;

                “โฮ่ง!”

                “ตื่นแล้วเหรอ” นั่นไง ตายยากชะมัด พูดถึงก็เห่า เอ้ย! โผล่มาพอดี ว่าแต่เขาไปทำอะไรมาทำไมเหงื่อท่วมตัวแบบนั้นน่ะ -O-

                “ไปไหนมา”

                “วิ่งน่ะ เธอควรออกกำลังกายบ้างนะ พุงมันยื่นออกมาหมดแล้ว”

                ฮึบ!!! O)-(O

                ระบบแขม่วพุงอัตโนมัติทำงาน! แต่มันไม่ได้ยื่นสักหน่อย ตาฝาดแล้ว! หุ่นฉันออกจะดี สิ่งที่นายเห็นคือขอบกางเกงรึเปล่า -O-;;

                “นายนี่ตื่นเช้าดีนะ เป็นพวกสปอร์ตแมนเหรอ?”  ต้องเปลี่ยนเรื่องก่อนที่ถูกล้อเรื่องพุงอีก มันเป็นความผิดพลาดของฉันเองที่วันนี้ใส่เสื้อเอวลอยมาโชว์หุ่น ใครจะไปรู้ว่าหมอนี่จะตาดีแบบนี้ เอ๊ะ! หรือเขาเป็นพวกหื่นกามกันแน่นะ!

                “เปล่าหรอก แค่ตื่นมารอพ่อกับแม่เธอน่ะ ลูกสาวอย่างเธอพอจะรู้รึเปล่าว่าพวกท่านกลับบ้านกี่โมง?”

                เฮือก!! O_O!!

                ตายล่ะ! ทำไมหมอนี่ความจำดีแบบนี้เนี่ย ถ้าเขาไม่พูดเรื่องแม่ ฉันคงลืมไปแล้วว่าโกหกอะไรไว้ แม่ฉันไม่มีทางกลับบ้านวันนี้หรือพรุ่งนี้หรอก อีกหลายเดือนกว่าจะกลับมา ส่วนพ่ออยู่ไหนไม่รู้ ติดต่อก็ไม่ได้ ถ้าบอกความจริงกับหมอนั่นก็เท่ากับฉันจะได้เป็นทาสเขาเร็วขึ้น แต่ถ้าฉันเลือกที่จะโกหกต่อคงยื้อเวลาได้อีกไม่นาน คนฉลาดอย่างหมอนั่นต้องจับได้แน่

                งั้น...

                “ถ้าตอนเช้าไม่มาก็คงจะตอนเย็นแหละ ^^;;” โกหกต่อสิ! เรื่องอะไรจะยอมไปกับหมอนี่ง่าย ๆ  >_<

                “เธอรับประกันหรือเปล่าว่าเย็นนี้แม่เธอจะกลับมา?”

                “ฉันไม่แน่ใจ กำหนดกลับของพ่อแม่ฉันมันไม่ชัดเจน ดูเหมือนนายอยากจะเจอท่านทั้งสองมากเลยนะ รีบรึเปล่า? ถ้านายรีบก็กลับไปรอที่คอนโดฯก่อนก็ได้ ถ้าแม่กลับมาฉันจะบอกแม่เองว่าไปทำอะไรไว้ แล้วฉันจะไปหานายที่คอนโดฯเอง ตกลงไหม? ^^;;” ฉันตอบอย่างใจเย็นพลางฉีกยิ้มน้อย ๆ พอน่ารัก ฉันเชื่อว่ารอยยิ้มของสาวน้อยคือสิ่งเดียวที่ทำให้ชายหนุ่มใจอ่อน แต่มันจะได้ผลกับหมอนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้

               “นายไม่ต้องกลัวว่าฉันจะหนี ฉันไปไหนไม่พ้นหรอก เนอะ ผู้มีอำนาจ ^^”

                “ใช่ เธอพูดถูก เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก”

                นั่นไง! เริ่มคล้อยตามแล้ว!! *O*

                “เพราะฉันจะเอาเธอไปวันนี้!” อะเฮือก!! O_O;;; จู่ ๆ เขาก็จ้องฉันเขม็งเหมือนมองหมาน้อยที่ทำผิดอย่างนั้นแหละ เป็นอะไรเนี่ย ฉันพูดอะไรไม่เข้าหูงั้นเหรอ TOT

                “น..นายไม่รอคุยกับแม่ฉันแล้วเหรอ? ถ้าพ่อกับแม่ฉันกลับมาแล้วไม่เจอฉันล่ะ? ^^;;”

                “แม่เธอไปทำงานอีกหลายเดือนกว่าจะกลับ ส่วนพ่อของเธอไม่มีใครรู้ว่าอยู่ที่ไหน ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า?” เขากดเสียงให้ต่ำลงจนรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป

                ทำไมมันเครียดกว่าเดิมล่ะเนี่ย! TOT

                “นายไปเอาเรื่องนั้นมาจากไหน มันไม่จริงสักหน่อย ^^;;;” ฉันยังคงยิ้มสู้ แต่ขาก็เริ่มสั่นแล้ว TOT

                “เธอเลิกโกหกฉันสักทีเถอะ! ป้าข้างบ้านบอกฉันหมดแล้ว”

                “ป้าเขาจะไปรู้อะไรล่ะ...เขาไม่ใช่คนในครอบครัวฉันสักหน่อย...” ฉันรู้ว่าการโกหกให้แนบเนียนควรจ้องตาฝ่ายตรงข้ามด้วย แต่ฉันทำกับหมอนี่ไม่ได้ เขาน่ากลัวเกินไป…

                “ไม่ใช่แค่ป้าข้างบ้านเท่านั้นที่บอกแบบนี้ เพื่อนบ้านของเธอก็พูดแบบเดียวกันหมด นี่เธอโกหกเพื่อถ่วงเวลาอยู่ใช่ไหม?!”

                “เอ่อ....”

                “เหอะ! หมดเวลาสนุกแล้วล่ะ”

                เข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้สนุกเลยสักนิด นายเห็นฉันมีความสุขตอนไหนเหรอ?  T^T       

                “เอาล่ะ เวลาหมดแล้ว รีบไปเก็บของซะ”

                “เก็บของ? ทำไม??”

                “ก็ไปอยู่นรกไงล่ะ”

 

 

                คอนโดฯ H-N

                ที่นี่แหละนรกที่ว่า

                “นี่...นายจะให้เอาของของฉันไว้ตรงไหน? =O=;;"  ฉันหอบแฮ่ก ๆ เหมือนไอ้หมาที่หมอนั่นอุ้มไม่มีผิด ที่หอบแบบนี้คงไม่มีเหตุผลอื่นอกจาก ‘เหนื่อย’!!

                โอ้พระเจ้า!! ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันสามารถขนสัมภาระขึ้นมาเองได้โดยไม่มีใครช่วย อีตาพนักงานยกของที่ชั้น1อุตส่าห์จะเอาของทั้งหมดขึ้นมาส่งให้ แต่นายเฮอริเคนกลับปฏิเสธ

                ‘ฉันกำลังฝึกให้ยัยนี่ขนของหนักเป็นการเพิ่มกล้ามเนื้ออยู่ ฉันกำลังฝึกมวยให้เธอน่ะ’

                นั่นคือประโยคที่เขาบอกพนักงานคนนั้นจนหมอนั่นเดินหายไปเลย แต่ฉันเนี่ยนะจะเป็นนักมวย แค่โดนดีดหน้าผากก็ปลิวไปดาวอังคารแล้ว -_-;;

                "ตรงนั้น" ฉันมองตามนิ้วของเขาที่ชี้ไปไหนสักที่ แต่ทิศทางมันตรงข้ามกับห้องนอนเลยนะ -_-

                “ตรงไหนล่ะ ฉันเห็นแต่นายชี้ไปนอกระเบียง” ฉันตอบพลางวางของทุกอย่างบนพื้น เมื่อยแล้วอ่ะ ถือต่อไม่ไหวหรอก L

                “ใช่ ตรงนั้นแหละ เอาของไปไว้ซะสิ” เขาตอบด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยแล้วปล่อยอีไต้ฝุ่นลงพื้น

                “ฉันไม่ตลกกับมุกโง่ ๆ ของนายหรอกนะ สรุปจะให้ฉันเอาของวางตรงไหน ไม่งั้นฉันจะเอามันไว้ตรงนี้แหละ! -_-” เหมือนหมอนี่จะงอนฉันนิดหน่อยที่ไปหลอกให้เขารอพ่อกับแม่ของฉันจนถึงเช้า เพราะแบบนั้นก็เลยแกล้งฉันแบบนี้ใช่ไหม >_<

                “’มุกโง่ ๆ’? เธอไม่ควรหยาบคายกับฉันแบบนั้นนะ”  อีตานั่นทำตาดุใส่แล้วเดินไปเปิดตู้เย็น สนใจฉันหน่อยเถอะ  อย่าเพิ่งหิวตอนนี้เลย พลีส T^T

                “ขอโทษ! ตกลงจะให้ฉันนอนห้องไหนจะได้เอาของไปเก็บสักที ฉันเหนื่อยที่จะพูดแล้วนะ T^T”

                “ฉันก็เหนื่อยที่จะพูดแล้วเหมือนกัน ฉันบอกแล้วไงวันนั่นที่อยู่ของเธอ” เขาชี้นิ้วไปนอกระเบียงแล้วใช้มืออีกข้างรินน้ำปผลไม้ใส่แก้ว -_-

                …

                เออ! ไม่เถียงก็ได้ อยากรู้เหมือนกันว่าไอ้ระเบียงที่ถูกปูด้วยหญ้าเทียมข้างนอกนั่นจะมีที่นอนให้จริงหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าเขาหลอกให้ฉันเดินไปเดินมาไปทั่วหรอกนะ -_-

                แต่พอฉันออกไปดูปุ๊บ...

                “นี่ห้องนอนฉันเหรอ!! -O-” ภาพตรงหน้าคือเต็นท์สีขาวทรงสูงคล้ายบ้านของอินเดียแดง จะว่ามันน่ารักก็น่ารักนะ แต่ทำไมมันเล็กงี้ล่ะ กระเป๋าสามใบที่ฉันเอามาด้วยจะเอาไว้ที่ไหน โต๊ะเครื่องแป้งและตู้เสื้อผ้าสวย ๆ ที่ฉันฝันเอาไว้ล่ะ มันอยู่ที่หนายยย!!! TTOTT

 

 

ซ้ายของโนเกียนะครัช (จินตนาการเอาเองว่ามันอยู่ข้างนอก =_=)

ด้านขวาของน้องไต่ฝุ่นครัชชช >_<

 

                “เฮอริเคน! ไอ้เต็นท์ข้างนอกนั่นมันหมายความว่าไง!!” ฉันวิ่งเข้ามาข้างในแล้วโวยวายใส่อีตานั่น ทันใดนั้นหางตาของฉันก็ไปจ๊ะเอ๋กับบ้านเล็ก ๆ หลังหนึ่งข้างประตูระเบียง ลักษณะมันเหมือนกับเต็นท์นอนของฉันไม่มีผิด แค่ขนาดมันเล็กกว่าเฉย ๆ

                “โฮ่ง!” แล้วเจ้าตัวที่อยู่ที่ข้างในโผล่หน้าออกมาทักทาย...

                ....

                “นายคิดจะเลี้ยงหมาอีกตัวหรือไง!!” กรี๊ดด!! เขาตั้งใจสร้างเต็นท์นอนของฉันให้เหมือนบ้านไอ้ไต้ฝุ่นนี่ กำลังกวนกันอยู่ใช่ไหม นั่นไม่ใช่ที่นอนของฉันจริง ๆ ใช่ไหม ฉันคนนะไม่ใช่หมา TOT

                “เลี้ยงหมา? เปล่าเลี้ยงสักหน่อย เธอควรจะชอบที่นอนของเธอนะ ใช่ไหมไต้ฝุ่น ^^”

                “โฮ่ง ^O^” ดู๊ดู หมากับเจ้าของเขากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย แถมยังมีเห่าตอบรับกันด้วย ฉันกำลังถูกไอ้หนึ่งตัวกับหนึ่งคนรุมแกล้งอยู่! TOT

                “ไต้ฝุ่นบอกฉันว่าชอบที่นอนของเธอมาก ถ้าเธอไม่ชอบจะแลกกับของไต้ฝุ่นก็ได้นะ” อะไรนะ จะให้ฉันเข้าไปอยู่ในบ้านเล็ก ๆ นั่นเหรอ ขืนนอนในนั้นตัวฉันก็เหม็นหมากันพอดี ไอ้บ้านหมาเล็ก ๆ แบบนั้นเอาหัวฉันใส่ยังไม่ได้เลย! -_-!

                “ฉันต้องอยู่ข้างนอกนั่นจริงดิ?”

                “อ้าว ฉันจะโกหกเธอทำไม? น่ารักจะตาย นี่ฉันเลือกเองกับมือเลยนะ ไม่ชอบเหรอ?” ถ้าชอบแล้วจะมาโวยวายใส่หน้านายแบบนี้เหรอ? คำถามนั่นผ่านสมองมาแล้วหรือยัง -_-!!!

                “ถ้าฝนตกจะทำยังไง มันต้องเปียกแน่ ๆ เลย L” ฉันยังหาข้ออ้างต่อ ไม่ยอมนอนข้างนอกเด็ดขาด! ขนาดไอ้หมานี่ยังได้นอนข้างในเลย มันไม่ยุติธรรมอ่ะ T^T

                “เรื่องนั้นไว้ค่อยคุยกันทีหลัง เธออย่าลืมว่าเธอมีความผิด ห้ามต่อรองอะไรทั้งสิ้น ไม่งั้นฉันให้เธอไปอยู่ในบ้านแทนไต้ฝุ่นแน่!” หมอนั่นกระแทกเสียงทำเอาฉันสะดุ้งนิดหน่อย

                “ก็ได้ แล้วข้าวของของฉันล่ะ เอาไว้ไหน L” ฉันเอาของมาเยอะมากเลยนะ เสื้อผ้าเอย รองเท้าเอย แชมพูสระผม บำรุงผม เครื่องสำอางอีก มันเยอะนะ คนเป็นผู้ชายไม่เข้าใจหรอก!

                “มานี่” เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างเซ็ง ๆ ก่อนจะเดินนำฉันออกไปข้างนอก

                “ตรงนี้เปิดได้” เขาใช้มือเคาะผนังข้าง ๆ เต็นท์สองสามทีก่อนที่ไอ้ผนังนั่งจะเปลี่ยนสภาพเป็นช่องเล็ก ๆ ที่สามารถใส่ของได้ -O-

                “ฉันไม่ให้เธอวางของเรี่ยราดรกสนามวิ่งเล่นของไต้ฝุ่นหรอก” ฮะ? ข้างนอกนี้คือสนามวิ่งเล่นของเจ้าหมางั้นเหรอ? อ้อ นี่เป็นเหตุผลที่เขาไม่ล็อตประตูระเบียงสินะ

                “อืม...ก็ดี”

                “อย่าลืมว่าเธอยืมพื้นที่ส่วนตัวของไต้ฝุ่นใช้อยู่ ดูแลความสะอาดแล้วก็ขอบคุณไต้ฝุ่นด้วยที่แบ่งที่อยู่ให้เธอ” หา! ฉันต้องก้มหัวกราบขอบคุณหมาด้วยเหรอ? -O-

                “ฉันดีใจที่ลูกชายของนายเป็นคนใจกว้าง ไว้ฉันจะซื้อขนมมาให้เป็นหการขอบคุณแล้วกัน -_-” อยู่บ้านคนพี้ยน ต้องเพี้ยนตามเจ้าบ้าน

                “ก็ดี เก็บของให้เรียบร้อยซะ เสร็จแล้วมาหาฉันที่ห้องนั่งเล่นด้วย” พูดจบ เขาก็เดินกลับเข้าข้างในทันที เขาควรจะสำนึกบุญคุณฉันบ้างเหมือนนะ ทำไมไม่คิดบ้างว่าตอนเขาอยู่บ้านฉัน ฉันทำดีกับเขาแค่ไหน อย่าให้ได้ทวงบุญคุณล่ะอีตาซาตานเอ๊ย! หล่อเสียเปล่าแต่น้ำใจไม่มีเลย! ฮึ!!

                ฉันไล่เคาะผนังทุกส่วนที่สามารถเคาะได้จนมันมีช่องเต็มไปหมด นวัตกรรมชั้นเลิศ! แบบนี้คงใส่ได้หมดสินะ *O*

                ของทุกชิ้นที่ฉันเอามาสามารถเก็บได้ทั้งหมด พวกเสื้อผ้าก็พับแล้วยัดใสเข้าไปข้างใน แต่ปัญหาสำหรับผู้หญิงน่ารัก ๆ อย่างฉันคือการไม่มีกระจก เขาไม่คิดจะติดกระจกให้ฉันสักบานเลยเหรอ? ฉันก็อยากเช็คสภาพหน้าตัวเองเหมือนกันนะ แต่โชคดีที่ฉันพกกระจกตั้งโต๊ะมาด้วย ถึงมันจะเล็กไปหน่อยก็เถอะ -_-;;

                มาพูดถึงไอ้เต็นท์กลางแจ้งนี่บ้างดีกว่า ดู ๆ ไปมันเหมือนจะเล็กนะ แต่พอลองเหยียดแข้งเหยียดขา นอนกลิ้งสามตลบ เอ๊ะ! มันก็อยู่ได้นี่นาแถมยังนิ่มอีกต่างหาก ข้าง ๆ เต็นท์มีระแรงไม้บังแดดไว้ด้วย แดดส่องก็ไม่ร้อนมาก ฝนตกก็คงไม่ค่อยเปีย แต่ไม่ตกเลยจะดีกว่านะ =_=;;

                ฉันใช้เวลาไม่กี่นาทีก็เก็บของเสร็จ ที่เหลือก็แค่ไปเจอหมอนั่นล่ะนะ -_-

                ฉันเดินไปที่ห้องนั่งเล่นกว้าง ๆ ก็พบกับนายเฮอริเคนนั่งอยู่บนโซฟาสีดำกำลังกดรีโมทเปลี่ยนช่องไปมาเหมือนยังเลือกรายการดูไม่ได้สักที -_-;

                "เสร็จแล้ว" ฉันพูดพลางหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟาอีกตัวที่อยู่ถัดจากเขา ว้าว! นิ่มจัง ถ้าที่บ้านมีแบบนี้สักตัวคงดี >_<

                “ยิ้มอะไรของเธอ คิดจะขโมยอะไรในนี้ไปอีกล่ะสิ? -_-” หมอนั่นมองฉันอย่างจับผิด เอ๊ะ! นี่เขารู้ได้ยังไงว่าฉันอยากได้ไอ้โซฟานี้ O_O!

                แต่ไม่ได้คิดจะขโมยนะ! >_<

                “เปล่าสักหน่อย นายนี่มองคนอื่นในแง่ร้ายจังนะ”

                “ก็สายตาของเธอมันน่าสงสัยนี่ อ้อ! เธอไม่มีสิทธ์ขึ้นมานั่งบนโซฟานะ ลงไปนั่งข้างล่างซะ” หมอนั่นกระดิกนิ้วเป็นเชิงไล่ให้ฉันลงไปนั่งกับพื้น คนอะไรใจร้ายโคตร! ให้ฉันนอนเหมือนหมาไม่พอ ยังไม่ยอมให้ฉันได้นั่งดี ๆ อีก นั่งพื้นมันปวดก้นนะยะ อยากเห็นก้นฉันด้านหรือไง! TOT

                “เจ้าค่ะ!” ฉันกระแทกเสียงใส่ก่อนจะลงมานั่งข้างล่าง “ให้ฉันมาที่นี่มีอะไรหรือเปล่า?”

                "อ้อ เกือบลืม" เขาละสายตาจากโทรทัศน์จอยักษ์เปลี่ยนมามองที่ฉันแทน

                "เอานี่ไป นี่คือกฎในการเป็นทาสของฉัน อ่านให้ครบแล้วทำตามทุกข้อล่ะ" เขายื่นกระดาษแผ่นนึงมาให้

 

 

"กฎในการเป็นทาสรับใช้ของท่านเฮอริเคน

 

1.                 1. ทุกอย่างที่ท่านเฮอริเคนและท่านไต้ฝุ่นต้องการต้องหามาให้ได้ 
2.                 2. ต้องฟังและทำตามทุกวาจาที่ลั่นออกมาจากปากของท่านเฮอริเคนและท่านไต้ฝุ่น ไม่มีสิทธิ์โต้แย้งใด ๆ ทั้งสิ้น
3.                 3. ท่านเฮอริเคนสั่งให้ทำอะไร ต้องทำ ไม่มีสิทธิ์ขัดคำสั่ง
4. ต้องดูแลของให้ครบทุกชิ้น ห้ามทำหายหรือชำรุดเสียหาย มิฉะนั้นจะต้องชดใช้เป็นจำนวนเงินหรือตัวของทาสเอง
5.                 4. ต้องทำหน้าที่แม่บ้านที่ดี ดูแลทำความสะอาดบ้าน ทำอาหาร
6. ปรนนิบัติท่านเฮอริเคนและท่านไต้ฝุ่นเสมือนเป็นครอบครัวของตัวเอง

               * ท่านเฮอริเคนสามารถเพิ่มหรือถอนกฎนี้ได้เพียงผู้เดียว

               ** หากทาสประพฤติตัวไม่เหมาะสม ท่านเฮอริเคนสามารถลงโทษตามความหนักเบาของโทษที่ทาสก่อ

               *** ท่านเฮอริเคนสามารถปล่อยตัวทาสให้เป็นอิสระได้เพียงผู้เดียว "

 

 

                นี่มันข้อบังคับบ้าบอห่าเหวนรกแตกอะไรเนี่ย! ทำไมมีแต่ฉันที่เสียเปรียบล่ะ แล้วทำไมฉันต้องดูแลไอ้เจ้าไต้ฝุ่นละอองเน่าอะไรนั่นด้วย เขาไม่เข้าใจหรือไงว่าฉันเกลียดหมา! แล้วไหนจะต้องรับใช้ดูแลหมอนั่นให้ดีเหมือนเขาเป็นคนในครอบครัวตัวเองอีก ครอบครัวฉันไม่มีซาตานโว้ย! ในใบบ้านี่ไม่เห็นบอกวิธีที่จะทำให้ฉันเป็นอิสระเลย ไม่รู้เลยว่าเขาจะปล่อยฉันไปเมื่อไหร่! จะให้ฉันเป็นทาสตลอดไปไม่ได้นะ!!TOT

                "ฉันเสียเปรียบมาก! นายมีแต่ได้กับได้ทั้งนั้นเลยนี่!!" ฉันขว้างกระดาษลงพื้นด้วยความโมโห นี่มันเอาแต่ได้นี่หว่า

                "เธอเป็นทาสฉันนะ ฉันมีสิทธิ์ออกคำสั่งและตั้งกฎ ^^" ยังมีหน้ามายิ้มร่ามีความสุขอีก

                "งั้นฉันมีเงื่อนไข!!"

                "เงื่อนไขอะไรของเธอ?" หมอนั่นขมวดคิ้วสงสัย หึ! อย่าคิดว่าฉันจะทำตามที่นายสั่งทุกอย่างสิ ฉันก็มีแผนสำรองเหมือนกันนะ  

                "นายไม่สงสารเหรอที่ฉันถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว ให้ฉันเพิ่มเงื่อนไขเถอะ L"

                "เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะ ก็น่าสนุกดีนี่ แต่ฉันให้แค่สองข้อเท่านั้น" หมอนั่นยื่นปากมาให้พลางยิ้มพอใจที่เห็นฉันฉลาด(?) ฉันพลิกกระดาษอีกด้านแล้วรับปากกานั่นมาเขียนทันที แต่ให้แค่สองข้อเองเหรอ ขี้เหนียวชะมัด -3-

                แกรก แกรก 

 

 

 "เงื่อนไขที่นายพายุหมุนเฮอริเคนต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด!!!

 

1.                 1. ห้ามลวนลาม! ห้ามแตะเนื้อต้องตัวรวมถึงห้ามทำทุกสิ่งทุกอย่างที่อนาจารลามกล่อลวง ถ้าหากล่วงเกินสาวน้อยใสซื่อที่ชื่อโนเกีย จะต้องปล่อยให้เธอเป็นอิสระทันที ไม่มีอะไรมาผูกมัดทั้งสิ้น
2.                 2. ต้องดูแลและปกป้องโนเกียให้รอดพ้นจากภัยอันตรายที่เกิดจากตัวของนายเฮอริเคนเป็นเหตุ ถ้าหากโนเกียได้รับบาดเจ็บ ต้องปล่อยโนเกียให้เป็นให้อิสระทันที ไม่มีอะไรมาผูกมัดทั้งสิ้น"

 

 

                ฉันวางปากกาลงแล้วส่งกระดาษให้เขาอ่าน หมอนั่นขมวดคิ้วไม่พอใจเล็กน้อยแต่ไม่นานรอยยิ้มบาง ๆ ก็ค่อย ๆ ปรากฏบนใบหน้า

                "ได้สิไม่มีปัญหา...ฉันไม่ลวนลามหรือล่วงเกินเธอแน่ ส่วนเรื่องอันตรายจากตัวฉัน เธอหมายถึงอะไร? คิดว่าฉันจะทำร้ายเธองั้นเหรอ?”

                “ใช่ นายเป็นคนอันตราย ใจร้อน นายอาจจะไปโกรธใครมาแล้วมาลงที่ฉันก็ได้ อีกกรณีคือ ถ้าเราออกไปข้างด้วยกันแล้วเจอกับพวกนักเลงคู่อริที่ไม่ถูกกับนาย ฉันที่อยู่กับนายตลอดอาจโดนลูกหลงก็ได้ เพราะฉะนั้นถ้านายปกป้องฉันไม่ได้ แล้วฉันได้รับบาดเจ็บขึ้นมา นายต้องปล่อยฉันไป”

                “ฉลาดมากที่เขียนเงื่อนไขปกป้องตัวเอง แต่เธอไม่ต้องห่วง ฉันไม่ปล่อยให้เธอออกไปข้างนอกหรอก เธอปลอดภัยแน่ ไม่ต้องกลัว"

                "งั้นก็ตามนี้" เราทั้งสองลุกขึ้นยืนผสานมือกันเป็นสัญลักษณ์ว่าเราจะทำตามข้อบังคับนี้อย่างเคร่งครัด หึ...คอยดูแล้วกัน ฉันจะออกไปจากที่นี่ให้ได้..