I'm Sorry ฉันรักนายเข้าแล้ว

หลังจากที่บทที่แล้วไฟนอลได้เจอบทโหดแต่บทนี้รับรองว่าหวานแน่นอน
"หาโรงเรียน เอ้ย!!โรงแรมเจอยังอ่ะชารอน~~"ฉันถามอย่างเสียงอ่อย คือแบบว่าทนไม่ไหวแล้วอ่ะเพลียแล้วโว้ย!!!
"เงียบก่อน..."ชารอนพูดด้วยน้ำเสียงที่มาพร้อมกับความหมาดเข้มและเท่ห์แบบสุดขั้ว
"โทษทีฉันไม่เห็นว่านายกำลังคุยโทรศัพอยู่"ฉันเตรียมทำท่าไม่ไหวแล้ว แต่หูยังฟังอยู่น่ะจ๊ะ พร้อมฟังทุกคำบทสนทนาของเขา
"แม่คับ ว่างคุยไหมคับ"
(ว่างลูกมีอะไรเหรอจ๊ะ)
"แม่ช่วยโทรไปจองโรงแรมรอแยล ดอลล่าวิชั่น ไฟว์สตาร์ฮาร์ด ให้หน่อยได้ไหมคับ"โห โรงแรมอ่ะไรเนียะชื่อหรูซะมัดยากเลย ค่าจองมันเท่าไรว่ะเนียะ
(รีบไหมละลูก)
"มากด้วยคับแม่ ด่วนๆเลยคับ"
(จ๊ะๆ โอเคแม่จองให้ละ เอาห้องไหนละลูกแล้วกี่ห้องด้วย)ชารอนหันมามองฉันซักประมาณ8วินาทีได้แล้วหันไปคุยโทรศัพท์กับแม่ต่อ...
"ห้องเดียวก็ได้คับ แล้วก็..."
(อะไรจ๊ะ)
"เอาห้องที่หรูที่สุดน่ะคับแล้วก็มีเน๊ตพร้อม เครื่องใช้ไฟฟ้าพร้อม เครื่องทำน้ำอุ่นพร้อมและก็.."สั่งยิ่งกว่าสั่งข้าวกินอีกน่ะเนียะ
(โอเค แม่จองห้องเรียบร้อยแล้วน่ะหรูที่สุดโลกน่ะลูก)แม่เจ้านายจะรวยไปไหนเนีย ว่างๆแบ่งตังค์ให้บ้างก็ดีน่ะ บ้านฉันยิ่งจนๆอยู่ หลังจากที่ฉันจ้างแม่ให้ไปต่างประเทศ
"ห้องอะไรคับแม่"
(ห้อง999 ชั้น99น่ะลูก แม่ขี้เกียจจองชั้น899แม่ว่าวิวมันไม่สวย)ห่ะ แล้วฉันจะเดินขึ้นไปไหวไหมเนีย ฉันว่าจะตายก่อนแน่ๆเลย จะบ้าตายชีวิตฉัน ต้องทน ฉันต้องทนเพื่อนายชารอนฉันทำได้ทุกอย่าง
"ขอบคุณคับแม่ ไม่มีอะไรแล้วคับ แค่นี้น่ะคับ"
(จ้า แม่รักลูกน่า บายจ๊ะ) โหแม่รักลูก จะอ้วกตัวเบอเร้อคุยกับแม่ยักะตัวเล็กเท่าเชื้อเเบททีเรียโดนฟันเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วโดนทุบด้วยสากส่งต่อให้เครื่องบดมหาประลัย
"คับๆ"
"เตรียมพร้อมเข้าสู่ช่วงรับลมสบายใจหรูได้แล้วไฟนอล ฮ่ะๆๆ"
"เป็นอะไรของนายเนียะ ฉันจะตายอยู่แล้วน่ะ"
"รอไปก่อนน่ะ เดียวพอถึงนายก็ยืนรอตรงนั้นก่อนน่ะเดี๋ยวจะมีเจ้าหน้าที่เก็บศพ เอ้ยไม่ใช่ ดูแลมารับนายขึ้นห้องบอกให้เข้าพอไปห้องที่คุณนายเบญจรัตนศรีจองไว้น่ะ"
"เคๆ แล้วฉันจะจำไหวไม่เนียะ"
"ถึงแล้วไปได้แล้วเร็วๆซิ"
"อือๆๆ"
ฉันรีบเดินลงจากรถ แล้วอีกซักพักก็มีเจ้าหน้าเดินเข้ามาถาม
"ห้องไหนคับ"
"ห้องที่คุณนายเบญจรัตนศรีจองไว้คับ"
"อ๋อรอซักครู่น่ะคับ"
"ได้คับ"
เวลาผ่านไป5นาที ร่างกายฉันเริ่มอ่อนเพลียลงไปเรื่อยๆตามกาลเวลาเมื่อไรชารอนจะมาซักทีน่า
"คุณผู้ชายคับ เชิญนักพักก่อนน่ะคับ เดี๋ยวผมจะพาไปที่ห้องน่ะคับ"ฉันหันไปมองตามเสียง แต่ต้องตะลึงกับสิ่งฉันมองเห็น รถเข็นที่มารับฉันประดับด้วยเพชรที่รู้สึกว่าน่าจะมีซัก48กะรัตได้ แล้วที่อำนวยสะดวกมากมายที่อยูาแทนบ้านได้เลย
"เออ..จะไปไหมคับคุณผู้ชาย"
"ปะ ปะ ไปคับ"ฉันค่อยๆเอิ้มก้นลงสู่เบาะนิ้มๆ แล้วเจ้าหน้าที่ก็พาไปที่ห้อง
"เรียบร้อยแล้วคับ เออคุณผู้ชายคับ ..."
ฉันลืมตามาพร้อมกับร้องหิวกระหายน้ำ
"นะ น้ำ"ฉันพูดกรัทั้งที่ตายังลืมไม่เต็มที่
"น้ำเหรอ รอแปปน่ะ"ชารอนรีบหาน้ำอย่างเร่งรีบ นี้นายรีบหาน้ำให้ฉันเหรอ
ชารอนหยิบหลอดยัดใส่ปากฉัน 
"เอิ่ม..เบาๆหน่อยก็ได้น่ะ ฉันไม่ได้หิวขนาดนั้นซะหน่อย"
"ก็ฉันกลัวนายเป็นอะไรไปแล้วเดี๋ยวฉันเดือดร้อนขึ้นมาก็ซวยละซิ"นี่นายเป็นห่วงฉันเหรอนี่ ไม่น่าเชื่อชารอนน่ารักที่สุดอ่ะ ฉันอยากให้นายทำกับฉันแบบนี้ตลอดชีวิตจัง
"นี่แล้วนายเป็นยังไงบ้างละ"
"ก็โอเคน่ะ รู้สึกดีขึ้นที่ได้เจอนาย"
"อะไรน่ะ"
"ปะ ป่าวฉันบอกว่าดีใจที่ได้มานอนพักที่นี้เฉยๆ"
"แล้วนี้ฉันมานอนบนเตียงได้ยังไงอ่ะ"
"ฉันก็ไม่รู้อะไรมากหรอกน่ะแต่เจ้าหน้าที่บอกว่าระหว่างทางขึ้นมา อยู่ๆนายก็หลับไป เจ้าหน้าที่ก็เลยนำร่างนายมานอนบนเตียงอย่างที่เห็นนี้ละ"
"เห้อ แย่จริงฉันนี้ทำให้นายลำบากอยู่เลื่อยเลยน่ะ ฉันขอโทษน่า"จะได้ผลไม่น่ะ
"ไม่เป็นไรหรอกยังไงนายก็เป็นเพื่อนฉันมาตั้งแต่เเรกเกิดแล้วนิ"yes ได้ผลว่ะ นายไม่โกรธฉันจริงๆด้วย ดีใจๆ
"แล้วนายไม่ไปถ่าย เอ็มวีแล้วเหรอ"
"อ๋อ..ฉันขอเลื่อนไปเป็นเดือนหน้าน่ะ พอดีทางโน้นเขาไม่รีบซักเท่าไรหรอก คนอย่างฉันน่ะถ่ายแปปเดียวก็เสร็จแล้วละ"
"ขอบใจน่ะ"
"เศร้าเกิ๊น หยุดๆ พอๆ"
"งั้นฉันขอพักที่นี้ซักวันสองวันได้ไหม"
"ได้ซิ ฉันก็อยากอยู่ที่นี่ตลอดไปเหมือนกันละ"ห่ะ นายอยากอยู่กับฉันเหรอ ไม่น่ะเป็นไปไม่ได้ที่นายจะพูดคำนั้นออกมา ม่ายยยยยยย เขินแล้วน่ะเนียะ
"ไฟนอลเป็นอะไรหรือป่าว หน่าแดงเชียว"
"ปะ ป่าวหรอกฉันเหนื่อยนะขอนอนก่อนละกัน"
"ไปดีมาดีน่ะ"
"ฉันยังไม่ตายโว้ยยย"