I'm Sorry ฉันรักนายเข้าแล้ว

เช้าวันจันทร์ที่เงียบสงบ 
~กริ้ง~กริ้ง~กริ้ง~ เสียงโทรศัพท์ทำให้ฉันลุกขึ้นมาจากที่นอนอย่างงัวเงีย
"ฮัลโล"
(นี่ใช่บ้านของชารอนใช่ไหมค่ะ)
"ใช่ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า"
(คือว่า แม่ของคุณท่านไม่อยู่2ปีน่ะค่ะท่านก็เลยจ้างฉันมาดูแลคุณ)"ละ แล้วคุณแม่ไปไหนละ แล้วทำไมท่านไม่บอกฉันเลย"
(ดิฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ รู้แต่ว่าท่านรีบมากเลยแล้วก็ไม่ได้บอกอ่ะไรไว้นอกเสียจากฝากให้ฉันมาดูแลคุณ)
"ไม่ต้องมาดูแลฉันหรอก ฉันดูแลตัวเองได้"
(จะเอาอย่างนั้นจริงๆเหรอค่ะ แต่...)
"ไม่เป็นไรหรอกน่า งั้นเอาเป็นว่าถ้าฉันมีเรื่องอะไรไม่สบายใจฉันจะโทรไปหาเธอละกัน"
(ตะ แต่...) 
"ไม่มีแต่ทั้งนั้นละ แม่ฉันไม่ฆ่าเธอหรอกน่า"
(ก็ได้ค่ะ งั้นดูแลตัวเองด้วยน่ะค่ะ)
"อือๆๆ"
ตู๊ด ตู๊ด
"ฉันรอวันนี้มานานแล้ว วันที่ฉันได้เที่ยวอย่างสนุกโดยไม่ต้องรีบกลับบ้าน"สิ้นเสียงฉันพูดเสร็จก็มีเสียงเคาะประตู
~ก๊อก~ก๊อก~ก๊อก~
"มีใครอยู่ไหมคับ"เดี๋ยวน่ะ เสียงนี้คุ้นๆเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนอ๋อเสียงไฟนอลนี่นา อย่างนี้ต้องเเกล้งซะแล้ว
"ไม่มี"
"แล้วนั้นเสียงใครครับ"
"เสียงผีบ้าน ผีเรือน"
"ไม่จะ..จะ..จริงใช่ไหม อย่ามะ..มาหลอกฉันเลยน่ะชารอน"ไฟนอลยื่นตัวสั่นอยู่ข้่างนอก
"หวัดดีนายไก่อ่อน"ฉันตะโกนดังๆพร้อมเปิดประตูอย่างแรก ทำให้ไฟนอลตกใจเป็นอย่างมาก
"ว๊ายยยยย..ทำฉันตกใจหมดเลย"
"ร้องซะหมดหล่อเลยน่ะ 55"
"ก็ฉันตกใจนี่นา"
"มีอะไรหรือป่าว มาหาฉันน่ะ"
"มีแน่นอน คือว่าแม่ฉันไม่อยู่2ปีน่ะแล้วแม่ฉันก็ลืมเอากุญแจบ้านไว้ให้ฉันฉัก็เลยต้องมาอาศัยบ้านนายอยู่ ได้ไหม"
"ขอคิดก่อนละกันน่ะ"
"เห้ย น่ะน่ะๆๆๆ Plead.........."
"อือๆก็ได้(ไฟนอลเริ่มมีสีหน้าเบิกบานขึ้นมาแล้ว)แต่2ปีเท่านั้นน่ะ"
"อืมๆๆ ขอบใจมากน่ะ"
"แล้วเสื้อผ้าละ"
"ก็ไปซื้อเองเซ้...."
-------------------------------------วันเปิดเทอม-----------------------------------------------
เช้าวันเปิดเทอมวันแรก ไฟนอลตื่นแต่เช้าตรู่
"นี้ชารอนตื่นได้เเล้วเดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก"
"......"
"ชารอน"
"............................"
"ชารอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน"ไฟนอลตะโกนสุดชีวิต
"ฉันตื่นแล้วก็ได้......."ฉันพูดทั้งที่ยังนอนอยู่บนเตียง
"ตื่นแล้วก็ลุกไปอาบน้ำเซ้ เอ้า(ไฟนอลโยนผ้าขนหนูมาให้ฉัน) ไปอาบนำได้แล้ว"
"อือๆ"
"งั้นฉันไปรอข้างล่างน่ะ"
"อืมๆ เดี๋ยวประมาณ7.30น.จะมีรถมารับพวกเรา"
"เดินไปเองไม่ดีกว่าเหรอ"
"ทำไมละ"
"ออกกำลังกายไง"
"อือๆก็ได้ งั้นนายโทรไปหาลุงเงาะแล้วบอกว่าไม่ต้องมารับแล้ว แต่ถ้าเขาถามกลัับว่าทำไมนายก็บอกไปว่าฉันสั่งละกัน"
"อือๆ"โอ้โห ชารอนนายมีอิทธิพลขนาดนั้นเลยเหรอเนียะ
หลังจากผ่านไป15นาทีชารอนก็เดินลงมาใส่รองเท้า
ฉันจองมองชารอนผูกเชือกรองเท้าอยู่นาน ฉันก็ทนไม่ไหมจึงผูกให้
"มาๆ ฉันผูกให้นานดีกว่า โตจนปานนี้แล้วยังผูเชือกรองเท้าไม่เป็นอีก นายนี้จริงๆเลยน่ะยังก็ลูกคุณหนู"ระหว่างที่ไฟนอลบ่นอยู่ฉันรู้สึกว่าหวั่นไหวมากเหมือนมีแฟนมาผูกรองเท้าให้เลย
"จะจ้องฉันอีกนานไหม ไปโรงเรียนได้แล้ว"ฉันที่จ้องอยู่ถึงกับสดุงเพราะมัวแต่เมอลอยมองไฟนอล
"อือๆ ไปกันเหอะ"
~กริ๊ง~กริ๊ง~กริ๊ง~ เสียงโทรศัพท์ชารอน ขึ้นเบอร์ของหญิงสาวหน้าสวย
"รับซิ"งอนแล้วน่ะเฟ้ย
"ก็กำลังจะรับอยู่นี้ไง"
"ฮาโล"
(ที่รักเมื่อไรจะมา)เสียงนี้มันทำให้ฉันรู้สึกเศร้าเป็นอย่างนัก
"ใกล้ถึงแล้วจ๊ะ อีก5นาทีเดี๋ยวไปหาน่ะ บาย"
(บาย รักน่ะจุ๊บๆ)ขึ้นแล้วน่ะเฟ้ย
"นายเป็นอะไรเนียะ หน้าเเดงเลย"
"ปะ ป่าว ฉันเหนื่อยน่ะ"
"อืม นายไม่เป็นไรก็ดีละ ถ้านายเป็นอะไรไปน่ะฉันคงต้องโดนด่าเละแน่ๆเลย"
"ไมถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง"
"ถึงซิ ถึงโรงเรียนแล้ว555"
"ตลกอีกละ"
"งั้นกลางวันนี้เจอกันน่ะ"
"แล้วนายจะไปไหน"
"ฉันก็ไปหาน้องชาช่าแฟนใหม่ฉันน่ะ"
"อีกแล้วเหรอ นี้เเฟนคนที่59แล้วน่ะตั้งแต่ม.1-ม.5 ฉันว่าม.6นายต้องมีแฟนเพิ่มอีก500คนละมั้ง"
"เวอร์ไปละ ไม่ขนาดนั้นหรอกถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงเป็นเอดส์ตายแล้ว"
"อืมๆ งั้นเดี่ยวเจอกันน่ะ"
แล้วสองเราก็เดินจากกันไป