I'm Sorry ฉันรักนายเข้าแล้ว

เช้าวันจันทร์ที่เงียบสงบ 

~กริ้ง~กริ้ง~กริ้ง~ เสียงโทรศัพท์ทำให้ฉันลุกขึ้นมาจากที่นอนอย่างงัวเงีย

"ฮัลโล"

(นี่ใช่บ้านของชารอนใช่ไหมค่ะ)

"ใช่ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า"

(คือว่า แม่ของคุณท่านไม่อยู่2ปีน่ะค่ะท่านก็เลยจ้างฉันมาดูแลคุณ)
"ละ แล้วคุณแม่ไปไหนละ แล้วทำไมท่านไม่บอกฉันเลย"

(ดิฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ รู้แต่ว่าท่านรีบมากเลยแล้วก็ไม่ได้บอกอ่ะไรไว้นอกเสียจากฝากให้ฉันมาดูแลคุณ)

"ไม่ต้องมาดูแลฉันหรอก ฉันดูแลตัวเองได้"

(จะเอาอย่างนั้นจริงๆเหรอค่ะ แต่...)

"ไม่เป็นไรหรอกน่า งั้นเอาเป็นว่าถ้าฉันมีเรื่องอะไรไม่สบายใจฉันจะโทรไปหาเธอละกัน"

(ตะ แต่...) 

"ไม่มีแต่ทั้งนั้นละ แม่ฉันไม่ฆ่าเธอหรอกน่า"

(ก็ได้ค่ะ งั้นดูแลตัวเองด้วยน่ะค่ะ)

"อือๆๆ"

ตู๊ด ตู๊ด

"ฉันรอวันนี้มานานแล้ว วันที่ฉันได้เที่ยวอย่างสนุกโดยไม่ต้องรีบกลับบ้าน"สิ้นเสียงฉันพูดเสร็จก็มีเสียงเคาะประตู

~ก๊อก~ก๊อก~ก๊อก~

"มีใครอยู่ไหมคับ"เดี๋ยวน่ะ เสียงนี้คุ้นๆเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนอ๋อเสียงไฟนอลนี่นา อย่างนี้ต้องเเกล้งซะแล้ว

"ไม่มี"

"แล้วนั้นเสียงใครครับ"

"เสียงผีบ้าน ผีเรือน"

"ไม่จะ..จะ..จริงใช่ไหม อย่ามะ..มาหลอกฉันเลยน่ะชารอน"ไฟนอลยื่นตัวสั่นอยู่ข้่างนอก

"หวัดดีนายไก่อ่อน"ฉันตะโกนดังๆพร้อมเปิดประตูอย่างแรก ทำให้ไฟนอลตกใจเป็นอย่างมาก

"ว๊ายยยยย..ทำฉันตกใจหมดเลย"

"ร้องซะหมดหล่อเลยน่ะ 55"

"ก็ฉันตกใจนี่นา"

"มีอะไรหรือป่าว มาหาฉันน่ะ"

"มีแน่นอน คือว่าแม่ฉันไม่อยู่2ปีน่ะแล้วแม่ฉันก็ลืมเอากุญแจบ้านไว้ให้ฉันฉัก็เลยต้องมาอาศัยบ้านนายอยู่ ได้ไหม"

"ขอคิดก่อนละกันน่ะ"

"เห้ย น่ะน่ะๆๆๆ Plead.........."

"อือๆก็ได้(ไฟนอลเริ่มมีสีหน้าเบิกบานขึ้นมาแล้ว)แต่2ปีเท่านั้นน่ะ"

"อืมๆๆ ขอบใจมากน่ะ"

"แล้วเสื้อผ้าละ"

"ก็ไปซื้อเองเซ้...."

-------------------------------------วันเปิดเทอม-----------------------------------------------

เช้าวันเปิดเทอมวันแรก ไฟนอลตื่นแต่เช้าตรู่

"นี้ชารอนตื่นได้เเล้วเดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก"

"......"

"ชารอน"

"............................"

"ชารอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน"ไฟนอลตะโกนสุดชีวิต

"ฉันตื่นแล้วก็ได้......."ฉันพูดทั้งที่ยังนอนอยู่บนเตียง

"ตื่นแล้วก็ลุกไปอาบน้ำเซ้ เอ้า(ไฟนอลโยนผ้าขนหนูมาให้ฉัน) ไปอาบนำได้แล้ว"

"อือๆ"

"งั้นฉันไปรอข้างล่างน่ะ"

"อืมๆ เดี๋ยวประมาณ7.30น.จะมีรถมารับพวกเรา"

"เดินไปเองไม่ดีกว่าเหรอ"

"ทำไมละ"

"ออกกำลังกายไง"

"อือๆก็ได้ งั้นนายโทรไปหาลุงเงาะแล้วบอกว่าไม่ต้องมารับแล้ว แต่ถ้าเขาถามกลัับว่าทำไมนายก็บอกไปว่าฉันสั่งละกัน"

"อือๆ"โอ้โห ชารอนนายมีอิทธิพลขนาดนั้นเลยเหรอเนียะ

หลังจากผ่านไป15นาทีชารอนก็เดินลงมาใส่รองเท้า

ฉันจองมองชารอนผูกเชือกรองเท้าอยู่นาน ฉันก็ทนไม่ไหมจึงผูกให้

"มาๆ ฉันผูกให้นานดีกว่า โตจนปานนี้แล้วยังผูเชือกรองเท้าไม่เป็นอีก นายนี้จริงๆเลยน่ะยังก็ลูกคุณหนู"ระหว่างที่ไฟนอลบ่นอยู่ฉันรู้สึกว่าหวั่นไหวมากเหมือนมีแฟนมาผูกรองเท้าให้เลย

"จะจ้องฉันอีกนานไหม ไปโรงเรียนได้แล้ว"ฉันที่จ้องอยู่ถึงกับสดุงเพราะมัวแต่เมอลอยมองไฟนอล

"อือๆ ไปกันเหอะ"

~กริ๊ง~กริ๊ง~กริ๊ง~ เสียงโทรศัพท์ชารอน ขึ้นเบอร์ของหญิงสาวหน้าสวย

"รับซิ"งอนแล้วน่ะเฟ้ย

"ก็กำลังจะรับอยู่นี้ไง"

"ฮาโล"

(ที่รักเมื่อไรจะมา)เสียงนี้มันทำให้ฉันรู้สึกเศร้าเป็นอย่างนัก

"ใกล้ถึงแล้วจ๊ะ อีก5นาทีเดี๋ยวไปหาน่ะ บาย"

(บาย รักน่ะจุ๊บๆ)ขึ้นแล้วน่ะเฟ้ย

"นายเป็นอะไรเนียะ หน้าเเดงเลย"

"ปะ ป่าว ฉันเหนื่อยน่ะ"

"อืม นายไม่เป็นไรก็ดีละ ถ้านายเป็นอะไรไปน่ะฉันคงต้องโดนด่าเละแน่ๆเลย"

"ไมถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง"

"ถึงซิ ถึงโรงเรียนแล้ว555"

"ตลกอีกละ"

"งั้นกลางวันนี้เจอกันน่ะ"

"แล้วนายจะไปไหน"

"ฉันก็ไปหาน้องชาช่าแฟนใหม่ฉันน่ะ"

"อีกแล้วเหรอ นี้เเฟนคนที่59แล้วน่ะตั้งแต่ม.1-ม.5 ฉันว่าม.6นายต้องมีแฟนเพิ่มอีก500คนละมั้ง"

"เวอร์ไปละ ไม่ขนาดนั้นหรอกถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงเป็นเอดส์ตายแล้ว"

"อืมๆ งั้นเดี่ยวเจอกันน่ะ"

แล้วสองเราก็เดินจากกันไป