เครื่องรางแห่งมนต์ตราพยากรณ์

ตอนที่6
การเปลี่ยนแปลงโชคชะตาครั้งที่1
ฉันกลับขึ้นมาที่ห้องของตัวเองและพยายามที่จะเดาว่าเอสป่วยเป็นโรคอะไรกันแน่แต่ยิ่งเดาเท่าไหร่ความคิดงี่เง่ามากมายก็ผุดขึ้นมาในหัวของฉัน ยกตัวอย่าง เช่น
"เอสอาจจะโดนซอมบี้กัดก็ได้แต่ตอนนี้อยู่ได้เพราะวัคซีนจากนักวิทยาศาสตร์ระดับโลกก็บ้านเอส รวยซะขนาดนั้นนิ่นา เอ๊ะหรืออาจจะเป็นโรคร้ายจากต่างแดนกันแน่ะ อร๊ากกเพ้อเจ้อใหญ่ละเรา" 
ติ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  เสียงที่คุ้นหูเป็นที่สุดดังขึ้นอีกแล้ว วันนี้ฉันจะได้รับคำพยากรณ์แบบไหนนะ
"เวลาแห่งโชคชะตาของเธอมาถึงแล้วเอลีฟ ตอนนี้พ่อกับแม่ของเธอกำลังจะประสบอุบัติเหตุเธอจะเปลี่ยนโชคชะตาในครั้งนี้หรือไม่"
คำพุดของพิโอนี่ ทำเอาฉันพูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียวคำพยากรณ์ในครั้งนี้มันเป็นเรื่องที่ฉันไม่คาดคิดมาก่อนฉันพยายามคิดถึงหลักของเหตุและผล และความเป็นไปได้ว่าจะเกิดขึ้นจริงๆหรือเปล่า
"บางทีคำพยากรณ์ของเธออาจจะไม่เป็นจริงก็ได้นะพิโอนี่ เพราะการพยากรณ์มันก็เหมือนกับการคาดเดาสถานการณ์ล่วงหน้าแค่นั้นเอง เปอร์เซนที่จะเกิดขึ้นตรงตามนั้นแทบจะไม่มีเลยนะเธอแน่ใจหรอ แล้วอีกอย่างพ่อของฉันท่านก็ขับรถเก่งมากๆเลยด้วยอาจจะไม่เป็นอะไรก้ได้
ฉันพูดในสิ่งที่ฉันกำลังคิดให้พิโอนี่ฟัง
"แปลว่าเธอไม่เชื่อใช่มั๊ย ฉันจะบอกอะไรให้นะ ไม่ว่าบนโลกใบนี้คำพยากรณ์อาจเป็นแค่การคาดเดาก็ตามแต่สำหรับฉันและเครื่องรางนี้ไม่ได้คาดเดา แต่มันเป็นการล่วงรู้จริงๆ แล้วก็ฉันมีคำพยากรณ์ให้เธออีก1อย่างนะ"
"อะไร"   ฉันถามไปแบบไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
"เธอจะต้องเสียใจภายใน 5 วินาที
"O_O"
" ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง....."
พิโอนี่นับถอยหลังก่อนที่จะหายตัวไป
กรี๊งงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!! โทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้นแต่เบอร์ที่ปรากฎที่หน้าจอเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคยเลย ทำเอาฉันใจคอไม่ดี ฉันรีบกดรับโทรศัพท์นั่นทันที
"สวัสดีครับ คุณคือญาติของคุณชาญวิทย์ และ มิสซิสโซเฟีย ฮาฟฟิเรีย หรือเปล่าครับ
เสียงปลายสายที่ฉันได้ยินทำให้ฉันเริ่มเดาได้ว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีกับพ่อแม่ของฉันแน่ๆเลย
"ค่ะฉันเป็นลูกสาวค่ะเกิดอะไรขึ้นกับพ่อแม่ของฉันคะ T_T"
"ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ พ่อแม่ของคุณประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งคู่เลยครับผมขอให้คุณมารับศพไปทำพิธีตามศาสนาได้เลยครับตอนนี้ศพอยู่ที่โรงพยาบาลตำรวจนะครับ"
สิ้นเสียงปลายสายฉันทรุดลงกับพื้นทันที น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้างอย่างบังคับไม่ได้หัวใจของฉันเจ็บจนชาไปหมดเหมือนมันจะแตกสลายลงไป ณ ตอนนั้นเลยก็ว่าได้ ทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นตลกกับฉันถึงขนาดนี้ หรือมันอาจจะเป็นความผิดของฉันเองที่ไม่เชื่อคำพยากรณ์ของพิโอนี่ตั้งแต่แรก ตอนนี้ชีวิตของฉันมันมืดมนยิ่งกว่าห้องที่เอส อยู่ซะอีก ฉันจะทำยังไงดี ฉันพยายามตั้งสติเท่าไหร่น้ำตาที่ไหลอาบหน้าอยู่ตอนนี้ก็ได้พรากสติของฉันไปแทบหมดสิ้น
ติ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงนั่น พิโอนี่ใช่พิโอนี่ ฉันกำเครื่องรางไว้แน่น ก่อนที่แสงสว่างจะปรากฏต่อหน้าฉันอีกครั้ง พิโอนี่ที่ออกมาจากเครื่องรางด้วยชุดสีแดงชุดเก่าแต่ใบหน้าของพิโอนี่คราวนี้เหมือนจะไม่ค่อยสบอารมณ์ฉันเท่าไหร่นักเพราะเพิ่งเถียงกันไปแน่ๆ
"ตอนนี้ยังทันนะถ้าเธอจะเปลี่ยนมันเพราะวิญญาณของพ่อแม่เธอยังไม่ออกจากร่าง"
พิโอนี่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีนัก
"ฉันขอโทษนะพิโอนี่ที่ฉันไม่เชื่อเธอฉันผิดเองฉันขอโทษช่วยพ่อแม่ฉันด้วยเถอะนะได้โปรดฉันยอมทำทุกอย่างแม้จะต้องแลกกับชีวิตของฉันก็ตาม"
ฉันพูดขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลมาแบบไม่หยุด
"เอาหล่ะๆอย่าพูดอะไรมากมายเลยเด๋วจะไม่ทันเวลา เธอเลื่อกที่จะเปลี่ยนดวงชะตาครั้งที่1ใช่มั๊ย ตอนนี้เธอยังไม่ต้องแลกด้วยอะไรทั้งสิ้น จนกว่าจะถึงครั้งที่3จำไว้ เอาหล่ะหลับตาสิ"
ฉันค่อยๆหลับตาลงตามคำสั่งของพิโอนี่แสงสว่างวาบบสาดส่องเข้ามาฉันรู็สึกว่าร่างกายของฉันถูกย้ายให้ไปนั่งในที่ๆหนึ่งแต่ฉันก็ยังไม่กล้าลืมตาขึ้นมา
"เอลีฟๆ เป็นอะไรหรือเปล่าลูก"
เสียงของแม่ฉันดังขึ้นฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา ปรากฎว่าตอนนี้ฉันนั่งอยู๋ในห้องรับแขกนี่นาฉันมองไปรอบๆเพื่อสำรวจสถานการณ์ที่อยู่เบื้องหน้า ฉันจำได้ทันทีเลยว่าเหตุการณ์นี้คือเหตุการณ์ตอนที่พ่อกับแม่ของฉันกำลังจะของตัวกลับบ้านที่นา หรือว่า พิโอนี่ส่งเรามาเวลานี้เพื่อเปลี่ยนโชคชะตาที่จะเกิดขึ้นกันแน่
"พ่อกับแม่ขอตัวกลับก่อนดีกว่านะลูกเรามีธุระต้องรีบกลับไปทำ" 
พ่อของฉันพูดขึ้น
"รั้งพ่อกับแม่เธอไว้ให้ได้นะเอลีฟ ฉันช่วยเธอได้แค่นี้จริงๆที่เหลือก็อยู่ที่ตัวเธอแล้วหล่ะว่าจะทำยังไง"
เสียงของพิโอนี่ดังขึ้นเพื่อเตือนให้ฉันทำอะไรบางอย่างไม่อย่างนั้นฉันคงจะต้องเสียพ่อแม่ของฉันไปอีกครั้งแน่ๆ
"กลับพรุ่งนี้ดีกว่านะคะตอนนี้ก็เย็นมากแล้วด้วยขับรถตอนกลางคืนอันตรายนะคะพ่อ"
ฉันพูดก่อนที่จะจับมือพ่อไว้แน่น
"แต่พ่อมีธุระจริงๆนะลูก พ่อไม่ได้อยากกลับหรอกใจจริงก็อยากอยู่ต่ออีกเหมือนกัน"
"อยู่กับหนูอีกสักคืนนะคะ พ่อ นะคะแม่ หนูขอร้องพอถึงวันพรุ่งนี้หนูจะไม่รั้งพ่อกับแม่ไว้เลยนะคะอยู่กับหนูต่ออีกสักพักนะคะ แค่คืนเดียวเองนะคะ"
ฉันพยายามอ้อนวอนทั้งพ่อและแม่ ด้วยความที่ฉันรู้ว่าเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไปจะเป็นยังไงน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาอีกครั้งแต่ครั้งฉันนี้ฉันเครียดจนควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆจากน้ำตาที่ไหลช้าๆกลายเป็น การร้องไห้ที่หนักขึ้น จนพ่อกับแม่ของฉันรวมไปถึงพีชและลินดาที่นั่งอยู่ตรงนั้นด้วยตกใจ
"เอลีฟลูกเป็นอะไรทำไมลูกถึงร้องไห้หนักขนาดนี้"
แม่ของฉันพูดขึ้นก่อนที่จะดึงฉันมากอดแน่น
"เราอยู่กับลูกก่อนดีกว่านะคะคุณอย่าเพิ่งกลับเลยนะคะ เพราะตั้งแต่ลูกเราเรียนจบมาเราก็ยังไม่ค่อยมีเวลาให้ลูกเลยนะคะฉันขอร้อง"
แม่ของฉันพูดขึ้นด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความสงสารฉันนั่นเอง
"งั้นเราอยู่ต่ออีกซักคืนก็ได้ แต่พรุ่งนี้เช้าพ่อต้องรีบกลับนะลูกเอลีฟ"
พ่อของฉันพูดขึ้นก่อนจะเอื้อมมือมาจับไหล่ของฉันเบาๆ
"ขอบคุณค่ะพ่อขอบคุณค่ะแม่ที่ให้โอกาสหนูอีกครั้ง"
"โอกาสอะไรหรอลูก"
"เปล่าค่ะ" ฉันตอบก่อนที่จะโผกอดทั้งพ่อและแม่ไว้แน่น
โอกาส ที่ว่านี่คือโอกาสที่ฉันจะได้อยู่กับพ่อและแม่ของฉันอีกครั้งความสูญเสียที่เกิดขึ้นในวันนี้แม้จะแค่ไม่กี่นาทีแต่ความรู้สึกที่ฉันได้รับมามันไม่คุ้มค่าเลยแม้ฉันจะไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วฉันต้องแลกกับอะไรแต่ฉันก็เต็มใจยอมรับเพียงแค่ให้ได้อยู่กับบุคคลอันเป็นที่รักอีกครั้ง ฉันรู้สึกว่าฉันโชคดีจริงๆที่ได้กลับไปแก้ไขในสิ่งที่ร้ายให้พ้นไปได้ แต่บทเรียนในครั้งนี้ก็ได้สอนอะไรให้ฉันได้มากมายเหลือเกิน การเปลี่ยนแปลงโชคชะตาครั้งที่1ของฉันช่างเป็นอะไรที่มีค่ามากมายจริงๆ ฉันจะต้องขอบคุณใครดี โชคชะตา หรือว่า เครื่องรางแห่งมนต์ตราพยากรณ์นี่กันแน่
>>>โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ<<<