The Smile Devil นายปีศาจตัวร้ายกับยัยตัวเเสบ

Chapter XXI

กวิวอามากุสะ

พอคนที่เดินเข้ามาในห้องคนนั้นพูดชื่อฉัน เขาก็ทำท่าเหมือนมองมาทางฉันทันที เป็นคนที่ไม่คุ้นหน้าเลยสักนิด แต่หมอนั้นบอกหาเพื่อน เเล้วไหงฉันกลายเป็นเพื่อนเขาไปได้ล่ะเนี่ย แปลกๆแฮะ

               "คนรู้จักเหรอ นามิ" ยัยอากิถามฉันทันที

               "ไม่นะ ไม่รู้จักเลย เรียวนายรู้จัก..."

               วูบ

               ลมไม่เเรงมากพัดมาปะทะฉันทันที ก่อนที่จะถามนายเรียวจบ จากเมื่อครู่เขายังยืนอยู่หน้าห้องข้างๆกับอาจารย์สอนคณิต แต่ตอนนี้เขากลับมายืนอยู่ต่อหน้าฉันแบบที่เรียกได้ว่า หน้าฉันกับเขาห่างกันไม่ถึงสองเซนติเมตรเลยก็ว่าได้สร้างความตกใจให้กับคนทั้งห้องไปตามๆกัน

               ใบหน้าของเขาค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีขาวจนซีด ดวงตาสีดำกลม เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง นัยน์ตาดำเข้ม ทำเอาฉันสั่นไปทั้งตัวเลยทีเดียว นี่มันบ้าอะไรกันนี่

               "ไปกับผมซะดีๆ หึ หึ หึ"

               โครม!!!!

               เสียงหนึ่งดังขึ้น และจู่ๆใบหน้าที่ขาวซีดของเขาที่ห่างจากฉันไม่มาก ก็หายไปวับไปอย่างรวดเร็ว พอรู้สึกตัวอีกที ชายคนนั้นก็อยู่ด้านหน้าห้องของฉัน ร่างของเขาฝังกับผนังเล็กน้อย ข้างๆมีนายเรียวที่อยู่ในที่ต่อยส่วนท้องค้างเอาไว้ และคุณซากุระยืนอยู่ในท่าที่ขาข้างซ้ายยังถีบที่ใบหน้าเขาอยู่เช่นกัน

"อะ อะไรกันเนี่ย เรียวคุง ซากุระจัง พวกเธอทำอะไร"

"ไม่เป็นไรครับอาจารย์ ตอนนี้เจ้านี่ยังไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก"

"ถอยออกมาค่ะ!!!"

พูดจบ คุณซากุระก็กระโดดไปหาอาจารย์ที่ยืนตะลึงอยู่ให้ออกห่างจากคนแปลกหน้าที่ยังโดนนานเรียวดันติดผนังอยู่

"ซากุระ! ข่ายอาคม อ่ะ!!!"

ฉูด

ยังไม่ทันที่นายเรียวจะพูดจบ เงาสีดำก็ทะลุผ่านร่างที่อยู่ตรงหน้าหมอนั้น ทำให้เลือดจำนวนมากไหลทะลักออกมาจากคนแปลกหน้า ที่คิดว่าน่าจะไม่ใช่คนล่ะนะ นายเรียวกระโดดถอยหลังออกมาห่างจากร่างตรงหน้าเสียก่อนเลยไม่โดนเลือดพวกนั้น

ตามด้วยแสงสีประหลาดที่ทำให้ฉันเหมือนตกอยู่ในภาวะตาบอดสีล่ะนะ เพราะมันกลายเป็นภาพขาวดำทั้งหมด ทุกคนในห้องที่ดูจะแตกตื่น บางคนกำลังจะเผ่นออกจากที่เกิดเหตุ กลับหยุดอยู่นิ่ง เหมือนกับว่าถูกหยุดเวลาเอาไว้ แต่น่าแปลกตรงที่ ฉันยังขยับอยู่ได้ รวมทั้งสีของผิวหนังและเสื้อผ้าของฉันไม่ได้เป็นสีขาวดำแบบคนอื่นๆในห้อง

“นะ...นามิ นะ....นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน” ยัยอากิถามขึ้น

“ไม่รู้สิ แต่ทำไมพวกเราไม่ยืนแข็งทื่อเป็นหินแบบพวกนั้นกันล่ะ”

ยัยอากิเอง ก็เป็นแบบฉัน ไม่ได้ถูกหยุดนิ่ง และมีสีของร่างกายกับชุดเป็นปกติ แต่พอสังเกตดูรอบๆแล้ว มันมีบางอย่างที่ฉันคิดว่ามันไม่ปกติอยู่ นั้นคือ ไม่ใช่ฉันกับยัยอากิเท่านั้นที่ไม่ได้ถูกหยุด นายเรียวกับ คุณซากุระ ก็เช่นกันที่ไม่ยืนแข็งทื่อ

แต่

เท่าที่จำได้ นายเรียวและคุณซากุระไม่ได้เอาอาวุธออกมานี่แล้วทำไมตอนนี้ กลับมีธนูสีขาวลายสีฟ้าและดาบคาตะนะยาวอยู่ในมือของนายเรียวกับคุณซากุระล่ะเนี่ย แถมเรืองแสงด้วย ไม่ใช่แค่นั้น แหวนสีฟ้าที่ฉันใส่ รวมถึง กำไลของยัยอากิ ก็กำลังเปล่งแสงตามสีของมีนอยู่ด้วย มันเกิดอะไรขึ้นกัน

“เวทหยุดเวลานี่ ใชฝีมือของคุณเทนโดรึเปล่า ซากุระ” นายเรียวดึงสายของธนูเล่นแล้วถามคุณซากุระดู

“ไม่น่าใช่ค่ะ คุณเทนโดเป็นสายต่อสู้ ไม่น่าจะใช่เวทชั้นสูงแบบนี้ได้”

“นั้นสินะ ที่เราไม่โดนผลของเวท คงเพราะถือครองอาวุธศักดิ์สิทธิ์ระดับสูงสินะ แล้ว...” นายเรียวยกอาวุธขึ้นมาพินิจ แล้วหันมามองทางฉันกับยัยอากิ

“คงเพราะพวกคุณนามิ มีอัญมนีมารระดับสูงคอยปกป้อง เลยไม่โดนผลของเวทเช่นแบบพวกเรา”

“เรียว นี่มันเกิดอะไรขึ้น” ฉันพูดและเดินเข้าไปหาสองคนนั้น

“ไม่รู้สิ คงเป็นจอมเวทในกิวฉันอยู่แถวนี้ล่ะมั้ง แล้วโชวออฟ”

“พูดให้มันจริงจังหน่อยสิ มันมีจอมเวทอยู่แถวนี้จริงๆงั้นเหรอ”

ฉันพูดยังไม่ทันขาดคำ ร่างของปีศาจล่ะมั้ง คงใช่แหละ ที่โดนอะไรไม่รู้ เล่นงานซะทีเดียวตาย ค่อยๆสลายไป ทุกคนในห้องที่หยุดอยู่นิ่ง กลับค่อยๆเปลี่ยนท่าทางจากที่กำลังแตกตื่น ตอนนี้กำลังนั่งลงกับเก้าอี้ดังเดิมเหมือนภาพถูกรีเพลกลับ และแสงสีเทาก็หายไป ทำให้ทุกคนกลับสู่สภาพเดิมก่อนหน้าที่มันจะเกิดเหตุการณ์อะไรแบบเมื่อครู่ขึ้น

“อ้าว นามิจัง จะเริ่มเรียนแล้วนะ เรียว กับ ซากุระด้วย เข้าไปนั่งที่สิ”

เครื่องประดับของฉันกับอากิ ที่เมื่อครู่เปล่งแสง ตอนนี้กลับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อาวุธของสองคนนั้นก็หายไปแล้วเช่นกัน ทุกอย่าง กลับสู่ปกติ

“ค่ะ”