The Smile Devil นายปีศาจตัวร้ายกับยัยตัวเเสบ
เขียนโดย 
winter
วันที่ 26 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 10.04 น.
แก้ไขเมื่อ 15 มีนาคม พ.ศ. 2557 12.05 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) Chapter 2 วิกฤต
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความChapter II
วิกฤต
“นาย เก็น!” ฉันร้องลั่นห้องคาราโอเกะทำให้ยัยอากิถึงกับหยุดร้องเพลงเพื่อดูสถานการณ์
“ไงครับ” เขาตอบกลับด้วยแสงกวนๆเช่นเคย ตามมาหลอกหลอนอีกแล้วนะ
“นายมาได้ยังไงเนี่ย!” ฉันตวาดกับไปพร้อมลุกพรวดพราดจากตักเขา
“ก็ฉันผ่านมาแถวนี้ พอดีและเกิดอยากร้องเพลงก็เลยแวะมา ไม่คิดว่าจะเจอ ยัยขี้เซาน้ำลายยืดในนั้นอะ”
“ไม่เชื่อ นายตามพวกฉันมาใช่ไหม!” ต้องใช่แน่ๆ
“แต่..” *o*!!
“แต่อะไร?” -_-???
“แต่อะไรหละ!ยังมีหน้ามาถามอีก ว่าใครกันว่ายัยขี้เซาน้ำลายยืดฟะ!” ชักจะมากเกินไปแล้วนะ
“ก็เธอไง ยัยขี้เซาน้ำลายยืด” ชิชะ
“ไอ้บ้า!มาทำลายฝันอันแสนหวานของฉันไม่พอแถมยังมากวนโอ๊ยฉันอีก”
“เหรอ..เมื่อกี้เธอฝันถึงใครละ เอ๊ะ..”
“เอ๊ะอะไรอีก”
“หรือเธอฝันถึงฉัน ฮึๆๆ”
“ใครมันจะไปอยากฝันถึงนายกันเล่า! หลงตัวเองชะมัด!”
“อย่าพึ่งโวยวายสินามิ ไม่เห็นเป็นไรเลยเขาแค่พูดเล่น” ยัยอากิพูดแทรกขึ้น
“ไม่เห็นเป็นไรงั้นเหรอ ถ้าเกิดเธอไม่อยู่ตอนนายนี่เขามาฉันไม่รู้นะว่าจะโดนแกล้งอะไรรึเปล่า”
“เอาเหอะ เมื่อกี้แกยังหนุนตักเขา แล้วยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่เลยนะ แล้วทำไมพอลืมตาถึงโวยวายได้หละ”
“ก็ฉันฝันว่าหนุนตักของ เอ่อ...” อ้ำอึ้งพักหนึ่ง
“ตักใครเหรอ” นายเก็นถามขึ้น
“ใครก็ช่างไม่เกี่ยวกับนายซะหน่อย” ฉันตวาดกลับไปและเหลือบไปเห็นยัยอากิมองฉันแปลกๆ
“เอาหละ ไหนๆก็มาแล้วมาร่วมร้องเพลงกับพวกเราก็ได้นะ เก็นคุง”ยัยอากิพูดแทรกขึ้น
“ว่าไงนะ! นี่เธอจะให้นายนี่อยู่ร้องเพลงกับเราอีกเหรอ” ให้ตายก็ไม่เอา
หลังจากนายเก็นร้องเพลงได้สองสามเพลงฉันกับยัยอากิเลยขอตัวกลับบ้านแค่อ้างว่าดึกแล้วและ ชิ ใครจะทนฟังนายนี่ร้องเพลงกันล่ะห่วยแตกสุดๆ(ตามจริงก็เพราะนั้นแหละฉันแค่อัคติไปเอง)แต่ก่อนแยกกันฉันกับยัยอากิ ก็พากันแวะกินไอศกรีมรอบค่ำที่หน้าหมู่บ้านก่อนกลับ แถมยัยอากิเป็นเจ้ามืออีก(ก็แหม ยัยนี่รวยออกแค่นี้ขนหน้าแข่งไม่ร่วงหรอก)
“ทำไมเธอต้องไปว่าเก็นคุงเขาอย่างนั้นหละ นามิ “ ยัยอากิถามฉัน
“แล้วทำไมเธอถึงไปเรียกเขาแบบ สนิทสนมแบบนั้นด้วยหละ”
“แกยังไม่ตอบฉันเลยนะว่าทำไมแกต้องฉุนขนาดนั้นเมื่อเจอเขา” ถามทำไมกันนักกันหนานะยัยคุณหนูบ้อง
“ก็ฉันไม่ชอบหน้าเขา ก็เท่านั้นเอง” ฉันพูดลอยๆกับยัยอากิ และตักไอศกรีมคำโตเข้าปาก
“ฉันไม่เชื่อหรอก เธอเห็นแค่เขาหน้าคล้ายๆกับ..เอ่อ..”ยัยอากิหยุดพูดและมองที่ใบหน้าฉันที่ตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตา
“เฮ้ย ฉันขอโทษฉันจะไม่พูดเรื่องนี้อีกก็ได้ฉันสัญญา แต่ตอนนี้ขอร้องหละเธอหยุดร้องไห้เถอะนะ.”
ยัยอากิรีบพูดปลอบใจฉันที่กำลังร้องไห้ถึงจะไม่มีเสียงจากปากฉันก็เหอะ ฉันทำไมอ่อนแอแบบนี้นะแค่คิดถึงความทรงจำอันเศร้าก็น้ำตาร่วงซะแล้ว
หลังจากยัยอากิปลอบฉันด้วยไอศกรีมรสมะนาวอีกสองถ้วยใหญ่ๆเสร็จ เราก็เลยแยกทางกันกลับบ้านเพราะบ้านยัยอากิอยู่คนละทาง ฉันเดินทางกลับบ้านและคิดเรื่องเก่าๆที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อนและนึกถึงนายเก็นคนนั้นอีกครั้ง เฮ้อ คล้ายชะมัดเลยนะ
วันเวลาดำเนินผ่านไปราวกับสายน้ำตามปกติแต่ไม่สุขเพราะเกือบทุกวัน ไม่สิทุกวันเลยก็ว่าได้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับฉันคือนายเก็น ก็คอยก่อกวนฉันอยู่ทุกวัน ทั้งแย่งข้าวกล่อง(ขนาดมัมยังเหลือแบบเดียวกันกับฉันตั้งเยอะแยะยังมาฉกจากมือฉัน)คอยก่อกวนตอนไปคาราโอเกะกับยัยอากิโดยใช้ข้ออ้างเดิมๆว่า “ก็ฉันผ่านมาแถวนี้ พอดีและเกิดอยากร้องเพลงก็เลยแวะมา” ซะจนเอือมละอาใจ ชิไอ้บ้าครั้งแรกที่นายพูดมาใครเชื่อก็บ้าแล้ว แต่ก็มีแค่ยัยอากิเท่านั้นแหละที่บ้าจี้ตามนายนั้นพูด ชิ “บังเอิญจังเลยนะค่ะ มาร้องเพลงด้วยกันดีกว่านะ”พูดได้แค่นี้เหรอแม่คุณไม่ห่วงสุขภาพจิตฉันเลยใช่ไหมเนี่ย! แต่จะยังไงก็ช่าง ทุกครั้งที่ว่าและตวาดเขา แต่เขากลับได้ใจและกวนฉันอยู่เรื่อยๆToT
“นี่!นาย ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ!” ทำไมถึงต้องตามตอแยฉันนักนะ
“อะไรของเธออีกหละนามิ” ยัยอากิถ้าขึ้น
“ก็อะไรซะอีกละ นายบ้านี้ทำไมถึงมาก่อกวนฉันอยู่เลื่อยเลยเธอไม่เห็นรึไง” น่ารำคาญที่สุดเลย
“ก็แค่..เอ่อ...ฉันออยากเป็นเพื่อนกับพวกเธอก็เท่านั้นเอง”
...แค่เนี่ยเนี่ยนะคนในห้องก็เยอะแยะและสาวทั้งโรงเรียนก็อีกมากที่อยากเป็นเพื่อนกับทำไมถึงตามแต่พวกฉันไปวันละฟะ...
“คนในห้องก็เยอะแยะ ทำไมถึงตามแต่พวกฉันทุกวี่ทุกวันละบอกมาซิ นายเก็น” ฉันพูดจบนายนี่ก็อ้ำอึ้งเล็กน้อยในคำถามของฉัน
“ก็เพราะว่า.....” *//*
“เพราะอะไร”-_-??
“เพราะ...*///*”
...ไม่ตอบอีกแถมยังยิ้มหน้าแดงอีก เอ๊ะหรือหมอนี่มาตอแยฉันเพราะอยากอยู่ใกล้ยัยอากิ เห็นเข้าขากันง่ายดีนักต้องใช่แน่ๆเลย…
“ฉันรู้แล้ว หรือว่านาย.....ชอบ” -_-??
“ชอบอะไรพูดให้ดีๆนะ *////* ” แหนะ ชิพูดแหย่ไม่ทันจบนายนี่ก็หน้าแดงยิ่งขึ้นกลัวยัยอากิรู้อะดิ
“เปล๊า!..ไม่มีอะไร๊ ...” ฉันพูดเสียงสูงแหย่เขาเล่นนายนี่ก็หน้าแดงยิ่งขึ้นกลัวยัยอากิรู้อะดิ จริงๆด้วยฉันนี่เก่งชะมัดเดาใจนายนี่ถูกซะด้วย ฮุๆๆๆ
“มันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดเสมอไปนะ” *-* อะไรกันรู้เหรอว่าเราคิดอะไร
“อะไรของนายที่ว่ามันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิด นายรู้เหรอว่าฉันคิดอะไร” คงไม่เก่งขนาดอ่านใจได้หรอกนะคิดแล้วขนลุก
“ก็รู้สิว่าเธอกำลังคิดว่าฉัน.....” ฉันอะไรบอกมาดิ -_-??
“ฉันอะไร....บอกมาสิ” บอกมาสิ ไม่กล้าละสิฮึๆๆ
“ฉัน...” ลีลาชะมัด ไม่กล้าละสิฮ่าๆๆ
“ลีลาชะมัดเลย ไม่กล้าพูดละสิ”
“ฉันหล่อบาดใจพวกเธอจนแทนละลายเลยใช่ไหมละ”
...ก็ถูกของเขานะผมสีน้ำตาลก็ดูเท่ดีนะ จมูกก็โด่ง ปากก็สีชมพูน่าสัมผัส นัยน์ตาสีฟ้าเข้มน่าหลงใหล แต่….
“หลงตัวเองชะมัดเลยไอ้บ้า!”
ฉันนี่บ้าจริงดันคิดตามไอ้บ้าเก็นได้ไงฟะ เล่นซะฉันเคลิ้มเชียวเพราะตอนนายนี่ตอบคำถามฉันมาดันยิ้มแบบที่ว่าสาวๆได้เห็นยังละลายซะด้วยสิ ไม่ได้ๆเราอย่าหวั่นไหวสินายนี่เป็นศัตรูนะ แค่นั้นไม่ทำให้ฉันหายโกรธหรือหลงใหลได้หรอก (แต่เมื่อกี้ก็เกือบไปนะ)*///*
“โวยวายอะไรกันอีกละ หึ” ยัยอากิพูดแทรกขึ้นหลังร้องเพลงจบ
“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ว่าคนหลงตัวเองก็เท่านั้นแหละ ชิพูดมาได้ว่าฉันหล่อบาดใจพวกเธอจนแทนละลายแหวะเลียนชะมัดเลย” ถึงจะจริงก็เหอะ
“อะไรของแก นามิ ก็ถูกของเขานะผมสีน้ำตาลก็ดูเท่ดีนะ จมูกก็โด่ง ปากก็สีชมพูน่าสัมผัส นัยน์ตาสีฟ้าเข้มน่าหลงใหล และเขาก็ดูเหมือนเอ่อ….”
“ไหนว่าแกจะไม่พูดเรื่องนี้อีกไง”ฉันเริ่มฉุนที่ยัยอากิเริ่มจะหลุดปากเรื่องนั้นอีกครั้ง
“โทษทีๆ ฉันที่จริงๆเลยนะเกือบหลุดปากซะได้” ยัยอากิพูดแบบเสียงห้อยๆแล้วก็เงียบไป แต่นายเก็นกลับถามขัดขึ้นมาซะได้
“มีความลับอะไรกันหรือเปล่า บอกฉันหน่อยสิ รับรองว่าไม่บอกใครหรอก”
“ยุ่งอะไรด้วยมิทราบ” ฉันพูดตอบไป
“ก็แค่อยากรู้เฉยๆ นะๆๆ เพื่อนกันไม่ควรมีความลับต่อกันนะ” ว่าไงนะ
“นายเป็นเพื่อนฉันตอนไหนมิทราบห๊า!”
“ตอนไหนมันไม่สำคัญหรอก แต่บอกหน่อยสิว่ามีความลับอะไรกัน” เซาซี้ชะมัดเลย
“ไม่เกี่ยวกับนาย”
“ถ้างั้นฉันก็คงไม่ต้องบอกความลับกับเธอเหมือนกันสินะ ก็ดีเหมือนกัน งั้นเราก็ต่างฝ่ายต่างมีความลับต่อกักและกันนะ ” อะไรของหมอนี่มีความลับอะไรแต่ช่างเหอะไม่เกี่ยวกับฉันก็พอ
“เกี่ยวเต็มๆ“ อะไรของหมอนี่นะ อ่านใจได้จริงๆใช่ไหมเนี่ย
“เกี่ยวเต็มๆที่ว่า มันคืออะไรบอกมานะ”
“ไม่บอกจนกว่าเธอจะบอกความลับของเธอมา” อะไรกันนักกันหนาฟะ น่าชกให้คว่ำจริงๆเลย
“ไม่เป็นสุภาพสตรีเลยนะ อยากชกฉันมากเลยละสิ” อะไรกัน
“นี่นายอ่านใจฉันได้เหรอ นายเป็นใครกันแน่” น่ากลัวชะนัด
“อะไรของเธอน่ะ นามิ เขาแค่ล้อเล่นเองคิดมากไปได้เขาแค่ทายใจคนได้ใช่ไหมเก็น” ยัยอากิพูดแล้วหันไปยิ้มให้นายเก็น
“ปิ้งป่องถูกต้อง ฉันแค่ทายใจสาวๆเก่งก็เท่านั้นเอง” อาจใช่นะ มนุษย์ที่อ่านใจคนได้มีที่ไหนกันฉันนี่คิดมากเกินไปจริงๆ
“ยังไงก็ช่างเหอะ ฉันขอตัวกลับก่อนละกันเชิญพวกเธอ สวีทกันตามสบายเถอะแต่อย่าเลยเถิดละเดี๋ยวหาว่าฉันไม่เตือน บาย..”พูดจบฉันก็รีบเดินออกจากร้านคาราโอเกะทันที ฉันหวังว่านายนั้นคงจะไม่ทำแบบที่ฉันพูดหรอกนะ แต่ฉันพอเดินมาถึงตรงหน้าร้านก็แทบช็อค เพราะเขาได้ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าฉันซะงั้น อึ๋ย นายนี่เป็นผีหรือไงกันฉันกลัวนะ
“นาย....มาได้ไงกัน เมื่อ...กี้นายยังอยู่ในร้านกับเพื่อนฉันอยู่เลยหนิ” ฉันพูดกับเขาด้วยสีหน้าที่หวาดกลัวหน่อยๆ คิดแค่ว่านายนี่คงแอบออกหลังร้านมาดักรอเราก็ได้
“ฉันหายตัวได้ล่ะมั้ง ฮึๆๆ” ไอ้บ้าพูดอะไรออกมาน่ะ ทำฉันกลัวรู้ไหม ฉี่จะราดแทบแย่แล้ว
“นาย...พูดจริงเหรอ...” ฉันค่อยๆถอยห่างจากเขาทีละก้าว
“เปล่าหรอกอย่าระแวงฉันขนาดนั้นสิ ฉันแค่แอบออกหลังร้านมาดักรอเธอเท่านั้นเอง” ฉันแค่แอบออกหลังร้านมาดักรอเธอเท่านั้นเอง บ้าหรือเปล่านี่สรุปทายใจแม่นหรืออ่านใจได้กันแน่
“เฮ้อ.....โล่งอก แล้วนายมีธุระอะไรนักหนากับฉันละ”
“ธุระฉันคือ......” *///*
“อะไร! รีบพูดมาสิ” ชักฉุนแทนกลัวได้เลยหละหากนายนี่ยังอ้ำอึ้งอยู่อย่างนี้
“คงไม่ว่ากันนะ...ให้ฉันไปส่งไหม”
...ว่าไงนะ!...
เขายิ้มแบบเขินๆอีกครั้ง สรุปนายนี่ตามจีบฉันหรอกเหรอเนี่ย! ไม่ได้ๆ คิดว่าคนอย่างฉันจะใจอ่อนง่ายๆเหรอ ไม่มีทางซะหรอก(แต่ก็ดันหลงคิดได้ไงว่านายนี่ตามจีบยัยอากิได้นะ)ชอบกวนประสาทฉันเอง รอชาตินี้ตอนบ่ายๆเถอะนายเก็นเอ๋ย (อ่านไม่ผิดหรอกฉันก็อย่างมีแฟนเหมือนกันนะแต่..ไม่ใช่นายนี่แน่ฉันเอาหัวเป็นประกัน)
“ไม่ต้อง! ฉันกลับของฉันเองได้” พูดเสร็จฉันก็ผลักนายเก็นออกไปไกลๆจากฉันแล้ววิ่งหนีไปแบบไม่เหลียวหลังไปมอง (ขืนมองเดี๋ยวหาว่าให้ตามไปอีกยิ่งซวยเขาไปใหญ่)แต่พอเดินไปได้ซักก้าวสองก้าวเขาก็พูดขึ้น
“งั้นเจอกันพรุ่งนี้ละกันระวังตัวด้วยนะ”
...คนบ้าอะไรพิลึกชะมัดฉันก็ละวังตัวของฉันอยู่แล้วล่ะ...
ระหว่างทางกับบ้าน
ฉันเดินผ่านทางลัด เพราะทางปกติมันไกลมากคงช่วยย่นเวลาการกลับได้ซักนาทีสองนาทีล่ะมั้ง แต่รู้สึกแปลกๆตั้งแต่ฉันเดินเขามาซอยทางลัดนี้ รู้สึกเหมือนมีใครเดินตามเรามา หรือว่า นายเก็นพอฉันหยุดเดินเสียงฝีเท้านั้นก็หยุดตาม แล้วค่อยๆหันไปมองก็ไม่เจอใคร
...คงคิดไปเองล่ะมั้ง…
แต่พอเดินไปได้ซักพักเสียงฝีเท้านั้นกลับเร็วขึ้นเรื่อยๆฉันเลยเร่งฝีเท้าไปเรื่อยๆ และสุดท้ายฉันก็วิ่งสุดแรงเกิด แต่ไอ้เสียงนั้นกลับวิ่งตามฉันมาติดๆ แต่เอ๊ะเสียงขนาดนั้นไม่ใช่แค่หนึ่งคนแน่ และฉันก็วิ่งมาชนเขากับอะไรบางอย่างจนล้มลงเจ็บชะมัดเลย ชนเข้ากับอะไรกันเนี่ย! ฉันค่อยๆได้ยินเสียงฝีเท้าพวกนั้นหยุดลง พอฉันเงยหน้าขึ้นก็พบกับวัยรุ่นประมาณม.ปลายได้ล่ะมั้ง
...ดูท่าไม่ดีซะแล้วสิเอาไงดีละเรา...
“ไงสาวน้อยให้พวกพี่ช่วยอะไรไหมจ๊ะ ฮึๆ” ฮึๆๆอะไรเล่าไอ้พวกบ้า
“ไม่ต้องฉันไม่เป็นไรพวกนายจะไปไหมก็ไป” ฉันพูดปนกับสั่นนิดๆ
“ไปแน่ถ้าเธอยอมไปเที่ยวกับพวกเรา”
พูดจบพวกที่เหลือที่วิ่งตามฉันมาก็กรูกันเข้ามาฉุดกระชากฉันลุกขึ้นและพวกนั้นก็เขามาล้อมฉันไว้ เอาไงดีละถ้าร้องให้คนช่วยคงไม่มีใครบ้าพอที่จะมาช่วยเราแน่เลย แถมที่นี่ยังทั้งเปลี่ยวทั้งมืดซะด้วย
...ฮือ....หมดกันชีวิตฉันทำไมถึงซวยแบบนี้นะ…
ฉันขัดขืนพวกมันจนสุดกำลัง ถึงสู้ไม่ได้แต่ไม่ทำอะไรซักอย่างเลยเราก็คงไม่รอดแน่ และพวกมัดก็พยายามลากตัวฉันไปในที่ที่เปลี่ยวขึ้นเรื่อยๆ เอาไงดีใครก็ได้ช่วยฉันด้วยอยากตะโกนใจจะขาดเหมือนกันแต่ไอ้บ้านั้นดันเอามืออุดปากฉันไว้
...แหวะเค็มชะมัด...
เฮือกสุดท้ายฉันเลยกัดมือไอ้บ้านั้นจนมันร้องโอ๊ยแล้วมันก็ปล่อยมือจากปากฉันให้เป็นอิสระและฉันก็เลยตะโกนอย่างสุดเสียงเพื่อให้ใครซักคนมาช่วย ฉันตะโกนพร้อมกับน้ำตาแห่งความหวังว่าใครซักคนที่ว่าจะมาช่วยฉันได้
“ใครก็ได้!..ช่วยฉันด้วย!”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
