The Smile Devil นายปีศาจตัวร้ายกับยัยตัวเเสบ

Chapter X
การเดท
 
“คุเรย์...”มาได้ไงเนี่ย!!!!
             ฉันกับนายเก็นพากันร้องตะโกนขึ้นอย่างตกใจพร้อมกัน(บังเอิญจัง)ว่าแต่ยัยนี่มาทำไมกัน
             “หวัดดีค่า พี่นามิ” สะดีดสะดิงใหญ่เลยนะเธอ
             “ตอบมาเดียวนี้นะเรย์เธอตามพวกเรามาทำไม” นายเก็นถามขึ้นคงแปลกใจละสินะ
             “นั้นสิ ว่ายังไงเธอมาได้ยังไง”
             “พวกพี่ๆก็ หนูก็อยากมาเที่ยวเหมือนกันนะเลยบินตามมาห่างๆน่ะ” บินมา เอ่อ...ยัยนี่ไม่ใช่มนุษย์นี่น่า ถ้าเรื่องแค่นี้ทำไม่ได้สิถึงว่าแปลกยิ่งกว่า
             “เรื่องนั้นฉันรู้ เธออยากมาเที่ยวหรือมาทำอะไรกันแน่” นายเก็นถาม
          “ถามตรงดีนี่นาย ฉันก็ต้องมาทำหน้าที่ทาสรับใช้ที่ดียังไงล่ะ”
          “เหตุผลเพียงพออยู่นะ แต่ไม่ต้องหรอกฉันดูแลนามิของฉันเองได้” ของฉันเอง?ฉันเป็นของนายตอนไหนย่ะ
          “ยิ่งช่วงนี่มีกลิ่นไม่ดีอยู่ด้วยสิ ฉันต้องดูแลนายหญิงของฉันเป็นพิเศษหน่อย แต่....หรือว่า....”
          แล้วอยู่ๆคุเรย์ก็พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและแฝงไปด้วยอะไรบางอย่างที่ฉันก็คาดเดาไม่ได้ออกมา เธอบอกว่ามีกลิ่นไม่ดีเหรอมันอะไรกันนะ และยิ่งประโยคสุดท้ายที่พูดว่า แต่ กับหรือว่านี่มันอะไรกัน
          “แต่หรือว่าอะไรของเธอพูดมาเลยฉันอ่านใจเธอไม่ออก” อะไรของสองคนเนี่ย(ฉันไม่ค่อยมีบทพูดเลยแฮะ)
          “ที่ไล่หนูเนี่ย จริงแล้วกลัวหนูไปกวนเดทพวกพี่ละสิ อยากสวีทกันขนาดนั้นเลยเหรอ” เรย์พูดขึ้น แล้วฉันกับนายเก็นทำไมต้องเขินหน้าแดงกันด้วยละเนี่ย *////*
          “งั้นเธอก็ไม่ต้องไปหรอกเรย์” ฉันพูดขึ้น “ไม่ต้องไปทำตามที่นายนี่บอกหรอก”นายเก็นหน้าเหวอหวาทันที ให้เรย์อยู่เป็นไม่กันหมาหน่อยละกัน
          “นี่เธอเห็นฉันเป็นหมาเลยเหรอนามิ หมาอะไรที่ไหนบนโลกกันจะหน้าตาดีขนาดนี้” อี๋แหวะ
          “หลงตัวเองชะมัดเลยนะนาย และก็ไม่เสียมารยาทไปหน่อยเหรอที่อ่านใจฉันเนี่ย”
          “ว่าแต่ ที่ถามถึงศูนย์อาหารเนี่ยหิวข้าวเหรอคะ”
          “ก็ใช่นะสิพวกฉันสองคนยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้าเลยนะ กะจะกินฝีมือแม่นามิซะหน่อยก็ดันรีบพานามิออกมาซะก่อน” แล้วจะรีบพาออกมาก่อนทำไมยะ
          “จะคุยกันอีกนานไหม ฉันหิวแล้วนะถ้าพวกนายยังถามโน้นถามนี่กันอยู่อีกละก็ฉันจะกลับแล้วนะ” ฉันพูดแกมรำคาญขึ้น
          “ขอรับกระผม มื้อนี้ผมเลี้ยงเองครับ” แหงอยู่แล้วนายพาฉันมานี่
          “หนูก็หิวแล้ว ไปกันเถอะค่ะ” พูดจบยัยเรย์ก็จับมือฉันและนายเก็นแล้วลากไปในที่ๆน่าจะเป็นศูนย์อาหารของสวนสนุก แรงเยอะชะมัดเลยนะยัยนี่
          จริงสิเมื่อคืนเราฝันแปลกๆด้วยล่ะ จะว่าฝันดีหรือร้ายดีนะ ฝันว่านายเก็นพาฉันมาสวนสนุก และตอนนี้ก็อยู่สวนสนุกซะแล้วด้วย และฝันต่อว่านายเก็นพาฉันไปนั่งเรือพาย และพอนั่งได้ซักพัก *///*
         นายเก็นก็จับมือฉัน และพูดอะไรบางอย่าง แล้วมันทำให้ฉันเขินมากๆ และนายนั้นก็หยิบอะไรบางอย่างออกมาเป็นถุงสีดำ และล้วงออกมา แต่นายเก็นยังหยิบออกมาไม่พ้นถุงเรือที่ฉันนั่งก็เริ่มโครงเครง ก็เกิดน้ำวนและลมแรงขึ้น และกลางน้ำก็ปรากฏตัวอะไรบางอย่างที่น่าเกลียดน่ากลัวตัวใหญ่โต ลอยขึ้นมาแล้กางปีกสีดำทมึนออกมา และเข้าจู่โจมใสพวกเราแล้วนายเก็นก็กางปีกของเขาออกแล้วเข้าไปขัดขวางตัวปริศนานั้นเอาไว้ และอาศัยจังหวะที่ตัวนั้นเสียหลักพุ่งเอามารับตัวฉันแล้วพาบินหนีออกจากบริเวณนั้นทันที พอถึงที่ที่น่าจะปลอดภัยนายเก็นก็ปล่อยฉันลงจากอ้อมอกเขา แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อ มือๆหนึ่งที่ดูแหลมคนพุงทะลวงร่างตรงกลางอกของนายเก็น เลือดสีแดงฉานของเก็นกระเด็นเปรอะใบหน้าฉัน แล้วร่างของนายเก็นก็ล้มลงต่อหน้าฉัน เขา...ตายแล้วงั้นหรือ เขาตายเพราะฉัน
          “นามิ”
          “.....”
          “นามิ!!”
          “.....”
          “เฮ้!!!นามิ!!!” เสียงของนายเก็นทำฉันสะดุ้ง
          “อะ อะ อะไร” คิดซะลืมสนใจนายนี่เลย
          “เธอจะกินอะไร ฉันเห็นเธอเหม่อตั้งนานเห็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายตรงไหน” แล้วฉันก็มองไปที่นายเก็นทันทีตามเสียงทักทันทีมาถึงศูนย์อาหารตอนไหนล่ะนี่
           และมองตรงกลางอกของเขาที่ยังดูปกติดี แต่พอชั่ววูบฉันก็ดันเห็นมันเป็นรูขนาดกว้างและเลือดไหลออกมา ทำให้ฉันอดหวั่นใจไม่ได้ ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกันตั้งแต่เข้ามาในสวนสนุกแห่งนี้แล้ว จะว่าเราคิดไปเองหรือเปล่านะแต่ก็อดเป็นห่วงนายนี่ไม่ได้สิ ก็นายนี่ถึงจะเป็นปีศาจก็เหอะแต่ก็ไม่เต็มตัว และก็จะให้มาตายเพราะฉันคงไม่ได้ด้วยสิ
          “ฉันขอข้าวหน้าปลาไหลกับเครื่องดื่มอะไรเย็นซักแก้วละกัน”
          “กินน้อยจังนะอุตส่าห์เลี้ยงทั้งที แต่ก็ดีไม่เปลืองตังค์” ยะไอ้งกแล้วนายเก็นก็หันไปถามเมนูกันยัยเรย์
          “แล้วเธอล่ะจะกินอะไร” ทำเสียงไม่สบอารมณ์ชะด้วย
          “หนูขอข้าวปั้นหน้าสาหร่ายไส้ไข่ละกัน” ยัยนี่ชอบข้าวปั้นนักหรือไงนะ
          “เรื่องมากจริง” ไม่สบอารมณ์อีกละ
          “ขอบคุณคะ” แต่ยัยนี่ก็ไม่โกรธอะไรกับคำสบถหรือคำด่านายนี่เลย แถมยิ้มตลอดเวลาไม่ปวดกามบ้างหรือไงนะ
          “งั้นรอซักครู่นะครับ” แล้วนายเก็นก็เดินไปสั่งอาหารที่เคาเตอร์
          “เอ่อ....เรย์”
          “คะ”
          “ฉันถามอะไรหน่อยสิ”
          “ได้สิคะ”
          “ทำไมเธอถึงชอบกินแต่ข้าวปั้น” จะบอกเราไหมนะ แค่อยากรู้เฉยๆแหละ เพราะเห็นแต่ยัยนี่กิแต่ข้าวปั้น
          “เพราะมันเป็นสิ่งแรกที่ฉันเคยกิน” สิ่งแรก?เคยกิน?
          “งง อะ...”
          “เอ่อก็คือว่าเมื่อกินฉันกินเป็นแต่...”
          “กินอะไร” แล้วยัยเรย์ก็เลียปากตัวเองแผลบๆแล้วจับมือฉันแล้วมองด้วยสายตาแปลกๆ สยองเฟ้ย!!!
          “เนื้อ...มนุษย์คะ” อะไรนะ แล้วตอนนี้ยัยนี่ยังกินคนอยู่หรือเปล่าเนี่ย!!! สยองอีกแล้วเฟ้ย!!!
          “ละ...แล้ว...ไงต่อ” แล้วยัยเรย์ก็ปล่อยมือฉันแล้วยิ้มแบบเดิม แต่เมื่อตะกี้เธอทำฉันแทบฉี่ราดเลยนะยะ
          “ที่บอกว่าเป็นสิ่งแรกที่กินก็คือ สิ่งที่ไม่ใช่ของสดๆ เรื่องตอนนั้นฉันกำลังกินบาทหลวงอยู่ในโบสถ์ล่ะมั้งคะ” ว่าไงนะบาทหลวงเลยเหรอ ยัยบ้านี่บาปหนักๆเลยนะ
          “เหรอ...ไง...ต่อ” ฉันทนฟังต่อดีไหมเนี่ย
          “ฉันถูกนักล่าคนหนึ่งที่จับสัมผัสฉันได้ทำร้ายเอาจนบาดเจ็บและฉันก็หนีออกมาได้อย่างหวุดหวิด และบาดแผลนั้นดันไม่สมานกันเท่าที่ควรจะเป็นเพราะยาพิษปีศาจ และฉันก็หมดสติไป พอรู้สึกตัวอีกที่ฉันก็อยู่บนที่นอนของใครคนหนึ่ง”
          “ใครเหรอ” น่าฟังกว่าตอนกินบาทหลวงซะอีก
          “คนที่ฉันรักที่สุดในชีวิตไงละ เขาชื่อ ยามาโมโตะ อิทาจิ ขุนนางของเอโดะ เมื่อราวๆหลายร้อยปีก่อน”
          “ฉันถามอะไรหน่อยสิ ทำไมเธอถึงกินบาทหลวงคนนั้น หิวเหรอ”
          “ที่จริงก็ไมตั้งใจจะกินเจ้านักบวชนั้นหรอกนะ แต่รู้อะไรไหม เจ้านั้นมันชั่วช้าเลวทรามขนาดไหน ทั้งเก็บเงินแพงๆแล้วอ้างบอกว่าพระเจ้าของพวกเธอจะอภัยบาปให้ และพอฉันแปลงเป็นมนุษย์เข้าไปสารภาพบาปบ้าง มันคันคิดจะข่มขืนฉันซะงั้น ฉันก็เลยจัดการมันก่อนที่ใครจะเดือดร้อนเพราะมันอีกไงละคะ” ช็อคค่ะ มีเหตุผลมากเลย
          “แล้วคุณอิทาจิ เขาช่วยเธอไว้เหรอ”
          “อืม..ใช่เขาช่วยทำแผลและให้ฉันพักอยู่ที่ห้องนอนเขา รักษาตัวจนกว่าจะหาย แต่ฉันขอร้องเขาไว้ว่าอย่าบอกใคร เขาเลยได้แต่แอบเอาข้าวปั้นทำเองมาให้กินทุกวัน ถึงแม้จะไม่อร่อยเท่าไหร่เพราะเขาทำเอง แต่ก็นะเพราะเขาทำเองนี่แหละ ฉันเลยชอบข้าวปั้นไงละคะ”
          “แสดงว่าเขาต้องชอบเธอมากเลยแน่ๆเลย”
          “ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะคะ”
          “ถึงขนาดให้อยู่ด้วยแล้วไม่บอกใครแถมทำตัวสุภาพบุรุษไม่ลวนลามหรือทำอะไรไม่เหมาะไม่ควรกับเธอแบบบาทหลวงคนนั้น แสดงว่าเขาต้องเป็นคนดีแน่ๆเลย” ฉันพูดชมคนรักของเขา
          “ทำไมจะไม่ทำล่ะคะ” ค้างกลางอากาศเลยเรา อุตส่าห์ชมซะเต็มที่ว่าเป็นสุภาพบุรุษ
          “เขาเอ่อ...เธอเหรอ” แต่สายตาเธอก็ไม่เปลี่ยนจากรอยยิ้มที่เป็นอาการอย่างอื่นเลย ขนาดเล่าเรื่องในอดีตแท้ๆ
          “หึ หึ หึ อย่าคิดมากสิคะถ้าฉันไม่ยอมเขาซะอย่าง เขาก็ทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะจริงไหมคะ”
          “นั้นสินะ ใครมันจะกล้าทำอะไรเธอกัน”
          “ฉันล้อเล่นน่า เขาเป็นสุภาพบุรุษมากเลยนะ คนคนนั้นเขายอมยกห้องของเขาให้ฉันแล้วก็นอนนอกห้องแทนที่จะนอนกับฉัน”
          “แล้วเขาไม่รู้เหรอว่าเธอเป็นอะไร” ยัยนี่ต้องปิดบังเขาแน่นอน
          “รู้สิ เข้ารู้ตั้งแต่แรกเห็นแล้วล่ะ” อะไรนะ!!!
          “แล้ว...เขาไม่กลัวเธอหรอ”
          “ไม่รู้สิเห็นเขาแสดงอาการหรือคิดอะไรที่แสดงว่ากลัวฉัน เลยวางใจ” แอบอ่านความคิดเขาสินะถึงรู้
          “แต่...ก็เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อเหมือนกันนะ”
          “อย่าใส่ใจอดีตของฉันเลยนะ นี่มันก็ปัจจุบันแล้วไม่ค่อยอยากหวนคิดถึงมันเท่าไหร่” ยัยนี่คงเศร้าอยู่แน่เลยถึงแววตาและใบหน้าจะยังยิ้มก็เหอะ แต่ถึงเป็นปีศาจถ้าเศร้าไม่เป็นคงเป็นพวกไร้หัวใจแบบสุดๆเลยล่ะ
          “คุยอะไรกันจ๊ะสาวๆ” เสียงของนายเก็นพูดขึ้นก่อนแทรกตัวนั่งลงข้างๆฉัน
          “เปล่าซะหน่อยไม่เกี่ยวกับนาย”
          “เหรอ...ครับ...”นายจะลากเสียงกวนๆนั้นทำแป๊ะยิ้มอะไรฟะ
          “แล้วของที่สั่งล่ะ ได้ยัง” ฉันถามขึ้น ก็มันเริ่มหิวซะแล้วสิ
          “รอซักครู่นะครับเดี๋ยวพนักงานก็จัดการให้เองแหละ”
          ในเวลาไม่ถึงห้านาที อาหารที่เราสั่งไปก็มาถึงโต๊ะซะที แล้วยัยเรย์ก็เริมลงมือกินก่อนใครเพื่อนเลย ยัยนี่เวลากินก็น่ารักดีนะ แต่พอมองมาหาบุคคลอีกคนที่นั่งข้าง ก็แทบกินไม่ลง นายบ้าเก็นนั้นมองแต่ฉันแทนที่จะกินข้าวหน้าปลาไหลเหมือนฉัน เห็นฉันเป็นอาหารตารึไงฟะ ว่าแต่นายนี่ก็ชอบกินข้าวหน้าปลาไหลเหมือนกันเหรอ
         หลังจากทานมือเช้ารสฝืดคอเสร็จฉัน นายเก็นและยัยเรย์ก็เดินเที่ยวตรงโน้นตรงนี้แล้วก็ตรงนั้น(งงป่ะ)ทั้งเล่นม้าหมุนหลุดโลก รถบั๊มมรณะ รถไฟเหาะสุดสยอง และไวกิ้งดึงนรก แต่ละชื่อนี่ใครตั้งกันนะรู้สึกว่าจะแตกต่างจากเมื่อก่อนมากเลยนะเล่นทีแทบอ้วกแตกตายซะให้ได้ แต่ยัยเรย์ก็ยังสนุกอ้อนจะเล่นนู้นเล่นนี่อยู่ไม่ยอมหยุด แล้วก็ตามเคยนายเก็นก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์ตลอดเวลา และเมื่อเริ่มเที่ยงฉันกับอีกสองคนนั่น ก็เริ่มจะหาอะไรกินกันอีกครั้ง เมนูก็เหมือนเดินของเมื่อเช้านั้นแหละเฮ้อ.....ชักเบื่อแล้วสิ
          “นี่ นามิไปพายเรือเล่นกันนะ” พายเรือเหรอ ประโยคนี้คุ้นๆนะ
          “แล้วแต่นายสิ” ฉันตอบแบบไม่ใส่ใจเท่าไหร่และพยายามนึกถึงบางอย่างที่สำคัญอยู่
          หลังกินข้าวเที่ยงเสร็จ ฉันก็ถูกนายเก็นลากมาที่ริมสระของสวนสนุกโดยไม่รอยัยเรย์ที่กำลังอร่อยกับข้าวปั้นจานโตที่นายเก็นสั่งมาให้ คงเอาไว้ล่อไม่ให้ตามมาละสินะ หัวดีชะมัดเลยนะนาย
          แล้วนายเก็นก็เช่าเรือพาย และลากฉันลงไปนั่งกับเขาแล้วพายเรืออกไปกลางสระ ในสระมีเรือของคู่หนุ่มสาวมากมายราวๆยี่สิบลำได้ล่ะมั้ง พอพาไปได้ซักพักภาพบางอย่างก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง ใช่แล้วเหมือนในฝันเมื่อคืนเลย ทำไงดีละถ้าเป็นแบบในฝันนายเก็นมีหวังแย่แน่เลย เอาไงดี ทำไงดี
          แล้วจู่ๆนายเก็นก็จับมือฉัน และพูดอะไรบางอย่างแต่คราวนี้ได้ยินชัดเลย
          “นามิ”
          “อะ อะไร”
          “ฉันมีอะไรจะให้เธอ”
           และนายนั้นก็หยิบอะไรบางอย่างออกมาเป็นถุงสีดำเหมือนในฝันฉันอีกแล้ว และล้วงออกมา ฉันได้แต่ตื่นเต้นกับสิ่งของที่นายเก็นจะให้และมองซ้าย มองขวาดูบริเวณรอบๆ เพราะเป็นกังวนว่าจะเหมือนในฝัน
          “นี่ไง” สร้อยงั้นเหรอ มันสวยมากๆมันสวยดีนะสร้อยสีเงินเส้นจี้สีน้ำเงินลวดลายสวยมากเลย
          “ให้ฉันทำไม”  -///-
          “ก็ให้ในฐานะที่...” -////-
          นายเก็นพูดไม่ทันจบเรือที่ฉันนั่งก็เริ่มโครงเครงเหมือนในฝันอีกแล้ว แล้วก็เกิดน้ำวนและลมแรงขึ้น และกลางน้ำก็ปรากฏตัวอะไรบางอย่างที่น่าเกลียดน่ากลัวตัวใหญ่โต ลอยขึ้นมาแล้กางปีกสีดำทมึนออกมา และเข้าจู่โจมใสพวกเรา แต่แล้วนายเก็นก็กางปีกของเขาออกแล้วเข้าไปขัดขวางตัวปริศนานั้นเอาไว้ และอาศัยจังหวะที่ตัวนั้นเสียหลักพุ่งเข้ามารับตัวฉันแล้วพาบินหนีออกจากบริเวณนั้นทันทีขอร้องล่ะอย่าเหมือนในฝันนะ
          “!!!พวกแกหนีไม่พ้นจากพวกฉันหรอกยัยมนุษย์นั้นต้องเป็นอาหารของฉัน!!!” เสียงของปีศาจปีกดำนั่นร้องดังก้อง
          “ฉันว่าเราหนีกันก่อนเหอะ” นายเก็นพูดขึ้นแล้วเก็บปีกของเขา
          “แล้วเราจะไปไหนกับดีล่ะ เจ้าตัวบ้านั้นมันจะกินฉันเหรอนี่” ไม่ค่อยเหมือนในฝันก็ค่อยสบายใจได้หน่อย
          “วิ่งไปเรื่อยๆก่อนละกัน ถ้าฉันพาเธอบินหนีละก็เป็นเป้านิ่งบินได้แน่ๆเลยล่ะ”
          “เป้านิ่งอะไรของนาย”
          “เธอไม่เห็นหรือไง โน้น”
          !!!!ตู๊ม!!!เปรี้ยง!!!โครม!!!
          !!!!อ๊าก!!!!ช่วยด้วย!!!
          เสียงของผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นร้องขึ้นบางส่วนก็ล้มตาย บางส่วนก็พยายามที่จะหนี และที่นายเก็นบอกเป้านิ่งบินได้นี่คงหมายถึง นั้นสินะเพราะพวกมันปล่อยพลังอันบ้าครั้งใส่ผู้คนโดยรอบแบบไม่สมใจอะไรไดๆทั้งสิ้น ฉันกับนายเก็นพากันมาหลบอยู่ที่บ้านผีสิงบริเวณค่อนข้างไม่ค่อยมีใครซักเท่าไหร่คงปลอดภัยแล้วสินะ
          “เป็นยังไงบ้างนามิ ไม่เป็นอะไรนะ” นายเก็นถามขึ้นด้วยแววตาที่เป็นห่วงฉัน
          “อืม...ไม่เป็นไรหรอก แต่ เป็นเพราะฉันผู้คนพวกนั้นต้องล้มตาย” ฉันปล่อยโฮร้องไห้อย่างรู้สึกที่ผิดสุดๆในชีวิตฉัน
          “อย่าร้องไห้เลยนามิ ฉันก็ผิดเองแหละที่พาเธอมา และอีอย่างถ้าฉันแข็งแก่งกว่านี้ฉันคงจัดการมันได้”
          “มันไม่ใช่ความผิดของนายหรอกเก็น”
          “นั้นสินะ จริงสิฉันมีอะไรจะให้เธอด้วยล่ะ”
          “นายพูดไปแล้วนะ แต่ก็ไม่ทันให้”
          “งั้นเหรอ เพราะเจ้าบ้านั้นแท้ๆเลย อะ นี่” แล้วนายเก็นก็ยื่นสร้อยนั้นให้ฉัน
          “ไม่คิดจะใส่ให้ฉันเลยเหรอนายงี่เง่า” เขาหันควับมาแล้วยิ้มทันที
          “ได้เหรอ ฉันใส่ให้เธอได้จริงเหรอ” เขาพูดพรางตื่นเต้นสุดๆ
          “อืม...รีบๆใส่ให้ฉันก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจเหอะ”
          แล้วนายนั้นก็ให้ฉันหลับตาลงแล้วก็โอบคอฉันไว้แล้วใส่สร้อยนั้นให้ฉัน พร้อมกับความรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้านี่มันอะไรกัน หัวใจบ้าๆของฉันช่วยหยุดเต้นเร็วๆไม่เป็นจังหวะแปลกแบบนี้ทีสิฉันจะบ้าตาย
          “เป็นไงสวยไหม” นายเก็นถามแล้วยิ้มอย่างไม่เคยเห็นเขายิ้มมาก่อนให้ฉัน แต่ก็มีเสียงปริศนาพูดดังขึ้น
          “!!!ก็สวยดีนี่ และน่ากินยิ่งกว่าเดิมซะอีก ฮะๆๆๆๆ!!!”