Code Blade รหัสคนบาป

เย็นวันนั้น........

บีนตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองนั้นอยู่ในห้องเรียนเพียงคนเดียว แสงอาทิตย์สีส้ม ทอดเข้ามาในห้องเรียนท้องฟ้าครึ่งหนึ่งเริ่มเต็มไปด้วยดวงดาวเขาเดินออกมาจะห้องเพื่อที่จะกลับบ้าน ระหว่างทางเดินลงบันไดเท้าของเขาได้ไปเหยียบกับบางสิ่ง

     มันคือกระดาษสีกาแฟอ่อนที่เขียนโน้ตเพลงเอาไว้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่ครบเพราะมีแค่หน้าที่เขียนขึ้นต้นเพลงครึ่งหนึ่งและท่อนที่ลงท้ายเท่านั้น

 “ของใครทำตกไว้กันนะ?.......เอาเป็นว่าไว้เอาไปถามพวกที่ชมรมดนตรี พรุ่งนี้แล้วกัน...”

บีนเก็บโน๊ตไว้ในแฟ้มงานอย่างดี คืนนั้นเขาพยายามที่จะลองเล่นเพลงนั้นด้วยคีย์บอร์ดทั้งๆที่เล่นไม่เป็นเท่าไหร่ เวลาผ่านไปจนถึงตี1กว่าๆ ความพยายามนั้นยังไม่ประสบความสำเร็จ เขาได้แต่นอนลงแล้วฮัมเพลงนั้นขึ้นมาทั้งๆที่จำได้จนขึ้นใจแต่กลับเล่นไม่ได้เสียที

ช่วงพักกลางวันในวันต่อมาบีนลากอาเรฟรุ่นน้องคนสนิทตรงดิ่งไปที่ห้องซ้อมของชมรมดนตรีทันที บีนได้แต่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าประตูเพราะไม่กล้าเปิดเข้าไป แต่ระหว่างที่เขากำลังรวบรวมความกล้าประตูนั้นก็ถูกเลื่อนออกจากด้านใน

  “วิน!?”  บีนพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของเขาเปิดประตูออกมา ความประหม่าเริ่มค่อยๆหายไป

    บีนได้เล่าเรื่องที่เขาเจอกระดาษโน้ตให้วินฟังวินยืนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบกลับ

“จะว่าไปมีเด็กที่เรียนในหลักสูตรปกติอยู่คนนึงเธอก็มาถามหาโน้ตของเธอตั้งแต่เมื่อวานเหมือนกัน ดูเหมือนมันจะสำคัญมากนะเอาเป็นว่าฝากฉันไว้แล้วเดี๋ยวถ้าตอนเย็นเธอมาฉันจะคืนให้เอง” วินยื่นความช่วยเหลือมาให้

   “อ่อ.....ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันจะคืนเธอเอง พอดีมีเรื่องจะถามด้วย” บีนพูดเชิงปฏิเสธ

“อ้อใช่  จะว่าช่วงเย็นมากๆถ้าเธอยังไม่มานายรีบไปจากห้องดนตรีนี่ก็ดีนะเพราะว่า มีคนมักได้ยินเสียงของวิโอลา ดังออกมาจากห้องเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็จะพบกับเด็กสาวผมยาวในชุดนศ.กำลังเล่นดนตรีเรียกหาเราอยู่ ว่ากันว่าเธอคือวิญญาณของเด็กที่ผูกพันกับห้องนี้มากๆด้วยล่ะ” วินเล่าเรื่องที่ทำเอาทั้งบีนและอาเรฟเผลอคล้อยตามไป

 บีนและอาเรฟเดินกลับไปที่ห้องเรียนแต่อาเรฟสังเกตุอาการผิดปกติของบีนได้จึงเอ่ยถาม

  “รุ่นพี่ เชื่อเรื่องที่พี่วินเล่าด้วยเหรอครับ?”

“ห๊ะ! อ้อ......ไม่เชื่อหรอกน่า~ นี่มันยุคไหนแล้วของแบบนั้นมันมีซะที่ไหนกันล่ะ ฮะฮะฮะ” บีนตอบเสียงดัง

   “เหรอครับ?” อาเรฟมองบีนเหมือนจะไม่เชื่อ.....

“กะ...ก็ใช่น่ะสิ เรื่องแบบนี้น่ะมีแต่พวกจิตตกเท่านั้นแหละที่จะกลัวน่ะ”

  “แต่ว่าขนาดเวทย์มนต์ยังมีจริงเลยนะครับดูอย่างเฮย์สิเขก็ใช้เวทย์มนต์ได้นี่นา....ถ้าผีมันจะมีผมก็ว่าไม่แปลกแล้วล่ะนะครับ” อาเรฟพูดเน้นประโยคหลังก่อนจะเดินจากไป

ช่วงเย็นบีนกลับมาที่ห้องดนตรีเพียงลำพังในเวลาเย็น ระหว่างที่กำลังจะเดินถึงห้อง เสียง เสียงหนึ่งได้ลอยมาเข้าหูของเขา มันเป็นเสียงของวิโอลา

  คำพูดของวินเมื่อตอนกลางวันค่อยๆวิ่งกลับเข้ามาในหัวของเขาอีกครั้ง ก่อนเขาจะตั้งสติแล้วตั้งใจฟังเสียงเพลงนั่น มันเป็นท่วงทำนองอันน่าคิดถึงเหลือเกิน เสียงของเพลงที่เขาพยายามทั้งคืนเพื่อเล่นมัน บีนเผลอตัวฮัมเพลงนั่นตามต้นเสียง เขาค่อยๆเปิดประตูเข้าไปด้านในห้อง

     เขาได้กับเด็กผู้หญิงผมยาวถึงกลางหลังคนหนึ่งกำลังใช้มือเล็กๆเขียนโน้ตลงบนกระดาษสีกาแฟ ผมสีม่วงเผือกอ่อนๆสะท้อนกับแสงของอาทิตย์ยามเย็นส่องประกายลาง ดวงตากลมโตค่อยๆแหงนมองขึ้นมามองเขา

   บีนได้แต่นิ่งเฉยเพราะต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไร เธอจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“มาใช้ห้องเหรอคะ?” เธอพูดออกมาเบาพลางส่งยิ้มบางๆให้เป็นการทักทาย

   “เอ่อ......ไม่ครับพอดีได้ยินเสียงเพลงก็เลยเข้ามาดูเฉยๆ” บีนก้มหน้าตอบแล้วหยิบกระดาษโน้ตขึ้นมา

    “ชื่อเพลงอะไรเหรอครับ?” บีนถาม

“ยังไม่ได้คิดเลยค่ะ........ฉันกำลังเรียบเรียงโน้ตใหม่อยู่พอดีเมื่อวานทำตกหายไปน่ะค่ะ” เธอตอบแล้วยิ้มฝืนๆ

   “คือ....ที่จริงผมเอาโน้ตมาคืนให้น่ะครับ เจอมันตกอยู่ที่บันไดเมื่อวาน” บีนยื่นโน๊ตให้กับเด็กสาว

   เธอกล่าวขอบคุณแล้วเธอก็พบว่ามีกระดาษสีขาวแทรกอยู่ระหว่างโน้ตของเธอ ก่อนที่เธอจะหยิบขึ้นมาแต่บีนรีบชิงหยิบเอาไปก่อน

“นั่นอะไรเหรอคะ?” เธอถามแล้วพยายามเอนคอมองที่กระดาษ

   “คือจริงๆแล้ว.....ผมแค่ลองเขียนดูน่ะครับตรงโน้ตที่เธอยังไม่ได้เขียนมันน่ะ แต่ผมแค่มือสมัครเล่นแล้วก็.....ยังไม่เคยฟังแบบเต็มๆเลยด้วย.....” บีนตามท่าทางเขินอายมือทั้งสองข้างกำกระดาษโน๊ตแน่นจนยับ

    “ฉันขอดูหน่อยได้มั๊ยคะ? ถ้าไม่รังเกียจจะลองเล่นให้ฟังนะคะ” เธอยื่นมือมารอรับกระดาษโน๊ต

“ไม่ดีกว่าครับ.....กลัวทำเพลงเธอเสียปล่าวๆ” บีนเก็บกระดาษไว้ด้านหลัง

   “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเองก็อยากลองเล่นเพลงนี้แบบที่เต็มๆซักครั้ง ถือว่าฉันขอแล้วกันนะคะ” สุดท้ายบีนก็ต้องปลงยอมส่งกระดาษโน้ตให้เธอตามคำขอ เธอคลี่กระดาษออกแล้วเริ่มบรรเลงเพลงนั้นอีกครั้ง.......