Queen Girl รักร้ายๆของยัยจอมหยิ่ง (ชื่อเรื่องตั้งโดย-popoppa)

3
“หวัดดี ^^” และทันทีที่ฉันก้าวขาพ้นบันไดขั้นสุดท้ายของอาคารเรียน ชายที่ชื่อฟ๊อนและเพื่อนปากหมาของเค้าก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับ น้ำเสียงของฟ๊อนที่ดังขึ้น เพื่อทักทายฉัน
“อืม” ฉันทักทายฟ๊อนตอบ แล้วรีบเดินไปยังโรงรถทันที
 
ครืด~ครืด~ครืดๆ
“ว่าไง สปิ๊น” ฉันรับโทรศัพท์จากเพื่อนสาว เจ้าของข้อความ
(ฟีน เธออยู่ไหน)
“ขับรถอยู่..พวกเธออยู่ไหน”
(ฉันกับซาร์ซีน อยู่ร้านอาหาร ซับพอท)
“แล้ว...แอ็กคอร์ดล่ะ”
(มันอยู่ที่นี่แหละ...ท่าทางกำลังฉลองอะไรบางอย่าง)
“มันใส่ชุดนักเรียนหรือป่าว??”
(แน่นอน..ใส่ทั้งแก๊งเลย..รีบมานะ) จบคำพูดของ สปิ๊น ฉันก็กดวางสายและเหยียบคันเร่งจนมิด พุ่งไปยังร้านอาหาร ซับพอท ทันที
  ประมาณ 2 นาทีกว่าๆ รถของฉันจอดเทียบท่า ฟุตบาทหน้าร้านอาหาร ซับพอท
                 ภายในร้านมีลูกค้าอยู่ 3 โต๊ะเท่านั้น โต๊ะหลังสุดทางซ้ายของร้านเป็น สปิ๊น กับ ซาร์ซีน เพื่อนของฉัน โต๊ะหลังสุดทางขวาของร้านเป็นแอ็กคอร์ด กับพักพวกอีก 5-6 คน  ส่วนอีกโต๊ะ ข้างหน้าร้าน ไม่รู้จัก --*
โดยทั้งสองข้างของร้านมีเค้าเตอร์กั้นระหว่างตรงกลาง ทำให้โต๊ะทางซ้ายกับทางขวามองไม่เห็นกัน
                ฉันเดินก้มหน้าก้มตาและเดินเข้ามาในร้านอาหารพร้องตรงดิ่งไปที่โต๊ะทางซ้ายสุดของร้านทันที
“พวกมันเยอะขนาดนั้น...เธอจะจัดการยังไงหรอ ฟีน??” ทันทีที่ฉันนั่งลง ซาร์ซีน ก็ถามขึ้น
“อะไรกัน ซีน...เธอกลัวอย่างงั้นหรอ?” ฉันกล่าวขณะที่กำลังทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้
“ป่าวซักหน่อย...ฉันแค่เป็นห่วงเท่านั้น -0-”
ครืด!
ประตูของร้านเปิดออกอีกครั้ง ฉันและเพื่อนอีกสองคนรีบหันไปมองทางประตูพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“เฮ้ย..คอร์ด..แฮปปี้เบิดเด เว้ย” ชายคนแรกโบกมือให้ แอ็กคอร์ด ก่อนจะกล่าวอย่างเป็นมิตร
“ไอ้เด็น...ไอ้ฟ๊อน...ทำไมพวกมึงเพิ่งมาวะ!!” เสียงแอ็คอร์ดกล่าวทักทายเพื่อนอีก 2คน ที่เพิ่งจะเข้ามาในร้าน
“นั่นมัน..ไอ้ฟ๊อนกับเพื่อนปากหมาของมันนี้หว่า -0-” ฉันสบถขึ้น
“เธอรู้จักสองคนนั่นหรอฟีน” สปิ๊นกล่าว
“เออซิ...มันเรียนโรงเรียนเดียวกันกับฉัน”
“พวกมัน มาเพิ่มอีกสองคนแล้วอ้ะฟีน” ซาร์ซีนกล่าว
“สปิ๊น  โทรตาม เพน กับ เฟีย ด่วนเลยวันนี้ฉันจะคิดบัญชีกับ แอ็กคอร์ด” จบคำพูดของฉัน สปิ๊น ก็โทรหาเพื่อนอีกสองคนทันที
“ฟังแผนให้ดีนะเว้ย..เราจะให้ยัยเฟียเดินเข้ามาหาเราก่อน 1-2 นาที ”
(..)(--)(..)(--) สปิ๊น กับ ซาร์ซีน พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ
“เอ่อ...แล้ว ยัยเพน ที่เดินเข้ามาทีหลังจะไม่มานั่งกับเรา แต่เธอจะนั่งโต๊ะตัวหน้าสุดทางขวาของร้าน..เพื่อที่จะเป็นตัวล่อไอ้แอ็กคอร์ด”
“เอ่อ..ฟีน เพนเธอไม่รูจักแอ็กคอร์ดหรอกนะ” สปิ้นกล่าว
“นั่นแหละที่ฉันต้องการ..” พูดจบฉันก็คว้าโทรศัพท์ในมือของสปิ้นมา
“เพน!!..ฟังฉันนะ” ฉันพูดกับเพน ที่ถือสายฟังฉันอยู่
(อื้ม..)
“เธอให้ ยัย เฟียเดินเข้ามาในร้านก่อนเลย พวกฉันนั่งข้างหลังร้านทางซ้ายสุด”
(เฟีย เธอเข้าไปก่อน พวกนั้น นั่งข้างหลังร้านทางซ้ายสุด) จบคำพูดของเพน เฟียก็เปิดประตูร้านเข้ามาในร้าน และตรงมาทางโต๊ะของฉันทันที
“ต่อไป..เธอก็เดินเข้ามาในร้านแล้วนั่งโต๊ะตัวแรกทางขวาสุด”
(แปบนะ.. อื้ม เข้ามาแล้วนั่งตรงนี้ใช่มั้ย)
“อืม” ฉันตอบ เมื่อเห็นว่าเพนนั่งโต๊ะตัวที่ฉันต้องการให้เธอนั่งเรียบร้อยแล้ว “เธอเห็นผู้ชายที่ใส่แจ็กเก็ดสีดำข้างหน้าเธอหรือเปล่า” ฉันถามขึ้น
(อ้อ..อืม ) เพนมองหาชายแจ็กเก็ตดำนั่นจนเจอ ซึ่งก็คือแอ็กคอร์ดนั่นเอง
“เธอ ต้องส่งยิ้มให้ ผู้ชายคนนั้น” ฉันกล่าว
(ว่าไงนะ!!!) เพนกล่าวอย่าง งงงง
“เออน่า..หน้าที่ของเธอคือส่งยิ้มให้ผู้ชายคนนั้น”
(เออๆ..รู้แล้วๆ -0-) พูดจบเพนก็วางสายจากฉันทันที
“พวกเธอคงยังไม่เข้าใจแผนสินะ”ฉันหันมาถามเพื่อนอีกสามคนที่กำลังนั่งมองฉันอย่าง งงๆ
(..)(--)(..)(--) เพื่อนอีกสามคนพยักน่าพร้อมกัน
 
“ที่ฉันให้เพน ส่งยิ้มให้แอ็กคอร์ดก็เพราะฉันจะจัดฉาก ทำเหมือนว่า เพนสนใจแอ็กคอร์ด จากนั้นพวกเราจะบอกพนักงานขายว่า (ช่วยไปบอกกับชายกลุ่มนั้นที)( ว่าเพื่อนหนู มีความในใจจะบอกกับชายแจ็กเก็ตดำ ให้พวกเพื่อนของเค้าออกไปก่อนได้มั้ย เพื่อนหนูเค้าไม่กล้าพูด) ถ้าเป็นไปตามที่ฉันคิด  เพื่อนไอ้แอ็กคอร์ดก็จะออกไปข้างนอกร้านจนเหลือแต่แอ็กคอร์ดคนเดียว จากนั้นฉันและพวกเธอก็จะไปชิงเสื้อมันมา เข้าใจมั้ย ” -0- ฉันพยายามอธิบายเต็มที่แล้วนะ เข้าใจหน่อยเถอะ
“โอเค...” เพื่อนทั้งสามคนตอบพร้อมกัน ซึ่งมันเป็นคำตอบที่ฉันพึงพอใจมาก
จบคำพูดของเพื่อนทั้งสามคนฉันก็ลุกขึ้นเดินไปหาพนักงานทันที
“พี่คะ^^” ฉันกล่าวขึ้น
“ว่าไงคะ^^??” พนักงานขายหันมาถามฉัน
“ช่วยอะไรหนู หน่อยได้มั้ยคะ^^~?”
“ทางซับพอท ยินดีบริการคะ^^” พี่คนขายตอบอย่างเป็นมิตร
“ช่วยไปบอกกับชายกลุ่มนั้นที…ว่าเพื่อนหนู คนที่นั่งอยู่ตรงนั้น” ว่าแล้วฉันก็ชี้ไปทางเพนที่กำลังนั่งยิ้มอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ “มีความในใจจะบอกกับชายแจ็กเก็ตดำ ให้พวกเพื่อนของเค้าออกไปก่อนได้มั้ย เพื่อนหนูเค้าไม่กล้าพูด”
“ชายโต๊ะสุดท้ายหรอคะ^^” พี่พนักงานชี้ไปที่โต๊ะของแอ็กคอร์ด
“คะ” ฉันตอบ
“ทางซับพอท ยินดีบริการคะ^^” พูดจบพี่พนักงานขายก็เดินไปทาง โต๊ะของแอ็กคอร์ดทันที
  ขณะที่พี่คนนั้นพูดกับผู้ชายกลุ่มนั้นอยู่ ฉันเห็นพวกมันทุกคนหันมามองทาง เพน ก่อนจะยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย และไม่นานชาย 7-8 คนก็เดินออกไปข้างนอกร้าน
ตามแผน!!
    หลังจากพวกนั้นออกไปข้างนอกร้านแล้วฉันก็พยักหน้าให้เพนลุกขึ้นเดินมาพร้อมกันฉัน