Mission Heart Trap I

  เช้าวันอาทิตย์
  หลังจบจากงานของพี่พอลไปได้สามวัน ฉันก็เพิ่งจะได้พักผ่อนเต็มที่ก็วันนี้แหละ รู้สึกว่าตื่นมาสดชื่นกว่าทุกครั้ง หลังจากวันที่เดินแบบวันนั้นฉันก็ไม่ได้เห็นพวกสี่สหายมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆฉันเลย ฉันเดินถือถ้วยโกโก้ร้อนออกไปกินที่ระเบียง 
  "เฮ้อ!" ฉันถอนใจก่อนจะค่อยยกโกโก้ร้อนขึ้นดื่ม
  "อะไรกัน นี่เธอยังดื่มโกโก้เหมือนตอนเด็กๆอีกหรอกหรอ" เสียงทักทายที่คุ้นหู ดังมาจากห้องข้างๆ เล่นทำเอาโกโก้ที่ฉันกำลังดื่มลวกปากแทบสุก
  พรวดดด!
  ฉันบ้วนโกโก้ที่ร้อนๆออกจากปากลงไปข้างล่าง ไม่รู้จะโดนหัวใครบ้าง
  "นี่นาย ฉันจะกินอะไรมันก็เรื่องของฉัน เสียบรรยากาศหมด - -*" ฉันชักสีหน้าใส่ค็อกเทลเล็กน้อย
  "นั้นข้อมือไปโดนอะไรมา" ค็อกพูดพรางชี้มาที่แขนฉัน
  "อ๋อ อุบัติเหตุเมื่อวันก่อนไง" 
  "หัดดูแลตัวเองซะบ้าง ไม่ใช่สนใจแต่คนอื่น"
  "นี่นายเป็นพ่อหรือเป็นเพื่อนฉันกันแน่ยะ นายน่ะ ไปหางานทำได้แล้ว ชิส์" พูดจบฉันก็เดินเข้ามาในห้อง ขี้เกียจไปต่อล้อต่อเถียงกับอีเตี้ยนี่ ฉันนั่งลงที่โซฟาในห้องรับแขกและเปิดทีวี สามวันมานี้มีแต่ข่าวของพี่พอลและงานวันนั้น พลอยทำให้ฉันขึ้นหน้าหนึ่งในหนังสือพิมพ์บันเทิงและหน้าจอทีวีไปด้วย
มันก็ดีอยู่หรอกที่ฉันเริ่มเป็นที่รู้จัก ขนาดวันหยุดยังมีคนโทรมาสั่งชุดมากมาย แต่ที่ฉันรู้สึกไม่ดีเลยก็คือ ค็อกเทล เฮ้อ ฉันว่าฉันคงต้องสับสนอะไรอยู่แน่ๆเลย
  ~จะรักเธอเสมอ คอยเธอทุกลมหายใจ~
  "สวัสดีค่ะ ปอร์เช่รับสายค่ะ"
  /ปอร์เช่ วันนี้ปอร์เช่ว่างรึเปล่าค่ะ/
  "นั้นใครค่ะ" ฉันถามขึ้น
  /พี่พอลเองค่ะ พี่เสียใจนะค่ะเนี่ย จำกันไม่ได้แล้ว/ สิ้นเสียงพี่พอลฉันรีบเอาโทรศัพน์ขึ้นมาดูทันที ตายแล้วพี่พอลจริงๆด้วย ฉันนี่ใจลอยไปถึงไหนกันนะ 
  "จำได้สิค่ะ ใครจะจำพี่พอลไม่ได้กันละค่ะ ^^ แล้วพี่มีอะไรรึเปล่าค่ะ"
  /วันนี้ปอร์เช่ว่างรึเปล่าค่ะ พอดีพี่อยากชวนปอร์เช่ไปดินเนอร์อะคะ/
  "เอ่อคือ..."
  กิ๊งก๊อง กิ๊งก๊อง
  เสียงกดอ็อดห้องฉันดึงขึ้น
  "เดี๋ยวรอปอร์เช่สักครู่นะค่ะพี่พอล"
  /คะ/ แล้วฉันก็เดินไปเปิดประตู พบว่าคนที่มากดอ็อดไม่ใช่ใคร นายค็อกเทลนั้นเอง จะมาก่อกวนอะไรอีกนะวันนี้ 
  "มีอะไร จะมาชวนทะเลาะรึไงยะ"
  "เปล่า จะมาชวนไปหาอะไรกินเป็นเพื่อน แล้วก็ แม่ฉันชวนเธอไปทานข้าวเย็น แต่ถ้าเธอไม่ว่างก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่มาบอกตามที่แม่สั่ง" ค็อกเทลพูดๆๆๆ พูดจบก็ทำท่าจะเดินกลับ
  "ฉันไปก็ได้ แต่นายต้องเป็นคนเลี้ยงนะ โทษฐานที่ชอบแกล้งฉัน"
  " โห้ย! ยัยหน้าเลือด ถ้าฉันเลี้ยงเธอมีหวังฉันจนไปอีกสิบปีแน่ๆ เธอกินอย่างกะช้างน้ำ"
  "ก็เพราะปากเสียแบบนี้ไงละ รอ10นาที เดี๋ยวจะไปเปลี่ยนชุด" ฉันปิดประตูห้อง และก็นึกขึ้นได้ว่าคุยโทรศัพท์กับพี่พอลอยู่
  "ฮัลโหลคะ ขอโทษคะที่ทำให้พี่รอ"
  /ไม่เป็นไรค่ะ ตรงลงเย็นนี้ว่าไงค่ะ/
  "เอ่อ..." ตายแล้วดันรับปากไปกับค็อกเทลแล้วด้วย "คือว่า ปอร์เช่มีธุระค่ะ ต้องขอโทษพี่พอลด้วย เอาไว้คราวหน้าปอร์เช่ไม่พลาดแน่ๆค่ะ"
  /คะ เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ งั้นพี่ไม่กวนแล้วกันนะคะ/ พี่พอลวางสายลง 

  ฉันเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้อง ฉันเอาชุดสีดำเทาเป็นชุดแซ็กออกมาใส่ แต่เอ๊ะ ค็อกเทลไม่ชอบให้ฉันใส่เสื้อผ้าสีมืดๆดำๆ เอาตัวนั้นดีกว่าเป็นชุดแซ็กสีชมพูหวานๆ ตัวนี้ค็อกเทลเป็นคนช่วยเลือกตอนที่พวกเราไปเที่ยวกับทางมหาลัย จะว่าไปก็นานมากแล้วนะเนี่ย ^^ แล้วฉันจะมั่วมานั่งคิดถึงอีตานี่ทำไมกัน ไปกินของฟรีดีกว่า หุๆๆๆ
  "อั๊ยยะ เธอหันมาชอบสีชมพูตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ^*^" ทันทีที่ฉันก้าวออกมาจากห้อง ปากเสียๆของค็อกเทลก็เริ่มทำงาน
  "งั้นฉันจะไปเปลี่ยน - -*" เสียอารมณ์
  "ฉันแค่แหย่เล่นทำนอยด์ไปได้ เดี๋ยว! ชุดนี้มันชุดที่ฉันเลืกให้เธอตอนที่เราไปเที่ยวกับมหาลัยไม่ใช่หรอ นึกว่าเป็นผ้าขี้ริ้วไปแล้วซะอีก"
  "นั้นปากหรือโถส้วมฮะ มันน่าเอารองเท้ามาฟาดปากสักที" ฉันชักอารมณ์เสีย กวนประสาทตลอด
  "เอาน่าๆ มื้อนี้ฉันเลี้ยงเธอก็ได้ ฉลองที่ฉันได้งาน" ค็อกเทลพูดแกมหัวเราะชอบใจ