Mission Heart Trap I

  ฉันยืนมองดูตัวเองในกระจก ฉันกำลังสวมชุดฟินาเล่ที่ตัวเองเป็นคนตัด มันยิ่งกว่าความใฝ่ฝันของฉันซะอีก ฉันเองก็เผลอยิ้มออกไปอย่างอดไม่ได้

  " ว้าววว! นี่ถ้าไม่รู้จักคุณปอร์เช่ ฉันคงคิดว่าคุณเป็นนางแบบมืออาชีพนะเนี่ย สงสัยฉันจะโดนแย่งงานซะแล้วละ"

  "ไม่หรอก ปอร์เช่คงไม่มีความสามารถขนาดนั้นหรอก แค่ไม่อยากให้งานเสียเท่านั้นเอง"

  "คุณจูโนค่ะ ต่อเป็นคิวของคุณค่ะ ส่วนคุณปอร์เช่ เชิญไปแสตนด์บายรอได้เลยค่ะ" สตาฟคุมเวทีเดินมาบอกคุณจูโนกับฉัน ตื่นเต้นจังเลย >~<

  "ไม่ต้องตื่นเต้นนะค่ะ ไม่มีอะไรยากหรอกค่ะ ^*^" จูโนยิ้มให้ฉันก่อนจะเดินก้าวขึ้นบนเวทีอย่างสง่างาม เธอช่างเป็นนางแบบที่สวยมาก ยิ่งได้มองเธอใกล้ๆ ทำเอาฉันไม่กล้าละสายตาเลย ผ่านไปไม่กี่นาทีจูโนก็เดินเข้ามา พร้อมกับส่งยิ้มให้ฉัน จากนั้นพิธีกรก็ประกาศ

  "ต่อไปเป็นโชว์ชุดสุดท้าย เป็นชุดที่คุณพอลได้คัดเลือกมาจัดแสดง ชุดนี้เป็นของแบรนด์ Mission เชิญพบกับชุดฟินาเล่ของคืนนี้ได้แล้วค่ะ" พอพิธีกรพูดจบ ฉันก็เดินก้าวออกไป ฉันขึ้นบนเวทีอย่างมั่นใจ แต่สายคู่นี้ของฉันดันเหลือบไปเห็นไอ่ค็อกเทลที่หนังอยู่ด้านหน้าเวที อ้ายยยย! แกมาได้ยังไง หายหัวไปเป็นอาทิตย์ไม่มากวนประสาท แต่ทำไมวันนี้ถึงโผล่มาได้ แถมมาตอนที่ฉันต้องมาเป็นนางแบบจำเป็น มันต้องล้อฉันยันแก่ตายแน่ๆเลย T^T ฉันพยายามเดินก้าวต่อไป และก็หันไปมองพี่พอลแทน พี่พอลยิ้มให้ฉันอย่างอบอุ่น แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันมีความมั่นใจขึ้นมาได้เลยสักนิด เทียบกับใบหน้าของค็อกเทลแล้ว ถึงตานี้จะไม่ยิ้ม แต่มันยังทำให้ฉันรู้สึกถึงความปลอดภัยมากกว่าซะอีก แล้วฉันจะมาคิดถึงตานี่ทำไมกัน ฉันเดินต่อไปเรื่อยๆ หัวสมองพลางคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปต่างๆนาๆ พอถึงกลางแคทวอล์ค มันทำให้ฉันหันไปสบตากับค็อกเทลพอดี จากนั้นทุกอย่างก็มืดลง มันมืดจริงๆนะ ไม่ใช่ฉันเป็นลมเหมือนในนิยายหรอก เพียงเหมือนว่าไฟมันดับทั้งสตูเลย

  "กรี๊ดดดดด ปล่อยฉันนะ ปล่อย" ฉันพยายามดิ้นดัวยความตกใจ มีใครก็ไม่รู้พยายามจะลากฉันไปข้างหลังของเวที

  "ปอร์เช่ เธออยู่ไหน" เสียงของผู้ชายคนนึงตะโกนขึ้น ฉันจำเสียงนี้ได้ไม่ผิดแน่นอน นั้นคือเสียงของ ค็อกเทล ฉันก็อยู่บนเวทีนะสิยะตาเตี้ยเอ้ย

  "ค็อกเทลช่วยฉันด้วย กรี๊ดดดดด ปล่อยฉันนะ" ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากใครบางคน แต่จู่ๆก็มีใครอีกเค้ามาคว้าฉันไปกอด ก่อนที่เสียงชุลมุลดังขึ้น

  พรึบ ๆ ๆ

  แล้วไฟก็ถูกเปิดขึ้นทั่วสตูดิโอ

  "O.O" >>>หน้าฉัน

  "- . -" >>>หน้าค็อกเทล หน้าของเราสองคนห่างกันไม่ถึง1เซน แถมร่างของฉันยังนอนอยู่ในอ้อมกอดของค็อกเทลอีกด้วย ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี มันทั้งงงและไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น

  "แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงปรบมือดังขึ้นทั่วสตูดิโอ โดยมีซีทรัสเป็นคนเริ่มปรบมือ ทางด้านโพไซด์ก็ถือโอกาสคว้าไมค์ขึ้นเวทีมา

  "จบลงแล้วนะครับการแสดงโชว์ชุดสุดท้าย ช่างเป็นโชว์ที่พวกเราคาดไม่ถึงกันเลยใช่มั้ยครับ ผมขอเสียงปรบมือให้กับเจ้าชายตัวเล็กที่เข้ามาช่วยเจ้าหญิงของเราไว้ได้ทัน ขอเสียงปรบมือให้กับ ค็อกเทลด้วยครับ"

  "แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" หลังจากที่ทุกคนปรบมือ ค็อกเทลก็อุ้มฉันขึ้นและส่งให้ซีอัสที่ไม่รู้เดินมาตอนไหนอุ้มต่อ แล้วค็อกเทลก็โดดลงจากเวที ท่ามกลางสายตาที่จับจ้องมองมาระหว่างฉันกับค็อกเทล พอซีอัสอุ้มฉันเข้ามาหลังเวทีโพไซด์ก็ถือโอกาสร้องเพลงปิดงานทันที ทำให้คนในงานต่างพากันคิดว่า สิ่งที่เกิดขึ้นมันคือการแสดง แต่จริงๆแล้วฉันยังตกใจไม่หายเลย ที่ข้อมือของฉันยังมีรอยชำเป็นรอยนิ้วมือกับรอยเล็บของคนที่จะพยายามทำร้ายฉัน ฉันไม่เข้าใจจริงๆ และที่ไม่เข้าใจตัวเองมากกว่านั้นก็คือ ทำไมฉันไม่ร้องเรียกให้คนที่ตัวเองแอบปลื้มแอบชอบ อย่างพี่พอลเข้ามาช่วย แต่กลับเรียกให้เพื่อนสนิทที่เหมือนคู่กัด อย่างค็อกเทล มาช่วย

  ฉันเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวบรรดานางแบบและช่างแต่งหน้าก็พากันเข้ามาชื่นชมในความสามารถในเดินแบบและการแสดงบนเวทีเมื่อกี้นี่ ฉันไม่ได้พูดอะไรนอกจากส่งยิ้มให้เท่านั้น

  "ปอร์เช่" พี่พอลเรียกฉัน ทำให้ฉันหันไปมอง จะว่าไปพี่พอลดูไม่ตกใจเท่าไหร่ หรือว่านี่คือการแสดงที่พี่พอลตั้งใจทำขึ้น

  "พี่พอล"

  "การแสดงบนเวทีเมื่อกี้สุดยอดจริงๆค่ะ นี่ค่ะดอกกุหลาบแดงสำหรับปอร์เช่"

  "ขอบคุณมากๆนะค่ะ" ฉันรับช่อดอกกุหลาบจากพี่พอลมาถือเอาไว้

  "เดี๋ยวปอร์เช่เก็บของเสร็จ ให้พี่ไปส่งที่คอนโดนะค่ะ"

  "คงไม่ต้องรบกวนคุณพอลหรอกครับ เพราะผมเองก็อยู่คอนโดเดียวกับปอร์เช่ และเราสองคนก็เป็นเพื่อนกัน" ซีอัสรีบปฎิเสธทันทีที่พี่พอลพูดจบ แต่พี่พอลไม่ได้พูดตอบโต้อะไรเพียงแต่จ้องหน้าของซีอัสเท่านั้น

  "ปอร์เช่ไม่รบกวนพี่พอลดีกว่าค่ะ พี่พอลคงมีธุระทางนี้กับนักข่าวต่อ เดี๋ยวปอร์เช่กลับกับซีอัสสะดวกกว่าค่ะ ^^"

  "ตามใจค่ะ แต่ครั้งหน้าพี่ขอเลี้ยงข้าวเป็นการขอบคุณ ปอร์เช่ห้ามเบี้ยวพี่นะค่ะ"

  "ค่ะ ปอร์เช่ยินดีเสมอค่ะ" ฉันตอบรับอย่างเต็มใจ แล้วพี่พอลก็เดินออกไป ฉันในตอนนี้เหนื่อยมากจริงๆ 

(ตอนที่4แล้ว ช่วยติชมด้วยนะค่ะ เป็นเรื่องแรกที่แต่งค่ะ มีแรงบันดาลใจมาจากชีวิตจริงนิดหน่อยคะ กรุณาช่วยติชม จะได้เอาปรับและแก้ไข ขอขอบคุณค่ะ >^<)