Mission Heart Trap I

  "ฉันอยากจะจับนายยัดลงชักโครกจริงๆเลย ทำไมนายถึงทำแบบนี้ฮะ" เมื่อฉันกำลังโมโหจนฟิวส์ขาด นายค็อกเทลก็ย่อมรู้ดีว่าควรทำยังไง เพราะการที่สนิทกันมานาน ทำให้เราสองคนรู้ใส่รู้พุงกันหมดแล้ว

  "เรื่องที่คุยกับแม่ ก็แค่จะแกล้งเธอเล่นๆ ไม่คิดว่าแม่จะจริงจังขนาดนั้น เพราะกับ... เอ่อ ฉันขอโทษแล้วกัน"

  "ขอโทษ! นายก็พูดง่ายนะสิ ลองมาเป็นฉันสิ เสียของรักของหวงให้เพื่อนตัวเอง โอ้ย!! ฉันอยากจะกระชากหนังหัวนายให้หลุดออกมาจริงๆเล้ย" ฉันขยี้หัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะถอนหายใจ "เฮ้อ! ฉันเข้าใจนะว่ามันเป็นที่ต้องรับผิดชอบ แต่ถ้าเกิดพ่อฉันรู้เข้า มีหวังนายจะได้โดนพ่อฉันจับทำหลักกิโลแช่แข็งแน่ๆ ไปยกเลิกกับแม่นายซะเลยเดี๋ยวนี้"

  "แต่ถ้าฉันไปบอกแม่ มีหวังฉันคงกลายเป็นฝุ่น ไม่เหลือแม้แต่กระดูกแน่ๆ"

  "อ้าววววววว ว่าไงไอ่ค็อกเทล" จู่ๆก็มีสองหนุ่มหล่อเดินเข้ามาในห้องของค็อกเทล ลืมบอกไปว่า ฉันกับค็อกเทลอาศัยอยู่คอนโดห้องฉันกับห้องของค็อกเทลอยู่ข้างๆกัน

  "ไอซีอัส โพไซด์ เอ็งเข้ามาได้ไงวะ" ค็อกเทลถามขึ้นอย่างตกใจ

  "ก็ข้าเห็นประตูมันแง้มอยู่ก็เลยเปิดเข้ามา อะไรวะจะหมั้นไม่เห็นบอกเพื่อนๆเลย" ซีอัสเปิดปากแซว

  "เอ็งรู้ได้ไง"

  "เอ้า ก็แม่เอ็งเพิ่งจะอัพสเตตัสบนไลน์ ว่าจะไปหมั้นลูกสะใภ้ปลายเดือนนี้ เนี่ยๆๆๆ" ซีอัสยื่นไอโฟนให้ค็อกเทลดู

  "ค็อกเทล นายโดนดีแน่ถ้าไม่... อือๆๆๆ อ่อยอั้นๆ" จู่ๆค็อกเทลก็เอามือมาปิดปากก่อนจะลากฉันเข้ามาในห้องนอน "อะไรของนาย จะเอามือมาปิดปากฉันทำไม"

  "แต่งตัวให้มันเรียบร้อยแล้วค่อยออกไปข้างนอก" ค็อกเทลมองมาที่ฉัน ฉันเองก็เพิ่งรู้ว่าไม่ได้แต่งตัวอะไรเลย ตอนไปคุยกับแม่ของค็อกเทล

  "อ้ายยยยยย! ไอลามก แล้วนายทำไมไม่บอกฉัน ห้ามมองนะ ออกไปเดี๋ยวนี้เลย" ฉันอายจนหน้าแดง ลืมตัวไปตั้งนาน มัวแต่โมโห

  "ไม่เห็นมีอะไรน่าดูสักนิด เห็นมาหมดแล้ว" ค็อกเทลทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไป

  "ไอลามกกกกกกกกกกกกกก" 

  เมื่อฉันแต่งตัวเรียบร้อยก็เดินออกมาจากห้อง เห็นสามหนุ่มนั่งพูดคุยกัน ดูแล้วค็อกเทลเหมือนน้องชายคนเล็กเลย ก็เจ้านี่สูงแค่155เอง ฉันยังสูงกว่าอีก

  "อ้าว ปอร์เช่ เมื่อกี่ยังไม่ได้ทักทายอย่างเป็นทางการเลย สวัสดีครับผมชื่อ ซีอัส ส่วนเจ้านั้นชื่อ โพไซด์ ส่วนอีกคนคงจะตามไปตอนกินข้าว มันชื่อ ซีทรัส ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ^^" ซีอัส เอ้ยทักทายอย่างเป็นกันเอง

  "ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นก็ได้ค่ะ"

  "พวกเราต้องขอโทษด้วยนะที่คิดว่าปอร์เช่เป็นคู่หมั้นของไอ่ค็อกเทลมันนะ" โพไซด์พูด ฉันทำหน้างงๆใส่ค็อกเทล ก่อนที่มันจะเริ่มอธิบาย

  "ฉันเล่าเรื่องทุกอย่างให้พวกมันฟังแล้ว ว่าเราเป็นเพื่อนสนิทกัน"

  "อ๋อ"

  "นี้ก็จะเที่ยงแล้วไปทานข้าวกับพวกเรานะปอร์เช่" โพไซด์ชวน

  "คือว่า ฉันไปต้องร้านนะ ขาดคนดูแลป่านนี้คงยุ่งน่าดู" ฉันปฏิเสธอย่างเกรงใจ

  "ห้องเสื้อMission ใช่มั้ย งั้นเดียวพวกเราไปส่ง เพราะพวกเรานัดไอซีทรัสไว้ที่นั้นเหมือนกัน" ซีอัสพูดขึ้นทันที พวกนี้เตี้ยมอะไรกันไว้นะ คนอื่นน่ะไม่เท่าไหร่ แต่อีตาค็อกเทลไม่น่าไว้ใจสุดๆ

ณ ห้องเสื้อ Mission 

   "สัวสดีค่ะคุณปอร์เช่ มีลูกค้ามารอคุณปอร์เช่ชั่วโมงกว่าแล้วค่ะ นั่งอยู่ในห้องรับรอง" พนักงานในร้านรีบเดินมาบอกฉันทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในร้าน

  "งั้นนายกับเพื่อนก็ตามสบายแล้วกันนะ" ฉันหันไปบอกกับค็อกเทลก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องรับรองด้านในร้าน

  "พี่นึกว่าจะโดนเบี้ยวนัดซะแล้ว ^^" เสียงหล่อของผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังลุกขึ้น

  "ปอร์เช่ต้องขอโทษจริงๆค่ะ เผอิญว่าตอนเช้าติดธุระนิดหน่อย เลยทำให้มาสาย แล้วพี่พอลทานอะไรมารึยังค่ะ" ฉันถามขึ้นอย่างเป็นหวงที่ทำให้พี่เค้ารอนาน พี่พอลเป็นรุ่นพี่ที่สถาบันออกแบบเสื้อผ้าชั้นนำในปารีส เค้าเป็นดีไซเนอร์ที่เก่งมาก และฉันก็แอบปลื้มพี่เค้ามานานแล้ว และตอนนี้ฉันเองก็คงยังปลื้มพี่พอลอยู่

  "ยังเลยค่ะ พี่กะว่าจะเลือกชุดของปอร์เช่สัก3คอเล็คชั่น เอาไปโชว์ที่งานเปิดตัวบริษัทของพี่อาทิตย์หน้า ก็เลยกะว่าจะเลือกให้มันเสร็จก่อน"

  "เลือกชุดของปอร์เช่หรอค่ะ พี่พอลพูดจริงรึเปล่าค่ะเนี่ย ดีไซเนอร์ระดับโลกอย่างพี่จะมาใช้ชุดของปอร์เช่เปิดงาน"

  "จริงสิ ^^" ในขณะที่ฉันกับพี่พอลพูดคุยกันอย่างสนุก นายค็อกเทลก็โผล่เข้ามาในห้องอย่างไม่มีปี่มีขลุย

  "นี่ยัยแห้ง เทอจะปล่อยให้พวกฉันรอไปถึงเมื่อไหร่" ค็อกเทลพูดกับฉันแต่สายตาหันไปมองพี่พอลตลอด

  "ฉันบอกให้นายตามสบาย อยากจะทำอะไรก็ไปทำสิยะ ฉันไม่ได้บอกให้นายรอสักหน่อย"

  "พี่กลับก่อนดีกว่า ตอนนี่คงไม่เหมาะแฟนของปอร์เช่รออยู่"

  "ไม่ใช่ค่ะ ค็อกเทลไม่ได้เป็นแฟนของปอร์เช่ เราเป็นเพื่อนสนิทกันค่ะ" ฉันรีบพูดออกไปทันที ได้ไงละฉันอุตส่าห์ปลื้มพี่พอลมาตั้งนาน

  "ใช่ เมื่อก่อนพวกเราเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ตอนนี้ยัยแห้งนี้เป็นคู่หมั้นฉัน" ค็อกเทลเงยหน้ามองพี่พอลอย่างอาฆาต เหมือนกับว่ารู้จักกันมากก่อน พี่พอลไม่พูดอะไรนอกจากเดินส่วนค็อกเทลออกไปทันที

  "เล่นแบบนี้มันไม่ตลกเลยค็อกเทล นายก็รู้ว่าพี่พอลคือคนที่ฉันแอบปลื้มมาตั้งแต่เรียน ทำไมนายถึงชอบแกล้งฉันแบบนี้ตลอดเลยนะ" ฉันพูดขึ้นด้วยอารมณ์หงุดหงิด

  "จะคิดอะไรมากละ เราสองคนมันเป็นเพื่อนสนิทกันนิ เธอก็น่าจะชินได้แล้วไม่ใช่หรอ" แล้วค็อกเทลก็เดินออกจากห้องไป ถึงฉันจะเป็นเพื่อนกับหมอนี่มานาน แต่ก็ไม่สามารถเดาอารมณ์ที่หมอนี่เป็นอยู่ตอนนี้ได้