Mission Heart Trap I

  แล้วท้ายที่สุดฉันก็มานั่งทานข้าวกับพวกหนุ่มๆ และที่สำคัญมันเป็นเป้าสายตาเอามากๆ ก็อย่างซีอัส เป็นนายแบบชื่อดังที่ตอนนี้แบรนด์เสื้อผ้าดังๆต่างพากันต้องการตัว โพไซด์เป็นนักร้องของวง Bio Boy ที่ติดชาร์ตอันดับหนึ่งทั่วโลกมาแล้ว ส่วนซีทรัสคนนี้ ถึงจะดูเด็กแต่ไม่ธรรมดา เพราะเค้าเป็นเจ้าของคาสิโนและธุรกิจโรงแรม ดูแต่ละคนสิ หน้าที่การงานมั่นคงแถมยังมีชื่อเสียงอีกด้วย ไม่เข้าใจมาคบกับไอค็อกเทลได้ไง

  "ค็อกเทล แกไม่มีงานทำรึไง เห็นไม่เคยไปทำงานเลยวันๆเอาแต่ไปนั้นไปนี่" ฉันถามขึ้น

  "เรื่องของฉันน่า เธอนี่ยุ่งไม่เข้าเรื่อง" ค็อกเทลทำเสียงหงุดหงิดใส่ ในขณะที่ฉันกำลังจะอ้าปากด่า หน็อยยยยย มันน่าจะโดนฉันด่า คนเค้าถามดีๆ

  "แล้วเธอกับไอ่พอลเนี่ยมันยังไง" ค็อกเทลพูดขึ้นแบบไม่ได้ใส่ใจอะไร แถมยังเคี้ยวราเมนเต็มปาก

  "มันก็ไม่ยังไงหรอก พี่เค้าก็แค่มาดูชุดของฉันไปใช้ในงานเปิดตัวบริษัท เป็นบริษัทของพี่พอลน่ะ" พอฉันพูดจบ ทุกคนที่กำลังเมามันส์กับอาหารข้างหน้า เงยหน้าขึ้นมามองฉันแบบไม่ได้นัดกัน ทำเอาฉันงงๆ มันไม่ใช่เรื่องน่าตกใจไม่ใช่หรอ

  "แล้วเธอว่าไง" ค็อกเทลถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่แฝงอะไรบ้างอย่าง

  "จะให้ว่าอะไรละ พี่พอลเค้าเป็นดีไซเนอร์มือหนึ่งของปารีสเลยนะ ห้องเสื้อไหนที่พี่พอลเอาชุดไปจัดการแสดงมีแต่ดังทั้งนั้น ฉันก็เลยตอบตกลงไป" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง แต่ไหงเจ้าพวกนี้กลับทำหน้าบูดบึงละ

  "แกละไอซีอัส"

  "ฉันเองก็ถูกเชิญไปเดินแบบงานนี้เหมือน วงของไอโพไซด์ก็ไปร้องเพลงเปิดงานด้วย" ซีอัสพูดขึ้นอย่างซีเรียส

  "แกละ" ค็อกเทลหันไปพูดกับซีทรัส ซีทรัสไม่พูดอะไรนอกจาก หยิบซองจากกะเป๋ามาวางบนโต๊ะอาหาร 

  "พวกนายก็ถูกเชิญไปร่วมงานของพี่พอลด้วยหรอ สงสัยงานนี้ต้องยิ่งใหญ่แหงๆ ^^ แล้วนายละ คงไม่ได้ถูกเชิญใช่ม่ะ อ๋อลืมไป นายยังว่างงานอยู่นี่" 

  "ใครเค้าอยากจะไปร่วมงานกับไอเม็ดก๋วยจี๊กัน มีแต่เธอนั้นแหละยัยกระดูกเดินได้" ค็อกเทลพูดขึ้น

  "ไอบ้า รู้แล้วทำไมนายถึงไม่มีแฟนสักที ปากเน่าๆของนายนี่ไง ฉันเบื่อที่จะทะเลาะกับคนอย่างนายด้วยแล้ว ฉันไปเตรียมตัวเรื่องงานของพี่พอลดีกว่า" แล้วฉันก็ลุกออกจากร้านอาหาร กลับมาที่ห้องเสื้อของฉัน เบื่อจะทะเลาะกับไอเตี้ยนี่จริงๆ เป็นเด็กไม่ยอมรู้จักโต อายุจะ25อยู่ไม่กี่วัน ยังจะมาชวนทะเลาะอยู่ได้ ฉันว่างานนี้จะคิดชุดขึ้นใหม่เพื่องานนี้โดยเฉพาะ สัก3-4คอลเลคชั่น คราวนี้แบรนด์ของฉันจะได้เป็นที่รู้จักในปารีสบ้าง

1อาทิตย์ต่อมา

  หลังจากที่ไม่มีการรบกวนจากไอ่เตี้ยเลยสักวัน ฉันก็ออกแบบเสื้อพร้อมตัดเย็บออกมาได้อย่างสมบูรณ์แแบบ คอลเลคชั่นนึงจะมี5ชุดทั้งหมดก็15ชุดพอดี เน้นเป็นสี ขาว ดำ และแดง และวันนี้เป็นวันที่ฉันจะเอาชุดไปส่งที่สตูดิโอของพี่พอล ในขณะที่ฉันและเด็กในร้านช่วยกันถือชุดเข้าไปในสตูดิโอนั้น ทำให้ฉันเห็นว่า นอกจากชุดของฉันแล้วยังมีชุดจากห้องเสื้อดังๆ ที่เอาชุดของตัวเองมาโชว์ในงานนี้อีกด้วย ก็ฉันบอกแลัวไงว่า พี่พอลนะสุดยอดจริงๆ

  "ขอโทษนะะค่ะใช่ชุดของ Mission รึเปล่าค่ะ" อยู่ๆพนักงานในสตูดิโอก็เดินเข้ามาถามฉัน

  "ใช่ค่ะ"

  "ค่ะ เชิญตามมาทางนี้เลยค่ะ คุณพอลบอกให้ดิฉันเอาชุดของ Mission ไปไว้เป็นไฮไลต์ในโชว์สุดท้ายน่ะค่ะ และคุณพอลก็รอคุณอยู่ด้านในแล้วด้วยค่ะ" ว่าแล้วพนักงานหญิงคนนี้ก็เดินนำไปยังห้องแต่งตัว แต่ดูแล้วเป็นห้องที่ใหญ่เอามากๆ ข้างในมีนางแบบและนายแบบประมาณ6คน แต่ละคนเป็นนายแบบ นางแบบชั้นแนวหน้าทั้งนั้น ซีอัสเองก็มานั่งรออยู่ในห้องด้วย นั้นมันจูโนนี่ ไม่คิดเลยว่านางแบบอันดับ1ของโลกจะมาใส่ชุดที่ฉันออกแบบ >\\\<

 "สวัสดีครับปอร์เช่ พี่คงรบกวนปอร์เช่มากแน่ๆเลย" พี่พอลเริ่มทักฉันขึ้นก่อนเมื่อเห็นฉันก้าวเข้ามาในห้อง

 "ไม่เลยค่ะพี่พอล ปอร์เช่ยินดีมากๆเลยนะคะที่ได้ร่วมงานกับพี่"

 "ถ้าอย่างงั้นพี่ไม่กวนดีกว่านะ ปอร์เช่ก็ตามสบายแล้วกัน เดินดูงานก่อนก็ได้ งานเริ่มตอน1ทุ่มตรง ส่วนชุดของปอร์เช่จะเป็นโชว์สุดท้ายประมาณ 5ทุ่มกว่า พี่ขอตัวนะ ^^" พี่พอลพูดจบก็เดินออกจากห้องไป

  "หวัดดีปอร์เช่ เจอกันอีกแล้วนะ"

  "ฉันไม่คิดเลยว่านายจะมาใส่ชุดของฉัน"

  "แล้วมันดีหรือไม่ดีกันละ - -*"

  "ดีสิ ได้นายแบบชื่อดังอย่างนายมาเดินให้ ชุดของฉันต้องดังระเบิดแน่ๆ"

  "ไม่น่าจะเป็นแบบนั้นนะ" เสียงคัดค้านของนางแบบในห้องคนนึงดังขึ้น นั้นคือจูโน

  "..."

  "ขอโทษค่ะดิฉันไม่ได้ว่าชุดของคุณหรอกนะคะ แต่ถ้านายแบบห่วยๆมาเดินใส่ชุดของคุณมันคงจะทำให้ชุดคุณเสียราคา" 

  "นี่ยัยเทพีอัปลักษณ์" ซีอัสออกปากด้วยสีหน้าที่ดูหงุดหงิดเล็กน้อย

  "สวัสดีอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะคะ ดิฉันชื่อจูโนค่ะ เป็นเกียรติมากที่ได้ใส่ชุดน้องใหม่ไฟแรงของคุณนะค่ะคุณปอร์เช่"

  "สวัสดีค่ะ ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นก็ได้ค่ะ ดิฉันต่างหากที่เป็นเกียรติ ที่คุณจูโนยอมใส่ชุดดีไซเนอร์หน้าใหม่อย่างฉัน ^^" ฉัน คุณจูโนและซีอัสนั่งคุยถึงการทำงานและแฟชั่นอย่างสนุกสนาน ถึงว่าทั้งสองคนจะแอบกัดแอบจิกกันอยู่บ้าง และไม่นานเวลาก็ล่วงเลยมาถึงเวลาเปิดงานพอดี ทุกคนแลดูยุ่งวุ่นวายกันไปหมดนางแบบและนายแบบก็เริ่มทยอยมาแต่งหน้าโดยมีช่างมืออาชีพทำให้ ส่วนฉันไม่อยากจะไปเกะกะ เลยเดินออกมาดูโพไซด์และวงของเค้าร้องเพลงเปิดตัว เวลาที่โพไซด์อยู่เวทีและในมือถือไมค์ร้องเพลง มันเหมือนว่าเค้ากำลังว่ายน้ำอยู่อย่างไงอย่างงั้น ดูแล้วมีเสน่ห์แบบผู้ชายเงียบๆ แล้วการร้องเพลงของวง Bio Boy ก็จบลง พี่พอลก็ขึ้นมากล่าวเปิดงานบนเวที มีการแสดงเต้นประกอบเพลงนิดหน่อย การเปิดตัวบริษัทดีไซเนอร์ของพี่พอลนี่ช่างยิ่งใหญ่จัง สักวันฉันจะขึ้นไปยืนเคียงข้างพี่พอลให้ได้ 

  "ค่ะ ต่อไปเป็นการเดินแบบของแบรด์ Sweet" พอพิธีกีพูดจบลง การเดินแบบก็เริ่มขึ้น คนในงานเยอะมาก ทั้งนักข่าว และคนในวงการบันเทิงต่างสาขาก็มาร่วมงานกันอย่างหนาแน่น ว่าแล้วฉันเองก็เข้าไปดูชุดสักหน่อยดีกว่าเพื่อขาดเหลืออะไรจะได้ช่วยเหลือได้ ฉันเดินเข้าไปในห้อง ก็พบกับความวุ่นวายอีกครั้งแต่ไม่ได้เป็นเพราะนางแบบนายแบบหรอกแต่เป็นเพราะชุดของฉันเอง

  "มีอะไรกัน" ฉันถามขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อเห็นชุดฟินาเล่ที่เตรียมเอาไว้ขาดไม่มีชิ้นดี

  "พวกเราก็ไม่ทราบค่ะ ตอนที่แต่งหน้าให้นางแบบ มันก็ยังสภาพดีอยู่แต่พอนางแบบนายแบบไปเปลี่ยนชุด กลับมาพวกหนูก็เจอมันเป็นแบบนี้แล้วอะค่ะคุณปอร์เช่" เด็กในร้านของฉันเป็นคนตอบ และทุกคนก็ดูงงกับเหตุที่เกิด แต่ฉันจะมามึนงงไม่ได้ เพราะเหตุการณ์แบบนี้ ฉันจะต้องแก้ไขปัญหาให้ได้

  "มีอะไรกันรึเปล่า พี่ได้ยินเสียงเอะอะไปถึงข้างนอกเลย" พี่พอลเดินเข้ามาในห้องก่อนที่จะเห็นสภาพชุดฟินาเล่ที่จะใช้เดินในคืนนี้มีสภาพไม่ต่างอะไรกับผ้าขี้ริ้ว "ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ ใครกัน ทำไมมันถึงกล้าทำแบบนี้" พี่พอลหัวเสียขึ้นมาทันที

  "ช่างมันเถอะค่ะพี่พอล"

  "ช่างมันได้ยังกันปอร์เช่ ชุดนี้ปอร์เช่ออกแบบมาเฉพาะให้กับงานของพี่ แถมยังมาเกิดเรื่องที่ไม่น่าอภัยอย่างี้อีก พี่จะไปดูกล้องวงจรปิด พี่จะจัดการให้เอง"

  "ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเรื่องนี้ปอร์เช่จัดการเอง พี่พอลมั่นใจได้เลยค่ะ ว่าปอร์เช่มีชุดฟินาเล่ให้พี่ได้ทันแน่นอน"

  "ถ้าปอร์เช่คิดแบบนั้นก็ได้ค่ะ พี่ขอตัวก่อนนะ" พี่พอลเดินออกไปจากห้องทันที 

  "เอาไงต่อปอร์เช่ จะให้ฉันโทรเรียกไอค็อกเทลไหม" ซีอัสพยายามหาทางช่วยฉัน

  "จะเอามาชวนทะเลาะรึไง ฉันพอจะมีทางออกแล้ว" ฉันหันมองไปรอบๆห้องเพื่อของมาแก้ไขชุด ฉันหยิบชุดที่ถูกมือดีทำลายอย่างไม่มีชิ้นดีขึ้นก่อนจะเดินไปที่จักรเย็บผ้า

  "อย่าบอกว่าเธอจะตัดเย็บชุดขึ้นมาใหม่ เหลือเวลาแค่ไม่ถึงชั่วโมงเนี่ยนะ" ซีอัสพูดขึ้นอย่างสงสัย

  "ใช่ ฉันจะทำให้ชุดเป็นที่ตาตรึงแก่สายตาประชาชนแบบที่ไม่มีดีไซเนอร์คนไหนทำมาก่อน" ฉันพูดกับซีอัสอย่างมั่นใจ "ช่วยหยิบผ้าพันคอให้หน่อยสิ" แล้วเด็กที่ร้านก็หยิบผ้าพันคอในกระเป๋าของฉันออกมาให้ ดูจากสภาพแล้วเหมือนคนที่ตั้งใจจะมาทำลายชุดนี้ไม่มีเวลาเลย ทำได้แค่ฉีกตรงกระโปรงข้างล่างจนแหว่ง แต่ส่วนเกาะก็ยังคงสภาพดีอยู่ ฉันจัดการดึงส่วนที่ขาดวิ้นออกทันที โดยไม่คิดต้องคิดมาก ชุดฟินาเล่นี้ เดิมเป็นเกาะอกสีขาวกระโปรงยาว คล้ายๆชุดแต่งงาน แต่ตอนนี้มันเหลือแค่กระโปรงสั้นๆ ขาดลุ่ยๆ ฉันจะปล่อยให้มันขาดลุ่ยๆแบบนั้น ส่วนเกาะอก ฉันจัดการตัดแหวกผ่าลงมาและใช้ผ้าพันคอสีแดงมาเย็บเสริมเข้าไป ทำให้โชว์ร่องอกเล็กน้อย ส่วนชายกระโปรงฉันตัดผ้าพันคอมาทำเป็นดอกกุหลาบ และมาเย็บตกแต่ง เฮ้อ! กว่าเสร็จก็เล่นเอาเหนื่อยเลย ฉันใช่เวลาพอสมควร แต่ก็เสร็จทันพอดี

  "เสร็จแล้วค่ะทุกคน ^^" ฉันชูชุดฟินาเล่ให้ทุกคนดู

  "เธอนี่มันเจ๋งอย่างที่ไอ่ค็อกเทลเคยพูดไว้จริงๆ" ซีอัสชมฉันก่อนจะหันหน้าไปคุยกับช่างแต่งหน้า "พี่บัดดี้ครับช่วยแต่งตัวให้ปอร์เช่หน่อยนะครับ พอดีจูนเค้าไม่รู้หายไปไหนผู้คุมงานเค้าเลยให้หาคนมาเดินแทนนะฮะ ^^" 

  "ได้สิจ๊ะ มานี่เลยค่ะคุณน้องปอร์เช่ เชื่อมือพี่บัดดี้ได้แน่นอน วันนี้น้องจะเหมือนเจ้าหญฺิงทีผู้ชายในงานต้องหลงรักแน่นอน" ว่าแล้วพี่บัดดี้สาวประเภทสองก็ดึงฉันมาแต่งหน้าทำผม

  "เดี๋ยวก่อนค่ะพี่ ซีอัสฉันเดินแบบไม่เป็น ให้คนอื่นทำแทนเถอะ" ฉันมองหน้าซีอัสอย่างขอร้อง

  "มีแต่เธอเท่านั้นที่คู่ควรกับชุดนี้ เชื่อฉันสิ เธอทำได้ ^^" คำพูดของซีอัสทำให้ฉันนึกถึงค็อกเทลข้นมาทันที เหมือนกับว่า ค็อกเทลมาเป็นคนพูดเองซะงั้น

  "ก็ได้ ฉันจะเดิน"