♥ เรียนพิเศษ เกรดเต็มร้อย ♥

"ก็เเก้มจะไปจำได้ไง ไม่ได้เจอเบียร์ตั้งนานไม่ใช่หรอ"
ทำไมฉันรู้สึกไม่ชอบหน้าผู้ชายคนนี้ก็ไม่รู้ หน้าตาดูกวนบาทาฉันมากเลย
เเก้ม คิดในใจเเละทำหน้าตาสงสัย

"งั้นเเก้มจะไปเเต่งตัวเเละ อยู่เเถวนี้เเล้วอึดอัด"
"เเหม ลูกคนนี้ เบียร์รอป้าอยู่ตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวป้าไปหยิบใบสมัครในห้องประชุมให้"
จากนั้นเเม่ของเเก้มก็เดินเข้าไปในห้องเพื่อนไปหยิบใบสมัคร
"เเก้ม จ๊ะ"
เบียร์ เรียกฉันทั้งเสียงเเละหน้าตามันกวน...ฉันมาก
"อย่ามาเรียกฉันดูเหมือนสนิทสนมเเบบนั้นนะ"

"เเหม จำไม่ได้เเล้วหรอว่าตอนเด็กเรารักกันจะตาย"

"อืม! ใช่ตอนเด็กๆอะนะ เเก้มกับเบียร์รักกันจะตายไปไหนด้วยกันตลอด"

เเละเเม่ก็เดินออกมาพอดี ความจริงเเม่ของฉันไม่ห้ามหรอกค่ะเรื่องเเบบนี้ เเม่เปิดให้คุยเต็มที่อยู่เเล้ว
"เเก้ม ไม่อยากจะจำอดีตเเบบนั้นหรอกเเก้มไปเเต่งตัวก่อนนะ"
"เดี๋ยวสิ เเก้ม! เเก้ม!"

เบียร์ ตะโกนเรียกฉันเเต่ฉันไม่หันไปหาเขาเเล้วก็ยังทำเหมือนไม่ได้ยิน เพราะอดีตเก่าๆเหล่านั้นทำให้ฉันอยากจะลบเขาออกไปจากสมอง
"อะ นี้เบียร์ใบสมัครจ๊ะ กรอกเสร็จเเล้วก็เอามาให้ป้าในห้องประชุมนะ"

เบียร์ ใช้เวลากรอกใบสมัครซักพักเเล้วก็เดินเข้าไปให้เเม่ของเเก้ม
"นี่ครับเรียบร้อย"

"ok จ้าเริ่มเรียนพรุ่งนี้เเปดโมงเช้านะตอนนี้ก็กลับบ้านได้เลย"
"ครับ สวัสดีครับคุณป้า"
เบียร์ ทำท่าเหมือนจะกลับเเต่ก็ไม่กลับเขาเดินไปเเอบที่ต้นไม้หน้าบ้าน พอเเม่ของเเก้มเดินเข้าไปในห้องประชุมเบียร์ก็เเอบวิ่งขึ้นชั้นบนที่เป็นห้องของเเก้มทันที
ก็อกๆๆ! (เสียงเคาะประตู)
"ใครค่ะ"
"เบียร์เอง เเก้มคุยกับเค้าหน่อยสิ" (ตอนเด็กๆทั้งเเก้มเเละเบียร์จะเรียกเเทนตัวเองว่า เค้า เพราะความสนิท)
"นายไม่ต้องมาคุยกับฉัน !!"
"เเก้มเป็นอะไร ทำไมไม่คุยกับเค้า"
"ไม่ต้องมาเรียกตัวเองว่าเค้าเลย กลับบ้านไปกินนมนอนไป !!"
"ก็ได้เเต่ เเก้มบอกเราก่อนทำไมถึงไม่คุยกับเรา"
ฉันเงียบไปซักพักน้ำตาเธอก็เริ่มไหล

"นายไม่ต้องมาพูด นายไปไกลๆฉันเลยนะ"
ผมว่าผมเริ่มรู้เเล้ว ว่าการที่ผมตะคอกใส่เเม่ครั้งนั้นมันได้ย้อนกลับมาหาผม ผมรู้ทันทีเลยว่าการโดนไล่นั้นมันรู้สึกอย่างไร
"งั้น พรุ่งนี้ยังไงเราก็ต้องได้เจอกันเดี๋ยวเราจะมาหาเเก้มที่ห้องใหม่"
"ยังไงนายก็ไม่สามารถลบล้างความผิดที่ทำกับฉันตอนนั้นได้หรอก !!"
 
เอาเเล้วๆ เบียร์ไปทำความผิดอะไรเอาไว้เเก้มถึงไม่คุยด้วยไม่ยอมเจอหน้าเเบบนี้เเล้วมาติดตามในตอนหน้านะ
จิบิ ><