The white death เด็กมอต้นซ่าล่าซอมบี้

"ครูวิเชียร์ไม่.." เสียงร้องเรียกของสุมาลีถ่ามกลางควันไฟ
ที่ถูกประทุด้วยแรงระเบิดของครูวิเชียร์ได้สละชีวิตตนเองเพื่อช่วยชีวิตลูกศิษทั่งสองคนของตน เหตุการ์ณครั่งนี้ผมไม่มีวันลืม...
บรื้นนนน!! เสียงรถกำลังวิ่ง ตอนนี้พวกผม สุมาลี เนริน วายุ และภาคิน ร่วมถึงตัวผมด้วยอีกคน ก็เป็น5พวกเราได้ใช้รถของโรงเรียนขับพุ้งออกมาจากโรงเรียน  เชื่อไวรัสตอนนี้ระบาดไปทั่วกรุงเทพตอนนี้เวลา 10นาฬิกาตอนเช้า ผมมองไปทางไหนก็เจอเเต่พวกมันเดินว่อนเต็มไปหมด มีรถราจอดทิ้งไว้ ตามถนนเป็นจำนวนมาก ผมมองไปที่คนขับรถนั้นก็คือ วายุ ผมนึกไม่ถึงเลยว่าไอ้หมอนั้นจะขับรถเป็นกับเขาด้วย แถมยังชำนานเส้นทางบนถนนกรุงเทพอีกตั่งหาก ผมเหลือบมอง ภาคินกับเนรินตอนนี้ทั่งสองคนกำลังนอนหลับอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่  คงหนื่อยกันมามากแล้ว ผมเหลือบไปมอง สุมาลีที่กำลังนั่งกอดเข่าอยู่หลังรถและกำลังร้องไห้อยู่ 
     
"สุมาลีโอเคไหม?" สิงหะเดินไปนั่งข้างๆสุมาลีพร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วง
     " ฉันไม่เป็นไรหรอก.." สุมาลีตอบสิงหะสั้นๆ แล้วปาดน้ำตาจากตาตัวเอง
     " ฉันรู้นะว่าเธอกำลังเสียใจเรื่องครูวิเชียร์" สิงหะถามสุมาลีด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
     " ยุ่งน่าฉันไม่ได้เสียใจเรื่องนั้นซะหน่อย!! " สุมาลีพูดเสร็ยจก็หันตัวหนีสิงหะไปอีกฝั่งหนึ่ง
 
สิงหะได้แต่มองสุมาลีอย่างเงียบๆ คงจะรู้ว่าถ้าซักไซ้ถามคงอาจจะทำให้เธอคงจะทำให้เธอเสียใจหนักยิ่งขึ้นเเน่ เอี๊ยดดด!! วายุเหยีบเบครกระทันทำให้ คนในรถคว่ำกลิ้งล้มไปทั่วรถ
 
" เองจะเบรคทำไมวะไอ้วายุ!" สิงหะตะโกนถามพร้อมกับกุมหัวตัวเองที่หัวไปกระเเท็กกับกระจกรถ
  " โทษวะ พอดีรถมันไปไม่ได้แล้วอ่ะ! " วายุหันมาบอกสิงหะที่กำลังเดินมาหาตน
  " เวรละรถมันขวางหมดเลยหรอเนีย!?" สิงหะเดินมาดูกระจกที่หน้าคนขับ ปรากฎว่าเห็นรถประมาณ10กว่าคันจอดขวางถนนอยู่
 
" มีอะไรกัน!" สุมาลีเดินมาที่หน้ารถ 
  " รถมันจอดขวางอยู่น่ะสิ พวกเราต้องช่วยกันลงไปเขนแล้ว! " สิงหะตอบสุมาลี
  " งั้นเดี๋ยวฉันจะลงไปด้วย " สุมาลีบอกสิงหะ พร้อมกับทำสีหน้าจริงจัง
   เมื่อสิงหะได้ยินที่สุมาลีพูดดังนั้นก็รีบพูดแซกทันที
  " ไม่ได้ผู้หญิ่งต้องอยู่บนรถ!" สิงหะพูดกับสุมาลี พร้อมกับทำสีหน้าจริงจังใส่กลับพร้อมกับเดินลงรถไป
  " นี้นายเห็นฉันอ่อนแอ่ ขนาดนั้นเลยเหรอไง!" สุมาลี ลงมาตวาดใส่สิงหะข้างล่างรถ 
   
ทุกคนในรถตอนนี้นั่งเงียบและมองทั่งสองคนที่กำลังทะเลาะกัน
  " นี้เธออย่ามาชวนฉันทะเลาะซิ นี้ฉันก็เครียดกับเรื่องบ้าๆที่เกิดขึ้นที่นี้แล้วนะ!!" สิงหะตวาดใส่สุมาลีดังมากจนทำให้ภาคินลงมาจากรถเพื่อจะมาห้ามทั่งสองคนไม่ให้ทะเลาะกันอีก 
  "เฮ้ยๆ เพื่อนกันแท้ๆอย่าทะเลาะกันสิเราลงเรือลำเดี่ยวกันแล้วนะในสถานะการ์ณแบบนี้ต้องสามัคคีกันไว้!"
 
เมื่อทั่งสองคนได้ยิน ภาคินพูดก็หยุดสักพักสุมาลีก็เดินขึ้นรถไป 
 "เฮ้อ...เมนมารึไงยัยบ้านั้นอารมณ์เสียได้ตลอดเลย - -''  สิงหะพูดพร้อมกับถอนหายใจโล่งอก
 "เอาน่า ผู้หญิ่งก็งี้ แหละ^^"
  ภาคินพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้สิงหะ จากนั้น วายุก็เดินลงมาเงียบๆพร้อมกับเดินเข้าไปหารถที่จอดขวางอยู่
 "พวกเราก็ ข่วยกันบ้างเถอะ" ภาคินพูดพร้อมกับเดินไปหาวายุที่กำลังดันรถกระบะสีบรอนอยู่
 ผ่าน20นาที ทั่งสามคน สิงหะ วายุและภาคินได้ช่วยกันเครียร์รถที่จอดขวางอยู่หน้าถนนจนหมด
 
 "เฮ้อ...เสร็ยจสักที" สิงหะล้มนั่งพิงรถที่ตัวเองดันออกจากถนน ด้วยความหนื่อย จากนั้นภาคินก็ล้มนั่งข้างๆสิงหะ แล้วทั่งสองคนก็หันไปมอง วายุที่กำลังคุ้ยของในรถที่ตัวเองนั่งอยู่  " วายุเองทำอะไรอยู่เนีย " สิงหะหันไปถามวายุที่กำลังคุ้ยของในรถอย่างตั่งอกตั่งใจ เมื่อวายุได้ยินคำถามของสิงก็หยุดพร้อมกับหันไปมองด้วยสีหน้านิ่งๆแล้วหันไปคุ้ยของต่อ
   
"นี้แก่คิดจะกวนประสาทฉันใช่ไหม!-*-"  สิงหะพูดตรอกใส่วายุด้วยอารมงุดงิดแต่วายุก็ไม่รู้สึกรู้สาอะไรและก็ตั่งหน้าคุ้ยของในรถต่อ "อ๊าจริงสิ! เราสามารถหาของที่ใช้ได้ในรถได้นี้น่า!!" ภาคินพูดขึ้นด้วยความดีใจ ก่อนที่วายุจะหยุดค้นแล้วหันมาทำหน้า หล่อใส่ภาคิน "เป็นใบ้รึไงไอ้นี่?" สิงหะพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ พร้อมกับหันไปมองภาคินที่กำลัง ไปคุ้ยหาของ รถอีกคันหนึ่ง  
 "เออ..ให้มันได้ยังงี้สิวะ - -"
 
ผ่านไปอีก10นาที
 
"นี้พวกนายทำอะไรกันอยู่ พวกนายก็เครียร์รถออกไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอรีบๆไปกันต่อเถอะ!!" สุมาลีลงมาบอกกับทั่งสามที่กำลังหาของในรถอยู่ 
 "แปปหนึ่งสิพวกเรากำลังหาของที่เผื่อจะใช้ได้เวลาฉุกเฉินน่ะ" สิงหะหันมาตอบสุมาลีพร้อมกับคุ้ยของต่อ 
 " แต่อีกไม่กี่กิโลก็จะถึงบ้านนายแล้วนะ" สุมาลีเดินตรงมาที่สิงหะพร้อมกับมองเข้าไปในรถ 
 " สิงหะฉันเจอของดีแล้วละ!" ภาคินพูดขึ้นด้วยความดีใจ พร้อมกับชูของที่ตัวเองหาได้ ซึ่งเป็นไม้เบสบอลเหล็กยาว 
 
"เยี่ยม!" 
 
บรื้นนนนน!! เสียงรถขนาดใหญ่กำลังวิ่งตรงมาที่พวกสิงหะกำลังจอดอยู่  
 
"สิงหะ ดูนั่น!!" สุมาลีชี้ไปที่รถเมล์ประจำทางกำลังวิ่งมาอย่างรวดเร็วและกำลังจะชนพวกเขาแล้วในตอนนี้                      
 
"หลบเร็ว!!!" สิงหะวิ่งพุ้งกระโดดไปหาสุมาลีเพื่อจะช่วยไม่ให้ถูกชน โครม!! ปัง!! เสียงรถเมล์ประจำทางขับเฉียด
รถของพวกสิงหะแล้วพุ้งชนกับที่จ่ายค่าทางด่วนอย่างแรงจนทำให้หน้าคนขับบี้ยุบไม่เหลือชิ้นดี 
"ทุกคนเป็นอะไรไหม!" สิงหะรีบวิ่งไปหาภาคินที่กำลังนอนมอบอยู่ข้างๆรถ 
"ชะ ชั่นไม่เป็นไร" ภาคินบอกกับสิงหะพร้อมกับดันตัวเองลุกขึ้นมา เมื่อสิงหะเห็นว่าภาคินปลอดถัย ก็กวาดสายตามองหา วายุ ตอนนี้วายุได้กระเด็นไปนอนข้างๆรถเมล์ที่พุ้งเข้ามาเมื่อกี้ 
 
 "วายุ!" สิงหะรีบวิ่งไปหาวายุที่กำลังนอนสลบอยู่ข้างๆรถเมล์  
 "วายุตื่นสิวะ!" สิงหะพยายามเขย่าตัววายุเพื่อจะให้ตื่น แต่วายุก็ไม่มีทีถ้าว่าจะตื่นให้สิงหะเลย 
ปัง ปัง!! เสียงทุบประตูอย่างดังจากรถเมล์ที่พุ้งเข้ามาชนเมื่อกี้
เมื่อสิงหะเหตุถ้าจะไม่ดีก็ีบพยุงวายขึ้นเพื่อจะพาขึ้นไปบนรถ
"ไอ้คิน สุมาลีรีบวิ่งขึ้นรถไปเร็ว!" สิงหะตะโกนบอกทั่งสองคนเพื่อจะให้รีบวิ่งขึ้นไปบนรถให้เร็วที่สุด 
 
ปัง! ประตูรถเมล์สายประจำทางที่พุ้งเขามาชนเมื่อกี้กระเด็นหลุดออกทำให้มีซอมบี้ล้นออกมาข้างนอกอย่างมากมาย แฮ่....!! 
 
"ซิบหายละรีบวิ่งเร็วเข้า!!"  เมื่อหันไปมองซอมบี้ที่หลุดออกมาจากรถอย่างมากมาย สิงหะเลยตะโกนบอกทั่งสองคนให้วิ่งขึ้นรถ ส่วนตัวเองก็พยุงวายุที่กำลังสลบวิ่งไปอย่างทุลักทุเล