The white death เด็กมอต้นซ่าล่าซอมบี้

10.0

เขียนโดย Patumkongka

วันที่ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.21 น.

  11 บท
  19 วิจารณ์
  17.32K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 19.12 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

9) ทะเลาะ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"ครูวิเชียร์ไม่.." เสียงร้องเรียกของสุมาลีถ่ามกลางควันไฟ

ที่ถูกประทุด้วยแรงระเบิดของครูวิเชียร์ได้สละชีวิตตนเองเพื่อช่วยชีวิตลูกศิษทั่งสองคนของตน เหตุการ์ณครั่งนี้ผมไม่มีวันลืม...

บรื้นนนน!! เสียงรถกำลังวิ่ง ตอนนี้พวกผม สุมาลี เนริน วายุ และภาคิน ร่วมถึงตัวผมด้วยอีกคน ก็เป็น5พวกเราได้ใช้รถของโรงเรียนขับพุ้งออกมาจากโรงเรียน  เชื่อไวรัสตอนนี้ระบาดไปทั่วกรุงเทพตอนนี้เวลา 10นาฬิกาตอนเช้า ผมมองไปทางไหนก็เจอเเต่พวกมันเดินว่อนเต็มไปหมด มีรถราจอดทิ้งไว้ ตามถนนเป็นจำนวนมาก ผมมองไปที่คนขับรถนั้นก็คือ วายุ ผมนึกไม่ถึงเลยว่าไอ้หมอนั้นจะขับรถเป็นกับเขาด้วย แถมยังชำนานเส้นทางบนถนนกรุงเทพอีกตั่งหาก ผมเหลือบมอง ภาคินกับเนรินตอนนี้ทั่งสองคนกำลังนอนหลับอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่  คงหนื่อยกันมามากแล้ว ผมเหลือบไปมอง สุมาลีที่กำลังนั่งกอดเข่าอยู่หลังรถและกำลังร้องไห้อยู่ 

     

"สุมาลีโอเคไหม?" สิงหะเดินไปนั่งข้างๆสุมาลีพร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วง

     " ฉันไม่เป็นไรหรอก.." สุมาลีตอบสิงหะสั้นๆ แล้วปาดน้ำตาจากตาตัวเอง

     " ฉันรู้นะว่าเธอกำลังเสียใจเรื่องครูวิเชียร์" สิงหะถามสุมาลีด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

     " ยุ่งน่าฉันไม่ได้เสียใจเรื่องนั้นซะหน่อย!! " สุมาลีพูดเสร็ยจก็หันตัวหนีสิงหะไปอีกฝั่งหนึ่ง

 

สิงหะได้แต่มองสุมาลีอย่างเงียบๆ คงจะรู้ว่าถ้าซักไซ้ถามคงอาจจะทำให้เธอคงจะทำให้เธอเสียใจหนักยิ่งขึ้นเเน่ เอี๊ยดดด!! วายุเหยีบเบครกระทันทำให้ คนในรถคว่ำกลิ้งล้มไปทั่วรถ

 

" เองจะเบรคทำไมวะไอ้วายุ!" สิงหะตะโกนถามพร้อมกับกุมหัวตัวเองที่หัวไปกระเเท็กกับกระจกรถ

  " โทษวะ พอดีรถมันไปไม่ได้แล้วอ่ะ! " วายุหันมาบอกสิงหะที่กำลังเดินมาหาตน

  " เวรละรถมันขวางหมดเลยหรอเนีย!?" สิงหะเดินมาดูกระจกที่หน้าคนขับ ปรากฎว่าเห็นรถประมาณ10กว่าคันจอดขวางถนนอยู่

 

" มีอะไรกัน!" สุมาลีเดินมาที่หน้ารถ 

  " รถมันจอดขวางอยู่น่ะสิ พวกเราต้องช่วยกันลงไปเขนแล้ว! " สิงหะตอบสุมาลี

  " งั้นเดี๋ยวฉันจะลงไปด้วย " สุมาลีบอกสิงหะ พร้อมกับทำสีหน้าจริงจัง

   เมื่อสิงหะได้ยินที่สุมาลีพูดดังนั้นก็รีบพูดแซกทันที

  " ไม่ได้ผู้หญิ่งต้องอยู่บนรถ!" สิงหะพูดกับสุมาลี พร้อมกับทำสีหน้าจริงจังใส่กลับพร้อมกับเดินลงรถไป

  " นี้นายเห็นฉันอ่อนแอ่ ขนาดนั้นเลยเหรอไง!" สุมาลี ลงมาตวาดใส่สิงหะข้างล่างรถ 

   

ทุกคนในรถตอนนี้นั่งเงียบและมองทั่งสองคนที่กำลังทะเลาะกัน

  " นี้เธออย่ามาชวนฉันทะเลาะซิ นี้ฉันก็เครียดกับเรื่องบ้าๆที่เกิดขึ้นที่นี้แล้วนะ!!" สิงหะตวาดใส่สุมาลีดังมากจนทำให้ภาคินลงมาจากรถเพื่อจะมาห้ามทั่งสองคนไม่ให้ทะเลาะกันอีก 

  "เฮ้ยๆ เพื่อนกันแท้ๆอย่าทะเลาะกันสิเราลงเรือลำเดี่ยวกันแล้วนะในสถานะการ์ณแบบนี้ต้องสามัคคีกันไว้!"

 

เมื่อทั่งสองคนได้ยิน ภาคินพูดก็หยุดสักพักสุมาลีก็เดินขึ้นรถไป 

 "เฮ้อ...เมนมารึไงยัยบ้านั้นอารมณ์เสียได้ตลอดเลย - -''  สิงหะพูดพร้อมกับถอนหายใจโล่งอก

 "เอาน่า ผู้หญิ่งก็งี้ แหละ^^"

  ภาคินพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้สิงหะ จากนั้น วายุก็เดินลงมาเงียบๆพร้อมกับเดินเข้าไปหารถที่จอดขวางอยู่

 "พวกเราก็ ข่วยกันบ้างเถอะ" ภาคินพูดพร้อมกับเดินไปหาวายุที่กำลังดันรถกระบะสีบรอนอยู่

 ผ่าน20นาที ทั่งสามคน สิงหะ วายุและภาคินได้ช่วยกันเครียร์รถที่จอดขวางอยู่หน้าถนนจนหมด

 

 "เฮ้อ...เสร็ยจสักที" สิงหะล้มนั่งพิงรถที่ตัวเองดันออกจากถนน ด้วยความหนื่อย จากนั้นภาคินก็ล้มนั่งข้างๆสิงหะ แล้วทั่งสองคนก็หันไปมอง วายุที่กำลังคุ้ยของในรถที่ตัวเองนั่งอยู่  " วายุเองทำอะไรอยู่เนีย " สิงหะหันไปถามวายุที่กำลังคุ้ยของในรถอย่างตั่งอกตั่งใจ เมื่อวายุได้ยินคำถามของสิงก็หยุดพร้อมกับหันไปมองด้วยสีหน้านิ่งๆแล้วหันไปคุ้ยของต่อ

   

"นี้แก่คิดจะกวนประสาทฉันใช่ไหม!-*-"  สิงหะพูดตรอกใส่วายุด้วยอารมงุดงิดแต่วายุก็ไม่รู้สึกรู้สาอะไรและก็ตั่งหน้าคุ้ยของในรถต่อ "อ๊าจริงสิ! เราสามารถหาของที่ใช้ได้ในรถได้นี้น่า!!" ภาคินพูดขึ้นด้วยความดีใจ ก่อนที่วายุจะหยุดค้นแล้วหันมาทำหน้า หล่อใส่ภาคิน "เป็นใบ้รึไงไอ้นี่?" สิงหะพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ พร้อมกับหันไปมองภาคินที่กำลัง ไปคุ้ยหาของ รถอีกคันหนึ่ง  

 "เออ..ให้มันได้ยังงี้สิวะ - -"

 

ผ่านไปอีก10นาที

 

"นี้พวกนายทำอะไรกันอยู่ พวกนายก็เครียร์รถออกไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอรีบๆไปกันต่อเถอะ!!" สุมาลีลงมาบอกกับทั่งสามที่กำลังหาของในรถอยู่ 

 "แปปหนึ่งสิพวกเรากำลังหาของที่เผื่อจะใช้ได้เวลาฉุกเฉินน่ะ" สิงหะหันมาตอบสุมาลีพร้อมกับคุ้ยของต่อ 

 " แต่อีกไม่กี่กิโลก็จะถึงบ้านนายแล้วนะ" สุมาลีเดินตรงมาที่สิงหะพร้อมกับมองเข้าไปในรถ 

 " สิงหะฉันเจอของดีแล้วละ!" ภาคินพูดขึ้นด้วยความดีใจ พร้อมกับชูของที่ตัวเองหาได้ ซึ่งเป็นไม้เบสบอลเหล็กยาว 

 

"เยี่ยม!" 

 

บรื้นนนนน!! เสียงรถขนาดใหญ่กำลังวิ่งตรงมาที่พวกสิงหะกำลังจอดอยู่  

 

"สิงหะ ดูนั่น!!" สุมาลีชี้ไปที่รถเมล์ประจำทางกำลังวิ่งมาอย่างรวดเร็วและกำลังจะชนพวกเขาแล้วในตอนนี้                      

 

"หลบเร็ว!!!" สิงหะวิ่งพุ้งกระโดดไปหาสุมาลีเพื่อจะช่วยไม่ให้ถูกชน โครม!! ปัง!! เสียงรถเมล์ประจำทางขับเฉียด

รถของพวกสิงหะแล้วพุ้งชนกับที่จ่ายค่าทางด่วนอย่างแรงจนทำให้หน้าคนขับบี้ยุบไม่เหลือชิ้นดี 

"ทุกคนเป็นอะไรไหม!" สิงหะรีบวิ่งไปหาภาคินที่กำลังนอนมอบอยู่ข้างๆรถ 

"ชะ ชั่นไม่เป็นไร" ภาคินบอกกับสิงหะพร้อมกับดันตัวเองลุกขึ้นมา เมื่อสิงหะเห็นว่าภาคินปลอดถัย ก็กวาดสายตามองหา วายุ ตอนนี้วายุได้กระเด็นไปนอนข้างๆรถเมล์ที่พุ้งเข้ามาเมื่อกี้ 

 

 "วายุ!" สิงหะรีบวิ่งไปหาวายุที่กำลังนอนสลบอยู่ข้างๆรถเมล์  

 "วายุตื่นสิวะ!" สิงหะพยายามเขย่าตัววายุเพื่อจะให้ตื่น แต่วายุก็ไม่มีทีถ้าว่าจะตื่นให้สิงหะเลย 

ปัง ปัง!! เสียงทุบประตูอย่างดังจากรถเมล์ที่พุ้งเข้ามาชนเมื่อกี้

เมื่อสิงหะเหตุถ้าจะไม่ดีก็ีบพยุงวายขึ้นเพื่อจะพาขึ้นไปบนรถ

"ไอ้คิน สุมาลีรีบวิ่งขึ้นรถไปเร็ว!" สิงหะตะโกนบอกทั่งสองคนเพื่อจะให้รีบวิ่งขึ้นไปบนรถให้เร็วที่สุด 

 

ปัง! ประตูรถเมล์สายประจำทางที่พุ้งเขามาชนเมื่อกี้กระเด็นหลุดออกทำให้มีซอมบี้ล้นออกมาข้างนอกอย่างมากมาย แฮ่....!! 

 

"ซิบหายละรีบวิ่งเร็วเข้า!!"  เมื่อหันไปมองซอมบี้ที่หลุดออกมาจากรถอย่างมากมาย สิงหะเลยตะโกนบอกทั่งสองคนให้วิ่งขึ้นรถ ส่วนตัวเองก็พยุงวายุที่กำลังสลบวิ่งไปอย่างทุลักทุเล

 

  

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา