The white death เด็กมอต้นซ่าล่าซอมบี้

ผมค่อยๆเปิดตู้คอเทนเนอร์ออกอย่างช้าๆ ตอนนี้เหงื่อในตัวผมเริ่มไหลโชกไปทั่งตัว และภาพที่ผมเห็นถึงต้องกับผวาเมื่อเห็น คนประมาณ 5-6คน ยืนอยู่เนื้อตัวเหม็นเน่ามากผิวซีดเขียวเน่าดวงตาขาวสนิท หันมามองผม

 "แฮ่..แฮ่!!!! "

( 3 วันหลังจากเกิดเหตุ ณ ด่านฟ้าของโรงเรียน)

3วันหลังจากเกิดเหตุการณ์ กรุงเทพทั่วเมืองขาดการเชื่อต่อไวรัสได้เเพร์กระจายไปในกรุงเทพอย่างรวดเร็วและในจังหวัดอื่นๆอีกด้วย...

"เฮ้อ..หิววะมีอะไรกินมั่งวะไอ้คิน" สิงหะตะโกนถามเพื่อนที่กำลัง ค้นกระเป๋านักเรียนที่ตัวเองเอามา 

"ไม่มีวะไอ้สิง กูก็หิววะแม้งขนมที่เอามาวันก่อนเกิดเรื่องไอ้อ้วนแบบกินหมดเลยวะ" เด็กหนุ่มหันมาตอบเพื่อนก่อนที่จะล้มนั่งข้างๆ "เฮ้อเมื่อวานเกือบตายแล้ว ดีนะที่ยัยสุมาลีเอาปืนยิงมันซะก่อน..."สิงหะนั่งพืมพำเรื่องเมื่อวานที่ตัวเองกำลังจะโดนคนคนหนึ่งในตู้กระโดดพุ้งเข้ามากำลังจะกัดตนเอง "เเต่แปลกนะที่ยัยนั้นเอาปืนมาโรงเรียนว่ามะ - -"

"เออวะกูมีเรื่องกันทุกวันยังไม่มีปัญญาชื้อปืนเองเลย - -" สิงหะหันมาตอบภาคินที่่กำลังตาลอย "เห้ย!! ไอ้คินมึง  อย่าตายนะเดี๋ยวยัยนั้นก็กลับมาแล้ว!! " สิงหะหันมาตะโกนใส่หูเพื่อนก่อนที่จะตบหน้าแรงๆทีหนึ่งเข้าแก้มของภาคินอย่างแรงจนทำให้ภาคินหงายล้ม "ตบกูหาพ่องง!!! กูแค่ง่วงเองไอ้ฟาย!!" ภาคินลุกขึ้นมาจับแก้มตัวเองซึ่งตอนนี้แดงแฉ เมื่อสิงหะเห็นแก้มภาคินแดงก็หันไปแอบขำ

"เองอยากตายใช่ไหม!! ย๊าทท!!!" ภาคินกระโดดเขาไปบีบคอสิงหะอย่างโมโห

"นี้พวกนายหยุดทะเลาะกันเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวก็ไม่ให้กินซะหรอกข้าวน่ะ!!" ผู้หญิ่งคนหนึ่งใส่ชุดนักเรียน สองมือถือถุงใส่อาหาร ตะโกนบอกให้ถาคินและสิงหะหยุดทะเลาะกัน "ก็แห่ม..ไอ้สิงมันตบหน้าฉันก่อนนิ่" ภาคินพูดพร้อมกับจับแก้มตัวเองที่แดงก่อนที่จะชี้ไปทางสิงหะ ตอนนี้ยังขำอยู่ "อ่าวก็ฉันเห็นแก่ตาลอยๆนี้หว่านึกว่าหิวข้าวจะตายอยู่แล้ว"สิงหะพูดเสร็ยจก็ขำต่อ "แก่..!!ไอ้สิง" ภาคินฉุนขึ้นมาอีกครั่งก่อนที่จะกำลังจะหันไปบีบคอสิงหะที่กำลังขำอยู่ แต่ต้องถึงกับหยุดชะงั่กลง เมื่อสุมาลีหันปืนมาจ่อตัวเองเเละสิงหะ

"ถ้าไม่หยุดฉันจะระเบิดสมองพวกแก่แล้วจับพวกเองทั่งสองคนโยนไปให้ไอ้พวกนั้นกินซะ!!" เมื่อภาคินกับสิงหะเห็นดังนั้นก็นั่งสลดตามเดิม "นี้ๆไอ้คินยัยนั้นสวยแต่เจือกซาดิสอีกตูละกั๋วกัว.." สิงหะหันมากระซิบกับภาคินอย่างเบาๆ     "ฉันได้ยินนะย่ะสวยซาดิสอะไรของเอง!!" สุมาลีหันเอาปืนมาเล็งหัวสิงหะ

 "ป่ะป่าวจ้า แม่สวยใสใจดี ^^;;"  

 "เชอะ! ที่ฉันเอามาก็มีแค่นี้แหละ กินเผื่อพรุ้งนี้ด้วยละ" สุมาลีพูดเสร็ยจพร้อมกับเอาปืนมายัดไว้ในกระโปร่งนักเรียนกินที่จะโยนถุ้งอาหารให้ทั่งสองคน "แต๊งกิ้วจ้า ^0^!!"  ทั่งสองหันมาขอบใจสุมาลีก่อนที่จะคุ้ยหาของในถุ้งกิน "เอ๋..แต่ทำไมเธอถึงพกปืนมาโรงเรียนด้วยละสุมาลี" สิงหะหันไปถามสุมาลีที่ล้มนั่งข้างๆตัวเองด้วยความสงสัย "นี้น่ะเหรอ ก็แค่ของเล่นของฉันน่ะ.." เมื่อสิงหะได้ยินคำตอบนั้นแล้วก็เอียงคอมองอย่างประหลาดใจ

"สวยๆอย่างเธอเนียนะเห็นไอ้นี้เป็นของเล่น O_O!" ภาคินที่กำลังกินไส้กรอกของเมื่อวานอย่างอร่อยถึงต้องละจากการกินขึ้นมาถามสุมาลีอย่างประหลาดใจอีกคน "ก็ใช่น่ะสิ บ้านฉันยังมีปืนและอาวุธสงครามอีกเพียบ ^0^"

สุมาลีหันมาตอบภาคินก่อนที่จะสงยิ้มสวยๆแฝงน่ากลัวมาให้ " อ่าางั้นเหรอ...-0-''

"ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย!!" เสียงผู้หญิ่งคนหนึ่งตะโกนจากข้างล่างของตึก อย่างดัง 

 "อ่ะเสียงเนรินนี่นา!! " สุมาลีลุกขึ้นไปมองหาเสียงของเนรินเพื่อนของตัวเอง ที่กำลังถูกพวกซอมบี้ฝูงหนึ่งไล่อยู่ กลางสนามฟุตบอล"สุมาลีช่วยฉันด้วย!!!!" เนรินวิ่งโบกมือขอความช่วยเหลือ ก่อนที่ตัวเองจะสะดุดล้ม 

"พวกนายลงไปช่วยเพื่อนฉันหน่อยเร็ว! เดี๋ยวฉันจะยิงกันให้เอง!!!" สุมาลีหันมาบอก ภาคินกับ สิงหะที่กำลังกินอาหารในกระป๋องอย่างเอร็ดอร่อย "นี้พวกแก่ได้ยินไหม!! เพื่อนตูจะโดนพวกซอมบี้นั้นกินแล้ว!! " ภาคินกับสิงหะเมื่อได้ยินเสียงตะโกนจากสุมาลีก็ถึงกับ พรวดดด อาหารที่ตัวเองกินออกมา กองกับพื้น "ว่าไงนะ!!" สิงหะรีบลุกขึ้นมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น "เพื่อนฉันกำลังจะโดนพวกซอมบี้เเดรกอยู่แล้วยังจะมามัวนั่งกินสบายใจอีก รีบๆลงไปช่วยไปเดี๋ยวฉันจะยิงกันไว้ให้เอง" ปัง!! ว่าแล้วสุมาลีก็ยิงไปที่หัวซอมบี้ตัวหนึ่งที่กำลังจะเดินมากัด เรนิน อย่างเเม่นยำ

" ปล่อยไว้เป็นหน้าที่ฉันเอง ปะไอ้คิน"  สิงหะหันมาบอกภาคินเพื่อนของตัวเอง

"ห๊าาา!! ไม่เอากูไม่ไป!!"  สิงหะไม่ฟังเสียงของภาคินรีบดึงมือของภาคินแล้ว วิ่งลงจากด่านฟ้าไปชั่นล่าง...เพื่อจะไปช่วย เนริน