The white death เด็กมอต้นซ่าล่าซอมบี้

 ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย... หลังจากเพลงชาติดังขึ้นนักเรียนทั่งหมด 4000กว่าคนร่วมร้องเพลงชาติกันอย่างเสียงดังและพร้อมเพียงกันทุกวันตอนเช้า "เฮ้ย! สิงหะ มึงว่ามันดีแล้วเหรอวะ" เด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่งพยายามที่จะปีนข้ามกำแพงโรงเรียนเพื่อจะโดดเรียน "ดีสิวะวันนี้เป็นวันสถาบันนาโรงเรียน ปสว ด้วยกูว่าจะไปทักทายหน่อยวะ" เด็กนักเรียนผมดำรองทรงกางเกงสีกากีหันมาตอบเพื่อนพร้อมกับพยายามปีนกำแพงอยู่ "เฮ้ย แต่กูกล้วครูฝ่ายปกครองวะ" เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มพูดด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ "ถ้ามึงกลัวก็กลับไปเลยไป!" เด็กหนุ่มตอบเพื่อนด้วยความลำคานพร้อมกับ กำลังก้าวขาจะปีนกำแพงไปอีกฝ่ากหนึ่งและเพื่อนอีก3-4คนกำลังจะปีนขึ้นมา  หมับ!!
 
"จะไปไหนนักเรียน - -+ "  
 
 " เฮ้ย! ครูวิเชียร์!!"  สิงหะเมื่อได้เห็นครูจับขาตัวเองก็ตกใจพร้อมกับหงายท้องตกลงมาในโรงเรียน 
 
ตุบ! 
 หลังจากนั้นเพลงชาติก็จบลง นักเรียนทำกิจกรรมทุกอย่างหน้าเสาธงเสร็ยจก็เริ่มทยอยเดินขึ้นชั่นเรียนเพื่อจะเข้าคาบโฮมรูม.. ยังมีเด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่งประมาณ10คนนั่งกับพื้นเรียงเเถวหน้ากระดานอยู่หน้าห้องพักครู 
"พวกเธอคิดจะโดดเรียนไปทำไรกัน?" ครูวิเชียร์เดินมาพร้อมกับไม้เรียวของตัวเองแล้วถามนักเรียนทั่งหมด        ทำให้นักเรียนทั่งหมด10คนมองหน้ากันเองไปๆมาๆ แล้วสักพักก็ มีนักเรียนคนหนึ่งในกลุ่มยกมือขึ้น
"เอา เด็กชาย สิงหะ ว่ามา"
" ผมเองครับที่พาเพื่อนทั่งหมดโดดเรียนเพื่อไปตีกับโรงเรียนอื่นครับ!" สิงหะลุกขึ้นมาแล้วตอบอย่างทะมัดทะเเมงทำให้ครูวิเชียร์หยุดมองอยู่ครู่หนึ่ง "เธอเองสินะที่เป็นหัวโจก แล้วจะไปตีกับโรงเรียนอื่นไม่มีอาวุธรึไง?" ครูวิเชียร์ถามด้วยความสงสัยพร้อมกับมองนักเรียนทั่งหมดเพื่อจะหาอาวุธของพวกเขา "ไม่มีครับ!" สิงหะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ทำให้ครูวิเชียร์หยุดมองอีกครั่ง
 
 "ครูขา มีโทรศัพโทรเข้ามาค่ะ " เด็กผู้หญิ่งขาวน่ารักผมยาวลงมาประบ่า เดินมาพร้อมกับเพื่อนอีกคนหนึ่ง มายื่นโทรศัพให้ครูวิเชียร์ซึ่งกำลังหยุดมอง สิงหะอยู่ " อ่ะขอบใจมากเด็กหญิ่งสุมาลี (^0^) " ครูวิเชียร์หันมารับโทรศัพกับนักเรียน แล้วหันมามองนักเรียน ชายประมาณ10คนมองเด็กหญิ่งสุมาลีอย่างหลงไหล "เอาๆมองอะไรกัน มามองครูนี้เซ็กซี่กว่า! ไปได้แล้วเด็กหญิ่งสุมาลี" เมื่อเด็กหญิ่งสุมาลีโดนไล่ให้ไปที่อื่นเด็กนักเรียนชายก้ ทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก
 
"ฮาโหลที่รัก (^0^) จ้า จ้า" ครูวิเชียร์รับโทรศัพพร้อมกับเดินไปคุยที่อื่นอย่างอารมร์ดีเหมือนไม่เคยงุดหงิดมาก่อน นักเรียนที่นั่งพร้อมกับสิงหะทำหน้าเเหวะเลียนกับความรักของอาจารย์คนนี้เหลือเกิน
ผ่านไป 10 นาที ครูวิเชียร์เดินมาด้วยสีหน้ายิ้มเเย้มอย่างกับคนถูกสังสีอารามรณ์ดี ฉีดเข้าใส่ยังไงยังงั้นเลย "เอาละนักเรียนวันนี้ครูจะไม่ทำโทษเธอ แต่ทีหลังอย่าให้ครูจับได้อีกละว่าโดดเรียนอีกไม่งั้นโดนดีแน่ ^0^" ครูวิเชียร์พูดเสร็ยจพร้อมกับเดินออกไปอย่างร่าเริง ปล่อยให้นักเรียนประมาณ10กว่าคนนั่ง งงกันเป็นแถว
 "ดีแล้ววะที่ครูวิเชียร์แก่อารามณ์ดีขึ้นมาก่อนไม่งั้นโดนพักการเรียนแน่ " เด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับตบไหล่สิงหะ "แต่ต้องขอบใจนางฟ้าคนนั้นนะว้อยที่เอาโทรศัพมาให้ครูเขาอ่ะแม่ฟ้ามาโปรดจริงๆ>0<" เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินมาพูดข้างๆสิงหะพร้อมกับทำถ้าเขินอาย
 
"เฮ้ย! ดาวตก!" เด็กหนุ่มในกลุ่มคนหนี่งพูดพร้อมกับชี้ไปที่ฟ้า ทำให้เพื่อนๆในกลุ่มหันมามองตาม
 
 "เออจริงด้วยวะ งั้นกูขออธิฐานละกัน ขอให้ กูได้เป็นเเฟนกับนางฟ้าคนนั้น" เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับพนมมือไหว้กับดาวตก "ดาวตกอะไรของมึงอะมาตกตอนเช้าเนีย" สิงหะพูดพร้อมกับชะเงื่อมอง ไปบนฟ้า
"เชี่ย! ไม่ใช่ดาวตกแล้ว เครื่องบินตก! แล้วมันกำลังตกลงมาในโรงเรียนเราแล้ว!!!" สิงหะพูดด้วยความตกใจก่อนที่เครื่องบินนั้นจะตกลงมากลางสนามฟุตบอลของโรงเรียน "Boommmmm!!" เครื่องบินตกลงมาพร้อมระเบิดตูมเสียงดังสนั่นมาก กลุ่มพวกสิงหะที่อยู่แถวนั้นทำให้โดนเเรงดันระเบิดกระเด็นไปกันคนละทิศคนละทาง
 
"นักเรียนเป็นอะไรมากไหม!! " ครูคนหนึ่งวิ่งมาช่วยพยุงสิงหะขึ้น 
 
"ไม่เป็นไรครับ.." สิงหะพูดพร้อมกับลุกขึ้นมามองภาพเหตุการ์ณว่ามีอะไรเกิดขึ้นอีกบ้าง ตอนนี้กลางสนามฟุตบอลของโรงเรียน มีกล่องเทนเนอร์ ประมาณ 5 กล่อง ตกอยู่บนกลางสนามฟุตบอลของโรงเรียนแล้วมีควันจากการระเบิดรอยขึ้นไป มีซากเครื่องบินที่ตกกระจัดกระจายไปทั่วโรงเรียนแล้วมีนักเรียนหลายคนวิ่งลงไปดูอย่างมากมาย "มันเกิดอะไรขึ้นครับครู " สิงหะหันมาถามครูที่ช่วยพยุงตัวเองก่อนที่จะหันไปมองเพื่อนๆที่นอนสลบอยู่ข้างกล่องเทนเนอร์ "เป็นอะไรไหม!? " สิงหะเดินอย่างทุลักทุเลไปหาเพื่อคนหนึ่งที่นอนสลบอยู่ 
 "เป็นอะไรมากไหมวะเพื่อน!" สิงหะเขย่าเพื่อนพร้อมกับตะโดกนปลุกให้ตื่น
 ตุ้ง ตุ้ง!! "เเฮ่...." เสียงเคาะจากข้างในตู้ทำให้สิงหะหยุดชะงั่กจากเพื่อนแล้วหันไปมองตู้                           "อะไรวะ?" สิงหะลุกขึ้นไปดูตู้ที่มีเสียงทุบประตูอย่างดัง  สิงหะหยุดมองก่อนที่จะกลืนน้ำลายตัวเองแล้วมองตู้คอเทนเนอร์ที่มีเสียง ทุบ จากนั้นก็ค่อยๆ เปิดมันออก...