รักหวานแหววของยัยแว่นน้อย

1เดือนผ่านไป~~~เวลาแห่งความสุขผ่านไปดั่งกับติดเจ็ทของเณรคำ..

ความรักของเราเริ่มเปลี่ยนไป

จากที่โทรหากันทุกวันก็เป็นสัปดาห์ละครั้งโทรบ้างไม่โทรบ้าง

เขาให้เหตุผลว่าไม่มีเวลา!ทำเอาฉันนึกถึงคำที่เคยพูดกับแบงค์เลย

ตอนนี้เราอยู่ม.6แล้วปีหน้าก็ต่อมหาลัยแล้วฉันก็ดันต่อคนละโรงเรียนกับแมนอีก

ฉันกลัวว่าฉันจะประคับประคองความรักนี้ไปไม่ได้..

ขณะที่ปลิมกำลังแกะเนื้อเพลงของอิลสลิกฉันได้โทรไปหา

"ปลิม..มาหาฉันที่บ้านได้มั้ยพ่อแม่ไม่อยู่เราเหงามากเลยเรามีเรื่องจะคุยกับแก"

"วันเก่าไม่อยากจะย้อน..พรุ่งนี้ไม่อยากจะมี

 อยากจะหยุดให้มันจบ..ชีวิตเพียงเท่านี้" ปลิมกำลังร้องเพลง - -

"เฮ้!!! ตกลงจะมามั้ย"ฉันตะโกนไป

แต่เพลงที่ปลิมมันร้องก็ทำให้ฉันสำนึกอะไรได้

ไม่อยากอยู่อย่างนี้เลย หน้าแมนก็ไม่ค่อยได้เจอ เขาไม่ค่อยให้ความสำคัญเราเลย

คุยก็ไม่ได้คุย เที่ยวเหรอ เขาไม่มีเวลาให้ฉันเลย อยากจะหยุดให้มันจบซักทีความทรมานนี้...

"อื้อ ไปสิไป "แล้วหล่อนก็ตัดสายไป

ระหว่างรอ ฉันก็นึกถึงเพลงที่ปลิมร้องอีกครั้ง

ไม่คบกับแมนก็ทุกข์ แต่พอคบกับแมนก็ทุกข์ ถ้าเราขอเลิกก็ยิ่งทรมาน

"มีเวลาให้กันบ้างสิตาบ้า!!!"ฉันตะโกนไปสุดเสียง ในขณะที่ปลิมเข้าบ้านมาพอดี

"พลอย..ฉันรู้นะว่าแมนไม่มีเวลาให้เธอ"ปลิมเอามือมาแตะที่ไหล่ของฉัน

"ใช่!! ฉันไม่มีความสุขเลย คบกันก็ทุกข์ ไม่คบก็ทุกข์ ฉันสับสน"น้ำตาคลอละ

"เธอไหวมั้ย? ตอบมาห้ามโกหก ห้ามฝืน"ปลิมถามด้วยความเป็นห่วง

"ฉันไม่ไหวแล้ว ฮืออออออ"ฉันร้องไห้แล้วรีบกอดปลิมไว้

"ร้องไห้ออกมาเยอะๆเลย อย่าเก็บไว้ ตอนนี้ไม่มีใครอยู่เธอไม่ต้องกลัวหรอกนะ"

"ขอบใจนะที่เป็นเพื่อนกัน"

"ไม่เป็นไรหรอก เราเป็นเพื่อนรักกันนี่"

T^T อารมณ์ตอนนี้เศร้ามากก แมน ทำไมเธอเป็นอย่างนี้ เธอนอกใจเราหรือไง!

ปลิมอยู่พูดคุยกับฉันซักพักใหญ่จนฉันถามเรื่องของเธอกับพีร์

"เธอกับพีร์เคยทะเลาะกันมั้ย"

"อ้อ เคยสิบ่อยมากเลย พอดีเราเป็นพวกชอบประชดประชันกัน

 เคยเกือบเลิกกันด้วย แต่ฉันก็รีบปรับตัวเองแล้วก็รักกันมากขึ้น.."

"ฮือออ อยากให้แมนมั่นคงในความรักแบบพวกเธอ แล้วกลับมามีเวลาให้ฉันจัง"

"ไปบอกแมนตรงๆเลย"

"บอกแล้ว แต่แมนไม่ปรับตัวเลย"

"ถ้ารักกันจริงเขาต้องทำได้"

จบบทสนทนาอีกครั้ง ปลิมขอลากลับเพราะเย็นมากแล้ว

ส่วนฉันทำได้เพียงนั่งเล่นกับต้นหอมหมาน้อยขอฉัน

ทำให้นึกถึงแบงค์และแมนอีก...โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย