สาวน้อยใส่แว่นกะนายสุดโหด
9.0
เขียนโดย สาวน้อยช่างฝัน
วันที่ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.55 น.
3 ตอน
10 วิจารณ์
12.55K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 20 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 16.52 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) งานเข้าแล้วเรา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเช้าวันใหม่@โรงเรียน
"เฮ้อ...ทำไมแม่ต้องมาส่งเราที่โรงเรียนแต่เช้าก่อนใครเค้าเลยนะ" ฉันพูดคนเดียวหลังจากลงมาจากรถแม่และกำลังเดินเข้าโรงเรียน
ขณะที่ฉันกำลังเดินเข้าโรงเรียนอยู่นั้นก็มีใครบางคนฉุดข้อมือของฉันและลากไปที่ตึกหลังโรงเรียน
"นี่!! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ..." ฉันบอกเค้าแต่ว่าเค้าก็ไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยฉันเลย
"..." ไม่มีเสียงใดจากผู้ที่ท่านเรียก ตู้ด ตู้ด
เมื่อมาถึงตึกหลังโรงเรียเค้าก็เหวี่ยงฉันเข้ากับกำแพงอย่างจังจนฉันจุกไปเรยหล่ะ
"โอ้ย!!" ฉันร้องเพราะความเจ็บและจุกมาก
"นี่เธอกล้าดียังไง" เขาพูดออกมาแต่ฉันก็ไม่รู้ว่าเค้าพูดอะไรเพราะตอนนั้นฉันจุกมาก
"นายพูดอะไรของนาย ฉันไม่รู้เรื่อง" ฉันตอกกลับไปทั้งที่ร่างกายไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย
หลังจากนั้นเขาก็จับแขนฉันให้ลุกขึ้นตามแรงฉุดของเขาไป ตอนนั้นเองที่ฉันได้เห็นหน้าเขาชัดๆ แล้วก็ฉันก็จำได้ทันทีว่าเป็นใคร ก็คนที่ฉันเดินชนด้วยเมื่อวานไงล่ะ
"เธออย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย เมื่อวานเธอยังมาว่าฉันว่าปากปีจออยู่เลย" เข้าตอบกลับมาด้วยความโมโหอย่างรุนแรง
"อ๋อ...ก็นึกว่าใครที่แท้ก็นายปากปีจอนี่เอง" ฉันตอบกลับไปทั้งที่แขนของฉันก็ยังโดนเขาบีบอยู่อย่างนั้น
"นี่เธอ...ฉันมีชื่อนะ ฉันชื่อว่าเซ็นกิ แล้วจำใส่สมองไว้ว่าอย่ามาอวดเก่งกับฉัน" เขาพูดแค่นั้นแล้วพลักฉันเข้ากับกำแพงอีกที ทำเอาแันจุกจนลุกไปไหนไม่ได้นานเลยหล่ะ
@ห้องพยาบาลของโรงเรียน
"นี่ๆ...เนโกะฟื้นแล้วหล่ะ" ฉันมองไปรอบๆห้องก็ทำให้ฉันรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน
"แล้วทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ล่ะ" ฉันถามเพื่อนของฉันทั้งที่ร่างกายยังขยับไม่ไหว
"ก็ตอนเช้าหน่ะมีคนเห็นเทอนอนสลบอยู่ที่ตึกหลังโรงเรียน พวกฉันก็เลยพาเธอมาที่ห้องพยาบาลนี่แหละ" เพื่อนฉันบอกทั้งยื่นมือมาจับมือของฉันไว้
"แล้วพวกเธอไม่ไปเรียนกันหรอกหรอ" ฉันถามออกไปเพราะเวลานี่เป็นเวลาเรียน
"พวกเราเป็นห่วงเธอมากเลยหน่ะก็เลยแวะมาดู แล้วมันเกิดเรื่องอะไรกันแน่หรอ" เพื่อนของฉันถามด้วยความอยากรู้
"ก็เมื่อวานนี้ฉันไปด่าคนไว้คนนึง..." ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนของฉันฟัง
"แล้วเธอรู้ไหมว่าคนนั้นชื่ออะไรหน่ะ" เพื่อนของฉันถาม ฉันพยายามนึกแล้วฉันก็บอกเพื่อนไป
"ฉันจำได้ว่าเขาชื่อ 'เซ็นกิ' อะไรสักอย่างแหละ" ฉันบอกเพื่อนไป เพื่อของฉันก็เลยทำหน้าแบบนี้
"แย่แล้ว...งานเข้าแล้วซิ เธอรู้ไหนคนที่ไปด่าหนะเขาเป็นคนที่ฉันเคยเล่าให้เธอฟังไง ว่าโหดมากเลยหน่ะ" เพื่อนของฉันบอกฉันเลยทำหน้าแบบนี้
"ฉันก็รู้...แต่ว่าตอนนั้นฉันโมโหมากเลยนี่นา ทำไงได้หล่ะ" ฉันบอกเพื่อนไปแล้วฉันก็ทำหน้าเศร้าใจอย่างแรง
"ฉันบอกเธอแล้วนะ เป็นยังล่ะ ขนาดผู้หญิงเขายังไม่เว้นเลย ถ้าเป็นผู้ชายคงตายไปแล้วแน่ๆ" เพื่อนของแันบอกอย่างนั้นทำให้ฉันเริ่มหวาดกลัวมานิดหน่อย ขอย้ำว่านิดหน่อย
"เอาเป็นว่าฉันจะระวังตัวให้มากกว่านี้ก็แล้วกัน" ฉันบอกเพื่อนไปแล้วนอนต่อ" จากนั้นเพื่อนฉันก็เดินออกไปกันหมด
"เฮอะ..นายคิดว่าฉันจะยอมใครง่ายๆ ฉันไม่เคยยอมใครง่ายๆหรอกนะ แันจะเอาคืนให้สาสมเลย" ฉันพุดคนเดียวอยู่ในห้องนั้นแล้วก็หลับไปเนื่องจากฉันเพรียมาก zzz
.....................................................................................................................................
พอแค่นี้ก่อนนะ คิดไม่ออกแล้วอ่า
ช่วยบอกด้วยนะว่าชอบไหม
"เฮ้อ...ทำไมแม่ต้องมาส่งเราที่โรงเรียนแต่เช้าก่อนใครเค้าเลยนะ" ฉันพูดคนเดียวหลังจากลงมาจากรถแม่และกำลังเดินเข้าโรงเรียน
ขณะที่ฉันกำลังเดินเข้าโรงเรียนอยู่นั้นก็มีใครบางคนฉุดข้อมือของฉันและลากไปที่ตึกหลังโรงเรียน
"นี่!! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ..." ฉันบอกเค้าแต่ว่าเค้าก็ไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยฉันเลย
"..." ไม่มีเสียงใดจากผู้ที่ท่านเรียก ตู้ด ตู้ด
เมื่อมาถึงตึกหลังโรงเรียเค้าก็เหวี่ยงฉันเข้ากับกำแพงอย่างจังจนฉันจุกไปเรยหล่ะ
"โอ้ย!!" ฉันร้องเพราะความเจ็บและจุกมาก
"นี่เธอกล้าดียังไง" เขาพูดออกมาแต่ฉันก็ไม่รู้ว่าเค้าพูดอะไรเพราะตอนนั้นฉันจุกมาก
"นายพูดอะไรของนาย ฉันไม่รู้เรื่อง" ฉันตอกกลับไปทั้งที่ร่างกายไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย
หลังจากนั้นเขาก็จับแขนฉันให้ลุกขึ้นตามแรงฉุดของเขาไป ตอนนั้นเองที่ฉันได้เห็นหน้าเขาชัดๆ แล้วก็ฉันก็จำได้ทันทีว่าเป็นใคร ก็คนที่ฉันเดินชนด้วยเมื่อวานไงล่ะ
"เธออย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย เมื่อวานเธอยังมาว่าฉันว่าปากปีจออยู่เลย" เข้าตอบกลับมาด้วยความโมโหอย่างรุนแรง
"อ๋อ...ก็นึกว่าใครที่แท้ก็นายปากปีจอนี่เอง" ฉันตอบกลับไปทั้งที่แขนของฉันก็ยังโดนเขาบีบอยู่อย่างนั้น
"นี่เธอ...ฉันมีชื่อนะ ฉันชื่อว่าเซ็นกิ แล้วจำใส่สมองไว้ว่าอย่ามาอวดเก่งกับฉัน" เขาพูดแค่นั้นแล้วพลักฉันเข้ากับกำแพงอีกที ทำเอาแันจุกจนลุกไปไหนไม่ได้นานเลยหล่ะ
@ห้องพยาบาลของโรงเรียน
"นี่ๆ...เนโกะฟื้นแล้วหล่ะ" ฉันมองไปรอบๆห้องก็ทำให้ฉันรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน
"แล้วทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ล่ะ" ฉันถามเพื่อนของฉันทั้งที่ร่างกายยังขยับไม่ไหว
"ก็ตอนเช้าหน่ะมีคนเห็นเทอนอนสลบอยู่ที่ตึกหลังโรงเรียน พวกฉันก็เลยพาเธอมาที่ห้องพยาบาลนี่แหละ" เพื่อนฉันบอกทั้งยื่นมือมาจับมือของฉันไว้
"แล้วพวกเธอไม่ไปเรียนกันหรอกหรอ" ฉันถามออกไปเพราะเวลานี่เป็นเวลาเรียน
"พวกเราเป็นห่วงเธอมากเลยหน่ะก็เลยแวะมาดู แล้วมันเกิดเรื่องอะไรกันแน่หรอ" เพื่อนของฉันถามด้วยความอยากรู้
"ก็เมื่อวานนี้ฉันไปด่าคนไว้คนนึง..." ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนของฉันฟัง
"แล้วเธอรู้ไหมว่าคนนั้นชื่ออะไรหน่ะ" เพื่อนของฉันถาม ฉันพยายามนึกแล้วฉันก็บอกเพื่อนไป
"ฉันจำได้ว่าเขาชื่อ 'เซ็นกิ' อะไรสักอย่างแหละ" ฉันบอกเพื่อนไป เพื่อของฉันก็เลยทำหน้าแบบนี้
"แย่แล้ว...งานเข้าแล้วซิ เธอรู้ไหนคนที่ไปด่าหนะเขาเป็นคนที่ฉันเคยเล่าให้เธอฟังไง ว่าโหดมากเลยหน่ะ" เพื่อนของฉันบอกฉันเลยทำหน้าแบบนี้
"ฉันก็รู้...แต่ว่าตอนนั้นฉันโมโหมากเลยนี่นา ทำไงได้หล่ะ" ฉันบอกเพื่อนไปแล้วฉันก็ทำหน้าเศร้าใจอย่างแรง
"ฉันบอกเธอแล้วนะ เป็นยังล่ะ ขนาดผู้หญิงเขายังไม่เว้นเลย ถ้าเป็นผู้ชายคงตายไปแล้วแน่ๆ" เพื่อนของแันบอกอย่างนั้นทำให้ฉันเริ่มหวาดกลัวมานิดหน่อย ขอย้ำว่านิดหน่อย
"เอาเป็นว่าฉันจะระวังตัวให้มากกว่านี้ก็แล้วกัน" ฉันบอกเพื่อนไปแล้วนอนต่อ" จากนั้นเพื่อนฉันก็เดินออกไปกันหมด
"เฮอะ..นายคิดว่าฉันจะยอมใครง่ายๆ ฉันไม่เคยยอมใครง่ายๆหรอกนะ แันจะเอาคืนให้สาสมเลย" ฉันพุดคนเดียวอยู่ในห้องนั้นแล้วก็หลับไปเนื่องจากฉันเพรียมาก zzz
.....................................................................................................................................
พอแค่นี้ก่อนนะ คิดไม่ออกแล้วอ่า
ช่วยบอกด้วยนะว่าชอบไหม
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.4 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ