ระวังตัว! เธอจะโดนโดยไม่รู้ตัว
เขียนโดย 
HoneyPie
วันที่ 15 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.15 น.
แก้ไขเมื่อ 8 ตุลาคม พ.ศ. 2556 11.34 น. โดย เจ้าของนิยาย
14)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"อือ...ฮ้าว!" ฉันหาวพลางลืมตาอย่างช้าๆ ขวับ! ฉันหันไปมองซีเคริลที่เขากำลังนั่งหลับอยู่ข้างเตียงเก้าอี้ตัวเดิม หรือว่าเขานั่งเฝ้าฉันข้างๆเตียงทั้งคืนเลยหรอ โซฟาก็มีนะทำไมเขาไม่ไปนอนสบายๆละ มานอนฟุ่บแบบนี้ทำไมกัน เอ๋! แต่เวลาเขาหลับก็หล่อไปอีกแบบน้าาา >< นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย จะบ้ารึไงเนี่ย
"หืม..ตื่นแล้วหรอ" ซีเคริลพูด ทำตาปรือๆ อ๊า..เขาตื่นแล้ว เซ็กซี่ไปอีกแบบนึงนะ
"อะ..อื้ม" ฉันยิ้มให้เขา เขาลุกขึ้นแล้วบริหารร่างกายนิดหน่อย แล้วหันมาหาฉัน "ข้าว พยาบาลยังไม่ให้มาหรอกนะ งั้นเด๋วฉันไปหาอะไรกินก่อนก็แล้วกัน" ว่าเสร็จ ฉันก็พยักหน้างึกๆ เขาเดินออกจากห้องทันที สงสัยคงจะหิวมากเพราะเมื่อคืนฉันไม่เห็นเขากินอะไรเลย ว่าแล้วฉันก็กดรีโหมดมาเลือกช่องหนัง ดูข่าวคราวสักหน่อย
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! อ๊ะ! เสียงใครเคาะประตูนะ "เข้ามาได้เลยคะ ไม่ได้ล็อคประตู" ฉันหันไปมองผู้หญิงคนหนึ่งที่เข้ามา ทำให้ฉันถึงกับตกใจ เพราะที่ฉันเห็นไม่ใช่ใครอื่น แม่ฉันเอง "แม่!" ฉันอุทานเสียงดัง แม่เดินมากอดฉัน "เป็นอะไรมั้ย ไบร์ท" เอ่อ...เป็นคะเป็นมากๆด้วย
"อ่า เจ็บนิดหน่อยอ่ะแม่" ฉันยิ้มเจื่อนๆให้
"แล้วหมอเขาบอกรึยังว่าจะออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร"
"อา..คงสัก 2-3 วันอ่ะคะ เด๋วหมอก็เข้ามาเช็คแม่ก็ถามละกัน"
"จะๆ แม่ซื้อแอปเปิ้ลที่ลูกชอบมาให้นะ รอแปปนะ แม่ไปล้างแล้วมาปอกให้" แม่ยิ้มให้ฉัน
"คะๆ" ฉันยิ้มให้แม่ แล้วหันไปดูข่าวต่อ เอ..การได้นอนโรงพยาบาลนี่ก็ดีเหมือนกันนะ ไม่มีใครมาสารภาพรัก แล้วก็ไม่ต้องเรียนด้วยดีจังเลย ^ ^ แม่เดินออกมาพร้อมกับแอปเปิ้้ลที่ถูกปอกเรียบร้อย
"นี่จะ กินเยอะๆนะลูก ยังไงอาหารก็ยังไม่มา" แม่เอามาวางที่ข้างเตียง แล้วเอามือมาลูบผมฉัน
"คะ ง่ำ!" ว่าแล้วฉันก็หยิบแอปเปิ้ลใส่ปาก มันกรอบ หวาน อร่อยมาก ฉันชอบมากๆเลย แอปเปิ้ลเนี่ย
"อ่า..แม่ไม่กินด้วยหรอ"
"ไม่จะ แม่กินข้าวมาแล้ว"
"อ่อคะๆ ง่ำ! ง่ำ!" หืม..อร่อยๆ
พึ่บ! เสียงมีคนเปิดประตูเข้ามาคงจะเป็นหมอละมั้ง เอ่อ..แต่คงไม่ใช่แล้วละ เพราะ ทำให้ฉันถึงกับสะดุ้ง แอปเปิ้ลติดคอ
ซีเคริลนั่นเอง..
"แคกๆ!" ฉันเอามือทุบหน้าอก มันติดคอกระทันหันนะ แม่เอาน้ำมาให้ดื่ม พลางตบหลัง
ตุ๊บ! ตุ๊บ! "หายยั้งลูก กินอีท่าไหนละถึงได้ติดคอเนี่ย"
"อ่า..หนูหายแล้วคะ" เอิ่ม..เหมือนฉันคุยกับแม่แค่สองคนนะ แล้วอีกคนที่ยืนนิ่งข้างหลังแม่ละ แม่ฉันหันไปมองตั้งแต่หัวจรดเท้า
"เป็นใครจ๊ะ"
"ผมซีเคริลคับ สวัสดีคับ คุณน้า" ซีเคริลไหว้แม่ แม่ไหว้กลับ
"จะๆ ฉันเป็นแม่ไบร์ทนะ" เอ่อ..แม่บอกเขาไมเนี่ย
"คับ งั้นผมต้องขอตัวกลับก่อนนะคับ" ว่าแล้วซีเคริลก็คว้ากระเป๋านักเรียนแล้วกำลังจะเดินออกไปแต่..
"เด๋วก่อนจะ" เฮ้ย! แม่ฉันจะเรียกทำไมเนี่ย ซีเคริลหันมามองแม่ฉัน
"มีอะไรหรอคับ"
"เธอนะ มาส่งลูกฉันที่โรงพยาบาลหรอ"
"ใช่คับ ผมเข้าไปช่วยเธอก่อนที่เธอจะถูกพวกนักเรียนทำมิดีมิร้าย" คำพูดของซีเคริลทำเอาแม่ฉันแทบทรุด มิดีมิร้าย
"พวกนักเรียนทำอะไรลูกฉัน" แม่กำมือแน่น
"พวกเขา..กำลังจะข่มขืนที่ดาดฟ้านะคับ"
"ฉันจะไปเอาเรื่อง! เธอกลับไปได้ละ ขอบใจมากนะจ๊ะ ที่เธอช่วยลูกฉัน ฉันจะตอบแทนเธอยังไงดี"
"ไม่เป็นไรคับ ไว้ผมมีเรื่องเด๋วผมจะมาหาคุณน้าแล้วกันนะคับ" แม่ฉันพยักหน้า แล้วเขาก็เดินออกไป แม่หันควับมาทางฉัน เอ่อ...เอาไงดี
"ลูก ทำไมไม่บอกแม่ห๊ะ ว่าไอ้พวกนันมันจะทำหนูนะ ห๊า!" แม่ตวาทใส่
"แม่ใจเย็นก่อน พวกนั้นมันยังไม่ทำทันหนูเลยนะ ซีเคริลมาช่วยหนูทัน"
"แล้วถ้าเด็กนั่นมาไม่ทันละจะเป็นยังไง ห๊า!" เอิ่ม...นั่นสิคิดไม่ออก - -
"แม่จะเอาเรื่องยังไงก็ชั่งแม่เถอะ แค่หนูรอดมาได้ก็พอละ"
"ได้! ฉันจะเอาเรื่องพวกมัน" ว่าแล้วแม่ก็เดินออกไปเลย
"เฮ้ย! แม่จะไปไหน" ไม่ทันแล้ว แม่ไปแล้วววว -O-
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
