ระวังตัว! เธอจะโดนโดยไม่รู้ตัว

เอิ่ม...นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ยยย o-O ฉันคิดในใจ พลางเปิดม่านตาอย่างช้าๆเพื่อปรับแสง "เธอ! เธอตื่นแล้ว เป็นยังไงบ้าง" เสียงของผู้ชายที่ฉันไม่ค่อยคุ้น พอมองชัดๆฉันก็เบิกตาโพลนทันที "ซ-ซีเคริล" ฉันร้องซะเสียงหลง "เป็นยังไงบ้าง" ซีเคริลพูดเสียงเรียบ "เอ่อ..สบายดี" ฉันพูดเบาๆ พลางมองหน้าเขา เป็นไปได้ยังไงนะซีเคริลมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกันเนี่ย "เธอคงจะงงสินะ" ซีเคริลพูดเสียงเรียบ พลางเอาเก้าอี้มานั่งข้างเตียงฉัน "ลองนึกดูดีๆสิ" ซีเคริลพูด คิด! คิด! จริงด้วยฉันเพิ่งโดนชายฉกรรจ์พยายามปล้ำนี่นา "อ่า จำได้แล้ว แล้วนายมาได้ยังไงกัน" ฉันถาม ซีเคริลทำหน้าอย่างกับว่า'นี่ ต้องให้ฉันเล่าใช่มั้ยเนี่ย'อะไรประมาณนี้ "ฉันขึ้นมาบนดาดฟ้า เห็นพวกมันทำอะไรก็ไม่รู้ ฉันเลยต้องใส่มันไม่ยั้ง" ซีเคริลพูด เอ่อ..ใส่ไม่ยั้ง? "นี่อย่าคิดไปไกลนะ ใส่ไม่ยั้งนะ ฉันแค่ต่อยพวกมันก็เท่านั้น" ซีเคริล เหมือนนายอ่านใจฉันได้เลยอ่ะ- - "ปะ..ป่าวนะ ฉันไม่ได้คิดไกล" ฉันแย้ง "แล้วฉันก็พาเธอมาโรงพยาบาลนี่แหละ เห็นเธอนอนสลบอยู่" ซีเคริลพูดเหมือนไม่ฟังที่ฉันพูดเมื่อกี้นี้เลย "เอ๋? ที่นี่มันโรงพยาบาลหรอ" ฉันถามแล้วมองไปรอบๆ เห็นสายน้ำเกลือด้วยแสดงว่า อยู่โรงพยาบาลจริงๆ "ถ้าไม่ใช่โรงพยาบาลที่นี่คงเป็นบ้านเธอสินะ" ซีเคริลพูด เอ่อ...เหมือนโดนด่าแห๊ะ "อ่า..พอดีฉันไม่ค่อยทันสังเกตนะ" ฉันพูดแก้ตัวน้ำขุ่นๆ "ยังไงซะก็ฟื้นแล้ว อย่าลืมโทรไปบอกแม่ของเธอซะด้วย เพราะ ท่านยังไม่รู้" ซีเคริลพูด ฉันพยักหน้ารับ "งั้นฉันขอตัวก่อนละ" ซีเคริลพูดแล้วลุกขึ้นฉันรีบจับข้อมือเขาทันที เขามองหน้าฉันอย่างงงๆ แล้วเขาก็มองลงมาที่ข้อมือ ฉันจึงปล่อยเขา "แล้วนายจะไปไหน" ฉันถาม "กลับบ้าน" ซีเคริลตอบ "อยุ่กับฉันไม่ได้หรอ" ฉันพูด "เธออยู่คนเดียวไม่ได้รึไง" ซีเคริลถาม "เอ่อ..ฉันกลัวนะ" ฉันพูดพลางหรี่ตาลง "กลัว? กลัวอะไร" ซีเคริลถาม "คนเดียว" ฉันพูด "แต่นายจะไปก็ได้นะ" ฉันพูดพลางทำหน้าเศร้า ก็มันเหงานี่นาอีกอย่างฉันกลัวที่จะต้องอยู่ตัวคนเดียวด้วย "ไม่ ฉันจะอยู่ที่นี่" ซีเคริลพูดจบก็นั่งลงที่เก้าอี้เหมือนเดิม "เอ่อ..ถ้านายไม่เต็มใจก็ไปก็ได้" ฉันพูด "เต็มใจ" ซีเคริลพูด พลางหยิบรีโหมดมาให้ฉัน "จะดูหนังก็ได้นะ อย่าลืมโทรบอกแม่เธอละ ฉันจะได้กลับบ้าน" ซีเคริลพูด ฉันรับรีโหมดไว้ในมือ พลางพยักหน้า แล้วกดเลือกช่อง