อาเมะจัง:)

ร้านกาแฟของคุณลุอิจิ ผู้มีดนตรีในหัวใจ ^^
 ร้านกาแฟสีขาวริมทะเลเล็กๆแสนน่ารักที่นี่เป็นของคุณลุงอิจิผู้ใจดีและมีดนตรีในหัวใจ เสีงเพลง jazz เบาๆที่เปิดคลอริมทะเลผสมกับเสียงบรรเลงของสายลมแลเกลียวคลื่น ฮ้าา......^^ เข้ากันดี๊ดีหละ มีความสุขจังโก้ๆอุ่นซักแก้วนะ><
ยูตะ: เออ...... พี่ครับ?
      ผมขอถามไรหน่อยจิ พี่ไปทำอะไรที่ริมทะเลหรอครับ
อาเมะ: นี่ที่นั่นหนะเป็นที่พิเศษสำหรับพี่เลยนะแบบว่าพี่รู้สึกสบายใจทุกครั้งที่มาเดินเล่นที่นี่ 555 จริงๆนะ^^
//เห้อ นี่มันอะไรกันเนี้ยยูตะ เด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าฉัน ยิ้มเก่งชะมัด ต้องแต่เจอกันยังไม่เห็นหยุดยิ้มเลย><
ยูตะ:พี่มาที่นี่บ่อยเลยหรอครับ ผมเห็นพี่ดูมีความสุขมากๆเลย^^
อาเมะ:ช่าย แล้วยูตะหละมาทำอะไรที่นี่หรอ
ยูตะ:ผมชอบมาดูพระอาทิตย์ตกที่นี่หนะครับ พอดีเป็นทางผ่านกลับบ้านด้วยหละ
อาเมะ:จริงหรอ นี่แต่พี่ชอบมาดูพระอาทิตย์ขึ้นนะ555 
ยูตะ: ครับ พี่คงมาดูพระอาทิตย์ขึ้นบ่อยๆเลยใช้มั๊ยครับ ดีจัง
ผมหนะพึ่งจะย้ายมาเรียนได้1อาทิตย์เอง สงสัยผมจะต้องมาดูพระอาทิตย์ขึ้นบางแล้วหละ
ได้มั๊ยครับพี่อาเมะ^^
อาเมะ:เห้ยย ได้สิ ได้อยู่แล้ว
//บทการสนทนาของฉันเเละเด็กน้อยยูตะเริ่มขึ้นอย่างสนิทสนมราวกับรู้จักกันมานาน เรานั่งจิบโกโก้ เล่าเรื่องตลก อีกมากมายจนฝนหยุดเราจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน
//ยูตะเด็กหนุ่มรุ่นน้องที่มีรอยยิ้มที่น่ารัก จะว่าไปเราก็มีอะไรที่คล้ายกันนะเนี้ย
ฉันเดินกลับบ้านพร้อมร่มสีเหลบืองของยูตะเห้อเด้กน้อยใจดีที่ สงสารลูกแมวเปียกฝนอย่างฉันเลยให้ยืมมา555
                                                 .... ขอบคุณนะยูตะ....