อาเมะจัง:)

                          06.00 am.>>>

    เช้าเนี้ย ฉันรีบตื่นสุดชีวิตเพราะตั้งว่าจะไปนั่งจิบโกโก้ยามเช้าที่ร้านของคุณอิจิหละ ^^

         แม่ค่ะเดี๋ยวสายสายๆหนูกลับมาน้าาาาาาา ^^

         อย่างไปไกลนะลูก รีบกลับมาให้ทันข้าวเช้าหละ

         คร้าาาาาา  แล้วจะรีบกลับค่ะ

   //อาเมะสาวหัวฟูในชุดกันฝนสีฟ้า ในมือมีร่มสีเหลือง วิ่งหัวฟูท้าสายลมทะเลเพื่อที่จะมาให้ทันดูพระอาทิตย์ขึ้น

        อาเมะ>>  สวยจังเลย  ท้องฟ้าข้างหน้าฉัน ฉันรู้สึกว่านี่แหละแบบนี้สิความสุขของฉัน สบายใจจังเลย

        นั่งอยู่สักพักฉันก็สังเกตุเห็นใครคนกำลังยืนถ่ายรูปอยู่ตรงโขดหินริ่มหาด

        แอ๊ะ!! นั่น นั่นยูตะหนิ  ยูตะ!! ทางนี้

        โห ^o^นี่ยูตะก็มาดูพระอาทิตย์ที่นี่ด้วยหรอเนี้ย  /แทนที่จะตอบคำถามยูตะกลับยิ้มให้ฉัน และยังคง                  ถ่ายรูปพระอาทิตย์ขึ้นต่อไป เด็กคนนี้นี่ยังไงกันนะ เชอะ ฉันเลยตัดสินใจวางร่มลงและเขียนโน๊ต                  ขอบคุณ ยูตะไว้บนผืนทราย  และเดินตรงไปร้านคุณลุงอิจิ เพื่อเป้าหมายความสุขต่อไปของฉัน                   คือโกโก้ยาม เช้าเคล้าเสียงดนตรีจ้าา ^^

        สวัสดีคร้าคุณลุงอิจิ ฉันมาได้จังหวะพอดีเล้ยยย เช้านี้คุณลุงบอกว่าฉันเป็นลูกค้าคนแรกได้รับสิทธิ์โกโก้         ฟรีจ้าาาาาเย้ๆๆๆ ^^ 

        แต่เดี๋ยว ? คุณลุงค้ะนั่นยูตะหนิ ไมมาเร็วจัง?/เด็กคนนี้หายตัวได้รึไงนะ

        ยูตะ>> เป็นวิธีคืนร่มที่น่ารักมากๆเลยครับพี่อาเมะ ^^ /ยูตะตอบพร้อมสงยิ้มหวาน

        อาเมะ>>555 หรอพี่เห็นเธอตั้งใจถ่ายรูปมากเลยไม่ได้บอกหนะ โทษทีนะ

             เค้าไม่พูดอะไรนอกจากยิ้ม เห้อแล้วฉันจะพูดไรต่อหละเนี้ย ฉันเลยตัดสินใจรีบดื่มโกโก้และจะกลับ                บ้าน แต่..

       ยูตะ>> พี่ครับ  คือช่วยถ่ายรูปกับผมเป็นที่ระลึกหน่อยได้มั๊ยครับ^____^

        หืมมม ยังไงกันเนี้ยฉันชักงงๆแต่ก็ไม่ปฏิเศษ หลังจากถ่ายรูปเสร็จฝนก็เริ่มโปรยลงมาอีกครั้ง ยูตะจึงอาสาเดินเป็นเพื่อนไปส่งที่บ้าน บอกว่าเป็นการขอบคุณที่ถ่ายรูปกับเค้า มันอาจจะดูงงๆไปหน่อยแต่ฉันก็ไม่ได้ปฏิเศษน้ำใจ

       ทำไมยูตะ ถึงเป็นคนที่ยิ้มตลอกเวลาแบบนี้นะ รถคันนึงแล่นมาด้วยความเร็วเหมือนไม่เห็นฉันกับยูตะทันใดนั้นเกินกว่าที่ฉันจะตั้งสติ ให้ทันความตกใจจากรถที่พุ่งตรงมา ยูตะคว้าตัวฉันหลบกลิ้งลงไปยังข้างถนนฉันมึนงงกับภาพตรงหน้า รถพุ่งชนกับต้นไม้ยูตะกอดฉันแน่นเสื้อผ้าเลอะเทอะไปด้วยโคลนดิน แต่เค้ากลับมองหน้าฉันแล้วยิ้มพร้อมกับพูดว่า พี่ครับพี่ไม่เป็นไรนะ โถ่ยูตะน้ำตาฉันค่อยๆไหลในใจทำไมมันถึงต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วยนะ ฉันตั้งสติอีกครั้งที่แขนของยูตะเหลือดไหลไม่หยุดเลย ยูตะไปทำแผลก่อนนะฉันรีบพาเค้าไปที่บ้าน

        เราสองคนเปียกโชคไปทั้งตัว พอถึงบ้านแม่ฉันตกใจมากแต่ก่อนที่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง แม่ช่วยเอาเสื้อผ้ามาให้ยูตะเปลี่ยนและทำแผลให้ยูตะ ระหว่างนั้นฉันจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง .........

                                                     ....ยูตะขอบคุณจริงๆนะ....