puppy love วัยใสวัยรัก

"วันนี้ไม่มีพระจันทร์หรือดวงดาวซักดวงเลยค่ะพี่มิก "
"ฝนมันจะตกน่ะกระเพราเรา รีบเข้าที่พักกันเถอะ"
และฉันก็เดินกลับเข้า ที่โรงแรม กับพี่มิกกัน2คน ตอนนั้นฉันมีความสุขมากกฉันไม่รู้จะอธิบายเป็นคำพูดว่าอย่างไร ฉันเขินฉันฟินมากๆ เหมือนฝันกลายเป็นจริง ฉันไม่เป็นตัวของตัวเอง เลยย
 
แปะแปะ แปะ แปะ แปะ ไอ่ฝนบ้ามาตกอะไรตอนนี้ยะ
พี่มิกเอามือที่แสนอบอุ่น มาจับมือฉันไว้
"กระเพรา รีบไปกันเถอะ ฝนตกแล้ว"และเราสองคนก็วิ่งตากฝน
ณ ตอนนั้น ฉันทำอะไรไม่ถูกไปตัวไปตาม เสียงและมือ อันอบอุ่นของพี่มิก
ฝนตกแรงมากกก ฟ้าร้องหน้ากลัว ฉันกับพี่มิกวิ่งกลับมาถึงที่โรงแรม 
พี่มิก มาพักที่ห้องฉันก่อน เพราะว่าฉันอยู่คนเดียว
จิงๆอีฝนที่ตกมาเนี่ยก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย
 
ฉันทำตัวไม่ถูกเมื่อพี่เขาอยู่ใกล้ๆ
"หิว อะไรไหม กระเพรา"พี่มิกถามฉัน
"ไม่หิว พี่มิกกินเลย"
บรรยกาศเริ่มกดดันเมื่อเราทั้งสองคนไม่พูดอะไรเลย
จากที่ฟินๆ ตอนนี้ฉันไม่ฟินด้วยแล้วนะเนี่ย โอ้ย อะไรกานน
 
 
เปรี้ยงงงง!!!!! (เสียงฟ้าผ่า)
 
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
"กระเพรา เป็นอะไรรึเปล่า" เสียงพี่มิกถามฉันด้วยความเป็นห่วงและรีบเดินตรงดิ่งมาหาฉัน
ฉันหลับตาปี๋เพราะกลัวเสียงฟ้าร้องมาก บรรยกาศกลับมาเงียบ และกดดันอีกครั้งนึง ฉันไม่กล้าพูดอะไร พี่มิกก็ไม่พูดอะไร
 
 
 
ฟึ่บบบ!!! (ไฟดับ)
 
อ้ายย ฮือออ ฉันร้องไห้ ฉันเป็นคนที่กลัว ความมืดมาก ฉันร้องไห้ดังขึ้น เรื่อยๆ ฉันกลัวมาก
จู่ๆ มือ ที่อบอุ่น และอ้อมแขน ที่อ่อนโยน ได้มาโอบกอดฉันไว้ พี่มิก  ขยับมากอดฉัน
"ไม่ต้องกลัวนะกระเพรา พี่จะไม่ทิ้งกระเพราไปอย่าร้องเลยนะ"
ฉันค่อยเงียบลง แต่ตอนนั้น ฉันไม่คิดเลย ว่าพ่มกจะกล้าที่จะกอดฉัน ฉัน มีความสุขมากที่สุด อยากให้เวลาเดินช้าๆจัง
 
อะไรไม่รู้ที่ทำให้ฉันตัดสินใจเงยหน้ามองหน้าพีมิก แต่ก็เห็นไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ แสงจากฟ้าแลบ ทำให้ฉันเห็นหน้าพี่เขาอย่างลางๆพี่เขาก็มอง ฉันด้วยสายตาที่อบอุ่น เราทั้งสองต่างยิ้ม พี่มิกกอด ฉันแน่นขึ้น เราทั้งสอง คงโดนนางฟ้าสกด ไวในภวัง หน้าของเรา ค่อยๆขยับ เข้ามาใกล้กันเรื่อยๆ
พี่มิกค่อย จูบลง อย่างอ่อนโยน ที่ริมฝีปากของฉัน 
ฟึ่บบบ!!! ไฟมาพอดี เราสอง คนเหมือนหลุดจากห้วงภวัง ฉันลุกขึ้นจากเตียง ทำอะไรไม่ถูก
"จะไปไหน กระเพรา " พี่มิกถามฉัน
"เอ่อออ ไปดูคนอื่นๆ ว่ากลับมากันหรือยัง"
พอพูดเสร็จฉันรีบออก จากห้อง ไปทันที 
ตอนน้ฉันรู้สึกอายมาก จะกล้ามองหน้าพี่เขาอีกไหม ในหัวฉันมีเรื่องราวเต็มไปหมด ฉันลงมานั่งที่ห้อโถงใหญ่ของโรงแรม ฉันครุ่นคิด ฉันทำอะไรไป คำนี้วนเวียน อยู่ในสมองเต็มไปหม ฉันๆๆๆๆ ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย ฉันหยิบโทรศัพท์ โทรเรียกคุณพ่อให้มารับกลับ ก่อน ฉันเขียนโน๊ต ใบเล็กฝากไว้กับเจ้าหน้าที่โรงแรมฝากให้เบลย์ ปีโป้ และกริช ฉันขอกลับก่อนนะ 
ฉันไม่รู้จะกล้าไปมองหน้าพี่เขาอีกไหม พี่มิก