puppy love วัยใสวัยรัก

      ในระหว่างที่ ฉันกำลังนั่งรอพ่อมารับนั้นปีโป้ เบลย์ กริช ก็กลับมากันพอดีแต่ฉันพยายามทำเป็นไม่เห้นแต่ก็ไม่ทัน เพื่อนๆเห็นฉันซะแล้ว

"เอ้า กระเพราลงมานั่งทำอะไรที่นี่ยะ ทำไมไม่อยุ่ในห้องพัก" เสียงยัยเบล ร้องทักฉัน

"ฉันจะกลับไปทำธุระที่บ้านแล้ว น่ะ ฝากเธอเอาของที่เหลือของฉันกลับด้วยนะ"

ฉันบอกเพื่อนๆ ของฉันด้วยสีหน้าที่จะเรียบนิ่งที่สุดเพื่อไม่ให้จับพิรุทได้

"เอ้า จริงหรอทำไมรีบจังกระเพรา แล้วนี่โทรให้พ่อมารับหรอหรือกลับยังไง"

"อืมใช่ เราโทรให้พ่อมารับแล้ว "

กริชชำเลืองมองฉันเล็กน้อยและยิ้มเบาๆให้ฉัน ฉันหันไปส่งยิ้มให้ อย่างเก้ๆกังๆ

"กลับก่อนนะกริช และเจอกันที่โรงเรียนนะ"

เบลย์ ปีโป้ และกริช โบกมือบ้ายบายแล้วก็เดินไปทางลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังห้องพัก

ฉันเดินไปที่ลอบบี้เพื่อเอาจดหมายที่จะฝาก ให้พวกเบลย์และคนอื่นๆคืนมา เพราะไม่ต้อง

ฝากให้แล้วเพราะเราเจอกันแล้ว

ฉันนั่งรอไปอีกประมารสักพักพ่อก็ขับรถมาถึงประตูโรงแรม ฉันไม่รอช้ารีบเดินไปหาพ่อทันที

"ว่าไงกระเพรา ทำไมรีบกลับล่ะ ไม่สนุกหรอไง" พ่อถามฉันทันทีที่ฉันเปิดประตูรถ

"ป่าวค่ะ สนุกดี แต่หนูพอดีมีงานต้องทำค่ะ" ฉันปิดประตูรถและรีบเสียบหูฟัง เพื่อที่พ่อจะได้ไม่ต้อง มาคอยถามอะไรอีก ( ก็คนมันไม่พร้อมตอบนี่นา เข้าใจนะพ่อนะ ) 

นี่แค่ฉันเผลอจูบกับพี่มิกนี่ มันทำให้ฉันเป็นบ้าได้ขนาดนี้เลยหรอ เห้ออ เกือบแล้วไหมล่ะกระเพรา

แต่มันก็รู้สึกดีนะที่พี่เขาจูบฉันแต่ ทว่า อีกใจนึงมันก็รู้สึกแปลกๆนะ โอ๊ยๆๆ อะไรกันเนี่ย นอนๆๆ

เดี๋ยวก็คงถึงบ้านแล้วแหละ

.

.

.

วันจันทร์

ฉันตื่นเช้าอาบน้ำแต่งตัวแล้วมาก็พามาส่งที่โรงเรียนตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือความรู้สึกฉัน

โว้ยย จูกกับพี่มิกไปแล้ววววว เวลาเจอพี่เค้าจะทำไงดีเนี่ยย จะบ้าตายฆ่าฉันเถอะ

"สวัสดัค่ะแม่" ฉันสวัสดีแม่แล้วก็ลงมาจากรถ เดินเข้าโรงเรียนปกติ

"กระะะเพราะะะะ" เสียงคนตะโกนเรียกฉันจากข้างหลัง ฉันรีบหันหน้าไปดู

"อ้าว กริชว่าไง" กริชนั่นเอง เฮ้อออ ฮ้ะะ อะไรนะกริช ๆๆ ตายๆ หัวใจฉันเต้นดัง ตูมๆๆๆ

"นี่ ทำไมวันไปทะเลเธอถึงกลับก่อนล่ะ มีอะไรหรือเปล่า" 

"ห้ะๆๆ เห้ยย ป่าวๆๆ ฉันแค่รีบกับมาทำงานนิดหน่อยน่ะไม่มีอะไร" ฉันรีบตอบกลับอย่างเลิ่กๆลั่กๆ

โอ้ยโปีะ มากๆเลยยัยกระเพรา อีบ้า

"อ่อ นี่ๆกระเพราะเรามีของมาฝาก ได้มาจากตอนที่ออกไปเที่ยวที่เธอไม่ยอมไปกับพวกเราน่ะ"

กริชหันไปล้วงของในเป้ และก็ควักข้อมือเปลือกหอยออหมาส่งยื่นให้กับฉัน

"หึ้ย สวยดีนะกริช ให้ฉันหรอ" ว้ายเขินๆๆ แต่เก็บอาการย์ อยู่นะ

"ช่ายๆ เห็นมันน่ารักดี ชอบไหม" กริชถามและส่งยิ้มหวานให้ฉัน

"ชอบ สิ ชอบมากๆเลย เดี๋ยวใส่แขนไว้ตลอดเลย" ฉันเอาข้อมือเปปลือกหอยใส่ข้อมือและสะบัด

กรุบกรับไปมา ให้กริชดู เสียงเปลือกหอย ตีกันดังกรุ้งกริ้ง ช่างน่ารักซะจริงๆ

"ทำไมเธอหน้าแดงจังกระเพราะ ไม่สบายหรอ"

"ห้ะแดงหรอ " ฉันรีบหยิบกระจกบานเล็กที่ฉันพกติดตัวมาส่องดู โอ้ว แม่เจ้ามันแดงจริงๆด้วย ตายห่าแล้ว เขินขนาดนี้เลยหรอเรา ฉันยิ้มและรีบเดินหนีกริชมาทันที ก็คนมันเขินอ่ะ

ฉันเดินมากำลังจะถึงตึกเรียนแล้ว

พลั่กกก โครมมมมมม ครามม !!!

"โอ้ยยย ทำไมเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยห้ะ นี่นาย..."ก่อนที่ฉันจะโชว์สกิลการด่าไฟแรงสสูงก็ต้องชะงัก เมื่อคนที่ชนกับฉันนั้น คือพี่มิกนั่นเอง โอ้ย นี่มันวันอะไรเนี่ย มาโรงเรียนวันแรกของสัปดาห์ก็เจอพี่มิก เลย กะจะหลบหน้าไปสักพักซักหน่อย แย่จริง

"ขอโทษ ทีนะกระเพรา พี่กำลังรีบๆ น่ะ"

"อ่อ ค่ะๆไม่เป็นไรค่ะ"ฉันพูดแล้วรีบวิ่งขึ้นบันใดมาระดับสิบ จู้ดดจ้าดด 

โครมมมม!!เฮ้ยย ชนใครอีกเนี่ยทีนี้ มาเป็นคู่เลยโอ้ยย

"เอ้า ยัยกระเพราวิ่งหนีผีที่ไหนมายะ" เอ้อ เบลย์กับปีโป้นี่เอง

"เห้ออ พวกแกเองหรอ มอนิ่งนะและนี่จะไปไหนกันหรอ ฉันเอากระเป๋าไปเก็บก่อนนะ" นี่มันวันอะไรกันนเนี่ยย ฉันนั่งดูเข่าของตัวเองที่ฟกช้ำจากการ ชนกับคนอื่นโครมครรามถึงสองครั้ง โอ้ยย

เจ็บจริงๆ