ระบำดอกไม้ใต้เงาจันทร์

จิ้งจอกเก้าหาง  นาม ชิซุย

                                                    หญิงผู้โชคดี นาม ทู้จี้      

                                      ผู้เปลี่ยนวิถีของหญิงงามสองนาง  นาม เว่ยอี้

ตอน   ตำนานรักจิ้งจอกเก้าหาง  ภาค  ชายผู้เป็นที่รัก

1.

เสียงคมดาบกระทบพร้อมเสียงโห่ร้องที่ฮึกเหิมผสานเสียงกรีดร้องอย่างหวาดกลัวจับจิต   ดังสะท้านไปทั่วด่านนอกเมือง  กลุ่มควันไฟสีดำ   โพยพุ่งขึ้นสูงอยู่ภายในเขตประตูเมืองซึ่งพังยับจากน้ำมือของทัพหนาถี  แรงระเบิดจากปืนใหญ่ที่ยิงเข้าใส่บ้านเรือนและวังหลวงสร้างความเสียหายมากมาย  กองทัพหนาถีลุกคืบเข้าไปยังหมู่บ้านที่อยู่โดยรอบ  ทุกที่ลุกเป็นไฟ  ผู้คนล้มตาย  เสียงจากผู้รุกรานดังสะท้านกึกก้องเข้ามาถึงช่องเขาที่มีหิมะปกคลุมตลอดปี

ร่างบอบบางในชุดสีดอกโบตั๋นพลิ้วไหว  นางยืนนิ่งบนโขดหินที่ยื่นออกไปท่ามกลางความเวิ้งว้างของหน้าผาสูงชัน  แววตาสดใสของนางมองความเป็นไปในหมู่บ้านเบื้องล่างอย่างสงบ  

ชาวบ้านต่างวิ่งหนีตาย  ทหารหนาถีกว่าครึ่งร้อยกระจัดกระจายวิ่งไล่ล่าพวกเขาเหล่านั้น  หญิงสาวส่ายหน้าเล็กน้อย   ริมฝีปากสีสดเม้มเข้าหากัน  ส่วนดวงตาเกิดแววสะท้อนกับแสงแดดจ้าฉับพลันก็เรืองสีฟ้าเข้มขึ้น

“พวกมนุษย์ดีแต่เข่นฆ่ากัน  ทำลายกัน  ข้าไม่อยากเห็นสิ่งเหล่านี้เลย...”

เสียงอันไพเราะกล่าวออกมาก่อนที่จะหันหลังให้  นางเดินไปได้สามก้าวก็เหลือบหันไปมองมันอีกครั้ง  แล้วสะบัดชายแขนเสื้อทั้งสองข้างออกไปด้านหลังอย่างแรง 

พริบตาเบื้องหลังนางปรากฏกลุ่มเมฆ ม้วนหมอกมืดทึบบรรยากาศหม่นมัวขึ้นกลางฟ้า  ลมพายุลูกใหญ่ก่อตัวกรรโชกแผ่กระจายปกคลุมไปรอบเมืองฉวงอาง  แรงลมหอบเอาหิมะตกกระจายไปทั่วเมืองอย่างรวดเร็ว   รุนแรงจนกองทัพหนาถีต้องถอยล่น  ถึงพายุหิมะลูกนี้จะช่วยให้กองไฟใหญ่น้อยที่ลุกโหมทำลายบ้านเมืองสงบลงได้  แต่ความหนาวเหน็บที่เข้ามาก็ทำให้พวกเขาเผชิญกับความโหดร้ายไม่น้อยไปกว่ากันยังดีที่ชาวเมืองได้เปรียบกว่าตรงที่พวกเขารู้จักกับความปรวนแปรอย่างนี้เป็นอย่างดีทุกปี

เวลาผ่านไปพายุหิมะลูกใหญ่พัดอยู่นานสามวันสามคืนกว่าจะเคลื่อนตัวออกและตรงไปยังฐานที่มั่นของทัพหนาถี  ทำให้แม่ทัพต้องสั่งการเคลื่อนทัพกลับโดนเร็ว  ชาวบ้านจึงรอดพ้นจากการบุกยึดครอง  ทั่วทั้งเมืองต่างรู้ดีว่าพายุหิมะที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพราะอิทธิฤทธิ์ของจิ้งจอกเก้าหางที่อยู่บนหุบเขาปิงเสวี่ยซึ่งได้ชื่อว่าเป็นเขาสูงเทียมฟ้าได้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ  ทั่วทั้งเมืองจึงเซ่นไหว้และขอให้นางปกปักษ์รักษาเมืองฉวงอางตลอดไป

“ขอบคุณจิ้งจอกเก้าหาง   ที่ช่วยเหลือพวกเรา     

“พวกเขาเอาแต่ใจกันจริง   ข้าไม่ได้ทำเพื่อพวกเจ้าสักหน่อย  ทำไมข้าต้องคอยดูแลเมืองของพวกเจ้าด้วย” 

เสียงหวานกล่าวอย่างไม่พอใจแต่ใบหน้าและแววตานางอ่อนโยน   เมื่อรับรู้ถึงเสียงที่ส่งมายังเรือนนอนที่สูงเสียดฟ้าบนยอดเขา

หญิงสาวยืนอยู่ใกล้ริมหน้าต่างมองทิวทัศน์ด้านนอก   พุ่มดอกโป๊ยเซียนสีส้มสดถูกปกคลุมด้วยเกล็ดหิมะสีขาวบางๆ   บริเวณรอบเรือนประดับดอกไม้หลากสีสรรนานาพันธุ์  ซึ่งเกิดจากอำนาจในใจนางบันดาลให้ความสวยสดของเหล่าดอกไม้คงเป็นนิรันดร   ไม่ว่าจะในสภาพอากาศแบบไหนพวกมันก็ยังคงเบ่งบานและชูช่ออยู่เพื่อที่จะให้นางได้ชื่นชม

“เอะ  มีพวกมนุษย์หลบหนีเข้ามายังเขตแดนของเราได้เชียวหรือ”

นางกล่าวออกมาอย่างแปลกใจ  คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อย   ใบหน้าขาวนวลเพ่งไปมองยังทิศทางตีนเขาเบื้องล่างแล้วร่างบอบบางก็แวบหายไป

“พี่   ข้าว่าเราอย่าเข้าไปมากกว่านี้อีกเลย”

“ไม่ได้  เราต้องไปให้ลึกกว่านี้   เชื่อข้าซิ   พวกเรายังต้องไปต่อ   ข้าว่า  เลยตีนเขาไปน่าจะเหมาะกว่าอยู่ตรงนี้”

“แต่ข้ากลัวว่าเราจะหนาวตายกันซะก่อนนะสิ   แล้วอีกอย่าง...ถ้านางรู้ว่ามีคนขึ้นเขาไม่รู้ว่าพวกเราจะเป็นยังไงต่อไป”

“เจ้าอย่าพึ่งกลัวไป   ถ้าเราไม่ทำแบบนี้เราก็อดตายอยู่ในหมู่บ้านอยู่ดี   ถึงสงครามจะสงบแล้วแต่บ้านเมืองก็เสียหายไปมาก   ที่หมู่บ้านเราก็ไม่เหลือพืชผลไว้เพาะพันธุ์เก็บเกี่ยว   อีกอย่างบ้านเราตอนนี้ก็มอดไหม้ไปหมด   ข้าถึงต้องเสี่ยงพาพวกเจ้าขึ้นมาหาแหล่งที่อยู่ใหม่เพื่อที่พวกเราจะได้ทำมาหากินได้อีกครั้ง”

“ข้ารู้   แต่บนนี้นอกจากหิมะที่ตกลงมากับความหนาวเย็น   ข้าก็ยังไม่เห็นอะไรที่เราพอจะหลบอาศัยอยู่ชั่วคราวได้เลย   นี่ก็จวนจะเย็นแล้ว   ถ้ำสักแห่งข้าก็ยังไม่เห็นแล้วเจ้าจะให้ข้าวางใจได้ยังไง   ...ข้าสงสารลูก   ลูกยังเล็กเหลือเกินข้ากลัวว่าแกจะทนกับอากาศหนาวขนาดนี้ไม่ไหว”

สองผัวเมียมองลูกสาววัย 7 ปี  ที่ก้มหน้าซุกอยู่แนบอกมารดาและลูกชายวัย 12 ปี ที่ยืนตัวสั่นปากซีด  ถึงแม้บุตรทั้งสองจะมีเสื้อหนังปกคลุมร่างเล็กจนดูตัวหนาใหญ่   แต่สายลมหนาวก็พริ้วผ่านเสื้อหนังสัตว์เข้าไปสัมผัสผิวบอบบางภายในได้   สามีนางมองใบหน้าภรรยาที่ตอนนี้ซีดขาวราวหิมะก็สะท้านใจ   ถึงแม้ตัวเขาจะแข็งแรงพอที่จะฝ่าหิมะและความหนาวนี้ไปได้   แต่ภรรยาและลูกๆของเขาล่ะจะทนได้อีกนานเท่าไร  

“เจ้าขึ้นมาขี่หลังข้าเถอะ...”  สามีบอกพลางยอตัวลง

“ไม่เป็นไรหรอกพี่   ข้ายังเดินไหวเจ้าแบกลูกชายของเราเถอะ”

“ไม่เป็นไร   แม่   ข้ายังเดินได้สบาย   แม่ขึ้นหลังพ่อเถอะ”   เด็กชายกล่าวเสียงแข็งแม้น้ำเสียงนั้นจะฟังกึกกักจากการที่ฟันซี่เล็กกระทบกันก็ตาม

“เจ้าขึ้นมาเถอะ   เร็วเข้า”  

ผู้เป็นสามีกล่าวเสียงเข้มจนภรรยาต้องทำตาม   นางให้ลูกสาวขึ้นขี่หลังนาง   จากนั้นก็โน้มตัวไปกอดคอสามีด้วยแขนข้างหนึ่ง   ชายหนุ่มก็ยืดตัวขึ้นรั้งแขนสองข้างไปกระชับขาทั้งสองที่ไขว้รอบตัวของเขาให้มั่นคง   ครั้นรู้สึกว่าตัวเองยืนได้มั่นคงดีแล้วก็ปล่อยแขนซ้ายที่รั้งด้านหลังไว้ไปโอบอุ้มร่างเล็กของเด็กชายเข้ามาไว้ด้านหน้า   จนเด็กชายร้องโวยวายขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“พ่อ  ข้ายังเดินไหวปล่อยข้าลงเถอะ   พ่อแบกแม่กับน้องไปเถอะ   อย่าได้ห่วงข้าเลย”

“เจ้าอย่าปดพ่อ   ข้าเห็นเจ้ายืนสั่นเป็นลูกนกเดินก็ล้มหลายครั้ง   ข้าว่าข้าอุ้มเจ้าเดินยังจะไวซะกว่า” 

ผู้เป็นพ่อกล่าวอย่างอารมณ์ดีใบหน้าที่มีแต่หนวดเครารุงรังเต็มไปด้วยละอองหิมะจับตัวขาวปลอดปรากฏรอยยิ้มกว้าง   เด็กชายมองหน้าบิดาน้ำตาคลอ

“ข้าจะทำให้ท่านหนักขึ้น   ทำให้ต้อง...ลำบาก....ฮือ”

“เจ้าอย่าร้องซิ  เว่ยอี่   พ่อของเจ้าเต็มใจทำเพื่อเจ้า   เจ้าควรจะขอบคุณพ่อเจ้าซิ”

ผู้เป็นมารดากล่าวพลางยืนแขนที่โอบรอบคอสามีไปลูบใบหน้าเล็กเข้าหาช่วงไหล่กว้างของชายหนุ่ม

“ขอบคุณครับท่านพ่อ   ขอบคุณครับ”

เสียงเด็กชายสั่นเครือซบหน้าสะอื้นฮักๆ   แต่อ้อมแขนเล็กกับกอดร่างหนาไว้แน่น

“เอาล่ะ   เราไปกันเถอะ”

จากนั้นชายหนุ่มร่างใหญ่ออกเดินย้ำลงไปบนพื้นหิมะหนา   ซึ่งก้าวแต่ล่ะก้าวจมถึงข้อขา   เขาพาร่างอันหนักเดินฝ่าหิมะไปอย่างเชื่องช้าแล้วเมื่อไกลออกไปจากบริเวณนั้น   ร่างของหญิงสาวงดงามก็เดินออกมาจากที่หลบซ่อนหลังต้นไม้   นางมองจนร่างเหล่านั้นเล็กลง   จึงถอนใจออกมา

“พวกเจ้าดื้อด้านกันซะจริง   ...แต่ครั้งนี้ข้าจะปล่อยไปก็ได้   ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะทนกับความโหดร้ายของที่นี่ได้นะ....”

กล่าวจบนางก็วูบหายไปดั่งสายลม