ในเงาใจ (The shadow)

…11…
ที่บ้านฐิติเศรษฐพงศ์ ถูกจัดให้เป็นงานเลี้ยงวันเกิด
ครบรอบอายุ 64 ปี ของคุณหญิงธีราอร ผู้เป็นประมุขของบ้าน
คนงานในบ้านวิ่งกันให้ขวักไขว่
มัลลิกาที่มาถึงเป็นคนแรกเลยเข้าไปในบ้านอย่างเคยชิน
 
“สวัสดีค่าคุณยาย น้าทิพย์ น้าหมอ”
มัลลิกาทักทายเจ้าของบ้านทั้งสามอย่างคุ้นเคย
ก่อนจะวางกระเป๋าสะพายใบโตและกล่องไวโอลิน
แล้วเข้าไปกอดคุณหญิงธีราอร
“ไม่ได้แวะมานานเลยนะจ๊ะหนูมะลิ ยังสวยเหมือนเดิมนะ”
“คุณยายเล่นชมกันแบบนี้หนูก็เขินแย่สิคะ
นี่หนูมาเร็วไปรึเปล่าคะ ทำไมไม่เห็นมีใครมาเลย”
เธอหันไปถามธิดาทิพย์แม่ของเพื่อนสาว
“ยัยแอลน่ะสิ เลิกเรียนแล้วรีบกลับบ้านเลย แต่ดันทำของขวัญที่จะให้คุณยายหล่นหาย
เลยต้องกลับไปหาที่มหาวิทยาลัยอีกรอบ ดูสิลูกคนนี้น่าตีจริงๆ
ส่วนหนูลี น้าวานให้นายธีรับมาด้วยกันนี่แหละ”
“อ้อ ค่ะ งั้นน้าทิพย์มีอะไรให้หนูช่วย บอกมาได้เลยนะคะ”
“ไม่รบกวนดีกว่าจ้า หนูมะลิหิวมั้ยลูก
น้าจะได้สั่งคนเตรียมของว่างให้”
“งั้นรบกวนด้วยนะคะ”
มัลลิกายิ้มกรุ้มกริ่ม แม้ว่าจะเป็นสาวที่โปรดปรานในเบเกอรร์รี่ไม่น้อย
แต่ด้วยระบบเมตาบอลิซึมในร่างกายที่ดีเกินเหตุ
จึงทำให้ทานเท่าไหร่ก็ยังคงเพรียวบางอย่างที่เห็น
เช่นเดียวกับเพื่อนสาวอีกสองคนอย่างกตัญชลี
และอสมาภรณ์ คนหลังนี่ชอบทำให้คนอื่นทานมากกว่า
 
ที่ Green Design เวลาประมาณบ่ายสองโมงตรง
“คุณแม่ให้มารับไปงานตอนเย็นด้วยกันน่ะ”
“เอ่อ ลีคงไม่สะดวกค่ะ ลีต้องไปพร้อมกับนายซันค่ะ
ต้องไปช่วยยัยแอลเตรียมการแสดงคืนนี้
ต้องขอโทษด้วยจริงๆ นะคะ”
“งั้นหรอ”
ชายหนุ่มหน้าตูมขึ้นมาทันทีจากที่ยิ้มในตอนแรกที่เดินเข้ามา
ปราบ ธาวิน และพลอยนภัสเสียวสันหลังวาบไปตามๆ กัน
อีกไม่นานร่างอวตารของธีธัชคงได้แสดงออกมา
แต่ผิดคลาด...เขาคลี่ยิ้มบางๆ ออกมา
และสายตาที่เปร่งประกายนั่นก็ทำให้หญิงสาว
ที่กำลังปั้นหน้านิ่งแทบหายใจไม่สะดวก
“งั้นผมจะรอดูแล้วกันนะ อ้อ ผมอนุญาตให้คุณกลับเร็วได้เป็นกรณีพิเศษ
พร้อมกับคุณธวัช แต่ถ้าเป็นวันอื่นผมไม่ยอมแน่”
“ค่ะ”
“แล้วเรื่องงานบ้านคุณดินน่ะ เป็นยังไงบ้าง
ติดขัดอะไรตรงไหนรึเปล่า”
“ไม่มีค่ะ ถือว่าเป็นโชคดีของลีที่ได้เจอลูกค้าแบบคุณดิน
คุณธีไม่ต้องห่วงนะคะ อาทิตย์หน้าลีจะเริ่มลงต้นไม้
ที่ไปเลือกซื้อกับคุณดินเมื่อคราวที่แล้ว
อีกไม่นานก็คงปิดจ๊อบนี้ได้ค่ะ”
“งั้นหรอ แต่คุณก็ไม่ต้องรีบร้อนอะไรหรอก
อยู่ช่วยนายดินเขาแต่งบ้านแต่งสวนต่อไปนั่นแหละ
ผมไม่กวนแล้ว ตั้งใจทำงานเถอะ”
“ค่ะ”
 
“เฮ้อออออออออออออออ”
เมื่อบอสหนุ่มกลับไปแล้วเธอเลยได้ทีถอนหายใจยาวเป็นกิโล
...
แขกเริ่มทยอยเข้ามาในงาน
โดยในช่วงหัวค่ำจะเป็นแขกรุ่นราวคราวเดียวกันกับเจ้าของงาน
ส่วนแขกที่ Son Enterprise จะมีก็แต่ผู้บริหารระดับบิ๊กๆ ไม่กี่ท่าน
 
กตัญชลีพาธวัชไปกราบสวัสดีเจ้าของบ้าน
เธอมอบของขวัญกล่องขนาดพอดีให้คุณหญิงธีราอร
“แค่หนูลีมายายก็ดีใจแล้ว ไม่เห็นต้องเอาอะไรมาให้เลย
ไม่ได้แวะมาที่บ้านนานเลยนะ”
“ค่ะ ช่วงนี้ลียุ่งๆ ค่ะ เลยไม่ได้แวะมา ขอให้คุณยายมีความสุข
สุขภาพแข็งแรง แล้วก็สวยๆ แบบนี้ตลอดไปนะคะ”
“จ้า ตามสบายเลยนะ เดี๋ยวยายขอไปรับแขกต่อก่อน ค่อยคุยกันนะจ๊ะหลาน”
เจ้าของงานวันเกิดมองชายหนุ่มหน้าตี๋ที่มากับกตัญชลี
ไม่วางตา เพราะในสายตาของผู้ใหญ่ ธวัชก็ถือว่าน่ารักไม่เบา
เพราะดูกิริยามารยามเรียบร้อยดี และหน้าตาก็จัดได้ว่าเข้าขั้นหล่อทีเดียว
ดูยังไงๆ ก็เหมาะสมกับกตัญชลีหลานรักของเธออีกคน...ที่สุด
 
หลังจากนั้นมัลลิกาก็พาธวัชและกตัญชลีแยกมาหาอะไรทานลองท้อง
และไปที่ห้องซ้อมดนตรีของอสมาภรณ์
ที่มีเครื่องดนตรีให้เลือกเล่นมากมาย
...ความจริงแล้วกตัญชลี มัลลิกา และอสมาภรณ์เข้ามาเล่นในห้องซ้อมดนตรี
นี้ก่อนที่พวกเธอจะเล่นเครื่องดนตรีเป็นซะอีก
ห้องดนตรีที่ลูกชายคนเล็กของบ้านอย่างธีธัช
เป็นคนสร้างมันขึ้นมา...
 
 “งั่มๆ อา หร่อย อ่า ทองหยอดงี้หวานชื่นใจจัง
ซันเองก็กินสิ อร่อยนะน้าทิพย์แม่น่ะลงมือทำเองเลยนะ”
กตัญชลีเริ่มเผยให้เห็นมุมที่เป็นเด็กของเธอ
“ใช่ๆ ถ้านายไม่ลองถือว่ามาไม่ถึงบ้านนี้ เนอะลีเนอะ”
“อื้ม สงสัยต้องลองดูซะแล้ว”
“งั้นเดี๋ยวฉันมานะยัยลี ขอไปเมคอัพสักเดี๋ยว
เธอสองคนซ้อมกันไปก่อนนะ”
ทั้งธวัชและกตัญชลีก็ซ้อมกันไปแกล้งกันไปอย่างสนุก
“โอ๊ย เจ๊บนะ”
กตัญชลีใช้ไม้กลองเคาะมือธวัช แต่ไม่ได้เจ็บมากนัก
“ผิดแล้วๆ ท่อนนั้นต้องใช้ดี ไมเนอร์ต่างหากเล่า ซันนี่มั่วจริงๆ”
“นึกว่าลีจะจับไม่ได้ซะอีก”
“นายนี่น่ะ”
“ระหว่างกีตาร์ ไวโอลินเธอชอบเครื่องดนตรีชิ้นไหนมากกว่ากันหรอ”
“ก็ต้องกีตาร์น่ะสิ เพราะเป็นเครื่องดนตรีที่เข้าถึงอารมณ์ของคนเราได้ง่าย
ท่วงทำนองดูผ่อนคลาย อีกอย่างฉันก็เล่นกีตาร์กับเปียโนได้
ก็ไม่แปลกที่จะชอบนี่แล้วนายถามทำไมหรอ”
“เปล่าหรอก ก็แค่อยากรู้เฉยๆ”
เขายิ้มพอใจกับคำตอบ
 
“ชอบกีตาร์งั้นหรอ ดี ฉันนี่แหละจะทำให้เธอชอบไวโอลิน
และจดจำฉันไปตลอดชีวิต”
ธีธัชที่ผ่านมาพอดี เขาเห็นประตูห้องซ้อมดนตรีเปิดแง้มไว้
เขาเลยเดินเข้าไปในห้องนั้นเงียบๆ เพราะมีฉากบังไว้
ทั้งธวัชและกตัญชลีเลยไม่ทันได้สังเกตว่ามีใครกำลังเดินเข้ามา
 
กว่าที่อสมาภรณ์จะฝ่าการจราจรในช่วงเวลาหกโมงเย็นมาได้ก็แทบแย่
เธอตรงดิ่งไปที่หาเพื่อนๆ ทันที เพราะอีกไม่นานก็จะถึงการแสดง
“อ้าวน้าธี”
“จุ๊ๆ เบาสิ”
“น้าธีแอบดูอะไรคะ เข้าไปดูแอลซ้อมไหมคะ”
“อื้ม ได้สิ”
 
 
ธีธัชตามอสมาภรณ์มาดูการซ้อม
มัลลิกาเล่นไวโอลินที่เธอถนัด
ส่วนกตัญชลีกับธวัชมีกีตาร์กันคนละตัว
ด้านนักร้องนำเสียงใสอย่างอสมาภรณ์
ก็โชว์พลังเสียงเต็มที่
 
“เพลงสุดท้ายเดี๋ยวลีกับซันจะโชว์คู่นะ พอถึงตอนนั้น
ยัยเจ้กับแอลก็ลงไปหาคุณยาย แล้วเตรียมเป่าเค้ก
แล้วให้สัญญาณด้วยนะ เดี๋ยวลีกะซันจะได้เล่นเพลงวันเกิดแบบอะคูสติก
ตกลงตามนี้นะ”
“จ้า แล้วเพลงอะไรหรอที่ลีกับซันจะเล่นเป็นเพลงปิดน่ะ”
“เพลง Lucky ของ Jason Mraz เพิ่งทะเลาะ เอ๊ย เพิ่งซ้อมกันเมื่อกี้เอง
เนอะซัน”
“อื้ม ใช่”
อยู่ๆ ธีธัชที่นั่งข้างๆ มัลลิกาก็ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องซ้อมไป
 
“น้าธีสุดหล่อเป็นอะไรไปเนี่ย
ตะกี้เจอกันยังอารมณ์ดีๆ อยู่เลย”
“นั่นสิ แอลก็ยังสงสัย แล้วลีล่ะรู้มั้ย”
“ลีจะไปรู้ใจคุณธีได้ยังไง ไปเถอะออกไปสแตนบายข้างนอกกันเหอะ”
กตัญชลีถือกีตาร์โปร่งคู่ใจที่เอามาฝากไว้เมื่อนานมาแล้ว เดินออกไปจากห้องซ้อมทันที
ธวัชเดินตามเธอไปติดๆ
 
“คุณธีงั้นหรอ แอลว่ามันชักจะทะแม่งๆนะ ระหว่างลีกับน้าธีมันยังไงๆ นะ”
“นั่นสิ ถ้าอยากรู้ ก็ต้องหาคำตอบสิเนอะ”
มัลลิกาและอสมาภรณ์ก็แท๊กทีมกันเหมือนเป็นนางฟ้าชาร์ลี